Έρχομαι πάλι απ’ τον αγρό της
κρατώντας μαργαρίτες
το λαρύγγι μου ακονίζω σαν κοκόρι
σε κάθε αυγή ηδονής
χτυπώντας πάνω στο γυμνό της το κορμί
τις δυνατές φτερούγες
μέσα σε τέτοιο υγρό ανελέητο λιοπύρι
σε τέτοιον Αύγουστο που έχουνε τα στήθη της
μήνα της Παναγιάς
όλο τάματα και οργασμούς
ώσπου το αίμα να χυθεί απ’ το σφαγμένο το λαιμό
μέσα στα σπλάχνα της
κι εγώ να τιναχτώ σφαδάζοντας σαν το αστροπελέκι.
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 