Τώρα ταξινομώ τις σιωπές σου.
Τον αγγελιοφόρο σου σπασμό.
Χάχανα σκοτεινά κάθε που
με δρασκελάς
σεσημασμένη εσύ των εντύπων.
Σε καταγράφω στα λεξικά μου εν ψυχρώ.
Το υγρότατο ύψιλον το λάγνο λάμδα.
Συνουσία φωνήεντη φόρα παρτίδα.
Ανοίγοντας πόρτες να σε διαβώ εν ριπή οργασμού.
Σ’ έναν μέλλοντα καιρό. Σ’ έναν μέγα Άδη
αναμνηστικό, για ηττημένους εξ’ επαφής.
Είναι πολλά τα περιστατικά ουτοπίας.
Οι κατευνασμοί και οι μανίες. Είναι
πολλοί πλέον οι ζωσμένοι γύμνια
που ανατινάζουν κατηχητικά και
βεβαιότητες. Είναι πολλοί
οι σεσημασμένοι στους μπαξέδες
της ουτοπίας. Με αυτοσχέδιους
ερωτικούς μηχανισμούς, χάδια
κατάρτιση. Την ακριβή ώρα της καύλας
περιμένοντας. Φορμαλιστές αχόρταγοι
όλο εκδίδουν προκηρύξεις
υπερασπίζονται σχισμές ακαταπαύστως
συνευρίσκονται με τους θεσπέσιους
κώλους και τους φοβερούς φαλλούς.
Είναι πολλά τα περιστατικά ουτοπίας
σ’ αυτό τον κόσμο και τα κρησφύγετα
του σεξ κι οι γιάφκες των ερώτων.
Είναι πολλοί οι θάνατοι
που θα προσπεράσεις.
Η ρύπανση, τα απρόσεχτα
λόγια, οι απόκοσμες
ανθρωποφάγες ποιήτριες,
οι στοχαστές ελευθέρας βοσκής.
Οι λιτοδίαιτοι, οι καλοφαγάδες,
οι ευγενούς καταγωγής
καλοπροαίρετοι λήσταρχοι.
Ο αυτοκτόνος απ’ το Αιγάλεω,
οι καταχθόνιοι νεκροί του Έβρου.
Θα προσπεράσεις τις φτηνές
μαύρες πουτάνες της νύχτας
και τα στενά σοκάκια του γαλαξία.
Τους αυθόρμητους και τους
χαρισματικούς. Τους ερωτικούς
και τους ανέραστους.
Τους καλοντυμένους
και τους ευσεβείς.
Τους νηστικούς
και τους χορτασμένους.
Τα κοπάδια στα γραφεία τους
ταϊσμένα υπομονή, νηστεία,
εγκράτεια, αμοραλισμό.
Θα προσπεράσεις
τους διορατικούς
και τους πραγματιστές
που δεν κοιμούνται ποτέ.
Θα προσπεράσεις του διάσημους
και την πρέζα τους, τη μεταφυσική
και τα ωροσκόπια
τους δούλους του θεού και
τους δούλους του μουνιού.
θα προσπεράσεις το νευρικό
σύστημα του κόσμου,
τα λείψανα των οδών,
τις πληροφορίες, τους
σαρκασμούς, τα μνημεία,
την Πάπισσα Ιωάννα και
τις εκ περιτροπής σφαγές.
Θα προσπεράσεις και νεκρούς
σε προχωρημένη σήψη
για να φτάσεις στην τίμια
δουλειά σου. Κι αυτά τα ωραία
μεγάλα φεγγάρια της πατρίδας
θα προσπεράσεις κακήν κακώς
κι αυτόν το φοβερό ήλιο
θα φτύνεις στα μούτρα
λίγο πριν πας να σε αρμέξουν.
Λίγο πριν σου ανοίξουν το
δρόμο με μπουλντόζες
το ιερό δικαίωμά σου
στην εργασία περιφρουρώντας
ένδοξο εσύ πτολίεθρο της καταστολής.
Τι έρεβος στο ντεκολτέ της! και τι
οίστρος θανάτου στα ενδότερα.
Μόνος γαρ, να τη βυζάξω εδώ και τώρα.
Ψυχή τε και σώματι. Γονυπετής.
Ένα θηρίο ανελέητο. Τσίτσιδη αυτή
στα τρίστρατα. Φιλτάτη! τη φούστα
ανασηκώνοντας, άνω τελεία αθώα
τρύπα. Ένα πεδίο υπαινιγμών.
Τρόπων τινά η ποίησίς μου.
Ανάσκελη, εκμαυλίζοντας τις στύσεις.
Τη νυμφεύομαι ευμενώς
και την πυροδοτώ
τη νυφούλα μνήμη.
Ένθερμος, εν θερμώ
διαλαλώ τους λωτούς της.
Όργια επεα πτερόεντα
και σεπτά σουβενίρ.
Πότε ηττημένος και
πότε μετέωρος.
Στο βρακί της με βάζει
και στις συμπληγάδες της
με περνά.
Με ταΐζει αδρεναλίνη
με την κουτάλα.
Προσδοκίες.
Βαλκυρίες.
Ξενυχτωμό.
Μου κατεβάζει το φερμουάρ
μου σκαλώνει τις λέξεις.
Και πρέπει τώρα
να της αφιερωθώ
και να γεννοβολήσω
λαγνεία βέβηλη
νυμφίδια απολωλά
να περισώσω
απ’ τους ισολογισμούς
και τις ποσοστώσεις
κι απ’ του ζορισμένου
βιοπορισμού
τις υπερωρίες να γλιτώσω
το ερωτικό μου εγώ.
Ενδιαφέρουν την κοινή γνώμη
τα παθιασμένα φιλιά και τα
τσακάλια στις αστυνομικές ταινίες.
Τα κρατικά βραβεία και η χρυσόσκονη
στα πορτραίτα. Τα χέρια του ιερέα
και οι γάμπες. Κυρίως οι γάμπες
κι ο μελαγχολικός λαιμός που ξέρει
από χάδια και δαγκωματιές. Που ξέρει
να υποτάσσεται και να υπόσχεται
ακολουθώντας τον εθνικό ύμνο
και τους πατριώτες στο κλάμα τους
και τα παραμύθια του κάτω κόσμου
που σε παν σε θανατερές γοργόνες
και σε παραγάδια του τρανού ψαρά
που έχει τη φριχτή συνήθεια να μας
πιάνει στα δίχτυα του για να μας
πουλήσει στις μικρές αιωνιότητες
που καιροφυλαχτούν και γουργουρίζουν.
Η μπαμπόγρια της σοσιαλδημοκρατίας ντυμένη νέος πολλά υποσχόμενος.
Τα προσευχητάρια της γηραιάς γενεάς με άλλο εξώφυλλο.
