Σου έχουν πεσκέσια οι βυθισμένοι στα χιόνια Βόρειοι
απελπισμένοι που δεν διαθέτουν θάλασσα να πουν τον
πόνο τους, αλλά μπόλικο χρήμα κι έναν Δούναβη
σκανδαλωδώς αργό, προσηλωμένο πάντα σ’ ένα
μέλλον που δεν έρχεται, με περιπάτους στα δασάκια
με οικολογία, εργατισμό, οινοπνευματώδη διαίτης
κι έναν έρωτα για τους στοχαστές που πήγαν
αδιάβαστοι στις καταβόθρες ακαδημίας και στα
υπερβόρεια φονικά κάποιου ευυπόληπτου
πατριώτη ονόματι Άντερς Μπρέιβικ.
Η κρίση του καπιταλισμού γίνεται κάποτε και κρίση της δημόσιας ζωής αλλά και κρίση συνειδήσεων. Κριτική της οικογένειας, της σεξουαλικής ηθικής, της ανδρικής κυριαρχίας, του σχολείου, της εκκλησίας, των πεποιθήσεων και των αξιών. Αμφισβήτηση του ηγεμονικού μεγαλοϊδεατισμού της Δύσης. Βίαιες ταλαντεύσεις ανάμεσα στην παθητικότητα και τη βία, ριζικός σκεπτικισμός και πίστη στο ένστιχτο. Απ’ τους τιθασευτές του ανθρώπινου γένους και τους αυτόκλητες σωτήρες, νομοθέτες, ηγέτες, ποιμενάρχες, προφήτες και λοιπούς περάσαμε στο ιδιωτικό ναυάγιο και τον κατασταλαγμένο μισανθρωπισμό των σύγχρονων κοινωνιών. Μέσα στη χαβούζα τού εθνικισμού βλασταίνει ο μέγας αναβρασμός. Απ’ τα εθνικά κράτη και τη βιαιότητά τους στη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα περάσαμε αμετάκλητα στους συνασπισμούς των βιομηχανικών κρατών. Οι κοινωνικοί θεσμοί της οικογένειας, τού δικαίου και τής ιδιοκτησίας ανατρέπονται. Το δίκαιο γίνεται μεταφυσικό και αόριστο, η ιδιοκτησία ρευστοποιείται και η οικογένεια μεταμορφώνεται σ’ ένα εκτροφείο καταναγκασμών. Η πραγματικότητα αρχίζει να διασπάται και να εξαφανίζεται, γίνεται απειλητική και σκωπτική, ασταθής και φαντασιακή. Η τεχνολογία αποκαλύπτεται ως μυστική θρησκεία, προικισμένη με κρυφές δυνάμεις, παίζοντας τον παλιάτσο και το μάγο μέσα σ’ ένα μοναχικό ηλεκτρικό κήπο. Η ανθρώπινη περιπέτεια, τα πάθη και οι ηδονές ελέγχονται και χειραγωγούνται. Ο άνθρωπος μοιάζει γελοίος και παθητικός, χαμένος μέσα σ’ ένα πλήθος παραδομένο στον σκεπτικιστή σατανά και στον ευφυή Μαμωνά. Κάθε επαναστατική φιλοδοξία της νεότητας εκφυλίζεται αργότερα σ’ ένα καινούργιο απολυταρχισμό. Πόσοι άραγε μπορούμε να φανταστούμε τη ζωή μας έξω απ’ την εταιρική ευθύνη, τις χορηγίες, το ιδιωτικό κεφάλαιο και την αγορά! Πόσοι από μας μπορούν να διανοηθούν μια καινούργια αναγέννηση κι ένα βάθος πεδίου έξω απ’ το σχήμα της επίσημης ιστορίας! Μια διαλεκτική συντέλεια δημιουργίας του νέου μακριά απ’ τις σατανικές σειρήνες τού <<υπείροχον έμμεναι άλλων>> τού αρχαίου συγκεντρωτισμού. Μακριά απ’ το γιάπικο φονταμενταλισμό και τους τέκτονες της αλληλοεξόντωσης. Μακριά απ’ τις λεγεώνες και τους στρατούς σωτηρίας. Μακριά απ’ τις αγιογραφίες, τις κολακείες και τις μελωμένες θηλιές.
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 