Η επανάσταση είναι πάντα μιαν αφτιασίδωτη κόρη κυνηγημένη σε τραγικές βαθύσκιωτες χαράδρες.
Βεβαίως κάποτε ξεπέφτει σε βαρβαρότητες και τέτοια αλλά μοιραίον τούτο. Και το μοιραίον δεν αποφεύγεται με τρισάγια παρελάσεις επετείους.
Η επανάσταση μπορεί να γίνει κατεστημένο γι’ αυτό χρειάζεται πάντα μια νέα επανάσταση να ξεμπήξει την παλιά.
Κάποτε κάποτε παίρνει και τη θέση της βαρβαρότητας που πολεμούσε. Φορά τα ρούχα της, το μακιγιάζ της και, καταφέρνει να κάνει μιαν εντύπωση με την πρώτη ματιά, όμως με τη δεύτερη ματιά μουτζουρώνεται, μαγαρίζεται και λιώνει, σαν παγωτό σε φούρνο μικροκυμάτων.
Αλλοίμονο αν καταδικάζουμε τις παλιές επαναστάσεις. Χωρίς αυτές θα κολυμπούσαμε ακόμα στα σκατά.
Οι επαναστάσεις είναι φουσκωμένα ποτάμια ύστερα από καταρρακτώδεις βροχές.
Ο διαφημιστής εσχάτως μπορεί να σταμπάρει τον επαναστάτη σε κωλόχαρτο για να σκουπίζει ο θαυμαστός κόσμος της οικογένειας τον επαναστατημένο του κώλο.
Η επανάσταση κλονίζει τις παλιές υποκρισίες. Τα παιχνιδιάρικα χριστιανικά φιλιά και τα χέρια στις τσέπες.
Ο Φαράκος έγραψε κάποτε μια πανταχούσα για τη μαλακία. Ο Φαράκος ήτο επαναστάτης της πούτσας. Οπορτουνιστής από δεύτερο χέρι.
Ο διασυρμός της επανάστασης αρχίζει απ’ τα χαϊδεμένα της παιδιά.
Η δημοκρατία των αστών δολίως συσκοτίζει τις επαναστάσεις.
Η επανάσταση έχει αυτό το τρομερό πλήθος που βυθίζεται αιμόφυρτο στη νέα αυγή.
Η επανάσταση δεν έχει υπαλλήλους, η επανάσταση έχει μόνο ποιητές που ερωτεύονται, αυτοκτονούν και ξαναγεννιούνται για να ερωτευτούν και να ξαναυτοκτονήσουν. Πιστά ηλεκτρόνια αυτής της σπειροειδούς πορείας προς την ελευθερία.
Η επανάσταση είναι μια αγία Λαύρα οργασμών, ένα Κούγκι ηδονών, ένα Αρκάδι καύλας, μιαν Αλαμάνα εκσπερμάτωσης.
Η επανάσταση δεν έχει κέρδη και ζημίες. Δεν είναι εταιρία. Είναι η αιώνια συνείδηση της δύναμης του αδύναμου.
Ένα δια παντός παλλόμενο υγρό μουνάκι.
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 