Η ταπείνωσις και το ψάξου λίγο γιόκα μου ή κάνε κανα σταυρό στα συμπεράσματα συνεδρίου αριστεράς εκκλησίας όπως λέμε βοϊδόγλωσσες και ποετάστροι.
Όσοι αριστεροί έχουν διδακτορικό είναι οι παπαδοκομουνίστ του μέλλοντος.
Όσο δεν αποσύρεις τη λέξη ηγέτης για τον εαυτό σου απ’ την πιάτσα τόσο πιο διψασμένο ηγεμονικό εγώ καιροφυλακτεί.
Δείξε πως εμπιστεύεσαι την εκκλησία και τους αστούς. Θα περάσεις τους Γολγοθάδες πιο αβάντι.
Από δεκαεξάχρονο κωλόπαιδο στολίσου να γίνεις ηγεμόνας.
Να φαρμακώνεις σε μικρές δόσεις αυτόν που ελπίζει στο φροϋδισμό σου.
Ο γερομούναρος βγήκε να γαμπρίσει στα Σόδομα εξ Αμερικής, ο ανενδοίαστα νεότατος γερομούναρος που λέει μαύρα γεράκια ακούσατε ημάς.
Να καπνίζει πιο εύθυμα θέλομεν το τσουκάλι του φτωχού κι όχι να σας ανατρέψομεν λέει ο καυχησιάρης ανάρχας εις τους κολάφους.
Σε λίγο θα’ σαι ο πιο πρωτάντρας του συστήματος κι ο πιο πρωτομάστορας του αρχιπελάγους των υδρογονανθράκων.
Μεθοδικά σουφρώνεις τα σωματεία που είχε στον τάκο τριάντα χρόνια τώρα άλλος βουβαμένος γόης.
Ταΐστηκες ανατράφηκες με πολιτικό σουρεαλισμό. Αυτή είναι η ευφυΐα σου. Και το εκζεματικό άλγος των νοικοκυραίων.
Θα διακριθείς κάποτε στην τέχνη να τους ικανοποιείς όλους συγχρόνως.
Θα στερεώσεις κι άλλους αδυσώπητους αγίους στις σχολικές αίθουσες. Κι άλλους ντερβίσηδες μεγιστάνες στις καταλυτικές αυγές. Κι άλλες πεταλούδες χρυσές που σονάρουν.
Ένα βράδυ το ’σκασα απ’ το σπίτι μου
και πήγα να ζήσω με τους φίλους μου
αναρχικούς στο κοινόβιο ενός ποταμού
σ’ ένα βουνό και σε μια θάλασσα πάνω
σ’ ένα δέντρο και μέσα σ’ ένα δάσος σε
μια σπηλιά και σ’ ένα φοβερό νησί πήγα
να τραγουδήσω και να σκάψω και να
ζυμώσω ψωμί και να φυτέψω σπόρους
ερωτικά ποιήματα ν’ αρχίσω να βλέπω
με τα πόδια να περπατώ με τα μάτια
και να σκέφτομαι με το αίμα και να γαμάω
με την καρδιά και να πεθαίνω με κάθε
λουλούδι και να σβήνω με κάθε αστραπή
τρομαγμένο πουλί στη φωλιά του κορμιού της.
Θα γυρίσουμε ένα φιλμ
με μεγάλες παύσεις
μεγάλες σιωπές
μεγάλες προσδοκίες
θα σκηνοθετήσουμε πάλι τον Λακλό
και τις επικίνδυνες σχέσεις
και θ’ αφήσουμε μόνο τα λείψανα του σεξ
τις δυνατές σφυριές
πάνω στο ασπράδι των ματιών
τους αστούς εραστές να χρεοκοπούν τον έρωτα
τον εαυτό τους αφήνοντας
να προδοθεί
να θηρευτεί
να τρυπήσει κρυφά
με το πιρούνι το δάχτυλο
σπουδαγμένους δεξιοτέχνες
στο δόλο
και στις καταστροφές.
Τα σκυλιά γαβγίζουν
μέσα στη χειμωνιάτικη νύχτα.
Γαβγίζουν τη μοναξιά τους που πλησιάζει
γαβγίζουν εμένα που τα σκέφτομαι
και τα λυπάμαι και τα βλαστημάω
και τους κλέβω την ατζέντα με τα τηλέφωνα
και τους κλέβω το κόκκαλο του ήλιου απ’ το στόμα
κι ακούω την καρδιά τους να χτυπά
δυνατά μετά το ζευγάρωμα
και το στομάχι τους να σφαδάζει
μεσ’ το σφαγείο της μεγάλης
κρύας χειμωνιάτικης νύχτας.
Κάνουνε τρελές δουλειές οι εραστές στα χωριά τους.
Ακούνε τρομαχτικά σκυλάδικα στο ραδιόφωνο.
Σβολιάζουν στο στόμα την ψίχα του ψωμιού.
Ονειρεύονται πόλεις και μπελάδες στις πόλεις.
Κλέβουν κοπέλες από διπλανά χωριά και τις παντρεύονται.
Βλέπουν στην τηλεόραση τις ειδήσεις και μαθαίνουν
τον κόσμο. Αμήχανοι σαν σκιάχτρα, με τα ξέφτια
στα σορτσάκια. Τραβάνε για πλάκα την ουρά της γάτας.
Από πλήξη ή βαρεμάρα. Κάνουν σχέδια και πρόβες
θάρρους στον καθρέφτη. Ετοιμάζουν τις μάχες.
Έχουν ακούσει σκόρπιες φήμες για τον Τρωικό πόλεμο.
Οχυρώνονται στα γιοταχί τους κι απλώνουν τις φτερούγες τους.
Και καρφώνουν την αγαπημένη τους τρυφερά κι αδέξια.
Μέσα στη νύχτα.
Ο ήλιος της χαραυγής
κι ο ήλιος του δειλινού.
Ο καλοκαιριάτικος ήλιος
κι ο ήλιος μετά τη βροχή.
Ο χειμωνιάτικος ήλιος
κι ο εαρινός ήλιος. Ο ήλιος
στο άδειασμά του κι ο ήλιος
στις αιφνίδιες εκλείψεις του.
Ο ήλιος μέσα στο σπίτι μας
κι ο ήλιος πάνω στην απέραντη
επιφάνεια της ζωής. Ο ήλιος
στρατηγός πάνω απ’ τα σύννεφα.
Ο ήλιος ανάμεσα στα δέντρα
κι ανάμεσα στα γέλια και
τα βάσανα και τις ελπίδες.
Ο ήλιος ανησυχία κι ο ήλιος
τρόμος πάνω στα πρόσωπα.
Ο ήλιος που βασιλεύει
κι ο ήλιος που κατασπαράζει.
Ο ήλιος που κυβερνά
τα ζωντανά ρυάκια.
