Όταν σβήσει κι η τελευταία φωτιά, θα πάρουν θέση ξανά οι πουτάνες στα ρείθρα της Κοτζιά. Όχι οι εξωτικές κι οι καλοθρεμμένες, που θροΐζουν σα φυλλαράκια στα κρεβάτια βιομηχάνων, αλλά οι μαδημένες, αυτές που μιαν ολόκληρη στρατιά τις έχει διαγουμίσει στα σκοτεινά σοκάκια, στις στοές, απ’ όλες τις χαραμάδες και τις σχισμές, δίνοντας άγριες μάχες στο σκοτάδι, παίζοντας τα φτερά τους, γέρνοντας κάθε τόσο να τούς χουφτώσουν το βυζί, να τούς φτυαρίσουν τον καβάλο, στερημένα αρσενικά σαν παραφουσκωμένα σακιά με πριονίδι. Μα τώρα είναι νύχτα, θεοσκότεινα. Η πολιτεία μισοκοιμάται. Χάθηκε η μαύρη κυλιόμενη γη. Ο λόγος, η δύναμη, οι κυκλικοί τάφοι, το φεγγάρι που δεν έρχεται. Ένα μαύρο αειφλεγές μέλλον. Το φυτίλι κάτω απ’ τον ορίζοντα. Μιαν άγρια γενιά που ξαμολήθηκε σαν πεινασμένος λύκος στους δρόμους, άγρια αγκαλιάζοντας και λαίμαργα φιλώντας, τα μάτια, τη μύτη, τα μάγουλα, τον αυχένα, το κορμάκι αυτής της πόλης, της παραδομένης στη σαπίλα του μεγαλείου που πέρασε, με τους ταμίες της κουρνιασμένους σαν όρνια στα ψηλά σκαμπό τους, παραφυλώντας απ’ τα πορτάκια, χέρια ν’ αλλάζουν χρήμα γυαλισμένο απ’ τον ιδρώτα, κι ο άνεμος της ανάγκης να το παρασύρει σαν πυρκαγιά στο ανθρώπινο δάσος, αφήνοντας πίσω του καπνό και μπόχα και δυσωδία. Και πλιάτσικο. Γέρους ανάπηρους, ήρωες πολέμου που παρελαύνουν με τις αναπηρικές τους πολυθρόνες, με τα μετάλλια τα παράσημα και τη χολέρα στα μάτια. Ρεπόρτερ των πεντακοσίων ευρώ που θρηνούν για τα λαμπρά ιστορικά μας κτήρια. Τι Τσίλερ και τι βλεννόρροιες και τι λαγνεία παπαδίστικη! Κρυολογημένες μωρούδες, ξερές και σπογγώδεις, όλο κοπετούς και δακρυάκι φαρμακωμένο. Εσκεμμένα υπερήφανες και φλύαρες, οδηγώντας μας τόσο εξαίσια, να θαυμάσουμε ανεμπόδιστα τη Νερώνεια ομορφιά.
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 