Βυζί δεν έχω να σου σκυλέψω σάλιο

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

βυζί δεν έχω να σου σκυλέψω σάλιο
λεχρίτη πολιτευτή
τώρα που βασιλεύει η νύχτα στον κόσμο κι εσύ
διεκδικείς το κοινό σου στα ουζερί
θηλαστικά που’ χουν στην πλάτη τους
χίλια χρόνια γάμου
με τόσες ελκυστικές αποχρώσεις χαράς
πιπιλίζοντας το ζεστό αλκοόλ
εξπέρ στο ρόλο του θύματος
κι από μέσα η γύμνια αλοιφή
ξοδεμένη ασυλλόγιστα
καθώς
κατασκοπεύεις  λεχρίτη, την κυρά μου αλύπητα
που’ χει στα μπούτια ανάμεσα
σακουλάκι με τσίπς
μα
 να ξέρεις πως
τη νύχτα που ο πάγκαλος κάρφωσε τον Oτσαλάν στο φτερό
κι οι μαύρες νύφες φυτεύαν κουφέτα στο Κουρδιστάν
η κυρά μου δάκρυσε

Οι επαίται κλέπτουν τους πτωχούς

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Οι επαίται κλέπτουν τους πτωχούς

Με τα παιδιάστικα καμώματα της τέχνης
ξεχνάμε τα θανάσιμα γνωρίσματα της ζωής.

Κάθε σταγόνα σάλιου που δραπετεύει απ’ το στόμα της
γίνεται στίχος.

Οι λαοί φτιάξανε το θεό για να προστατεύει
τους τρείς ουσιαστικούς νόμους της ύπαρξης
το φαί, τον έρωτα και το χέσιμο.

Είναι η ποίηση πράξη αντιποιητική.

Το ιερατείο πρόσφερε στις μάζες ένα ανέλπιστο δώρο
τη βασιλική δωρεά μιας ζωής μετά θάνατο.

Οι ζωγράφοι κάνουν τέχνη για να βγάλουν λεφτά
χαϊδεύοντας τους φιλότεχνους μπουρζουάδες.

Κάθε έργο είναι άχρηστο αν δεν τρομοκρατεί
τα δουλοπρεπή πνεύματα.

Υπάρχει ένα είδος λογοτεχνίας που δε φτάνει
ποτέ στις αδηφάγες μάζες.

Κάθε θεατής είναι ένας συνωμότης
κρυμμένος στο καβούκι της συζυγικής ζωής.

Χίλια κομμάτια

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Παρηγοριά στον άρρωστο είναι
για τα ανήσυχα νιάτα
τα νυσταγμένα δασκαλάκια του κράτους
κραδαίνοντας σχολικά βοηθήματα
και μούχλα αγαμησιάς στ’ άγκιστρά τους

Είναι χίλια κομμάτια τα μυαλά
σαν τα σκάγια
άνοιξη που μυρίζει λαμπρά κι αδίστακτα
χνώτα που θα ξοδευτούν
στο νικηφόρο οργασμό στου Αχελώου τις όχθες
και κορμάκια που θα λιώσουνε
σε κάποιο ένδοξο νοικοκυριό

ποδοπατώντας το ρυθμό
και των μηρών το ξέφωτο

Αναμνήσεις από τη λίμνη Ζηρού

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Φτάσαμε στης Φρειδερίκης τα χαλάσματα
εγώ στραβάδι που ξαπλώνει με σένα στα χόρτα
σοβάς η ψυχή μου ανταμώνοντας σφήκες, άσεμνη φάρα
       που τρυπάν το δέρμα με γύρη.
Κάναμε της λίμνης το γύρω με αθλητικό στρωτό
οξύνοντας το πνεύμα ντοπάροντας τους μυς
ντερλικώνοντας πευκοβελόνες και τροπάρια της Κασσιανής
ναι!
Έβγαλα συμπέρασμα τα ψοφίμια πως
      είναι μια ποσότητα ζωής 
και είμαι βαθύς υπερφίαλος φαρσέρ ποιητής
δέσμιος κάθε μεσ’ το δάσος γυμνής.
Το’ πα στο φίλο μου που ακολουθούσε
                σαν ανάσα χιονιού ιδρωμένος και μου είπε
για έναν μαλάκα που’ χει όμορφη γυναίκα
                       που την έχουν πάρει όλοι με τα μάτια
μου είπε πως, ο εν λόγω μαλάκας σώθηκε τελευταία στιγμή
                    από βέβαιο γκρεμό
γιατί πιάστηκε από κλαρί κάνωντας σβούρα Νουρέγιεφ.

