Και να που ο Μάρτης άστραψε σα λάμα
βαθύς, ζεστός
φιλώντας μέσ’ τον ύπνο του λαχταριστά κορίτσια
κρατώντας μέσ’ τις χούφτες του τα φλάμπουρα
τα πυρωμένα στήθη
να ‘ ρθεί το ματωμένο το κεντρί
να’ ρθεί η θάλασσα τ’ αστέρια
ο σατανάς με το λευκό το νυφικό
μογγόλοι πάνω σε μοτοσικλέτες
αχ! ξεκινώ κι είναι αργά τον εαυτό μου να γλιτώσω
απ’ το βάρος των πραγμάτων
φονιάδες των λαών Αμερικάνοι
γιoμίζει κάτουρο τη στέρνα η Κασσάνδρα
χοντρό χαλάζι ρίχνει
το ροδαλό σου μάγουλο δίχως ρυμοτομία
κι ο Γιάννης γράφει ποιήματα
να τα διαβάζουν οι αστοί να τα καταλαβαίνουν
ξερός ο τόπος
το σώμα της αστραφτερό
ταλαίπωροι καθηγητές γυρνούν στην επαρχία
Ω! φίλοι, η τρυφερή ξανθιά
με τα γαλάζια μάτια
αυτή που λέει τον καιρό
που λέει τις ειδήσεις
αναταράσσει με τα δάχτυλα τις θάλασσες
λυσσάει τον Αχέροντα
γυναίκες που έβγαζαν το μαύρο μεσοφόρι
και σκέπαζαν ρολόγια
να μη τις βλέπει ο χάροντας
να μη τις βλέπει ο χρόνος
θαυμάσιες συννεφιασμένες βροχερές
πηδούν στην κουπαστή
του φέρρυ-μπώτ Μελίνα
με τ’ απαλό ανεμόβροχο στο πρόσωπο
και των ναυτών τα άσεμνα πειράγματα
στο φλογισμένο αιδοίο.
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 