Κι η μυρουδιά απ’ τα χορτάρια
που τα καίει ο ήλιος.
Απ’ τ’ ανθισμένα χορτάρια
κι απ’ τα υγρά χορτάρια.
Κι ο ήλιος που τυφλώνει τα μάτια
και σκορπιέται στην άβυσσο.
Ο ήλιος που θα ρουφήξει τα πάντα.
Ο δεξιοτέχνης των λεπτεπίλεπτων
αποχρώσεων. Ο αληθινός θεός
που θα σβήσει απλόχερα σαν ανθάκι.
Ένας σάτυρος ήλιος, δαίμονας
στο αγρόκτημα της κυράς μου.
Πήραν φωτιά οι καρδούλες.
Κι εμείς, που γυρίζουμε σπίτι με τα πόδια
τις βλέπομε να καίγονται
και να λιώνουν
και να χάνονται
και να μένουν μονάχα
οι τελευταίες καρδούλες για να καούν.
Οι καρδούλες όσων
γυρίζουμε σπίτι με τα πόδια σ’ αυτό τον κόσμο.
Κι όσων λατρεύουμε τα κορίτσια
που είναι προσηλωμένα στο χαρταετό τους
και στους θείους καρπούς τ’ ουρανού.
Να είστε ευγενικοί με τους νεκρούς
όταν τους γράφετε γράμματα
όταν τους στέλνετε ποιήματα
όταν τους κρατάτε το χέρι
όταν τους διαβάζετε τον πόνο σας.
Να ζείτε γι’ αυτούς
όπως αυτοί ζήσανε κάποτε για σας
να τους μνημονεύεται
για το οχτάωρο
για το θερμοσίφωνο
για τον έρωτά τους που άφησε πίσω εσάς
για τις εφευρέσεις τους που σας μαλακώνουν τον πόνο
για τον Ντοστογιέφσκι και τους δαιμονισμένους του.
Να είστε ευγενικοί με τους νεκρούς
όταν βρέχει και ψιθυρίζετε τ’ όνομά τους.
Να είστε ευγενικοί με τους δικούς σας νεκρούς.
Αυτούς που ανοίξαν εισαγωγικά σ’ έναν άγριο κόσμο
γράφοντας ανεξίτηλα λέξεις όπως
καύλα, ζωή, χαρά, ελευθερία,
προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε,
να χαρείτε κι εσείς τις ερωμένες του ήλιου
που έρχονται την αυγή και σας ροκανίζουν τα μυαλά
και σας ξεσηκώνουν απ’ τα ομορφότερα όνειρα της νύχτας
και σας καυλώνουν
και σας δαιμονίζουν
και σας παντρεύουν με τη ζωή.
Έμειναν ολομόναχοι οι άνθρωποι
στις χώρες τους. Διαβάζουν για τις
τραγωδίες της μέρας την ώρα που
κάποιοι εργάζονται σκληρά γι’ αυτές.
Βλέπουν κεραυνούς να πέφτουν
στα έρημα χωριά τους. Διαβάζουν
παραμύθια και νέους μύθους.
Αγοράζουν βιβλία απ’ το βιβλιοπωλείο
της γειτονιάς και συσκευασμένο τυρί,
παστεριωμένο γάλα. Κάνουν πρόβες,
ματαιοπονούν, βάφουν τα μαλλιά τους,
εκδίδουν έντυπα που φτάνουν αργά
στην είσοδο του άγνωστου παραλήπτη.
Δεν κλαίνε τους νεκρούς στα σπίτια τους
και μαθαίνουν τους έρωτες από παράξενα
γραφτά κι από τούρκικα σήριαλ. Σκίζουν
τα χαρτάκια της λεμονάδας γιατί πίσω
κρύβουν έναν τυχερό αριθμό ένα
εισιτήριο για την κατοικία των θεών
κουπόνια για το τσίρκο Medrano.
Για να στερεωθούν και να πιάσουν
τα υλικά θα πρέπει να αναγνωρίσεις
την αθανασία σε κάποιες λέξεις και
να πενθείς με τον πιο χαζοχαρούμενο
τρόπο αυτό που έχασες και γράφεις
για να το προσδιορίσεις και χτυπιέσαι
κι εξαρτάται απ’ αυτό αν θα φύγεις
με μελανιές από τούτο το μάταιο κόσμο.
Κι αν θα κοιμηθείς σωστά κι αν θα
σηκωθείς φρέσκος χωρίς τις ξαφνικά
καχύποπτες σκέψεις πως κάτι δεν πάει καλά.
1.Μάθε αυτό που δε μαθαίνεται αλλιώς θα πάσχεις.
2.Να βλέπεις τον εαυτό σου απ’ τον ουρανό και να γαβγίζεις σα σκύλος.
3.Τα μάτια της είναι ένας πύργος ελέγχου.
4.Η ιστορία περί θεού είναι ένα καλαμπούρι.
5.Να πιστεύεις τις γυναίκες μόνο γυμνές.
6.Ω έρωτα που το ’σκασες με το πορτοφόλι μου!
7.Αγάπησε τα ξένα μυστικά που δεν έχουν κοφτερά δοντάκια.
8.Το προφανές αποδεικνύεται δύσκολα. Γι’ αυτό το απόκρυφο έχει πέραση.
9.Η σωστή ελληνική εκδοχή είναι μια ξεμυαλισμένη χήρα.
10.Ελευθέρωσε τα χρυσόψαρα στο νεροχύτη.
11.Μην σταυρωθείς για να σωθεί η αλήθεια.
12.Μην πας στον παράδεισο. Μονάχα στο σκοτάδι της νύχτας.
13.Μην γίνεις κατοικίδιο του σπιτιού. Καλλίτερα να επιστρέψεις στα δέντρα.
14.Χωρίς ενθουσιασμό και χωρίς αρχίδια δεν πας μακριά στην αιωνιότητα.