Φίδια δε βρήκαμε στο λιμνίσιο σύμπαν
μόνο Βιετκόνγκ προσκόπους που ψαλλιδίζανε άρθρα του αρανίτση
          κάνοντας λαχειοφόρο λέξεων.
 Ένα γήπεδο ποδοσφαίρου βρέθηκε μπροστά μας
             με τα μπέκ της ιδιωτικής πρωτοβουλίας
σαν τσουτσούνες κάτω απ’ την κοιλιά του θεού
που κάτι κοτσύφια έπαιρναν το λουτρό τους
και κάτι μάγκες αφόδευαν το τελευταίο πόνημα
                     της Ζυράνας Ζατέλη
μιας
και οι σκέψεις φτιάχνονται στο μπλέντερ του στομαχιού
και οι περιττές λεπτομέρειες είναι για το κοπάδι
                                      χαριτωμένη ευαισθησία
μπουκώνοντας
  αγάμητες τριαντάρες στις πλάζ
  λιαστές γυαλιστερές
μέλλουσες νευρασθενικές
κρυφοκαυλιάρες που τα δίνουν όλα στο μάστερ.
    
Και με κόπο ανασύρω σκέψεις γριές
απ’ τα τηγάνια στις αλυκές και τα ξερνώ όλα μπροστά
σαν κινέζος στην ύφεση
                με μπιχλιμπίδια
αγιορείτης
βουδιστής
ωσάν μοναχός παθιασμένος  αδίστακτος στα δημόσια λουτρά
να ουρήσω θέλω να συλλάβω το νόημα της παραβολής.
Λέω στο φίλο
οι ιδέες κουράζουν δες αχνό
μ’ αυτός τη βρίσκει με βιβλία θρησκευτικά σανό θεολογικό.
Και λέω σε μένα καύλα είναι θα περάσει
ο κάμπος είναι μπροστά η Άρτα του Ζέρβα με τα ωραία μπετά
βυζαρού της εθνικής με τα λαμπρά κωλάδικα
παρηγορίτησες φοράδες με τα μπούτια ανοιχτά
που’ χουν στα μάγουλα του Τσαουσέσκου χάδι νωπό
και ασθενική προφορά για να ερεθίζουν τους παγουράδες
να καβαλικεύουν ντάτσουν κα μερσεντές
μωλωπισμένα καυλιά από σπιτίσιο σεξ.
 
Πέρσες αρβανίτες με το ήπαρ κουρελαρία
με τα σκοτωμένα γατιά στο φτερό και
 το λαό μεταξωτό στις φαβέλες.
Εθνικόφρονα βαρύμαγκα δουλευταρά
την ιστορία να γράφει με SMS
βραδύγλωσσος
λαζός
καύχημα των δασκάλων του
και της πλέμπας της γηπεδικής με το φουρό από συνθήματα
των ορίτζιναλ που ριγούν αλοιφή φρέσκια μαστούρα
και μαμάδικο συναίσθημα σβουριχτό και
οι Ωραίες κυρίες είναι που ακονίζουν τα όπλα τους
          στο λιμνίσιο νερό
δίπλα στους σπάγκους απ’ τους πιασμένους αετούς
      στα κλαδιά
κι απ’ τα χείλη τους κρέμονται τα φεγγαρίσια σκυλιά
που γουστάρουν γαμήσι στεγνό στη Σκουφά
και στις όχθες του Λούρου ξύσιμο μέχρι θανάτου.
Το λέτσο χοροπηδηχτό αντινομάρχη ακολουθώντας
  που του καρφώνει την κυρά ένας τσαγκάρης
λογοτέχνης
ψάλτης και φυσιολάτρης και
μολονότι σώβρακο με λουλουδάκια φορεί  
οργανωτής είναι πασόκος αμείλιχτος και
  τρυφερά κορίτσια τον αγαπούν μα δεν το ξέρει
δρόμος κατήφορος με τα μνημόσυνα γης μαδιάμ
στο σφριγηλό της κολώνας κορμί
και δήθεν φιγουρίνι
    ποζάρεις στις φασκιές του στα σπάργανα, ποιητικός
τη δόξα παίρνοντας
του αιμοσταγούς ποιητή που συγγράφει στη λίγδα
παράπονα για γκόμενες ψηλομύτες και παγκήρια  
                      σε παραπλεύρων χωριό.
Ω! το παγκάρι είναι η κλειτορίς του ναού
το’ χω γράψει ξανά και οι λέκσεις που λες είν’ κλεμμένες
και καθώς
φανέλα αλλάζουμε απ’ τον ιδρώτα συνωμοτικά
δε μιλάμε για τέχνη μα για βρακιά
κιλοτάκια σχισμένα που εγίναν θυσία
πριν
να σαλιώσει η γλώσσα την πληγή από κάτω 
πριν, να βαρέσει τα κύτταρα ρεύμα
 καθώς λεν
                    τα μυθεύματα καθώς
                                                        λεν τα χαρτιά.

