Τα πορφυρά κοσμήματα

Έχει της Άρκτου προορισμό το μακρινό αστέρι
εκεί που δεν ακούγονται γαυγίσματα σκυλιών
                                                   και αηδονιών τραγούδια
εκεί που αστέρια λάμπουνε στης αλεπούς τα δόντια
κι ένα ζευγάρι ολόγυμνο την πρώτη νύχτα γάμου
στήνει χορό δαιμονικό στις λίμνες της σελήνης.

Δάση εκεί δεν έχουνε και σκοτωμένους λύκους
στους χιονισμένους τους αγρούς τη νύχτα δε βουλιάζουν
κι οι μύγες δε βυζαίνουνε ζωή απ’ τα ψοφίμια.

Μονάχα του Ωρίωνα η ζώνη ανεμίζει 

μονάχα σκόνη αστρική, στάχτες που’ φερ’ ο άνεμος
                                                             για να γεννοβολήσουν
τη νέα φωτιά
τα κόκκαλα της ράχης, τους πόρους απ’ το δέρμα της
τα χέρια, τους αστράγαλους, τους ώμους και τα στήθια
τα πορφυρά κοσμήματα ανάμεσα στα σκέλια
το μονοπάτι που οδηγεί στης χουρμαδιάς την τούφα
το σφρίγος λαχταρώντας της ζωής
φιλήδονα βυζαίνοντας της γύμνιας το μεδούλι
τους θείους δυνατούς φαλλούς τους αμφορείς του πόθου

καθώς θα παραστέκονται του τρυφερού αιδοίου
ήλιοι μιλιούνια τρεμοπαίζοντας
ακολουθώντας κυκλικά το δρόμο τ’ ουρανού
μέχρι να ξεψυχήσουν
πυγολαμπίδες με φορεσιά πολεμιστή
έτοιμες να ριχτούν ως μέσα εκεί
στην αγκαλιά του Άδη.

Eθνικό μνημείο

καθώς
τα μουνοπέταλά σου απλώνονται στο δωμάτιο
και υπόσχονται την αιωνιότητα
σκέφτομαι πως
θα πρέπει να τους αναγερθεί εθνικό μνημείο
έτσι καθώς κολυμπούν στην ακτή του κρεβατιού
αυτά τα σαρκώδη σελάχια
έτσι καθώς έρχονται να με κατασπαράξουν
και σκέφτομαι πάλι πως
είναι μια σανίδα σωτηρίας σ’ αυτό τον παλιόκοσμο

η εργασία είναι το όπιο του λαού

Λάγνες απόψεις εκφέρω
στον κοινό δημόσιο λόγο
είμαι κάτι σαν φυσικό φαινόμενο
ένα δέντρο που παραμένει δέντρο
κι όταν ακόμα φωλιάζει στην κουφάλα του
μια κουκουβάγια

όχι στόλισμα μα ένα συναίσθημα ρυθμού
με συνέχει από λίκνου

Μπήκανε νυχτερίδες στο δωμάτιο
και χτυπιούνται στους τοίχους

το να ζεις έξω απ’ τη φύση
είν’ ένας θάνατος
ή μια ζωή γεμάτη πληγές.

Είμαστε άνθρωποι φευγάτοι
και θα πρέπει να κουρνιάσουμε επιτέλους
κάπου
σ’ ένα μόνιμο πάθος
σε μια μόνιμη καύλα

ω! αιωνιότητα που τρίβεις τα χέρια σου
με τόσους πελάτες

κοπέλες χαζεύουν στα κινητά τους
πρωτόγνωρες στύσεις
μεταμοσχεύουν λυρική ποίηση
σε θνησιμαίους οργασμούς

Με το μολύβι που γράφει τα ψώνια
στεριώνει τον κότσο της
και μοιάζει μαινάδα
σε αρχαίο αμφορέα
κι εγώ τη χαζεύω

εγώ
ένας βιοπαλαιστής των παρομοιώσεων

Δεν είναι ανάγκη να εξηγήσω το ποίημα
ή το γαμήσι
και τα δυο συμβαίνουν

ανυπάκουος πάντα
αφηρημένος
ζωγραφίζω τσιγκελωτά μουστάκια
στο σοβαρό πρόσωπο της ζωής.

Χέλια αγκαλιάζονται
και γίνονται κουλούρες
και ταξιδεύουν
για τη θάλασσα των Σαργασών

όπως νυμφίδια ερωτομανή της φαντασίας μου
μεταμορφώνουν τον ύπνο μου
σε κοφτερό γυαλί.

Έσκυψε η κοπέλα
με το καρφιτσωμένο γαρίφαλο στο στήθος
και ψιθύρισε
στον κομματικό της ινστρούχτορα:
η εργασία είναι το όπιο του λαού.

στου αφαλού χυμένο εκεί την κούπα

τυφλώνεται όποιος κοιτά τον έρωτα στα μάτια
τα μάγια λύνοντας για πάντα της ζωής
κρούοντας με τη γλώσσα τη χορδή της ηδονής

το σαρκωμένο ρήγμα που διψά για οργασμό
με του θανάτου τον εξαίσιο συνεργό
στου γαλαξία αφήνοντας την πάχνη

το ιερό το σπέρμα που ετάχθη
να κυβερνά του σύμπαντος τη μήτρα
στου αφαλού χυμένο εκεί την κούπα

το νέκταρ των κορμιών μας να βοσκάν
του πόθου τα μελίσσια που ηχούν
τον βόμβο τον αιώνιο της αβύσσου