Ως τη συντέλεια του κόσμου

Ρουφιάνεψε την άνοιξη μια μυγδαλιά νυφούλα
κι ο ήλιος μάτωσε στα χείλη ενός παιδιού
κι η σόμπα αναγάλλιασε τρίζοντας
μέσα της βαθειά
βγάζοντας κάπνα απ’ τα μαύρα σωθικά
φλόγα γαλαζοπράσινη
του δράκου αναστεναγμό
από φωτιά κι ατσάλι.
 
Και τούτοι οι γύφτοι εδώ 
ρημάζουν τα κοτέτσια
κι ανάβουνε τα πετρογκάζ
με τα χρωματιστά
τα μαγικά τσακμάκια τους
κι ανάβουν τα κορμιά τους
με τα τσαλίμια της καρδιάς
με τα γαλάζια ντέφια
χορεύοντας σ’ αρχαίες πομπές
χωρίς να ονειρεύονται το μέλλον
ατίθασοι μεσ’ τη γλυκιά αγριότητα της σάρκας
με τις σπαθιές που ρίχνουνε τα βλέμματα
στα πυρωμένα χείλη

βυζαίνοντας την ηδονή με λύσσα
απ’ τα σπλάχνα των κορμιών
το αίμα της λαμπαδιασμένης μήτρας
που ζητά να σφίξει μέσα της τον άγιο φαλλό
μέσ’ τα θανατερά υγρά του τρυφερού
μελαχρινού ναού της
στην άγια κολυμπήθρα της
βαφτίζοντάς τον μέσα εκεί
άρχων
ως τη συντέλεια του κόσμου.
 

Η επανάσταση έχει μόνο ποιητές

 

 

Παλέψτε για την κοινοκτημοσύνη των κορμιών.
Δημιουργείστε ομάδες περιφρούρησης του έρωτα.
Ρημάξτε την ιδιοκτησία
ποδοπατήστε τους θεσμούς.
Η εξουσία σας θέλει παντρεμένους και μονογαμικούς.
Μονόχνοτους κι ανέραστους σας θέλουν οι θρησκείες.
Δεμένους στο χαλκά τους
γαϊδούρια μέσ’ τα αλώνια τους.
Παλέψτε όχι για την ψυχή μα για το σώμα σας.
Βγείτε απ’ την τρύπα σας
ω! αρουραίοι του σκοταδιού.
Το φως βρίσκεται εδώ. Βρίσκεται πάντα εδώ.
Σπάστε τους φράχτες των μαντριών σας.
Γκρεμίστε εκκλησίες και τράπεζες
που σαν κουράδες κρέμονται
πάνω απ’ τα κεφάλια σας
κάψτε τα σχολικά μαντριά
κάψτε τα κρεματόρια του πνεύματος.
Βάλτε φουρνέλο στα θεάματα και τις αρένες
και δυναμίτη στα θεμέλια των εθνών.
Ρουφήξτε όλους τους χυμούς που σας στερούν
οι πονηροί αιώνες τώρα
κόψτε τις βρωμερές γλώσσες των επισκόπων
 πετάξτε στα λυσσασμένα τα σκυλιά
τους προέδρους των κρατών του Αδόλφου τα κουτάβια.
Χιμήξτε με την ορμή της μήτρας που σας γέννησε
πάνω στους δολοφόνους
πάνω στα κτήνη που πλουτίζουνε σκοτώνοντας παιδιά
πάνω στους νταβατζήδες.
Πάνω στη θράκα των εμπόρων που κρατούν ζεστά
τα καζάνια της κολάσεως
πουλώντας την πραμάτεια τους
ταΐζοντας τη ματαιοδοξία σας.
Σπάστε τις οθόνες
που σβήνουνε τσιγάρα στα μυαλά σας.
Βγείτε απ’ τα σπιτίσια σας τα φέρετρα
και κυλιστείτε στους αγρούς.
Στεφανώστε με σκατά το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη.
Κατουρήστε πάνω στους ένδοξους τάφους των προγόνων σας.
Χέστε μια για πάντα τους ήρωες και τα κατορθώματά τους.
Τις ευλογημένες τους σφαγές απ’ τους αγίους και τους παπάδες.
Γράψτε παραμύθια όμορφα μα μην τα πιστέψετε γιατί
σαν το μαχαίρι είναι η πένα
πότε κόβει ψωμί και πότε σφάζει
πότε λυτρώνει και πότε στοιχειώνει.
 Πότε είναι φαλλός και πότε ξίφος.
Σπάστε τα κεφάλια όσων θέλουν να το παίζουνε αφεντικά.
Κανείς δε δικαιούται περσότερα από όσα χρειάζεται για να ζει.
Σπάστε τα κεφάλια των πλουσίων που προσφέρουν ελεημοσύνες
αυτοί οικοδομήσανε τις τάξεις
σπέρνοντας παντού ανθρώπινα κουφάρια
σπέρνοντας δούλους και στρατούς.
Σπάστε τα κεφάλια των ανέραστων που λιθοβολούν γυναίκες.
Αυτών που φτιάχνουν νόμους περιορίζοντας το ανθρώπινο κορμί.
Κρεμάστε τους πατερούληδες και τους καθοδηγητές απ’ τον
ιστό της σημαίας που σας βάζουν να προσκυνάτε.
Πνίξτε
με τα ίδια σας τα χέρια τους εκμεταλλευτές.
Βάλτε φωτιά
πυρπολήστε το σκυλολόι που τους στηρίζει.
Σουβλίστε
τους μικροαστούς και τους νοικοκυραίους αυτούς που
που σας χαϊδεύουνε για να αρμέγουν ψήφους. Αυτούς
που κοιμούνται στο μαγαζάκι τους και σταυροκοπιούνται
μη τύχει και αλλάξουνε τα πράγματα.
Αυτούς που γλείφουνε
κάθε βρωμόκολο υπουργό για να βολέψει τα παιδάκια τους.
Χτυπήστε το κακό στη ρίζα του.
Κάντε κατάληψη στα μέσα παραγωγής.
Ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει ευτυχισμένος.
Σπάστε τα δεσμά των αναγκών
που σας έχουν επιβάλει κερατάδες οικονομολόγοι
και τραμπούκοι ιδεολόγοι.
Μην μεταθέτετε στο μέλλον καμία επανάσταση
 η επανάσταση είναι εδώ κάθε στιγμή.
 Η επανάσταση
είναι το κορμί που σπαρταρά για έρωτα και ευχαρίστηση.
Είναι του κόσμου ο αιώνιος παρανομαστής.
Η επανάσταση δεν έχει υπαλλήλους.
Η επανάσταση έχει μόνο ποιητές.