Ο αυριανός περί τις αρχαιολογίες στοχαστής και σκαπανεύς του παρόντος μας θα τραβάει τα μαλλιά του. Θα βρει μουτρωμένες κυράδες και νευρασθενικούς γόηδες που εκάμνανε πολιτική. Καταθλιπτικούς, με τη δορά της πονηράδας της τάξης που τους εφεύρε υπέρ της. Κάτι γκόμενους απ’ τα πολυτεχνεία και τις νομικές αλαβάστρινους τεχνοκράτες και κάτι τρεχάληδες της περιφέρειας που εφάγαν σκατό με το κουτάλι τρέχοντας από βαφτίσια σε κηδεία κι από κηδεία σε κραιπάλη αρραβώνων και σε άλλες μικροαστικές μικρές τραγωδίες. Θα βρει μια χωροταξία ορθολογικώς χτισμένη καθέτως, δίνοντας έναν καθημερινό συμβολισμό στην ταξική διαστρωμάτωση. Εκεί που ο σώζων εαυτόν σωθήτω και εξοδεύετο ως σπαρματσέτο στις κοινωνικές συναναστροφές και σε κάθε κατηχούμενη κατάθλιψη. Έχοντας στο εικονοστάσι του τα στέφανα με τη μισθωτή του σκλαβιά και την προσδοκία εκδρομής σε εξοχικό κέντρο την Κυριακή για να υπογραμμίσει στον εαυτό του κυρίως πως ευδαιμονίζεται απ’ την περίσσια πλούτου κι ανταμείβεται απ’ την προσφορά του στο κοινωνικό υποσύνολο που ευημερεί. Ακόμα κι οι φιλόδοξοι κι οι τσαλαπατημένοι που είχαν όνειρα και τα όνειρα ήταν μεζονέτα ή εξοχικό ή ταξίδι σε αποστειρωμένους εξωτισμούς είχαν αρετές στο να διοικήσουν να κάνουν τέχνη ή να καταχωρήσουν αριθμό πρωτοκόλλου. Είναι οι μεταφυσικοί της εφαρμοσμένης ορθοδοξίας και του ότι πιούμε κι ότι αρπάξει ο κώλος των άλλων. Εκεί θα βρεις πατικωμένους τους τεχνίτες μιας κομούνας και μιας βιομηχανικής επανάστασης που το σύστημα της αγοράς την υιοθέτησε ρητορικά και προγραμματικά για να μην έχει απώλειες. Χτίζοντας χοντρικά μέσα στην ίδια τάξη δυο τάξεις. Τη μια μόνιμη στην εργασία και στη ραστώνη ευτελών παροχών και την άλλη να κυνηγά τα πολλά αλλά με ρίσκο τζόγου και μπόλικα εγκεφαλικά και καρδιοπάθειες. Ο αρχαιολόγος του μέλλοντος θα ερμηνεύσει τη νεκρική μάσκα της εποχής μας με όρους σχιζοφρένειας. Θα στοχαστεί όπως ένας λιανοπωλητής της ποίησης κι όπως ένας γονιμοποιημένος ραγιάς από σπέρμα φανατικού δαρβινιστή της καθημερινότητας. Θ’ ανακαλύψει τα δεινά απ’ τα ψηφιακά καλαπόδια της ανθρώπινης βαρεμάρας απ’ τη μια κι απ’ την άλλη της απόλυτης εξαθλίωσης πληθυσμών απ’ τα απόνερα της ανάπτυξης άλλων. Θα βρει την ψωλή του κάθε χλεμπονιάρη ηθικιστή καρφωμένη σε πληθυσμούς που πίστεψαν σε μια καλλίτερη ζωή κι ένα λιγότερο πόνο.
Να γράψεις μια ποιητική του πόνου των άλλων μασώντας παστίλιες και λιβάνια. Και να τα σπας ηδονικά στο στόμα και ν’ ακούγεται ο κρότος της ευχαρίστησης για να τσιμπήσουν αι καταναλωταί. Οι ανδρείοι της ηδονής της υπερχειλίζουσας φτώχειας. Επινοώντας κάτι έμφυτο για να κλέψεις το σεντς απ’ την ψυχούλα του θεατή και να το δώσεις σε γιατρούς χωρίς σύνορα που συμμαζεύουν τις απρέπειες κάθε ασύμμετρης απειλής και κάθε παράπλευρης απώλειας. Παστίλιες για τον πόνο του άλλου. Μιαν αψεγάδιαστη αστραφτερή ιδέα με βαλτινούς των Παρθένων νήσων του σινεμά που αβρά σε συγκινούν σε άπταιστα μητρικά. Και σε άπταιστα υπονοούμενα δράσης και ακτιβισμού. Αφού είναι ακτιβισμός να μασάς παστίλιες και να βάζεις υπόθετα και κάποιος να γίνεται καλά. Ένα μικρό θαυματάκι που βάζει το χεράκι της κι η βιομηχανία του θεάματος προβάροντας ανθρώπινο πόνο για να συγκινήσει κυρίες θηλυκές υπάρξεις και νοικοκυρές της μεσαίας τάξης που ότι αγόρασαν κι ότι αγοράζουν έχει πίσω αστραφτερούς γκόμενους και χρώματα αισιοδοξίας. Κι έχει μετρημένη αισθητική σεμνότητα για να μαρκαλέψει το βιορυθμό των στελεχών που αναιρούν τον κόσμο τους και τον μικρόκοσμό τους με πράξεις ελεημοσύνης διευθετημένες απ’ την αρχιεπισκοπή και τους καλικάντζαρους πολίτες και της φοβερά πλουσίας γυαλιστερής κυράς με τα μπότοξ από τριτοκοσμικό πετσί. Για να μπαλώσει την ανεμελιά της αυριανής φρίκης.
Τώρα που είμαστε νέοι
κάνουμε χώρο στους γέρους
να βγουν μπροστά
να διαβάσουνε ποιήματα
να ψηλαφίσουν την κυριολεξία
με υπονοούμενα
με κόλπα του μεσοπολέμου
και της εποχής του παρακράτους.
Κάνουμε χώρο στους μαθουσάλες
που διαθέτουν εμπειρία
κι έχουν στην πλάτη τους βραβεία
και άπειρους φίλους νεκρούς
και φιλενάδες που μαράθηκαν
σε κάποια νεωτερική πολίχνη.
Τώρα που είμαστε νέοι
πρέπει να πάρουμε τη σωστή απόφαση
για το αν θα παραμείνουμε νέοι
άγνωστοι μεταξύ αγνώστων
ή αν θα γίνουμε διάσημοι
γέροι ποιητές στο απώτερο μέλλον.
Όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι
και τα πράγματα γίνονται ζόρικα
κι οι παρδαλές εξοχές βαλτώνουν
στα λεξικά κι οι μελετητές
σταυρώνουν τα φυσεκλίκια τους
κι η ανάσα μας βγαίνει δύσκολα
το Γενάρη, θα πρέπει κάτι να κάνουμε.
Κι ίσως να πάρουμε τα όπλα. Τα όπλα
που μας στέρησαν και τα όπλα που
δε βγάζουν κρότο. Την αγάπη μας
για την αλήθεια και τον έρωτά μας
για το γάλα της μάνας και την υγεία
του παιδιού που έρχεται. Κι ίσως αν
χρειαστεί, να πάρουμε και τα όπλα
που κάνουνε κρότο, όπως παίρνει
κανείς το χέρι της αγαπημένης του
και το φιλεί για να ξεσηκώσει έναν
ολόκληρο κόσμο μέσα της.
Στα σύγχρονα σχολεία κανείς δεν πηγαίνει για τη χαρά της γνώσης ή για να διδαχθεί την τέχνη της ζωής. Κυρίως πηγαίνει για να εξοικειωθεί με αφηρημένες έννοιες όπως εξουσία, δύναμη, φήμη, λεφτά, αποκατάσταση.
