Το κόλπο ελέγετο δημιουργική γραφή. Να σκεπάζεις την αγραμματοσύνη τόσων και τόσων που προτάσσουν μαυροζούμι ερμηνείας κάθε που απαιτούν να κλονιστεί ο κόσμος απ’ το νόημα και την κεντρική ιδέα κι απ’ το τι ήθελε να πει ο ποιητής, ο πεζογράφος ή ο σαμάνος τάδε. Οι κολπαδόροι είναι κατηραμένοι τύποι που επάθαν κάποτε συντριβή και επιάσαν έκτοτε πνευματικό ρετιρέ. Άλλοι πόστο σε εφήμερη γραφή αρκούντως μνησίκακοι και ριψοκίνδυνα ενδοσκοπικοί κι άλλοι πρώην μπετατζήδες της εκπαίδευσης που οπισθοχώρησαν ως σύμβουλοι ή εταίρες στα σκαμπό του μπαρ ενός αεί με λάμπες γάλακτος και μουνάκια εργόχειρα. Θίασοι του πάλαι ποτέ εκεβί που όργωσαν την επαρχία και τα θανατάδικα με ράφια βιβλία και περισυλλογή. Καπάτσοι κονκισταδόροι, πρώην πολλά υποσχόμενοι που τώρα χορεύουν το βαλς της αρπαχτής μπροστά στους χάνους που μαζεύουν τραγωδίες της φτώχιας για να τις κάνουν βιβλίο. Που θέλουν να μάθουν να γράφουν αστραφτερά και ξάστερα με τους χυμούς απ’ τα σκοτεινά φεγγάρια της σαλέμπριτι διανόησης και της αποδεκτής κοινωνικής γραμματικής. Με ολίγον κουλτούρα από μικρή Αθηναία έμπειρη και παστρικιά που ρούφηξε τις κακοτοπιές και τις έκανε τέχνη λαγαρή και ανθηρή για ανθολογίες ατέλειωτης σχολικής βαρεμάρας. Όταν διαμορφώνεις ορίζοντα χρηματοδοτούμενο απ’ την επιχώρια θεότητα του Κράτους που υπήρξε και υπάρχει ως προνύμφη-λιμπελούλα χορηγών και μη κυβερνητικών τότε πουλιέσαι σωστά και φτερουγίζεις πρίμα. Εδώ δυο καλά. Το ένα είναι η δημιουργία στάνης και πιστών που σε θαυμάζουν και βάζουν το χέρι τους για σένα στη φωτιά της φωτιάς και το άλλο είναι η ακαδημαϊκή γραμμή, ο κόμπος του σκεπτικιστή που ηδονικά διάγει κουλτουριάρικο βίο εκτός πλέμπας. Διότι στη δημιουργική γραφή δε σε μαθαίνουνε πως βία είναι η ανεργία και άγρια πολιτική βία είναι το συσσίτιο και πως θα πέθαιναν από πείνα οι παπάδες κι οι θρησκείες και οι πρόεδροι των κρατών αν δε δούλευε ο εργάτης τη μηχανή του κι ο ποιητής τη ροκάνα του κι οι πουτάνες της οικουμένης αν δε ρουφούσαν τον τυμπανιαίο ανδρισμό ενός στερημένου κόσμου.
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 