Εν το παν
κι εμείς σκόνη των αστεριών
που στροβιλίζεται
στου σύμπαντος τα πυρωμένα σπλάχνα
που σάρκα υγρή γινόμαστε και γύρη
στο αιώνιο λουλούδι της ζωής
σαν αγριμάκια τρέμοντας στο μαγεμένο δάσος
μονάχα για ν’ ακούσουμε τ’ αηδόνια
και τους γρύλλους
μονάχα για να βγάλει ο έρωτας τη φλούδα μας
να ξεγυμνώσει τον καρπό
να τον προσφέρει στο αδηφάγο τίποτε
στο αχόρταγο το φως
του πεινασμένου ήλιου
κι έπειτα σαν μείνει
το κουκούτσι μοναχό
να ρθεί ο μέγας Άδης
να το ρίξει στα καμίνια του
να ζεσταθούν οι χίλιοι διάβολοι
και η αιώνια σκόνη.
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 
