Φως ιλαρόν

Μου αρκεί που γράφω και υποφέρω λιγότερο
Και παρωδώ τη χαρούμενη λάσπη των αισθήσεων
Γεγονότα που έλαβαν χώρα στη χώρα μου
Και συνειρμοί απολαύσεων που πέρασαν ξυστά

Και φυσικά κανένας στίχος δεν ανατρέπει καθεστώτα

Καμιά απαστράπτουσα μαρμαρυγή οδόντων δεν ανατρέπει σφαγές

Κανένα τετράδιο της unisef δεν ανατρέπει λοιμούς

Κανένα υγρό θυσιασμένο μουνάκι δεν ανατρέπει νοικοκυριά

Αυτό το μάθημα το μάθαμε σωστά
Όσοι επιδιδόμαστε σε πατροκτονίες
Όσοι δίνουμε χαστούκι στο γούστο του κοινού

Όσοι τρώμε γροθιές από το γούστο του κοινού

Το μόνον της ζωής μου ταξίδιον

Εσύ, η δούλη του θεού, η γυναίκα
φωτιά, που γδύνεσαι και κάνεις
έρωτα, που δίνεις φιλιά, εσύ που
μού μαγειρεύεις και μού γράφεις
ποιήματα, σημειώματα, επιστολές.
Εσύ, που με εκθέτεις στο πανελλήνιο.
Εσύ, που βάζεις την ουρά μου στα
σκέλια σου και βάζεις τη σφραγίδα
σου στο ζυμωτό μου ψωμί. Εσύ, που
μπαλώνεις τις κάλτσες μου, που ψωνίζεις
λογοτεχνία απ’ τα καλάθια και δεν
υποτάσσεσαι στην τρομερή εξουσία,
στα δηλητήρια, στις εταιρίες εισαγωγών
εξαγωγών, στα βιβλία εσόδων εξόδων,
στα τηλεπαράθυρα με την τηλεπάθεια
της ερωτικής κάψας, στους τεχνοκριτικούς
και στη λάγνα υποδόρια αλφαβήτα του
συνωμότη καιρού. Εσύ, που λύνεις και
δένεις και συμβουλεύεις τον υπουργό
οργασμού να δώσει αύξηση στις δοξασίες
περί έρωτος και στις καύλες που είναι
το μόνο απερίγραπτο μυστήριο της ζωής.
Το μόνον της ζωής μου ταξίδιον.

Ο μεσάζων

Αυτός που τραγουδά είναι ο εαυτός μου.
Είναι αυτός που στύβει τις πέτρες.
Ο μεσάζων που ξέρει πόσο άγρια είναι
η αγάπη. Αυτός που ανεβαίνει ένα
βουνό και κατεβαίνει μια θάλασσα.
Αυτός που υπήρξε σκυλί ολόγυρα
στα φιλιά της. Που υπήρξε νύχτα
στον κόρφο της και ποταμάκι στην
ωμοπλάτη της. Αυτός που δεν έστερξε
σε καμιά φαντασία. Αυτός που δεν
είχε ταξιδιωτικά έγγραφα κι έβγαζε
μεροκάματο απ’ τη χαρά της ζωής.
Και ξεζούμιζε τα υπέροχα στητά
βυζάκια της αιωνιότητας. Και τώρα
είναι αυτός που τραγουδά, περιμένοντας
ανταπόκριση. Περιμένοντας να γίνει ξανά
ο αγαπητικός της βοσκοπούλας κι ο
εραστής της Λαίδης Τσάτερλυ.
Περιμένοντας τον υπερσιβηρικό
να τον πάει ξανά σε εκείνο το
κακόφημο Βλαδιβοστόκ της ουτοπίας.

