Μια ξέγνοιαστη ζωή όπως
η άμμος της Αφρικής. Όπως
η εκσπερμάτωση στον καυτό
ήλιο. Τα γλυπτά συγκοινωνούντα
υπονοούμενα των γλουτών.
Όπως τα βίαια ανεκπλήρωτα
όνειρα. Όπως ο Σαρωνικός
με τη γλύκα του φεγγαριού.
Όπως ο Παρνασσός κι η Γκιώνα
με τα χιόνια τους.
Μια ξέγνοιαστη ζωή
στους λόφους και στη λήθη.
Να πνέει τα λοίσθια η θλίψη.
Να ρουφάν οι εραστές γαλατάκι
απ’ το βυζί του γαλαξία
κι οι ωραίες εταίρες στο ξάγναντο
να προπαγανδίζουν τον οργασμό.
Ν’ ανάβουν το σπίρτο
απ’ την καλτσοδέτα τους.
Να λένε ψέματα γλυκά
και κολασμένα.
Ψέματα όλων των ειδών.
Ψέματα κάθε είδους.
Όλων των μεγεθών.
Ψέματα μεγάλα και μικρά.
Απ’ αυτά που φαίνονται
κι απ’ αυτά που κρύβονται.
Απ’ αυτά που χρησιμεύουν σε κάτι
κι απ’ αυτά που δε χρησιμεύουν σε τίποτε.
Απ’ αυτά που κάνουν κακό
κι από κείνα που θεραπεύουν.
Για μια ξέγνοιαστη ζωή πρέπει
να γράφεις ξέγνοιαστα ποιήματα.
Να κάνεις προγνώσεις. Να σκυλιάζεις.
Να κρυφακούς στις αμμουδιές
τη σαγήνη των σπλάχνων κοριτσιού
υγρού κι ηλεκτρισμένου
απ’ τις ακραίες καύλες και
τις πεποιθήσεις περί σεξ.
Να είσαι με τις νύμφες και
τη φωτεινή μήτρα. Να είσαι ο ένας
και οι πολλοί κι ο άλλος. Να είσαι
λουλουδάκι και γάργαρο νερό.
Για μια ξέγνοιαστη ζωή χειμώνα
καλοκαίρι, φθινόπωρο και άνοιξη.
Να είσαι όσο βάρβαρος χρειάζεται
για ν’ αποφύγεις μαχαιριές και
τετελεσμένα γεγονότα. Να γυμνωθείς
θα πρέπει απ’ την κόλαση
φορώντας τον παράδεισο παντοτινά.
Κι ας είναι ευλογημένες
οι παρά φύσιν τάσεις, οι άκοπες
ποιητικές συλλογές κι οι παρθένες
οι έτοιμες να διακορευτούν, οι έτοιμες
ν’ ανοίξουν τον φλοιό τους
να εισχωρήσουνε οφθαλμοί,
φαλλοί κι αστροπελέκια
ν’ ανακαλύψουν τα μυστήρια,
τις χλοερές εξάψεις μιας ξέγνοιαστης ζωής.
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 