Ζεστά βυζιά του κοριτσιού
Που τα’ χει κλώσει ο ήλιος
Περήφανα διαβαίνουνε τραντάζοντας τ’ αλέτρια
Και λιάζονται γυμνά και πλαταγίζουν
Ως αρχέτυπα λωτών στις πυρωμένες στέπες
Των εραστών χαλκεύοντας την αγριεμένη κάψα
Εν μέσω αναστεναγμών, ζητωκραυγών
Και άλλων αντηχήσεων
Ως μπάντες κωμοπόλεων με λάγνα εμβατήρια
Ως κανονιές που χύνουνε το σπέρμα στις λαγόνες
Θανάτω θάνατον πατήσας στους αιώνες.
Περνούν τα δροσερά κορίτσια, οι λεγεώνες
Ορμητικά, με τις ερπύστριες των βυζιών τους
Και της λαγνείας τ’ άγρια ποδοβολητά
Περνούν με τούμπανα και ιαχές
Απ’ τα ένδοξα κρεβάτια
Ένας στρατός ολόκληρος
Ένας στρατός της ηδονής
Αρματωμένος με τα υγρά
της πιο λαμπρής Αχερουσίας.
Εις την οδό αιωνιότητας
σε γνώρισα
και με γνώρισες
πάνω στη φούστα σου
απίθωσα την καρδιά μου
σαν ζυμωτό ψωμί
έσκυψα να σε μυρίσω
σαν δαίμονας
έγλειψα το στήθος σου
όταν κοιμόσουν.
Όρμησα σαν ταύρος
πάνω στη γύμνια σου
που ανέμιζε σαν κόκκινο πανί
κι άπλωσα πάνω στο κορμί σου
τις μπογιές μου
κι έγινες το καβαλέτο μου
για μια στιγμή
εις την οδό αιωνιότητας
καθώς ύψωσες τα πόδια σου
ως τ’ άστρα
ελεύθερη
σαν αγριολούλουδο στον άνεμο
που περιμένει μέλισσες
να τις φιλέψει γύρη
σαν άρπα
που περιμένει
δάχτυλα και χάδια
με τον πόθο μας
πρώτο βιολί
μέσα στη νύχτα
χωρίς όρκους
προσευχές
κι ανοησίες.
Τα χείλη μας
οι γλώσσες μας
χτυπώντας
τις τρομερές καμπάνες
του οργασμού
και τα σεντόνια με τα υγρά μας
οι σημαίες μας
λίγο πριν μας τυλίξει
η άγρια ύπαρξη
στον ύπνο της
λίγο πριν με φασκιώσεις
με τα υγρά σου
εσύ η άβυσσος
εσύ ο ήλιος που έκλεισα
μεσ’ το κορμί μου τρυφερά
εσύ το περιδέραιο της αγάπης
στο λαιμό του κόσμου
εσύ η δράκαινα
με το πελώριο μάτι σου
με το ζεματιστό σου το μηδέν
νυφούλα
στο κρυφό σχολειό της ηδονής
εσύ
που νανούριζες
το αλφάβητο της τέχνης μου
τα φαλλικά τραγούδια μου
με τις δαγκάνες των μηρών σου
εσύ που με γνώρισες
και σε γνώρισα
για μια στιγμή
εις την οδό αιωνιότητας.