Συμμαθήτριες εργόχειρα

Εγώ που δεν γεννήθηκα να δρέψω δάφνες στη Βαλτιμόρη
μα να γράφω ποιήματα, Κυριακάτικα σκεφτόμενος
ξελιγωμένος, συμμαθήτριες εργόχειρα
που δεν προλάβανε να γίνουν μούσες στο ποίημα κανενός
μεσήλικα μισογύνη της γενιάς του εβδομήντα
που ξεδιαλέγει τις μυλόπετρες
λαδώνοντας γρανάζια και
δεν έχω φλάουτο να σφυρίξω τον πόνο μου
ας έρθει κάποιος να δει το νεροχύτη μου
το σπέρμα που ευωδιάζει από κορίτσια στα εικονίσματα
φωτογραφίες που ηχούν όπως τα ζάρια μαύρα μεσάνυχτα
κι ο νους αγγίζει το ποθούμενον.

Βιντεοκλίπ

Ξέμεινα εδώ στα αμοντάριστα πλάνα, να υμνώ
το ζευγαρίσιο ερωτισμό. Αδόκιμος, λειψός να
προστρέχω στις κοινές συγκινήσεις, έχοντας
ολόγυρα λέκσεις και το σάλιο στη γλώσσα ν’ ανθεί

για επέλαση έτοιμο να λιπάνει μασχάλες
στην ερημιά του κρεβατιού τραυλίζοντας
λαμπρά κατορθώματα, έπαρση, ρομαντισμό 
γυναικείων οργασμών νοσταλγία, που

ο βυρσοδέψης χρόνος τιμητικά θα σταλάξει
στα σπλάχνα της γης βαθειά ωσάν βιντεοκλίπ
ποιητού ανερχόμενου που εμβριθώς μελετά
πως λιανίζουν την όραση οι υγρές λεγεώνες.

Αναγνώστη, σε συμπονώ στα κρυφά

Φοβάμαι τη μεταφυσική φάπα
που ο κραβαρίτης εικαστικός
θα σου σβουρίξει αναγνώστη
και θα τον βγάλεις το βίο ορθοπεταλιά
με πάγκαλο και άδωνι γεωργιάδη
και η άχαρη πόλη
θα σε στέρξει σταλαγμένη
σαν αγιασμός στα μάτια.
Κι όπως θα σβήνουν μέσα σου τους πόθους
τα κυκλώματα, οι κλίκες
με άκρα συστολή εσύ θα πνίγεις τη χαρά σου
σε γάμους και βαφτίσια
διότι έχεις ηγέτες που συγκινούν
και παλεύουν το χρέος και τους κακούς
καθώς θα σκεπάζεις με νάιλον τις πληγές
και τα φτωχά παιδιά στις ξένες χώρες
Θα υιοθετείς με ένα ευρώ.
Αναγνώστη, σε συμπονώ στα κρυφά
σου γράφω ραβασάκια
σου ζωγραφίζω βυζιά

Τις ρόγες σου τις βάφτισα φυτίλια

Είμαι θαμώνας σου τώρα
Τις ρόγες σου τις βάφτισα φυτίλια
Και ποιητίζω ολοσχερώς
Χρόνια θα με φαρμακώνεις μέχρι να γίνεις γριά
Χρόνια θα με καυλώνεις μέχρι το κόκκαλο
Χρόνια μέχρι να σου βάλω φωτιά

Είσαι κάπου αλλά δεν ξέρω που
Άριες με θερίζουν κι είναι γνωστό
Πως εμβριθώς μελετώ από νωρίς
Την άκρα διαλεκτική τη γλίσχρα φαντασία

Σε βιβλία θα σε κεντάω κρυφά
Με κοφτές και μετρημένες ρίμες
Θα ανταλλάσω τα ελάχιστα με τα πολλά
Θα σου γράφω, θα σου στέλνω φιλιά

Ο έρως σε βοηθά να γεννοβολάς ωραίους λόγους.

Εκεί που κηρύττει τη μάχη ευγενικά
η γύμνια σου, τόσο εξαίσια  που
ψυλλιάζομαι υγρά ν’ ακολουθούν
τις τοποθεσίες που υμνώ, διότι

τι, σου έταξε μεσ’ το λιοπύρι ο σάτυρος
κι έβγαλες το μαγιό σου
σκηνίτισσα των εγκρεμνών τρέχοντας
προς τη θάλασσα για να τη μεταλάβεις!

αυτό το φεγγάρι

αυτό το φεγγάρι που βλέπεις και βλέπω
δεν είναι λείψανο του ορθολογισμού
είναι θαύμα γυμνωμένο
η πλέον ωραία σελήνη
σαν την ωραιότερη γυναίκα
η πλέον ωραία άγνωστη
ψυχορραγεί αιωνίως στα μάτια όλου του κόσμου

κι άλλο φιλί

κάτω απ’ το χείλι μου το χείλη της
φωτιά και χόβολη
οι μπούκλες μεταξωτές
ώμος ολόγυμνος
σκιά διεγερτική
κι άλλο φιλί
κι άλλο
            κι άλλο
όπως ξέρω να φιλώ θα τη φιλήσω