Ο Τζών Κέννεντι ήταν ένα κάθαρμα

Οι πουλημένοι δημοσιογράφοι ανέκαθεν έθρεφαν τον ελληνικό λαό με σκατά. Κι ο ελληνικός λαός τους έκανε εικόνισμα. Ποικιλώνυμες μικροεξουσίες υποσκάπτουν καθημερινώς τις εύθραυστες συνειδήσεις των νεοελλήνων. Η χούντα που επενέργησε σαν λέπρα κι έδωσε τη σκυτάλη στη φασιστική Δεξιά και κατόπιν στον πουτσαρά Αντρέα, κατάφερε να μαγαρίσει δια παντός τα παραδοσιακά ήθη και έθιμα των ελλήνων. Άφησε πίσω της ερείπια εθνικής περηφάνιας και γύψινα μαϊμουδίστικα εκμαγεία ηρώων απ’ τις γιορτές της ΕΣΑ. Παρελάσεις για το μπανιστιρτζή όχλο που ιεροκρυφίως συγκινείται απ’ τους ηγέτες του και ξεπέφτει στα μαντριά των κομμάτων. Μα κυρίως άφησε μια γενιά που αγοράστηκε με τον πιο χυδαίο τρόπο απ’ τον ξένο παράγοντα. Από τις χορηγίες Φόρντ μέχρι τις καμουφλαρισμένες υποτροφίες και τις προοδευτικές σκατούλες των αντιστασιακών του Πολυτεχνείου, φτάσαμε στο αμερικάνικο όνειρο της ψωροκώσταινας. Σε έναν τρόπο ζωής φορεμένο βίαια πάνω απ’ τα τσαρούχια και τη φουστανέλα. Από την βαριά πολιτισμική πολιορκία περάσαμε στην ακραία πολιτική υποτέλεια του θείου Σαμ. Οι οργανικοί, έλληνες διανοούμενοι, έγιναν οι καρακάξες κάθε αμερικανιάς. Οι πεινασμένοι δημοσιογράφοι, τουτέστιν οι αποτυχημένοι συγγραφείς, τρύπωσαν στα μεγάλα συγκροτήματα βγάζοντας κάθε φορά λάδι τα αφεντικά τους που άρχισαν να ελέγχουν με δεσποτισμό την αγορά, την κουλτούρα, την εκπαίδευση, την υγεία, τα μπουρδέλα, ακόμα και την επιστασία του Αγίου Όρους, γνωρίζοντας πόσο σπουδαία μπίζνα είναι η ορθόδοξη σκουληκαντέρα. Οι αστικές φυλλάδες και τα ακριβοπουλημένα ΜΜΕ ορθώνονται μπροστά μας σαν ένας ανυπέρβλητος μηχανισμός προπαγάνδας. Εκεί χτίζεται κάθε μύθος και κάθε βερνικωμένη αγιογραφία των σπουδαίων πολιτικών αντρών. Μια απ’ τις πιο σιχαμένες αγιογραφίες είναι αυτή του καθάρματος που ονομάζεται Τζων Κέννεντι. Γιατί ο Κέννεντι υπήρξε ένα σπουδαίο κάθαρμα που ο κυρίαρχος καπιταλιστής αποφάσισε να τον κάνει ήρωα για να τον πουλάει ως οσιομάρτυρα της δημοκρατίας στους ξεσχισμένους απ’ την αμερικάνικη πολιτική λαούς. Αυτούς τους λαούς που έχουν βάλει στον κώλο τους του πυραύλους Κρουζ. Αυτή τη λεβεντογέννα Κρήτη που γίνεται κάθε τόσο ορμητήριο εγκλημάτων πολέμου αλλά κάνει την πάπια γιατί έχει αγοραστεί με τα φράγκα της τουριστικής χλαπάτσας. Κανένας βρωμερός πολιτικός αναλυτής δεν αναφέρει τα εγκλήματα του Κέννεντι, κάνοντας γαργάρα το πώς αυτό το πουλέν του συστήματος της αμερικανής ελίτ διακρίθηκε για τις αποφάσεις του, που έκαναν την προεδρία του ολέθρια και καταστροφική για τους λαούς του κόσμου. Ανέλαβε τα καθήκοντά του τον Ιανουάριο του 1961 και από τον Μάρτιο του 1961 ο Κέννεντι ξεκίνησε ένα πρόγραμμα όπλων από τα μεγαλύτερα σε καιρό ειρήνης. Διπλασίασε τον αριθμό των πυρηνικών διηπειρωτικών βαλλιστικών πυραύλων, αύξησε τον αριθμό των στρατηγικών βομβαρδιστικών και των άλλων πυραύλων, και τετραπλασίασε τις μονάδες ανατρεπτικού αγώνα που ονομάστηκαν « αντι-ανταρτικές » .
