Κάθε φορά που σκέφτομαι την Αθήνα μελαγχολώ
και τη λιμπίζομαι. Πάντα έγραφα αγρίως λυρικά
βολβούς είχα στα χέρια.
Διότι πως αλλιώς θε να’ χε κλέος η Αχαρνών κι
οι άλλες οι βαβελικές νιφάδες! Σερβίροντας
πατσά εδώ στα επίγεια. Για να καταλαγιάσει
την ηχώ της αλκοόλης και τον ακάλυπτο μηρό
μιανής κόρης Δηιάνειρας αστραφτερής και
φρέσκιας απ’ το χώμα. Το ανοιχτό μπλουζάκι της.
Ο ισθμός. Μπουρκίνα Φάσο. Εξωτισμός. Κι ο
ήλιος προς τη λήγουσα της επαρχίας.
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 