Κατέχω μόνο το σώμα των άλλων.
Το δικό μου με κατέχει.
Ο έρως δεν ταΐζει τα σώματα παρά οξύνει την πείνα τους.
Οι διαφημιστές εβάλαν τον ερωτισμό σε ναφθαλίνη.
Το σώμα κάποτε ξενυχτούσε το φεγγάρι και πρόσμενε την αυγή.
Άνθιζε στους αγρούς με τα μαύρα κοτσύφια και το στιλπνό αεράκι.
Κι οι μοιχαλίδες ξυπνούσαν με τη γεύση του θυμού.
Όμορφες αρχαίες θεές πριν τον έμπορα.
Εδώ σταματούν οι εικόνες του παλιού καιρού.
Εδώ σκοντάφτει η γλώσσα στο βυζί.
Εδώ οι τρομερές νύχτες.
Εδώ τα σάπια κρέατα του καιρού.
Αλεπούδες σκοτωμένες από γιωταχή.
Κι η τσεκουριά του λύκου.
Στην Ελλάδα γράφτηκε φοβερή ποίηση.
Και τσιμπούσια εγίνανε φοβερά.
Αρχαία ένδοξη σπορά καλοζωίας.
Εδώ σφάχτηκαν οι καπνεργάτες απ’ τους χωροφύλακες.
Εδώ στα ωραία λευκά νησιά με τους γαλανούς αιθέρες η πατρίδα
δηλητηρίασε το τελευταίο τους γεύμα.
Εδώ τους έριξαν το βιτριόλι.
Εδώ κρύφτηκε το καράβι τους.
Στ’ ανεπαίσθητα ριπιδίσματα των σκελιών μιας κυράς.
Ο έρως ένα τετελεσμένο γεγονός.
Αν δεν είσαι σεξουαλικά πεινασμένος είσαι κουτάβι.
Να κατασκοπεύεις την αγαπημένη σου.
Και να στέκεσαι κάτω απ’ το ομορφότερο δέντρο όταν κατουρά.
Και να της χαμογελάς καταμεσής του δρόμου.
Τα ελληνικά μου στους δυο μηρούς της κυλούν.
Ο έρως αντιστέκεται στην πανούκλα του εθνικισμού.
Οι ψυχαναλυτές μαγάρισαν τον έρωτα.
Μα το γαμήσι ξεκινά όταν ο κατηχητής το τερματίζει.
Ας μας κάνουν επιτέλους σεξουαλική διαπαιδαγώγηση τα πλάσματα της φύσης.
Οι καυλωμένοι αμαρτάνουν. Οι εγκρατείς εκδικούνται.
Και το ιδεώδες της παρθενίας είναι
το ιδεώδες εκείνων που θέλουν να ξεπαρθενεύουν.
Η ανθρωπότητα παραμένει ζωντανή με κτηνώδεις πράξεις.
Ο Αδάμ και η Εύα ήσαν άοπλοι.
Χορτοφάγοι, λάγνοι και αμαρτωλοί.
Πάρε τη μορφή του εραστή σου.
Το σπέρμα σου σκούπισε με τη γαλανόλευκη.
Η ώρα του αποχαιρετισμού είναι ιερή.
Γονάτισε στο πάτωμα και φίλησέ της τα πόδια.
Σε όλες τις υποθέσεις της ζωής η γυναίκα συμμετέχει με το σώμα της.
Η ψυχή δεν είναι μετρίσιμο μέγεθος.
Η ψυχή δεν έχει κλειτορίδα.
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 