Χορικό

Συμμορίτισσες υγρές και
κατακρημνισμένες, στο
αρωματώδες δηλητήριο
του έρωτα, στις έξοχες
αντανακλάσεις των στιγμών
τώρα μπορώ και ακούω
καθαρά τα ελληνικά του
πόθου σας, τη χαίτη
λιονταριού και την ουρά
της αλεπούς μπορώ να
βλέπω, τα σημάδια σας,
την ασυνάρτητη δαιμονική
σας μέθη να σκορπιέται
στο φεγγαρόφωτο νερό
και στα λευκά σεντόνια.
Τον ουράνιο θόλο της
γύμνιας σας να κρύβουν
τα λινά φουστανάκια. Να
κρύβουν την έξαψη, τα
ωραία βυζιά, το φαλλό
που σας σκέφτεται και
το φαλλό που ονειρεύεστε,
να κρύβουν τις αμμουδιές
σας και τις θερμοκρασίες
σας. Το θάνατο που
τρυπώνει λίγο λίγο σα
δαίμονας στις μασχάλες
και στα χείλη που λεσβιάζουν
σαν πεινασμένα τρωκτικά.
Την ξέχειλη ξεσπλαχνισμένη
ηδονή. Εκεί που η νύξη γίνεται
νύχτα και νυχτερίδα και
φτεροκόπημα γλώσσας. Εκεί
στα σκοτεινά τα σωθικά, όπου
συνοψίζει η κάβλα τη χαρά,
το άγριο τίναγμα απ’ την
πυρά κι απ’ την αγάπη. Της
πιο αναίμακτης πληγής τον
πόνο. Που αναβλύζει ολίγον
θρίαμβο και ολίγον σπέρμα
και ολίγη αλκαλική ηδύτητα
για να ολισθαίνει το κορμάκι
στο χάος. Στα πανηγύρια.
Στο δια παντός ξεβράκωμα.
Σε κείνο το συμπαντικό
διαβολεμένο σκόρπισμα.