Μπορείς ν’ αποκτήσεις οφέλη απ’ την εργατική δύναμη κάποιου μόνο αν τον αποθαρρύνεις, απ’ το να ζει όπως εσύ, που τον εκμεταλλεύεσαι.
Οι άνθρωποι πεθαίνουν από πλήξη είτε ως άνεργοι είτε ως εργαζόμενοι. Η πλήξη δεν δείχνει έλεος.
Ο αδιάφορος δάσκαλος μας αφήνει στα όνειρά μας. Ο έξυπνος δάσκαλος τα διορθώνει κι ο κακός δάσκαλος τα ποδοπατά.
Η δύναμη του φασισμού δε βρίσκεται σ’ αυτό που λέει αλλά σ’ αυτό που κάνει.
Πνίγομαι στις αντιφάσεις όπως άλλοι πνίγονται στις βεβαιότητες.
Ο τρελός εισπράττει την ηχώ απ’ τη φωνή της λογικής των άλλων.
Στο σεξ είναι προτιμότερο να έχεις κραυγαλέα ελαττώματα παρά μικρά και διακριτικά προτερήματα.
Μετά από κάθε σφαγή ο διάολος προσθέτει υποσημειώσεις στη Βίβλο.
Αυτοί που μας αγαπάνε είναι αδίστακτοι.
Οι συμβουλές είναι τα εμπορικά κόλπα των ηθικολόγων.
Ο μισογυνισμός είναι για τους ανέραστους ηδονή υψηλής αισθητικής.
Τα άκρως συντηρητικά νιάτα καταλήγουν σε άκρως απελπισμένα γηρατειά.
Οι γυναίκες παντρεύονται με την ισχυρή πεποίθηση πως θα αλλάξουν τους άντρες ενώ οι άντρες με την βεβαιότητα πως οι γυναίκες δεν θα αλλάξουν ποτέ. Βεβαίως οι άντρες παραμένουν ίδιοι ενώ οι γυναίκες αλλάζουν δραματικά.
Το να υπάρχεις είναι πιο κουραστικό απ’ το να σκέφτεσαι ενώ το να σκέφτεσαι πιο επικίνδυνο απ’ το να υπάρχεις.
Το να έχεις άλλη γνώμη πέρα απ’ αυτή της κοινής γνώμης είναι πάντα μια ηθική στραβοτιμονιά.
Όταν η έλλειψη ταλέντου ζευγαρώνει με την έλλειψη γούστου γεννιέται ο μέσος όρος.
Διδασκαλία είναι η τέχνη τού να κάνεις τους άλλους να βαριούνται χωρίς να το καταλαβαίνουν.
Η μεγάλη επιτυχία κάθε δημιουργού είναι να πείσει για την ύπαρξή του.
Το πνεύμα είναι η κωλοτρυπίδα της διανόησης.
Χωρίς φώτα τη νύχτα μπορεί να φτάσουμε κάπου. Χωρίς ρόδες πουθενά.
Μεταξύ ενός δέντρου κι ενός κλουβιού μεσολαβεί ο πολιτισμός.
Όποιος δεν κρατάει αποστάσεις απ’ τον εαυτό του παραγνωρίζεται μαζί του.
Ανθρωπιά αποκτάς όταν δεν έχεις αυτό που επιθυμείς όταν το χρειάζεσαι.
Ρήτορας είναι αυτός που σ’ εμποδίζει να μιλάς χωρίς να σου κλείνει το στόμα.
Οι εκκλησιαστικοί επίτροποι συνεργάζονται άψογα με το θεό όταν κάνουν ταμείο.
Όταν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, πάει το βουνό στο Μωάμεθ. Αλλά δεν τον βρίσκει ποτέ εκεί.
Οι πτωχοαλαζόνες στηρίζονται πάνω στην ποίηση. Όπως οι γέροι στις μαγκούρες τους. Κάνουν μέτωπο στο κοινό που θέλει να τους μοιάσει και διαβάζουν από μικροφώνου χαμηλόφωνα και πονετικά. Ο ποιητικός τους τρόπος είναι κάτι σαν διαδικασία υπνωτισμού. Σαν πανδαιμόνιο βαρεμάρας και σαν διαδικασία επιλογής προσωπικού εταιρίας ακουστικών βαρηκοΐας. Κυριαρχούν στα κουλτουροκλανιάρικα μπαρ με υπάρξεις απεγνωσμένα ατημέλητες, που έχουν γράψει τουλάχιστον ένα ποίημα για το ουίσκι και τη ριμάδα μέθη. Κομπάρσοι αυτού που δε γίνανε, μπερδεύοντας τη δουλειά με τη ρητορική περί δουλειάς και την αλαφροΐσκιωτη χαζομάρα με τους καταραμένους κυρίαρχους που έδωσαν επίτηδες εξωγήινα παραδείγματα βίου για να μπερδεύουν τους ταξινομητές και τις κυρίες με τα διπλά ονόματα. Παιδάκια και παιδογέροντες σε δημόσιες απαγγελίες, μορμολύκεια προγυμνασμένα στη χούντα του καθρέφτη. Εκεί που ο ναρκισσισμός μεταποιεί την προσποίηση σε δημιουργία. Και πρέπει να το παίξεις ασθενικά ποιητικός και λίγο βαρεμένος από πνεύμα. Να φανεί το μούδιασμα του αισθηματία και του εστέτ κρύβοντας το αιώνιο φλέρτ του λιγούρη με τους οργασμούς. Το στόμφο του βλαμμένου που γράφει νόμιμα και αποδεκτά ίσα ίσα για να καταταγεί στον τρέχοντα αλλοπρόσαλλο βίο ως ποιητικός μάρτυρας και να νιώσει την προοπτική της μελλοντικής δόξης τόσων βλεμμάτων καρφωμένων στη μουτσούνα του. Κάτω απ’ τη φτερούγα χορηγού υπερασπιστή τετριμμένων μνηστήρων ποίησης, ιδιοκτήτη μικρής βιοτεχνίας καταραμένων, δουλεμένων στο φωτοσόπ της ματαιοδοξίας. Σκορπώντας τις οικονομίες τους για να γλιστρήσουν έντυποι σ’ ένα ράφι παντοπωλείου βιβλίων ή στο σεξισμό της κριτικής κάποιου επώνυμου ποιητή των αναγνωστικών του λυκείου.