Τον Απρίλιο , διέταξε να ανατρέψουν την επαναστατική κυβέρνηση του Φιντέλ Κάστρο. Αμερικανικά βομβαρδιστικά, βαμμένα με κουβανέζικα χρώματα επιτίθενται σε κουβανικές αεροπορικές βάσεις στο νησί και καταστρέφουν τα αεροσκάφη στο έδαφος, ενώ τα πολεμικά πλοία του, υποστηρίζουν την απόβαση στο νησί από μια ομάδα 1.500 Κουβανών εξόριστων, που είχαν χρηματοδοτηθεί και εκπαιδευθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες από την CIA . Αυτή η «εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων», που διαπράχθηκε κατά κατάφωρη παραβίαση κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου, τελειώνει ευτυχώς με την αποτυχία των ΗΠΑ και των μισθοφόρων τους . Ωστόσο ο Κουβανικός λαός είχε να θρηνήσει 176 νεκρούς και 4.000 τραυματίες.
Τον Αύγουστο του 1962, ο Κέννεντι εξαπέλυσε την Επιχείρηση Ranch Hand, έναν χημικό πόλεμο εναντίον του λαού του Βιετνάμ, που συνίσταται στην εξάπλωση στα δάση και τις καλλιέργειες , ενός «αποφυλλωτικού», γνωστού και ως «Πορτοκαλί Παράγων». Μέχρι το 1971, σχεδόν 80 εκατομμύρια λίτρα αποφυλλωτικά αδειάστηκαν στο Νότιο Βιετνάμ, κυρίως με τα αεροπλάνα. Έχουν μολυνθεί περισσότερα από 2,5 εκατομμύρια εκτάρια δασών και εδαφών. Ο «Πορτοκαλί Παράγων», ο οποίος περιέχει διοξίνη, αποτελεί κίνδυνο για τον άνθρωπο. Τα πρόσωπα που εκτίθενται μπορούν να αναπτύξουν καρκίνους διαφόρων τύπων ή, στην περίπτωση των γυναικών, να γεννήσουν παιδιά με σπάνιες και τερατώδεις δυσμορφίες. Μερική ή ολική απουσία των άκρων, το κεφάλι δυσανάλογο, κορμί με δύο κεφάλια, απουσία εγκέφαλου … Αυτά τα παιδιά συνεχίζουν να γεννιούνται σήμερα, επειδή οι γενετικές μεταλλάξεις που αποκτήθηκαν από όσους έχουν μολυνθεί μεταδίδονται στους απογόνους τους. Σύμφωνα με τις αρχές του Βιετνάμ, 800.000 άνθρωποι είναι ακόμα άρρωστοι, λόγω της έκθεσής τους σε διοξίνες και 150.000 παιδιά πάσχουν από δυσμορφίες. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ηγέτες της IG Farben, η οποία παρήγαγε το αέριο Zyklon B, που χρησιμοποιήθηκε στους θαλάμους αερίων δικάστηκαν και καταδικάστηκαν ως εγκληματίες πολέμου. Δεν θα ήταν λοιπόν φυσικό και οι πολιτικοί και οι στρατιωτικοί ηγέτες των Ηνωμένων Πολιτειών, που είναι υπεύθυνοι για τη διασπορά του «Πορτοκαλί Παράγοντα» στο Βιετνάμ να έχουν την ίδια τύχη; Φυσικά, όχι μόνο δεν είχαν την ίδια τύχη αλλά γίνανε και ήρωες. Βιβλία, ταινίες, ντοκιμαντέρ, για τον δημοκράτη Κέννεντι αλλά ούτε μια αράδα για τα εγκλήματά του. Οι δουλοπρεπείς έλληνες έχουν δώσει σε πλείστους δρόμους και πλατείες το όνομά του. Και στήνουν στην επέτειο της δολοφονίας του γιορτές μνήμης και πανηγυράκια. Καμία κρίση και κανένα μνημόνιο δεν πρόκειται να ξυπνήσει τον μαστουρωμένο λαό. Απ’ τα ψίχουλα της αμερικάνικης βοήθειας ξεπέσαμε στην παντόφλα των ευρωπαίων που με περισσή βαρβαρότητα κουνάνε το χοντρό τους δάχτυλο στους ετοιμοθάνατους παρίες που δεν πρόλαβαν να γίνουν καν γκαρσόνια και γκαρσόνες.

