Η ΑΔΟΞΗ ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΚΥΝΗΓΩΝ

πυροβολούν πουλιά με τα ντουφέκια τους
και με τις καραμπίνες τους
ανδρείοι μέσα στα χακί καπνίζοντας τσιγάρο
χαϊδεύοντας σα να’ ναι κλειτορίδα τη σκανδάλη
στα καλαμπόκια μέσα εκεί χωμένοι και στ’ αυλάκια
να περιμένουν τα κοτσύφια και τις πέρδικες
να  ‘ρθούν να ξεδιψάσουν
με τα σιδερικά τους σκνίπα στο μπαρούτι
και τα τσιγκέλια έτοιμα στις ζώνες να καρφώσουν
τα σκοτωμένα τα πουλιά τα τρόπαια
του νόμιμου φονιά

πυροβολούν πουλιά με τα ντουφέκια τους
και με τις καραμπίνες τους
γιατί είναι μικροτσούτσουνοι
και θέλουνε να κάνουν τον καμπόσο.
Γιατί στ’ αλήθεια θέλουνε να σκίσουν τη γυναίκα τους
τη σκύλα που τους τυραννά
γιατί στ’ αλήθεια θέλουν
να γαμήσουν και να δείρουνε 
να δείξουνε πως έχουνε λεφτά
κάνοντας σπόρ τη μπαμπεσιά
και την πουστιά που κρύβουνε
στα σπλάχνα τους βαθιά.  
Nα δείξουνε στη μάνα τους
πως είναι αντράκια κι άξια παιδιά
πως μισθοφόροι άριστοι είναι
του κράτους του αρχιφονιά
που είν’ τσιφλίκι του ο αέρας
η θάλασσα τα δάση τα βουνά
δίνοντας άδεια στον κάθε κερατά
τη ματαιοδοξία του ν’ αδειάζει
με τα φυσίγγια του
σκοτώνοντας πουλιά.  

Ω! Άγιε διαφημιστά

 Είν’ ο προδότης κι ο χαφιές
μέσα στα σπίτια μας.
Μαύρο καλώδιο
βγαίνει από τον κώλο του
και χώνεται διχαλωτό
μέσα στην πρίζα.
Ρουφά ο χαφιές ηλεκτρισμό
κι αλλάζει μούτρο.
Ξερνά κάτι θεατρικότατα βρομόλογα.
Μας τριβελίζει τα μηνίγγια
μας πασαλείβει το κορμί
με λίπος της κουλτούρας.
Ω! Άγιε διαφημιστά
του κέρδους πολιούχε
εσύ Πρωτέα σύγχρονε
που είσαι ικανός σε μια στιγμή
να μεταμορφωθείς σε πνεύμα του θεού
ή σε μια σερβιέτα με φτερά.
Ω! Άγιε διαφημιστά ευλόγησε
του κοριτσιού την καύλα
που κραδαίνοντας μικρόφωνο
όμοιο με σάτυρου φαλλό
μας τραγουδά γλυκά μας νανουρίζει
ευλόγησε της μπαλαρίνας
τη θεσπέσια τέχνη
που σκύβοντας
κάνει τα μάτια των αντρών
σαν ψάρια να γλιστρούν κάτω στα βάθη.      

Του άνεμου η αγριεμένη χέρα

τι αστραπόβροντο
για να μας καλοπιάσει το μηδέν
τι αγριολούλουδα αναδεύει
του άνεμου η αγριεμένη χέρα
ίσα για να σηκώσει λίγο τα φουστάνια του το τίποτα
ίσα για να μυρίσει λίγη σάρκα το κενό

 

 

Στις σκοτεινές παλαίστρες της νυχτιάς

Κάντε ποιήματα ρεπορτάζ
μυρίστε έναν κρίνο η ένα αιδοίον
και γράψτε για τα σπλάχνα σας
 βαράτε ντέφια και νταούλια
υψώστε τις γυμνές πατούσες στ’ άστρα
ριχτείτε στη συνουσία
κυνηγήστε την ηδονή όπως παιδιά με την απόχη τους
χιμούν στις πεταλούδες
περιγράψτε με κάθε λεπτομέρεια τα κορμιά
τις μαχαιριές που δώσατε
τις ξέρες που σας ξέσχισαν
με λεπτομέρεια περιγράψτε το οδοιπορικό
πάνω στη σάρκα 
τα λόγια που εκτινάχθηκαν το σπέρμα
που εδόθηκε ανελέητα στα πιο γυμνά φαράγγια
τα χάδια σας τα δάχτυλα
τις λούρες που δαμάσανε τα φωτεινά λιοστάσια
τις μάχες που εδώσατε
στις σκοτεινές παλαίστρες της νυχτιάς

Ω! φτωχοί ποιητές
το μέλλον θέλει σάλπισμα με νύχια και με δόντια
στην ομορφιά πέστε με λύσσα
μην τσιγκουνεύεστε τις λέξεις
πρέπει να πιάσετε σφυγμό
η γλώσσα πρέπει ν΄ αγρυπνά
εκεί που οι άλλοι ψιθυρίζουν προσευχές
ρίξτε βλαστήμια 
ρίξτε το λυρισμό μεσ’ το ποίημα
όπως το κούτσουρο στη φωτιά
κι ακούστε το λαμπάδιασμα
το τρίξιμο των στίχων
καθώς η πυρωμένη γλώσσα της φωτιάς
γλείφει τη σάρκα τους
κι οι ψήλοι δίνουν το αίμα τους…