Διαθέτουμε μια τεράστια δύναμη ηθικών αισθημάτων μέσα μας αλλά δεν διαθέτουμε σκοπό. Ο σκοπός πάει περίπατο. Και τα ηθικά αισθήματα δίχως σκοπό είναι βλαβερά σαν την ψώρα. Γιατί οι αντίπαλοι έχουν σκοπό. Γι’ αυτό νικούν. Κι ο σκοπός τους είναι να νικήσουν. Και δεν ξεφυσάνε και δεν έχουν ιδιορρυθμίες. Κοιτάζουν μπροστά. Τα χέρια μας, τα μυαλά μας, οι ψωλές και τα αιδοία μας είναι το βασίλειο που πρέπει να κατακτήσουν. Κι αυτό το βασίλειο το παραδίδουμε μέσα σ’ έναν δίσκο κι αυτοί ετοιμάζονται να το καταβροχθίσουν. Υπάρχει μια δόλια απόχρωση στη λέξη αφεντικό και στη λέξη άρχων και στη λέξη πλούτος. Η καθεστωτική διανόηση τις υπερασπίζεται λαίμαργα παίρνοντας το ύφος του Φαύνου. Έπαρση και ανελέητη ειρωνεία. Μια τοιχογραφία που έχει τη μυστική λάμψη των διεφθαρμένων πραγμάτων. Ένας υπεράνω πάσης υποψίας πατριωτισμός φορεμένος με σαρκασμό πάνω στη γαϊδουρινή μας ανέχεια. Σου πουλάνε ελπίδα και λησμονιά. Σου πουλάνε ελεημοσύνη και σου κρατούν το χέρι λίγο πριν ξεψυχήσεις. Εκεί που το μόνο που περισσεύει είναι ο χρόνος για να αποδειχθεί η αδικία των πραγμάτων και το παράλογο γλίστρημα στο μηδέν.
Έρωτες φτερωτοί και πόθοι ξεφτουριασμένοι.
Αφήστε με να γευτώ το σκοτάδι της.
Το φεγγαράκι στο λημέρι του δράκου.
Τα νύχια της να με ξεκοιλιάσουν αφήστε.
Να ξεσπάσουν τα ζηλόφθονα σπλάχνα
να βγαίνει ατμός από την πόρτα του λουτρού
καθώς θα στάζω, εγώ, το ένδοξο ψοφίμι
στα πλακάκια.
Δεν είναι λίγοι αυτοί
που τους πήρε στο λαιμό της η ποίηση
και τα ωραία λόγια. Και τους ρούφηξε το σούρουπο
κι ο κώλος του διαβόλου.
Και τους πήρε και τους σήκωσε κάποιο χάδι
και κάποιο ωραίο φουστάνι και κάποια ωραία εξοχή.
Με ωραίους έξοχους καλλιτέχνες
νατουραλιστές και γαμιάδες.
Άλαλους αραχνιασμένους
αλαφιασμένους και γαλλόφιλους
κι ελληνοκεντρικούς με φίδια στον κόρφο τους
κι έναν χωρισμό δύσκολο και βραβεία εύκολα.
Ω φιλτάτη πατρίς και σεπτά κορμάκια!
Άρβυλα που ξύνετε τις λάσπες πάνω στη σχάρα της μοναξιάς μου!
Μάρτυς μου οι ανασηκωμένες σου φούστες αιωνιότητα.
Η μεγαλοφυΐα του αστρικού σου μεγαλείου.
Τα δοκιμαστήρια και τα καλούπια
τα λυθρίνια και τα τραγιά
κι η άνω τελεία του ήλιου
κι ο παπάς που κατουράει τις παπαρούνες
και του εύχεται καλό βόλι ο θεός
και βέβαια ναι! ο τοκετός και οι μοιχείες
τα στολίδια στο λαιμό της και οι δαγκωματιές στα μπούτια της
κι ο ισοβίως πολιορκημένος εγώ
που ονειροπολώ κι αγναντεύω απ’ την τρύπα μου
βόλτες και αλητείες που πέρασαν
ω ποίηση λάσκα
που ωφελείσαι απ’ το παρελθόν μου και χτίζεις το μέλλον σου
και σχεδιάζεις το γράφημα της αγρύπνιας μου
στις λιλιπούτειες σχισμές κάποιας.
Η αλήθεια έρχεται ξαφνικά
και μας βουλιάζει στο χώμα.
Και μας σκορπά σαν τα άχυρα.
Μπορεί να μας βρει στο διαμέρισμα
την ώρα που μαγειρεύουμε
ή στο δρόμο την ώρα που περπατάμε
περιμένοντας τη νύχτα.
Ή πάνω στο λαχάνιασμα,
σε αστραπές και βροντές.
Η αλήθεια παρασύρει κι άλλοτε
εκνευρίζει τους παπάδες
ή τους χωροφύλακες
και τους δασκάλους.
Πολεμιέται η αλήθεια
από Μοναχούς και Μοναχές.
Με λύσσα ή με άρλεκιν.
Με όπλα ή με φιλιά κι αγάπες.
Η αλήθεια δε σπουδάζεται
δι’ αλληλογραφίας. Κι οι στρατιώτες
την μαθαίνουν όταν είναι πια αργά.
Κάποιοι τη συναντούν
με τα γιωταχή τους για λίγο
στην Κυριακάτικη βόλτα
ή στη γλύκα του γαμησιού.
Κάποιοι άλλοι ποτέ ούτε για μια στιγμή.
Την αλήθεια τη μαγάρισαν στις ακαδημίες
και τη σπουδάζουν τώρα
παιδάκια κάτω από μια μοναχική λάμπα
στα σκοτεινά τους δωμάτια.
Την αλήθεια πρώτα τη σκοτώνουν
κι έπειτα τη γυαλίζουν σαν βωμό.
Την κάνουν σκύβαλο στα μουσεία.
Μούμια ή σκήνωμα αγίου
για να θεραπεύσουν
τους αμαρτωλούς και τους ηλίθιους.
Η αλήθεια είναι πολλές αλήθειες μαζί.
Το άσεμνο ανατρεπτικό υλικό της αιωνιότητας.