Το κάτεργο

Την αστική μας ύπαρξη υπερασπιστείτε
Καταφθάνουν καλλιτέχνες που πέθαναν στην ψάθα
Και θάβονται δημοσία δαπάνη απ’ τους πατέρες της Εκκλησίας
Στους καλλιτέχνες συμβαίνει πάντα
Αυτό που δε θέλουν να τους συμβεί
Ένας ανδριάντας ας πούμε
Ένα μουσείο
Μια βιβλιοθήκη
Μια γραμματέας που περιμένει να τελειώσει το οχτάωρο
Να βγει στη σύνταξη
Να χαζέψει στο πάρκο
Να γαμηθεί με τον πρώτο τυχόντα
Να ταΐσει τα περιστέρια
Να γυρίσει σπίτι
Να μαγειρέψει
Στους καλλιτέχνες μετά θάνατον αναλογεί μια γραμματέας
Που θα φροντίζει το έργο τους
Που θα ταχτοποιεί την νεκρή τους αλληλογραφία
Που θα στέλνει δελτία τύπου
Που θα διαχειρίζεται την υστεροφημία τους
Μια γραμματέας που θα περιμένει να τελειώσει το οχτάωρο
Να βγει στη σύνταξη
Να χαζέψει στο πάρκο
Να γαμηθεί με τον πρώτο τυχόντα
Να ταΐσει τα περιστέρια
Να γυρίσει σπίτι
Να μαγειρέψει
Να βρει την απόλυτη ελευθερία έκφρασης
Θάβοντας για πάντα τον καλλιτέχνη και το έργο του
Τη νεκρή του αλληλογραφία
Τα δελτία τύπου και την υστεροφημία του

