ξενυχτώντας με ποίηση

στην Κατερίνα
στη θύελλα
στην ομορφιά

τα χείλη σου υγρά ηλιοτρόπια
προς το μέρος του ήλιου
το ποίημα γεμάτο τριαντάφυλλα και νεκρούς

σαν ένα κλαδί σπασμένο
απ’ το γάμο του αέρα και της βροχής

μα στην αίσθηση του θανάτου
απαντώ με ερωτικούς σπασμούς

 ******

 

διάβολε σατανά μου
ματσάκια γιασεμιά
ας μου κρύψουν το μνήμα

 

 το φεγγάρι
είναι ένα ωραίο παγώνι κρεμασμένο στη σιωπή
ο άνεμος το πηγαίνει
σαν τα ξερά φύλλα στην άβυσσο

βραστές πατάτες θολώνουν τα γυαλιά μου
την ώρα που σου διαβάζω το ποίημα
και παίρνω μάτι τον αφαλό σου
που μισοκρύβεται

δεν ξέρω που να βάλω τελεία
και διαβάζω ξανά και ξανά
σαν βατράχι που πηδά πάνω κάτω
τις μέρες του καύσωνα

*******

 

στη γύμνια σου
υπέροχα κρυμμένη
η τελευταία μου πνοή

με το δάχτυλο
ψάχνοντας όλη νύχτα
την περόνη

********

 

απ’ το καμίνι σου έρεα
πυρωμένος κατακόκκινος
σαν άλογο μαρκαρισμένο
απ’ την ουράνια μασιά

πίστεψα σε κάθε δυνατή μαγεία

 

μύρισα τη μαύρη σου κιλότα
το μάρσιπο που κρύβεις το λουλούδι σου

 *********

με το κραγιόν σου ζωγράφισα
το σχήμα της Αφρικής στον καθρέφτη

το κραγιόν απ’ τα χείλη σου
τώρα μυρίζει αχτές της Αφρικής
νέους τόπους
λουλούδια εξωτικά
σκουριά απ’ τα ναυάγια του Ατλαντικού

στους βουβώνες σου αργυροπελεκάνοι
καθρεφτίζονται και νέγροι

*********

 η νυχτικιά σου ανεμίζει σα χαρταετός
στα σύρματα
και τα στήθη σου τρέμουν
σα δυο μικρά πιτσούνια
με τα χίλια τους χαλκώματα

η γλώσσα μου η απάντηση που περιμένεις
καθώς κλείνεις τα μάτια

 

την συντροφεύουν
γαϊδουράγκαθα και άστρα
πίσω απ’ τη σκιά του ύπνου

τα κλαρίνα που
σαν κομμένα λουλούδια είναι δωρισμένα
στους μιναρέδες των κοριτσιών

που η ομίχλη τα κρύβει
όπως τα σαλιγκάρια στο τσόφλι τους

********

 

είναι στα σπλάχνα σου ο ήλιος κρυμμένος
γλάροι τον κράζουν
να βγεί απ’ τη νύχτα του κορμιού σου

με τα ηλεχτρικά του μάγουλα τις φλόγες
έτσι όπου κι αν πάει
θα’ χει τη μυρουδιά σου

ένας όμορφος νεαρός πρίγκιπας
βγαλμένος απ’ τα σπλάχνα σου

 

η αυγή ταΐζει ψαροκόκαλα τις γάτες
κόκκινα λουλούδια σε φωλιές από λάσπη
καμπάνες που μοιάζουν στις μασχάλες σου

βαρούν με λύσσα ολόκληρη ολονυχτία
τρίζουν τα δόντια τους στην πανσέληνο
γράφουν ερωτικά γράμματα

τώρα μέθυσα από σύμπαν
από πέτρα από λάβα
μου φτάνει μιαν αυταπάτη για να μου δώσει κουράγιο

*******

 

 

Αίματα κι ανεμώνες

 

Αχ! πως βόσκεις άγριους οργασμούς
γονατιστή γυναίκα
στη ράχη πάνω της φωτιάς
λάγνα εμβατήρια στάζοντας
και γλαύκες ηδονές οι αβάφτιστες θηλές σου.

Κι η μήτρα σου
του έρωτα λαχταριστό σφαχτό
ανάποδα, απ’ το τσιγκέλι του κορμιού
αίματα κι ανεμώνες, χύνοντας
μέσ’ το βαθύ λαρύγγι του θανάτου

το χαίρε Μαρία
τα υγρά
το άνευ ορίων, άνευ όρων
ψάλλοντας
τα ωσαννά του πόνου.  

Και να που ο Μάρτης άστραψε σα λάμα

 

Και να που ο Μάρτης άστραψε σα λάμα
βαθύς, ζεστός
φιλώντας μέσ’ τον ύπνο του λαχταριστά κορίτσια
κρατώντας μέσ’ τις χούφτες του τα φλάμπουρα
τα πυρωμένα στήθη
να ‘ ρθεί το ματωμένο το κεντρί
να’ ρθεί η θάλασσα τ’ αστέρια
ο σατανάς με το λευκό το νυφικό
μογγόλοι πάνω σε μοτοσικλέτες 

αχ! ξεκινώ κι είναι αργά τον εαυτό μου να γλιτώσω
απ’ το βάρος των πραγμάτων
 
φονιάδες των λαών Αμερικάνοι

γιoμίζει κάτουρο τη στέρνα η Κασσάνδρα
χοντρό χαλάζι ρίχνει

 το ροδαλό σου μάγουλο δίχως ρυμοτομία

κι ο Γιάννης γράφει ποιήματα
να τα διαβάζουν οι αστοί να τα καταλαβαίνουν
ξερός ο τόπος
το σώμα της αστραφτερό

ταλαίπωροι καθηγητές γυρνούν στην επαρχία
Ω! φίλοι, η τρυφερή ξανθιά 
με τα γαλάζια μάτια
αυτή που λέει τον καιρό

που λέει τις ειδήσεις
αναταράσσει με τα δάχτυλα τις θάλασσες
λυσσάει τον Αχέροντα

γυναίκες που έβγαζαν το μαύρο μεσοφόρι
και σκέπαζαν ρολόγια
να μη τις βλέπει ο χάροντας
να μη τις βλέπει ο χρόνος

θαυμάσιες συννεφιασμένες βροχερές
πηδούν στην κουπαστή
του φέρρυ-μπώτ Μελίνα 
με τ’ απαλό ανεμόβροχο στο πρόσωπο

και των ναυτών τα άσεμνα πειράγματα
στο φλογισμένο αιδοίο.