Ξοδέψαμε πολύ ενέργεια για να φτάσουμε ως εδώ
και θα ξοδέψουμε άλλη τόση για να φτάσουμε
εκεί όπου ξεκινήσαμε.
Η φιλοσοφία είναι βαρετή
και οι πολλές σκέψεις εξωφρενικές.
Ακούω το μηχάνημα που κόβει τα χορτάρια δίπλα στο δρόμο.
Να γράφεις όταν δεν έχεις κάτι να πεις.
Να επικοινωνείς χωρίς λόγο με το υπερπέραν.
Με όλους αυτούς που έχουν τον τρόπο τους.
Ο χρόνος πριονίζει το κλαδί του έρωτα.
Η γη είναι ένας παραδεισένιος πλανήτης.
Και δεν είναι κακό
να υπογραμμίζεις τις ήδη γνωστές πληροφορίες.
Πως το γαμήσι για παράδειγμα
είναι μια σπουδαία πράξη του ζωικού βασιλείου.
Κι είναι τόσο ζόρικο που κάποιοι το αποφεύγουν
και κάποιοι το απεχθάνονται.
Και κάποιοι το πολεμούν.
Και κάποιοι το λογοκρίνουν.
Μα αυτός ο κόσμος πάει μπροστά με τους εραστές.
Και με τις γκρίνιες τους.
Και με τις τραγωδίες της μέρας.
Οι εφημερίδες δε γράφουν τίποτε
για το καυλωμένο κορίτσι.
Για τα ποτάμια
που φωτογραφίζουν οι κατάδικοι στην εκδρομή τους.
Όμως εμείς επί τω έργω.
Δυναμώνουμε για να ξεσκίσουμε καρδούλες.
Για να πάμε το μέλλον αλλού.
«Ο χρόνος πριονίζει το κλαδί του έρωτα.»
Τα είπατε όλα -και όχι μόνο μ’ αυτόν το στίχο βέβαια.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!