Τοπολογία των εύστροφων κοριτσιών

Όταν φλυαρεί ο νεκρός λόγος, το έθνος κοκορεύεται και κοιτάζεται στον καθρέφτη. Οι γερασμένες φιγούρες της διανόησης, ανάμεσα στην κατάθλιψη και τη φυρονεριά της αγοράς, γράφουν αρθράκια για το αποβλακωμένο κοινό. Και βλέπω τώρα έναν νεολαίο να ξύνει τ’ αρχίδια του, κοιτώντας, στη ρομαντική εικονογραφία των αυτιστικών σχολικών βιβλίων, έναν πουστόπαπα να σηκώνει το λάβαρο της εθνικής παλιγγενεσίας. Και βλέπω τώρα έναν νεολαίο να ξύνει τ’ αρχίδια του, απαγγέλλοντας παράφωνα εδάφια απ’ τον κατακλυσμό και ρουμπαγιάτ πατριωτικής ποίησης. Καταρρακωμένο από μνημόνια και δασκάλους γητευτές, αποκομμένο απ’ τη ζωή και τον αίθριο χαρούμενο παλμό της ζωής. Σκύβαλο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και των χορηγών, παρκαρισμένο σε σιδερόφραχτα μαντριά, μαρκαρισμένο από εταιρικό συναίσθημα και κοινωνική δικτύωση ακραίας μαλακιάς και διηρημένου λόγου. Αιχμάλωτο σε ένα άδειο σπίτι, με τα παράθυρα καρφωμένα. Με ένα ιερατείο που διαφεντεύει τις ασυνάρτητες και παράλογες εκλάμψεις του πλούτου. Με μια ιδιότυπη χωροφυλακή των ηδονών και έναν ακραία πορνογραφικό λογισμό που διασπείρει αυταπάτες. Σε μια χώρα που το φως και ο θάνατος είναι πανταχού παρόν. Σε μια χώρα γεμάτη νεοέλληνες, γραφειοκρατικό πνεύμα και λογοτεχνικές συμβάσεις. Σε μια χώρα που έχει βαθειά χωμένο στον κώλο της τον Τούρκο και την Ορθοδοξία. Εδώ λοιπόν όπου έχει εξουσία η ρητορική της αβεβαιότητας, υπάρχει και η σπορά μας. Ο ποιητικός μας λόγος που δεν είναι ένα σχολαστικό ματαιόπονο σχόλιο για το παρελθόν αλλά ένα κάλεσμα για το συλλογικό μέλλον. Αναπόφευκτα οι μοντέρνοι καιροί έχουν βαρβαρότητα. Και πόνο. Όμως, αυτοί που ποζάρουν και κυβερνούν, είναι τα ψόφια άλογα του μέλλοντος. Είναι αυτοί που θα φονευθούν απ’ τα ίδια τους τα παιδιά. Είναι αυτοί που θα ξεράσουν τα προγονικά πρότυπα στα βελούδινα καθίσματα του μεγάρου μουσικής. Αυτά που είναι ποτισμένα από σεμνότυφη κλανιά και γαλλικό άρωμα. Αυτά τα βελούδινα καθίσματα που συμβολίζουν σήμερα τη θεσμοποιημένη αδυναμία του μικροαστικού όχλου να παράγει πολιτισμό. Δηλαδή ανατροπές. Δηλαδή ξεβράκωμα των ισχυρών. Δηλαδή ανυπακοή στο φασίστα-δημοκράτη που σε θέλει πρόβατο και δουλευτάρικο τραγί. Κι ύστερα σε θέλει πρωταγωνιστή στην τραγωδία, χαμάλη στην οπερέτα του, βλαμμένο εθελοντή στις ολυμπιάδες του, χαζοχαρούμενο πεινασμένο στα συσσίτιά του, παραδίδοντάς σε στη μοιραία φθορά και αλλαγή του χρόνου. Εκεί που τελειώνουν όλα και βλέπεις πως έζησες σαν απαρηγόρητος μαλάκας σκύβοντας το κεφάλι, ψευτοζώντας και υπομένοντας, φιλώντας το τζάμι που είναι κλειδωμένη η χαλκομανία της παναγίας και τα οστά των βρικολακιασμένων αγίων. Τα πρακτικά της βουλής και οι εκφυλισμένοι λόγοι υπέρ της ελευθερίας του ατόμου. Ελευθερίας, στην ουσία υπέρ της ανικανότητας και της δυστυχίας. Εκεί που τα εύστροφα θυληκά παίρνουν την εξουσία και διαδηλώνουν την αδίστακτη ομορφιά τους. Εκεί που το σώμα κηρύσει ανυπακοή στα συρματοπλέγματα και πίστη στην αλήθεια, που είναι μια και μοναδική και καυλιάρα.