Η Δυναμό Μόσχας συνήθιζε να ’ρχεται
στο σπίτι μας και να με κοιτάζει που
έπινα τον καφέ. Ήταν στα χίλια εννιακόσια
ογδόντα εννιά και ζούσαμε την πτώση του
υπαρκτού. Η μάνα μου έφτιαχνε φραπέ
στο μπικιόνι με εβδομήντα τις εκατό αφρό.
Ήμουνα παιδί και ρουφούσα το καφεδάκι
προσποιούμενος πως ήμουνα μεγάλος.
Κι ο Γέλτσιν έκανε σα να ‘ταν η μαϊμού
χοροπηδώντας πάνω κάτω και βγάζοντας
δίσκο μ’ ένα τενεκεδάκι.
Χαίρεσαι κάθε φορά που διαβάζεις εκείνο
το εν αρχή είν’ ο λόγος κι ανάβεις φωτιές
στα εκτός έδρας. Στα συσσίτια της νομικής
εκεί στη γλίτσα ξανθιάς οννεδίτισας
που φαρμακώνει καβάλους άλλων
παρατάξεων σκεπτόμενη δρύινα μεγαλεία
και δερμάτινους καναπέδες. Χειρονομίες
ζηλωτών στο κεφαλόσκαλο του κόμματος.
Πάντα ανοιχτή στον φιλελεύθερο σπασμό
του αρχηγού που βολεύει παλλακίδες
και βαφτιστήρια σε κρατικούς οργανισμούς
σε επιτροπές που εντρυφούν σε ωροσκόπια
κολακεύοντας την ιδρωτίλα των συνέδρων
το παραμιλητό του ψηφοφόρου που
υπερασπίζεται τη γραμμή έως θανάτου
σε ψησταριές της ενδοχώρας και
κωλάδικα της Φορμίωνος.
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 