Ερωτήματα και αντιερωτήματα

Δεν μ’ αφήνει ο πόθος σου
να κοιμηθώ. Ο εθισμός στο
χάος και στο μεγάλο σκοτεινό
δωμάτιο των σκελιών σου.
Έχω ταραγμένη λογική και
ξεσπάω σε ασυγκράτητα
γέλια. Σε παροξυσμό. Σε
μιαν έκφραση αγωνίας και
πόνου. Τι θα είμαι αύριο ή
μεθαύριο; Τι θα είμαι σε ένα
χρόνο ή σε δέκα μέρες; Τι θα
γίνω όταν πάψω να απασχολώ
τις αρχές και τα αρχεία του
κράτους; Να αναστατώνω τη
γειτονιά με τις σχιζοφωνητικές
μου αλχημείες. Τι θα γίνω αν
με παρατήσει ο κακός μου
εαυτός στην πλατεία Κλαυθμώνος
και στην πλατεία Ομονοίας και
στην Πλατεία Κοτζιά έτσι
ανισόρροπο και αναρμόδιο για
τις υποθέσεις του κράτους και
για τις υποθέσεις του πολιτισμού
και όλες τις κρυόκωλες υπάρξεις
της διανόησης; Τι θα απογίνω
εν τέλει δίχως εσένα και δίχως
τον ορίζοντα των χειλιών σου
και τη φιλόστοργη αρρυθμία
της καρδούλας σου; Τι θα τρώω
και τι θα γράφω; Με ποια
γραμματοσειρά θα βγω στην
κοινωνία και τα βιβλία μου ποια
παρδαλή ανθρωπότητα θα τα κάνει
σαΐτες στο παιδικό της δωμάτιο;
Τι θα απογίνει το κίνημα έστω,
έτσι ασυνάρτητο και φοβικό κι
οι ψυχούλες στα πεζοδρόμια που
αφήνουν την τελευταία τους πνοή;
Τι θα απογίνουν οι λόγιοι στα
μετερίζια τους κι οι καρακάξες στα
κλαδιά τους; Κι οι αναλφάβητοι
άνθρωποι των γραμμάτων ποιο
στίχο μου θα πριονίζουν και ποιό
στοιχειό θα πολεμούν; Τι θα
απογίνουν οι άνεργοι και τα
απούλητα βιβλία στις αποθήκες;
Οι εκρηκτικές ύλες που πήραν
υγρασίες; Tα εκρηκτικά κορμιά
που σάπισαν; Οι παπάδες που
τους απέλυσε ο θεός τους; Τι
θα απογίνουν οι μανούλες που
δεν έχουν βρέφος παρά ένα
τολμηρό βυζί; Τι θ’ απογίνουν
τόσα φαινόμενα χωρίς αιτία;

Τα σκληρά ναρκωτικά της αγάπης

Παρακαλάμε τις γόησσες να μας
φάνε τα λεφτά, να μας πάνε στον
πάτο. Να μας τραγουδήσουν
ηλεκτρισμένα τραγούδια. Να
μας ψήσουν το ψάρι στα χείλη.
Παρακαλούμε να μας ρίξουν
στο κενό οι ερωμένες. Να μας
κάνουν το τραπέζι δίπλα στη
θάλασσα. Να στρώσουν στην
αμμουδιά τα φιλιά τους. Να γίνουν
τόξα και φαρέτρες. Να φέρουν
λίγη δράση στον κήπο μας. Να
μας χαραμίσουν στα σκέλια τους.
Να μας χαρίσουν το φυλαχτό της
καρδιάς. Να μας γεμίσουν ανόητες
φράσεις και σκληρά ναρκωτικά
της αγάπης. Να μας ταξιδέψουν
εις τις Καναρίους νήσους εμάς που
δεν έχουμε χαρτιά παρά μονάχα
χείλη ανοιχτά στους ανέμους και
μιαν αγάπη βαθειά για το σινεμά.
Παρακαλάμε τις γόησσες να μας
δαγκώσουν. Να μας αφήσουν
σημάδια. Να μας κάνουν ρεζίλι
στο κοινό. Να μας μάθουν τον
έρωτα κάτω απ’ την μπλούζα.
Να νυμφευθούμε το ζουμάκι
τους. Να μην πάμε για δουλειά.
Για γάμο. Να πάμε για πουρνάρια.

Όργια άνευ εμποδίων

Η κορύφωση του θείου δράματος οδηγεί στη σφαγή των αμνών.

Η αιωνιότητα βρίσκεται στα χείλη και στα μάτια της, έγραψε ο πρώτος Άγριος στο ποίημα του.

Η μοναδική μου απόλαυση είναι να υπονομεύω το χάσιμο χρόνου όσων δεν έχουν χρόνο για χάσιμο.

Ο τροχός γύρισε κι ο φτωχός δε γάμησε.

Ο ήχος του ταξίμετρου στις ταινίες του Τορνέ.

Η στρογγυλή θεά είναι γεμάτη κλωτσιές.

Χαρούμενες αναποδιές της λογικής αντί για νυφικό κρεβάτι.