Ο διάβολος έχει πολλά ποδάρια
και συναισθήματα με τη σέσουλα
γνωρίζει ψυχολογία και καλές τέχνες
την άνοιξη γράφει μπαλάντες για κοριτσάκια
δένει ντενεκεδάκια στις εξατμίσεις
γράφει τους τοίχους με σπρέι
ο διάβολος τρέχει στα συσσίτια και μοιράζει χαλβά
χαλβαδιάζει αφράτες κυρίες
ρίχνει πετονιά στα βαθιά ντεκολτέ
κρατάει σημειώσεις
κρατάει το ρυθμό
αυτά λένε οι ειδικοί για το διάβολο
πως κουβαλάει στο σακίδιο προκηρύξεις
και playboy παλιά
απ’ το λήθαργο βγείτε σας διατάζω
ο πόθος έχει ξαναπάρει απ’ όλες τις μπάντες φωτιά
η φαντασία κολλάει στο δέρμα
δρεπάνια από χέρι σε χέρι σαν άγραφα ποιήματα
χοροπηδώντας ξεμωραμένοι ποιητές από σίδερο
και στάχτη
ματιασμένοι σε εκδηλώσεις ποιητικές
σε όργια ποιητικά
με απαγγελίες κρεβατοκάμαρας και βαρεμάρα
η στραβοκάνα μπουρζουαζία
σε διαγωνισμούς εκσπερμάτωσης
αλεσμένη στο μύλο του καφέ
η είδηση πέρασε στα ψιλά
βαράτε άδειες κατσαρόλες με τα κουτάλια σας
ποιητάκια ξεκούραστα σαν φρόνιμες μικροαστές
που μοναχούλες ράβετε τις μπέρτες σας
δεν λέτε λέξεις κακές
δεν διαβάζεται απαγορευμένα γραπτά
έχετε χιούμορ πνεύμα και λεφτά
εναντίον δεν συνωμοτείτε της δημοκρατίας μας
σιχαίνεστε τους μπολσεβίκους
στην εκκλησία πάτε συχνά
ν’ αποσυρθείτε ονειρεύεστε στην επαρχία
ονειρεύεστε βραβείο σαν κοριτσόπουλα
τον ντροπαλό προσμένοντας αρραβωνιαστικό
Ο Bartholdi ο γλύπτης του αγάλματος της ελευθερίας αφού έψαξε μάταια, να βρει ένα μοντέλο με πλούσιο στήθος να ποζάρει για το μεγαλύτερο έργο του κατέληξε σε μερικές μαμάδες μπουρδέλων της συνοικίας Ecole Militaire. Μια απ’ αυτές του παρουσίασε τη Σελινάρα (La Grande Celine) μια κοπέλα με υπέροχο στήθος που δέχτηκε να γίνει μοντέλο. Έτσι το σύμβολο της ελευθερίας του μοντέρνου κόσμου στην πραγματικότητα είναι κορίτσι του μπουρδέλου.
Ο Lautrec ήταν φιλοξενούμενος σε μια soiree της οδού La Faisanderie. Όταν ο οικοδεσπότης τον ρώτησε εάν διασκεδάζει ο ζωγράφος του έδειξε με μια πλατιά χειρονομία όλες τις κυρίες του καλού κόσμου με τα επίσημα ντεκολτέ τους και του’ πε: <<Αν διασκεδάζω; Υπέροχα φίλε μου υπέροχα….. σαν να’ μαι στο μπορντέλο!>>
Φωλιά του πόθου μου
που κρύβεις τα μελίσσια σου
μέσ’ τις χαράδρες των χειλιών
που κρύβεις κολπικά υγρά και άλλους δαίμονες
σάρκα ζεστή με τις φτερούγες να σκιρτούν
τα νύχια έτοιμα να σκάψουν την αυγή, καθώς
εσμίγουνε τα στήθια μας
όπως εσμίγουν τα βαπόρια στο λιμάνι
τα κρόταλα στην καταχνιά με τις χλαμύδες
σαν δυο ληστές της ηδονής σαν βεδουίνοι
καθώς φιλιούνται τρυφερά κάτω απ’ τ’ αστέρια
το κόλπο είναι να κρατηθείς ζωντανός
να σκύψεις στον αφαλό του λουλουδιού
να κατέβεις με την τρομπέτα σου στην κόλαση
το κόλπο είναι να γουστάρεις τον ήλιο
να γουστάρεις τη ζωώδικη ομορφιά του μουνιού
τον πυρηνικό χυμό του κορμιού
το κόλπο είναι να γράφεις ποίημα χωρίς λόγια
το κόλπο είναι να σκορπίζεσαι απλόχερα
σαν το μέλι μιας μέλισσας τρομερής
το κόλπο είναι να λαχταράς κάθε νύχτα τη γύμνια
να δηλώνεις πως θ’ αλλάξεις την ιστορία
με το μπαρούτι μιας λέξης
να λαχταράς ως το μεδούλι τη θάλασσα
το κόλπο είναι μέσ’ τη γεύση του ύπνου να νιώθεις
το θανάσιμο πόθο του έρωτα
το λεπίδι της καύλας να σου σκίζει τις φλέβες
το κόλπο είναι μη ξεχαστείς στα χαρακώματα
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 