θεώρημα

Η μεγάλη τέχνη με τα σορόπια της δαμάζοντας το μελό που’ χει αμοληθεί σαν τα δάχτυλα του κομμωτή απάνω στην κράνα καρποφορώντας μέσα της τον λιβαδίσιο τάπητα ψευδαισθήσεων νοημάτων και λέξεων-ανελέητα με εικόνες-οδηγεί στη γραφή. Η γραφή όμως αγνοεί τις αβρότητες. Είναι στυγνή και χοντροκομμένη. Είν’ αδιάφορη και άξεστη. Προτιμά να σκοτώσει τους συγγενείς παρά να εκτραπεί απ’ το μάταιο που της αναλογεί. Η γραφή είναι σπαραχτική ανάλογα με το φαντασιακό που διαθέτεις. Η γραφή είναι πετυχημένη στο βαθμό που θα καταπνίξει τον άλλο. Αφού ο άλλος όχι μόνο δεν την αντιλαμβάνεται ως δωρεά αλλά την βλέπει σαν επιβεβαίωση κυριαρχίας ισχύος, ηδονής και μοναξιάς. Να λοιπόν το στυγερό παράδοξο που σφραγίζει τη γραφή. Θέλω πάση θυσία να γράψω αυτό που θα σε πνίξει που θα αφανίσει τη δική σου φωνή αυτό που θα σε καταδικάζει συνεχώς σε σιωπή.