 

Επτά ποιήματα

 

Ένα χιλιοστό

Μήτρα
υγρό οστεοφυλάκιο ερώτων
ένα χιλιοστό απ’ το φυτίλι σου.

 

 Μερμήγκια την περπατούν

Ω! νεολαίοι κοιτάξτε τη
αυτή είναι
το πόσα απίδια πιάνει ο σάκος
το πόσα μερμήγκια την περπατούν.
Ο πάνθηρας της γλείφει τη μασχάλη.

Τα μαλλιά της είναι η Μακρακόμη Φθιώτιδος  
όπου ο Μάριος Χάκας
ήπιε το πρώτο του γάλα.

 

 

Γύρω απ’ τα χείλη της

Γύρω απ’ τα χείλη της
είχε λευκή αφράτη μαγιονέζα

ήταν σα να’ χε αφήσει
ο Κύκλωπας το σπέρμα του.

Σε μοναχικά βουνά

Μέσα σε φόρμα γυμναστικής είναι κρυμμένη
βαλσαμωμένη γύπας
ή ερπετό
που διαφημίζει τα δόντια της
ή παπούτσια του τένις
σε μια ξεφλουδισμένη ταμπέλα
καρφωμένη
σε μοναχικά βουνά
και πίσω
ο ήλιος
ν’ αφήνει τη σκιά του σα λεπίδι.

 

 

Κάτω απ’ τη μπλούζα της

Κάτω απ’ τη μπλούζα της
σπαρταρούν λαχταριστά βυζιά
που θερίζουν σα δρεπάνια
που βγάζουν ήχους
σαν κουπιά
που βυθίζονται
νύχτα στη θάλασσα.

 

Kανείς δεν ξέρει

παίρνεις την πιο πολεμική σου πόζα
καθώς σε κοιτώ απ’ τ’ απέναντι τραπέζι
κι ετοιμάζω το σπαθί μου, την ασπίδα μου
κανείς δεν ξέρει αν είσαι η Εύα
αν είμαι ο Αδάμ
αν θα φάμε τις σάρκες μας τη νύχτα
αν θα μας γράψει η Βίβλος
μονάχα ξέρω πως δεν έχω ούτε σπαθί , ούτε ασπίδα
γυμνός θα σηκωθώ και θα χορέψω
μπροστά στο κάστρο της ανάσας σου

 

Eίναι σαν παγκόσμιος πόλεμος

Όταν βγάζεις τα ρούχα σου
είναι σαν παγκόσμιος πόλεμος.

Σκέφτομαι πόσα κορμιά χαθήκανε
στις μάχες
πόσοι αιχμάλωτοι στους
βελουδένιους σου βυθούς.

delivery στο χάρο

 

με σύρμα είχε στο παπί
δεμένο ένα τελάρο
κι ένα σφαχτό επήγαινε
delivery στο χάρο

να τον χορτάσει ήθελε
και να τον ξεγελάσει
να τον μπουκώσει με φαί
για λίγο να ξεχάσει

και να σταθεί στην άκρη εκεί
στήνοντας την κοσά του
με πάθος ξεψαχνίζοντας
τ’ αρνίσιο έδεσμά του

και να φουσκώσει, να πρηστεί
ο ύπνος να τον πάρει
για λίγο να ξεχάσουν οι θνητοί
πως θα’ ρθει με καμάρι

να τους απλώσει τα χαρτιά
σπαθάτα μες τον ήλιο
να τους χαϊδέψει τα κορμιά
καμώνοντας  το φίλο

να τους χαράξει το κορμί
το κοφτερό αγκίστρι
στη γη από μαύρο κάρβουνο
για να τους οδηγήσει