Σονέτο

ερως, αψέντι της ζωής, μεταλαβιά θανάτου

 

Σε σταύρωσαν γυμνό κορμί!

Ακούμπησες τη φλόγα στο καμίνι

κι άνθησες φρέσκο γιασεμί

λέξεις, κραυγές κι οδύνη.

 

Τ ’αγκάθια που σε τρύπησαν

χαράσσοντας τον κόρφο

λουλούδια που σε στόλισαν

και ξεχειλίζουν πόθο.

 

Ανάσταση γλυκιά, κόκκινο ρόδι.

Του έρωτα σε σφίγγει η θηλιά

καθώς σκυλεύει ο άτιμος το ξόδι

 

και υφαίνει οργασμό, σφαδάζει

γλείφει με λύσσα τα βυζιά και το θεριό

ο χάροντας τυφλώνεται, λουφάζει.

 

    

 

Όταν ο χρόνος θα’ ρθει

Γυναίκες, που σας χάιδεψαν
τα ξανθά στάχυα της Θεσσαλίας
αφήνοντας στο δέρμα σας τη λάμψη της φωτιάς.

Ποιος ξέρει από ποιες θεϊκές δυνάμεις
ληστέψατε την ομορφιά!
Λουλούδια εσείς
σε τι αναπνοές χαρίσατε τα στήθια σας!

Διάτρητες από έρωτα γυναίκες
όταν ο χρόνος θα’ ρθει
να φυσήξει τ’ άνθη απ’ το μίσχο σας
θα έχω
την ευσπλαχνική μου μνήμη εγώ.