Ο ποιητής είναι ο αρχιτέκτονας των συγκρούσεων. Οι σχέσεις για να γίνουν παραγωγικές πρέπει να είναι συγκρουσιακές.
Η διαλεκτική στέρησης και επιθυμίας παράγει φαντασιακή ύλη εις το διηνεκές.
Μέσα στο χάος των φωνημάτων ο άνθρωπος αγωνία να μορφοποιήσει σε λόγο τη φαντασιακή ύλη. Αφού ο λόγος αποτελεί τοπολογικό φαινόμενο δίνοντας υπόσταση στην επιθυμία για δομή.
Έχοντας κατά νου ότι η τάξη είναι η απελπισία του χάους ταξινομούμε την τυχαιότητα φτιάχνοντας πλάνα που περιγράφουν το μέγεθος Άνθρωπος.
Η ποίηση δημιουργεί μύθους και ψευδαισθήσεις όπως τα μαθηματικά. Η λέξη καλείται να περιγράψει μιαν αντικειμενική μονάδα. Ένα σύνολο λέξεων καλείται να περιγράψει το κατακερματισμένο όλον. Οι λέξεις και οι αριθμοί είναι οι υπέρτατοι μύθοι. Μ’ αυτούς τους μύθους επιχειρείται η οριοθέτηση του όλου.
Διακινούμε σημασίες γράφοντας.
Αν η ποίηση μείνει προσκολλημένη στις αγκυλώσεις του ακαδημαϊσμού καταργεί την οντολογική ουτοπία της έμπνευσης και ξεπέφτει στη συντήρηση του συνειδησιακού μας συστήματος.
Η γραφή οφείλει να είναι στρατευμένη αφού προετοιμάζει τον άνθρωπο για το μοιραίο.
Η βάση της ανθρώπινης δημιουργίας είναι η ματαιοδοξία αφού η ακατάληπτη μανία του ανθρώπου να μετασχηματίζει τα υλικά και να δημιουργεί αξίες χρήσης κατά βάθος είναι οι διάττοντες σπασμοί που ψελλίζει μπρος στα σαγόνια του θανάτου.
Η ποίηση υπονομεύει το αδύνατο στοιχειώνοντας την κοσμοαντίληψη που διαχέουν οι θρησκείες για την ανάγκη δήθεν του ανθρώπου να πιστεύει στο θεό. Μια ψευδοανάγκη που δημιουργείται από ένα ψευδοπρόβλημα. Ο άνθρωπος αγρίμι δε χρειάζεται τον θεό, ο άνθρωπος αγέλη τον έχει ανάγκη. Κι αυτό διότι οι κοινωνίες έχουν δομηθεί στον υποκειμενισμό της αυθεντίας και της παντοδυναμίας του κεφαλαίου.
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 