Όταν πήραν μπροστά οι μαζικές κουλτούρες κι οι ανθρώπινες μάζες άρχισαν να ξεπαρθενεύονται απ’ τον παγανισμό της προϊστορίας, οδηγώντας το κοπάδι των αστραπών στα μαντριά της θρησκείας, ο άνθρωπος άρχισε να γλείφει τον κώλο του θεού. Χρησιμοποιώντας όλη τη βρομερή μαγεία τού ανορθολογισμού και του θαύματος μαγάρισε το ένστιχτο που ανθοφορούσε μπροστά στην ομορφιά και επινοούσε μπροστά στον κίνδυνο. Οι ηγεμόνες, οι άρχοντες, οι αυτοκράτορες όταν είδαν πως κινδυνεύουν με αφανισμό αμόλησαν τα λυσσασμένα τους σκυλιά. Εκεί που εκδηλωνόταν ζωή, διαλεκτική, εξέγερση, επιστήμη και αμφισβήτηση μια τεράστια πνευματική κουράδα έσκαγε σαν μετεωρίτης πάνω στον ανθρώπινο ψυχισμό. Πλάθοντας φοβισμένα όντα, περιφρονώντας την ανθρώπινη ύπαρξη, επινοώντας άλλους μεταθανάτιους κόσμους και φακίρηδες δημιουργούς που παρακολουθούν και δικάζουν. Βλέποντας το ανθρώπινο σώμα να υπερτερεί και να εξεγείρετε αποφάσισαν να το καταργήσουν και να το αποδυναμώσουν κατασκευάζοντας πνευματικές αρλούμπες και μηχανισμούς ταπείνωσης. Έναν πολτό χωρίς ύπαρξη που ονομάσανε πνεύμα, εκμεταλλευόμενοι την πλατωνική μαλακία ενός δουλικού και παρηκμασμένου κόσμου. Δημιουργώντας μιαν απάτη προορισμένη για διανοητικές ατιμίες. Μια πομφόλυγα, ένα είδος βδέλλας που απομυζά απ’ το σώμα την ορμή και τη ζωντάνια αφήνοντας έναν πιστό, ένα υπαρξιακό κουφάρι που προσεύχεται, νηστεύει, εξομολογείται και μαλακίζεται αδιάκοπα με πετραχήλια, μήτρες επισκοπικές, μεταλαβιές και καραβιές ηλίθιων καταναγκασμών. Χτίζοντας μεθοδικά έναν αδιέξοδο κόσμο που έχει αχρηστέψει το λόγο ύπαρξης όλων των επιστημών. Είναι ο κόσμος στον οποίο κατέληξε η ιστορία του ανθρώπου της γης, που μπαίνοντας η μετά Χριστόν εποχή, οικοδόμησε τη ζωή του πάνω σε μιαν αυταπάτη. Βολική για τους άρχοντες και φονική για τους αρχόμενους. Επικαλούμενη το πνεύμα, η μπαγαπόντικη εξουσία ρουφά αίμα σα βρικόλακας, απ’ τις κατώτερες τάξεις που, με τόση σπουδή τα ιερατεία μαστούρωσαν στο πέρασμα των αιώνων. Καραβάνια εργατικής δύναμης και ανθρώπινου πόνου θρέφουν την άρχουσα τάξη που επιστρέφει στην κατώτερη τα αποφάγια της ως ελεημοσύνη. Ο ακρογωνιαίος λίθος των θρησκειών, πως το πνεύμα περιέχει τις αξίες και το σώμα θεωρείται απλώς ή άθλια κατοικία τους ή η υλική τους ενσάρκωση είναι το πρώτο και μοναδικό άρθρο στο σύνταγμα του φασισμού. Αντιστρέφοντας λοιπόν αυτή τη σπουδαία θεολογική μαλακία θα μπορούσαμε να πούμε πως το πνεύμα δεν θα είχε υπάρξει, ούτε οι αξίες του και ούτε τα δεδομένα του, αν το σώμα που τις διέδωσε δε βρισκόταν εκεί ,τη στιγμή που το πνεύμα σε πλήρη ακινησία αρεσκόταν να ατενίζει το κενό και την άβυσσο. Γιατί άραγε αυτό το παντοδύναμο και θεόσταλτο πνεύμα έπρεπε να τρυπώσει μέσα στη βρομερή και τρισάθλια ανθρώπινη σάρκα και σαν να μην έφτανε αυτό να την κακολογεί και να την καταπιέζει με τον πιο χυδαίο τρόπο! Βεβαιότατα γιατί, αυτός ο τερατικός δυϊσμός βοήθησε στους αιώνες των αιώνων τους πλούσιους να αναπνέουν με την κωλοτρυπίδα τους. Να κάνουν τέχνη την τρυφή τους σπέρνοντας μυσταγωγία, ερμητισμό, πλατωνισμό, διαλογισμό και ψυχουργία. Ένα σμάρι παλιανθρώπων κακολογεί το γαμήσι και υμνεί τη στέρηση. Γλείφει ξεδιάντροπα τ’ αρχίδια της εξουσίας και μαγαρίζει με ελεημοσύνες την ανθρώπινη ανάγκη. Ξεγεννά όλους τους εθνικισμούς με αποτρόπαιους τοκετούς που σπέρνουν κάθε φορά φαντάσματα για χίλια χρόνια. Διδάσκει στους υπηκόους τη βεβαιότητα του αναλλοίωτου της σχέσης εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου. Σαν το σώμα να είναι οι εργάτες τού εργοστασίου και το πνεύμα, το αφεντικό, το οποίο έχει επινοήσει το αλυσόδεμα των εργατών στη διαδικασία παραγωγής. Σαν το σώμα να είναι το κορμί όλων των στρατιωτών που σκοτώνονται υπό τις διαταγές αυτού του μεγάλου πνεύματος, του Στρατηγού, που τους στέλνει να σφαγιασθούν. Σαν να είναι αυτονόητο για τη ζωή ότι το σώμα είναι αυτή η βρωμερή ουσία μέσα στην οποία το πνεύμα κάνει το ποδόλουτρό του, όπως ένας παπάς που εξομολογεί τους ετοιμοθάνατους στρατιώτες ξεπλένει τις μπότες του μέσα στο λουτρό αίματος του πολέμου. Ατενίζοντας το πρωτόπλαστο ανδρόγυνο που μπερδεύτηκε στην έριδα του μήλου. Αναθεματίζοντας την ωραία Ελένη, το αιώνιο θηλυκό. Τη γυναίκα, ως δαιμονισμένη στο πτολίεθρο των αγγέλων. Και τους εξεγερμένους, ως τα έκπτωτα τέκνα ενός αιμοβόρου θεού.
Αφήστε μας με τις πλάνες μας
και τους σαρκασμούς μας
έναστρους και πυκνόμαλλους
σαν αιδοία. Αφήστε μας
στους κάμπους μας και στα βουνά μας.
Στην αρωματισμένη μας γύμνια
και στη ντάπια του κορμιού. Αφήστε μας
στ’ αλκαλικά υγρά του έρωτά μας
και στην αλμύρα της αγαπημένης
που όλο σπασμούς μας ξεκοκαλίζει.
Αφήστε μας στις αποδείξεις
περί του αντιθέτου
και στις καχύποπτες αφηγήσεις μας
για τη μια και μοναδική μας ζωή.
Είναι αυτό που θέλω να διασώσω
Κάνοντας την ευτυχία να διαρκεί για πάντα
Επινοώντας άστατες σκέψεις
Ιδρύοντας ένα επίγειο κράτος
Από σκόρπια βιβλία και σκόρπια χαρτιά
Εκεί που δεν έχουν εξουσία
Εισπράκτορες γενειοφόροι του θεού
Σαν αρουραίοι σε ασπρόμαυρες ταινίες
Με τα κρυφά καθρεφτάκια τους
και τις σπασμένες τους χτένες
στην ατέλειωτη νύχτα
να μαγαρίζουν με προσευχές
τον απέραντα καυλωμένο μας κόσμο.
