Τα σοφά παιδιά

Η Ελλάς έπασχε ανέκαθεν από σοφά παιδιά και ιερές αγελάδες. Από αναρχίζοντες συστημικούς που ανάμεσα σε εσπρέσο και μετεμφυλιακές αβρότητες πούλησαν έργο πιασάρικο στο κοινό. Μια φυλή νεοηθογραφίας ξεπήδησε από το Φίλιον. Είναι αυτοί που σκάρτεψαν την ψωροκώσταινα με Ντεριντά. Είναι αυτοί που κάναν γυμνισμό γιατί το κάναν και οι γάλλοι και οι γερμανοί και οι κέλτες. Όχι γιατί θέλαν απόλαυση και ελευθερία. Είναι αυτοί που καταπίεσαν τις ορμές τους και τη μαλαπέρδα τους για να αρέσουν στους εκδότες. Για να σουτάρουν αντίτυπα στην αδολεσχία του κοινού νου και του μέσου όρου. Για να διεκδικήσουν το χώρο που είχαν μέχρι τότε οι πεθαμένοι και οι κλασικοί. Παίδες κομάντος, με την απλότητα της αμερικανιάς και της προσιτής φόρμας, συγκίνησαν μια μάζα που ξεπέρασε την ταξική της καταγωγή μετατοπίζοντας την αναγνωστική της προίκα από το βίπερ στο νεορθόδοξο αμοραλισμό της μικροαστικής καταχνιάς. Της θολούρας που γέννησε το διαμέρισμα και ο αραχνοΰφαντος αστικός ιστός. Της πλάκας και της μαλακίας που έσβηνε στον πατσά της χαραυγής και στα μεζεδοπωλεία του ιστορικού κέντρου. Μια νέα ράτσα διανοούμενης ύλης άπλωσε τα πλοκάμια της δίπλα στα κέντρα εξουσίας. Με κωλοτριψίματα, δημιουργικούς επιχειρηματίες και μοντέλες που σνίφαραν κουλτούρα και κόκα απ’ τα γλυπτά ρουθούνια της ματαιοδοξίας τους. Συγγραφείς κυρίως που περιμένουν στην ουρά να κάνουν τη δήλωσή τους, να υμνήσουν με καλλιτεχνική ανάφλεξη τη δημοκρατία που τους βόλεψε και τους έδωσε θέσεις, έδρες σε ακαδημίες και κορνίζες σε εκδοτικούς τοίχους. Δηλωσίες ακομπλεξάριστοι που παθαίνουν γλωσσικές κράμπες στα πάνελ. Καθαρόαιμα αδίστακτα άλογα, θεματοφύλακες της υπεραξίας κάθε μπούλη καραβοκύρη και κάθε γκάνγκστερ επιχειρηματία. Πιστοί στον πρώτο καναλάρχη που τους άνοιξε το φερμουάρ και στο πρώτο πολιτικό κριάρι που τους κολάκεψε. Έτοιμοι να επανδρώσουν τη νέα δημόσια τηλεόραση, τη νέα δημόσια εκπαίδευση, τη νέα δημόσια υγεία. Έτοιμοι να εξαργυρώσουν ως σοφά παιδιά το χάρισμα που τους δόθηκε κάνοντας βουντού στις ανάγκες των ανθρώπων. Γράφουν με περίσσεια σπουδή στο τουίτερ και στα άλλα μέσα γαμικής δικτύωσης: Ω καριόληδες, τζαμπατζήδες, θέλετε να κυκλοφορείτε με λεωφορείο χωρίς εισιτήριο, θα σας πετάμε έξω. Θα σας καρφώνουμε παλούκια στον κώλο. Θέλετε τζάμπα εξετάσεις σκατόγριες και σεις μαλακισμένα βρέφη θέλετε εμβόλια. Θέλετε ελεύθερα σχολεία, διακοπές, ξεκούραση κατεργάρηδες μαλάκες, τεμπελόσκυλα. Εκεί θα πεθάνετε κολλημένοι στα ταμία ανεργίας και στις μικρές αγγελίες ψάχνοντας ξεροκόμματα. Εκεί θα σαπίζεται χωρίς ένσημα, ασφάλιση, διασκέδαση, ψυχαγωγία. Κι εσείς νεολαίοι γυρίστε στα πατρικά σας. Μαλακιστείτε με ίντερνετ και νόβα και κινητή τηλεφωνία. Ζήστε με την ψωραλέα σύνταξη του μπαμπά. Ο μεταμοντέρνος κόσμος απαιτεί θυσίες, κατάθλιψη, κοινωνικό αυτοματισμό. Καλομαθημένε λαέ, που τα βρίσκεις όλα έτοιμα απ’ τα αφεντικά σου. Που εκμεταλλεύεσαι τον ιδρώτα τους και τους οδηγείς στην κρίση και στους ψυχαναλυτές. Λαέ στραβέ και ανάξιε που τολμάς να αμφισβητείς τους ινστρούχτορες και τους φωτισμένους. Εμάς τα σοφά παιδιά που τόσο απλόχερα και γενναιόδωρα και αμισθί σου προσφέρουμε στο πιάτο κουλτούρα, πολιτισμό και ασφάλεια. Κυρίως ασφάλεια, αφού σου ασφαλίζουμε τη μιζέρια σου και τη φτώχεια σου για τα επόμενα εκατό χρόνια. Ω λαέ, μάταια αντιδράς, μάταια απεργείς. Εμείς είμαστε το φως του κόσμου. Εμείς θα αποδώσουμε δικαιοσύνη. Εμείς θα σε κρατήσουμε στα μαντριά αποχαυνωμένο μέχρι την ώρα της σφαγής. Γιατί η σφαγή είναι γλυκιά και απελευθερωτική και λυτρωτική. Ω ναι! η θυσία. Οι θυσίες στο βωμό του κέρδους. Στο πιο ιερό και όσιο πράγμα που κινεί τις αγορές και τα κότερα και τα ιδιωτικά τζετ και τα σπίτια με τους σαράντα δύο καμπινέδες και τις χρυσές ρολς ρόυς και τα έργα τέχνης και τις βίλες με τις δεκαεφτά πισίνες. Ω ναι λαέ, το χρήμα. Όλα είναι χρήμα, λεφτά, όλα είναι τράπεζες, τραπεζογραμμάτια, τραπεζώματα, τραπέζια σφαγής για το καλό του χρήματος και της ζωής του χρήματος. Όλα είναι χρήμα, κεφάλαιο, αγορές. Η ζωή σου, η ζωή του παιδιού σου, οι ανάγκες σου, οι καύλες σου, οι δεξιότητες σου. Όλα είναι χρήμα κι όταν αυτά πάψουν να παράγουν άλλο χρήμα είναι άχρηστα. Για τον καιάδα, για τη λογοτεχνία και την ποίηση της ήττας. Για τα ντοκιμαντέρ. Για τον Άδη.