Πολλοί εργάζονται σκληρά εκθειάζοντας την τεμπελιά. Δαγκώνουν τα χείλη τους σκοτώνοντας τις ώρες τους ψάχνοντας λέξεις ώστε να περιγράψουν επαρκώς το σφαγιασμό τόσων πρωτόπλαστων απ’ τον πολιτισμό. Το μέγα τραύμα, η εξορία απ’ τον παράδεισο. Απ’ τον τόπο όπου ο χωροχρόνος οριζόταν απ’ τις ανάγκες κι όχι απ’ τα αντικείμενα. Απ’ τον τόπο που δεν είχε χαρτογραφηθεί και δεν ήταν κτήση κάποιου ηγεμόνα με χαρέμι, σφραγίδες, έγγραφα και σαδισμό πίστης στο μονοθεϊσμό και τη μονογαμία. Η εξέλιξη των ειδών είναι η λαμπρή ιστορία του καταναγκασμού. Κόβει μ’ ένα ψαλίδι τ’ αρχίδια του ο Σωκράτης. Βγάζει τα μάτια του μ’ ένα πιρούνι ο Πλωτίνος. Άγιοι, λαοπλάνοι, δημόσια θηρία αφηνιασμένοι συνεργοί της εξέλιξης, ρημάζουν απ’ τη Φύση το Φυσικό και το στραγγίζουν μεταμορφώνοντας τα πάθη σε φιλοδοξίες. Η φιλοδοξία υπήρξε η ξεδοντιασμένη γεροντοκόρη της ηθικής. Μιας ηθικής του αδίστακτου ποιμήν που ενοχοποίησε τη λαγνεία, που φόρεσε φίμωτρο στις γενετήσιες ορμές παρουσιάζοντάς τες ως το πιο ακραίο βδέλυγμα της δημιουργίας. Η γειτνίαση της φριχτής τρύπας που εκβάλει περιττώματα με τα όργανα αναπαραγωγής είναι το ιδιάζων σημείο όλων των θρησκειών. Των φροϋδισμών, των θεωριών και των ψυχιατρείων. Όποιος κρατά τα κλειδιά της οργανωμένης παραγωγής κρατά και τα κλειδιά της ικανοποίησης. Βγαίνω έξω απ’ τις πραγματικές μου ανάγκες σημαίνει φιλοτεχνώ στρατούς, μετατοπίζω το πάθος για ζωή σε πάθος για θυσία, το πάθος για έρωτα σε πάθος για ανταγωνισμό και το πάθος για επιβίωση σε πάθος για εργασία. Υπάρχει ένα σημείο καμπής απ’ το οποίο και μετά, το ανθρώπινο είδος δεν εξελίσσεται αλλά μεταλλάσσεται. Οι αναθυμιάσεις μιας άθλιας παράδοσης, μιας άκαμπτης επιστήμης που δεν ξέρει που πρέπει να σταματά και η αγιοποίηση της ιδιωτίας οδηγούν τον άνθρωπο στα σκατά. Η πάλη όμως συνεχίζεται. Η εργασία δεν είναι θεά αλλά υπηρέτρια. Ο άνθρωπος δεν είναι καταναλωτής αλλά καυλωμένος που ξεχάστηκε στις αμμουδιές της αβεβαιότητας και της υπαρξιακής αγωνίας λεηλατώντας τον παράδεισο που του δόθηκε, ψάχνοντας τον παράδεισο αλλού, σε ναρκωτικά παντός είδους, λιβάνια, μαστούρες με αγίους και δαίμονες, μεζονέτες και προικιά, δονητές και λεξοτανίλ. Φωτισμένους δασκάλους και μαγαρισμένους διαφωτιστές. Χαρτορίχτρες, μέντιουμ, αρχιερείς, συντάγματα πλυμένα στις νεροτριβές του εκμεταλλευτή, του ιεροκήρυκα, του εκμαυλιστή παιδικών συνειδήσεων, του θυμωμένου κατηχητή με όσους συντονίζουν τις καύλες τους με το σύμπαν.
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 