Να λαχανιάσεις τόσο
που να μη χρειάζεσαι το αλφάβητο.
Να σκορπίσεις τόσο
που να σε ξεφλουδίσουν οι χείμαρροι.
Για να βρεις πρέπει να χάσεις.
Να λατρέψεις τα πόδια της
ξετυλίγοντας
το κουβάρι του έρωτά της
μέχρι τέλους.
Τα κορίτσια
δεν έχουν τρόπους
αλλά φριχτές συνήθειες.
Εμπνέονται από κάτι
περίεργα γραπτά
σαν βουερά μελισσάκια.
Ματαιοπονούν
ιδρώνουν
δακρύζουν
κι έχουν στα σκέλια τους
το αντίδωρο της ζωής
και τη μεταλαβιά του θανάτου.
Έχουν τα δάχτυλά τους
για εραστή
όταν γυρνούν
απ’ τα κατηχητικά
αυτού του κόσμου
και ξαπλώνουν
στα κρεβατάκια τους
μισοντυμένα κι ορθάνοιχτα
για χίλια χρόνια
και χίλιες στιγμές
περιμένοντας
το αχειροποίητο θαύμα.
Η ώρα πέρασε και καθώς
η ώρα περνούσε, πέρασαν
δυο γύφτοι με τα κιλίμια τους
στον ώμο, σκεπτόμενοι
θαυμάσιες γάμπες και χάδια
πάνω στα κιλίμια τους
και κορμιά να κυλιούνται
και να χαλάνε το ντουνιά
και τον κόσμο που είναι
το κόσμημα του σύμπαντος.
Και τη νύχτα ονειρεύτηκαν
να τρώνε ρεβίθια και να
πίνουν με τα λεφτά που
εβγάλαν απ’ τα κιλίμια τους
το φοβερό ποτό της λήθης
ακούγοντας τους λύκους
και τα τσακάλια μακριά
χαϊδεύοντας τα ωραία
μαύρα μαλλιά της αγαπημένης
δίπλα στις πλεξούδες με τα σκόρδα
και δίπλα στη γλυκιά ζωή
που ξετυλίγεται πανταχού
στον πλανήτη νυχθημερόν
κάτω από ήλιο βροχή χαλάζι χιόνι
και κάτω από σύννεφα
υπνωτισμένα την αυγή.
Θα σου ανοίξω το παράθυρο
και θα σου δώσω το χέρι μου
άνθρωπε που σε πετάνε τώρα, έξω απ’ τις πόλεις
και σ’ εγκαταλείπουν σε κακοφωτισμένες κουζίνες.
Άνθρωπε παραγεμισμένε σαν αρνάκι στο φούρνο.
Όλο θαύματα, αυταπάτες, ευχές και εμβλήματα του Ρόταρι.
Διαβάζω εδώ τις φυλλάδες για τον παράξενα φοβισμένο καιρό.
Τις σκαλωσιές στα μοναστήρια. Τα γυμνά κορίτσια
που περιμένουν πελάτη
διαβάζοντας Όμηρο και Βιργίλιο στις καταπαχτές.
Άνθρωπε μπλεγμένε σαν κουβάρι
στα γυμνά κλαδάκια και τις βροχερές Κυριακές
με τους μπελάδες σου και τις ελπίδες σου
πότε κύκνος και πότε ερπετό
χασομέρησε λίγο, κοιτάζοντας τον ουράνιο θόλο
και τις τρυφερά καχύποπτες υπάρξεις
που θέλουν να ματώσουν τα αιδοία τους από έρωτα.
Διώξε τις μύγες του σφαγίου απ’ τα σχολικά σου βιβλία.
Τη γραφειοκρατία της αναπαραγωγής, τους αξιωματούχους.
Μελλοθάνατε της Νομικής και της φιλοσοφίας
εργάτη της κιμωλίας και του μαυροπίνακα
που όλο πουλιέσαι ακριβά για να χαριστείς στο τέλος
γρυλίζοντας στο σκοτεινό σινεμά της αιωνιότητας.
Άνθρωπε νεκροτόμε των επιθυμιών σου
που σκαρφαλώνεις στα ρουθούνια του θεού
καρφώνοντας εξαπτέρυγα στον κώλο των αρχαγγέλων
παραγγέλλοντας πίτσα
γράφοντας το κοιλιόδουλο οικογενειακό σου έπος
με τις χλομές ξανθιές και τους ηγέτες να σου κρατούν το χέρι.
Τους ψεύτικους πετεινούς στα κινητά που σε κοιμίζουν
τους δήμιους που σου διαβάζουν την Αγία γραφή.
Άνθρωπε σε στάση προσοχής
χαϊδεμένε από περίστροφα και συντάγματα
κρεμασμένε στα τσιγκελωτά μουστάκια των στρατηγών,
γραπωμένε στις θεολογικές κλειτορίδες
θα βρεις τον μπελά σου κάποτε απ’ τη Βίβλο.
Άνθρωπε που τρέχεις να κρυφτείς στα σούπερ μάρκετ
η ιστορία είναι ασύχαστη
όσο οι επίσκοποι παιδεραστές σε μαγαρίζουν με συσσίτια,
σακουλάκια με τσιπς και μαυραγορίτικη σωτηρία της ψυχής.
Άνθρωπε που έγινες καλόγερος
κάνοντας λαδάκι τη σιωπή για τη σκοτεινιά της Αγρυπνίας
προσεχτικά μαγαρίζοντας τόσες ζωές
με αλώβητη υποταγή και νηστίσιμες ονειρώξεις
σου ανοίγω το παράθυρο και σου δίνω το χέρι
να σε τραβήξω με την τριχιά της καυλωμένης μου λέξης, έξω, στο φώς.
Εδώ που δεν έχει Χριστούς και Βούδες,
Μωάμεθ και ποντικοκούραδα θρησκειών,
ενεχυροδανειστές και ηγέτες,
παρά μονάχα φως.
Είναι και λίγο αγριότοπος τούτη η γη.
Κι ας έχει όμορφες γυναίκες, ωραία
νησιά. Λουτρά ιαματικά, αεράκι επιταφίου.
Ελαιώνες και ποιητές ζόρικους σαν το Γκόρπα.
Κι άλλους που τους έθαψαν ζωντανούς.
Είναι γεμάτη κόλπους χαράδρες αλμύρα.
Αιματόβρεχτη από έρωτες η φτιαξιά της.
Με ήλιο που τη γλείφει ακαταπαύστως
και τη ζαβλακώνει. Με ντουφέκια που
παραφυλάνε στις τρομερές κόγχες της.
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 