Το έθνος παθαίνει αναμνήσεις

μακράν οπίσω ιδώμεν
την οργήν των τροχών
από τυφλάς ηνίας

Αντρέας Κάλβος

Στο μέλλον θα γίνεται εορτασμός της κρίσης, αδέρφια. Ότι έχει θύματα και θέαμα καυλώνει τους λαούς που έχουν μαυρισμένα χεράκια απ’ τη βέργα της εξουσίας. Πέφτουν πάντα και τα απαραίτητα ποιήματα. Νέοι που γράφουν φοβερά κατεβατά για το μπιμπερό και τη μετάλλαξη του μπειμπιλίνο με τις ευλογίες των τοποτηρητών του συγκροτήματος Λαμπράκη και τις αναλύσεις ούρων και κοπράνων της πασοκικής και ομοουσίου πράσινης ανάπτυξης. Η εκκλησία θα ευλογήσει τα εκθεσιακά κέντρα του μέλλοντος με τα εκθέματα της φριχτής κρίσης. Ο διδακτισμός στην υπηρεσία του καλού. Όπως τα μουσεία πολέμου και τα ντοκιμαντέρ με τους σκοτωμένους σταμάτησαν τους πολέμους έτσι τα ντοκουμέντα της κρίσης θα σταματήσουν τις μελλοντικές κρίσεις. Οι μπερδεμένοι άνθρωποι αντιγράφουν τις συνταγές δυστυχίας του παρελθόντος. Οι πεθαμένοι κι οι νεκροί κι οι σκοτωμένοι δεν πρόκειται να γράψουν ποτέ μιαν αράδα, γι’ αυτό όσοι θα βγούν απ’ την κρίση ζωντανοί θα τα γράφουν ωραία και λογοτεχνικά. Αυτός που θα βγεί ζωντανός θα περιγράψει τη φρίκη και το κακό καλολογικά γιατί θέλει ανταλλάγματα. Δεν θα δείξει τον ένοχο γιατί φοβάται πως θα τον ξαναβρεί μπροστά του ή γιατί ο ένοχος τώρα βαπτίστηκε στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ και εγένετο ενάρετος. Ο επιβιώσας απ’ τις καταστροφές είναι μοιραία αισθηματίας. Καλές τέχνες τσάι και συμπάθεια. Και κάθε Σάββατο στου Γαβριηλίδη να μυρίζει ο ένας το κρέας του αλλουνού. Μέχρι εκεί. Αυτοί που είναι λίγο πιο κάτω σε υπόγεια κι ακονίζουν μαχαίρια πήρανε τη ζωή τους λάθος. Με τη βία δε βγαίνει τίποτε παιδιά μου, εμείς πολεμήσαμε τον κατακτητή και τέτοια ωραία νόστιμα μια φορά το χρόνο που τους θυμάται η νετ για να πούνε τις σοφίες τους. Η βία όμως δεν έχει προγραμματικό χαρακτήρα, ούτε φτάνει κάποιος στη βία από βίτσιο. Κάθε εκδήλωση της ζωής έχει το σπόρο της βίας. Απ’ τα σύννεφα που συγκρούονται για να ποτίσουν τη γη και να κάνει καρπούς μέχρι τη γυναίκα που ξεσκίζεται και ματώνει για να φέρει στον κόσμο το παιδί της. Η κοινωνική βία όμως δεν είναι ένα απρόβλεπτο φυσικό φαινόμενο που ξεσπά ή συμβαίνει έτσι κι αλλιώς ένα ωραίο πρωί. Στα οργανωμένα συστήματα που θεμελιώνουν την ύπαρξή τους στην εκμετάλλευση των μέσων παραγωγής απ’ το ιδιωτικό κεφάλαιο η κοινωνική βία λειτουργεί ως βαλβίδα ασφαλείας. Όπως η χύτρα ταχύτητος για να μην εκραγεί απ’ την πίεση. Γι’ αυτό οι εξεγέρσεις τοπικού χαρακτήρα βελτιώνουν το σύστημα. Κι όσες περισσότερες βαλβίδες τόσο μεγαλύτερη εκτόνωση. Αν οι παραγωγικές δυνάμεις δεν καταλάβουν πως πρόκειται καθαρά για ταξικό πόλεμο και πως οι κρίσεις βοηθάνε στην  πραγματικότητα ένα ξοφλημένο σύστημα, θα βρίσκονται μονίμως σε κρίση. Η κρίση ήταν πάντα το πρόσχημα της άρχουσας τάξης για να σφίγγει τον πνίχτη στο λαιμό του προλεταριάτου. Οι κατώτερες τάξεις ήταν είναι και θα είναι μονίμως σε κρίση. Στη ουρά για το επίδομα, στην ουρά για το γάλα και το ψωμί στο λεγόμενο κοινωνικό παντοπωλείο, στην ουρά και στα καταγώγια μιας εκπαίδευσης αναξιοπαθούντων ίσα ίσα για να μπορεί ο νέος δούλος να στοιχίσει λέξεις για να βγαίνει νόημα ή να κάνει πράξεις για λογαριασμούς. Τα βιβλία για παράδειγμα των μαθηματικών είναι η αντανάκλαση της οικονομολαγνείας μιας κοινωνίας που δεν σκέφτεται πλέον με ιδέες αλλά με ευρώ. Ένας μεταφυσικός αλγόριθμος που οδηγεί στο ταμείο του τζάμπο. Ενός πλαδαρού κόσμου που παράγει πλαστική ευτυχία κι έναν ευδαιμονισμό ρουλέτας. Αν σου κάτσει σού κατσε. Παίξαμε και χάσαμε κι άλλες σκατομένες αρλούμπες. Λύσεις υπάρχουν και μαγικές συνταγές αδέρφια. Έχουν όμως κόπο και πόνο. Έχουν γενικές απεργίες, οργάνωση, συνελεύσεις, διάβασμα, σβήσιμο, γράψιμο. Έχουν δυσκολίες και ξενύχτια και απογοητεύσεις. Έχουν ανθρώπους που ρίχνουν χριστοπαναγίες στη εξουσία κι έχουν τα κότσια να της σπάσουν το κεφάλι. Έχουν ανθρώπους που δεν ησυχάζουν υιοθετώντας παιδιά του τρίτου κόσμου μ’ ένα ευρώ. Που δεν λοιδορούν Πακιστανούς, που δε φτύνουν τους γύφτους. Έχουν ανθρώπους που δεν την σκαπουλάρουν απλώς αρνούμενοι να πληρώσουν. Που δεν δέχονται τα σκουπίδια, την υποβάθμιση, τα πυρηνικά, τον Άδωνι Γεωργιάδη και τον αγάμητο ερωτισμό του αντένα. Αδέρφια πάντα υπάρχει καιρός.