Είναι από αληθινό ανθρώπινο κρέας είπε ο μάγειρας στο βασιλιά του, που είχε ξανθά μαλλιά, γαλανά μάτια, και δέρμα λευκού ηλιοκαμένου.

Η ευτυχία δεν είναι ποτέ μεγαλειώδης.

Άκου μια δόση έντονου πάθους.

Οι μάζες βρίσκουν πάντα το κουράγιο να ξεχωρίζουν τη βρισιά απ’ τον επιστημονικό όρο.

Πότε πότε οι βιταμίνες δείχνουν μιαν απρόσμενη συμπάθεια στα μικρόβια.

Της είχα ψιθυρίσει τα πιο ανάλαφρα μυστικά. Με την αυτοπεποίθηση του μελλοθάνατου που εκπληρώθηκε η τελευταία του επιθυμία.

Με γαλατάκι στα χείλια.

Ο μικροαστός κολλάει στα προκαταρκτικά της ταξικής συνείδησης.

Γαλανός ουρανός και ηλιόλουστη μέρα απ’ το ραδιόφωνο.

Μόρια αιωρούμενης σκόνης που ονομάζονται Αθήνα, Ρώμη, Ιερουσαλήμ.

Κάποια δικαιοσύνη ποιητική διεκδικεί η πορνεία.

Η Δημοκρατία έκλεισε το ακουστικό και έτρεξε στην ταράτσα.

Η μετριοφροσύνη του θηλυκού είναι κακής ποιότητας ανδρισμός.

Το να συμβουλεύεις καυλωμένους εφήβους είναι σα να μοιράζεις αντισυλληπτικά στο γηροκομείο.

Ο εκκλησιασμός είναι το ανώτατο στάδιο της στείρωσης.

Ίσως ο Ουράνης στο ποίημα του να βγει αληθινός με την περίπτωσή μου.

Καταλήξεις

Το σεξ συνδυάστηκε με βρομόλογα. Μια εκστρατεία κατά του παρελθόντος σεξ.

Κάποιος Ουίλιαμ Σαίξπηρ διάβασε τους νεανικούς του στίχους στα σκυλιά του Παύλωφ.

Από παιδί περιμένω την Άνοιξη.

Οι υπηρεσίες αλληλεγγύης έχουν χέρια γανωμένα από χαρτονομίσματα.

Έρμαια των απολαύσεων, των εύστροφων κοριτσιών και των ηλεκτρομαγνητικών πεδίων. Είμαστε.

Συνεχίστε τα ερωτικά σας παιχνίδια αλλού.

Η πρώτη χειραψία μαζί της ήταν χειραψία διείσδυσης σε πολύ προστακτικό τόνο.

Πούμα, κάπρι και άλλα φοβερά ζώα, κολλητικές αρρώστιες, παπάδες, δηλητηριώδεις σαύρες.

Ο φαλλός. Το σύμβολο θριάμβου των ιερών σκοπών του ανθρώπου.

Καταλήξαμε γυμνοί όπως πάντα και τρομερά μόνοι.

Η λέξη Αγάπη στα μέρη μας μοιάζει με παιδική βωμολοχία.

Το δικαίωμα στην πουτανιά

Η λογοτεχνία υπέστη βαριά ήττα απ’ το σινεμά. Όσες γυμνές ονειρευτήκαμε διαβάζοντας το Φλομπέρ τώρα περνούν ξεβράκωτες μπροστά μας σε απόσταση αναπνοής. Το σινεμά έχει μια πουτανιά που συμβιβάζει την ομορφιά με την αμεσότητα. Γινόμαστε ήρωες ή κάνουμε κι εμείς πως γινόμαστε ήρωες. Κι όλο αυτό το υπαρξιακό μαρκάρισμα της εικόνας πλάθεται στο υποσυνείδητο και φτιάχνει το ζυμάρι των ονείρων. Η γραφή σκορπιέται ενώ η εικόνα σκορπά. Εκεί που τρύπωνε ο δαίμων του τυπογραφείου δεν τρυπώνει ο δαίμων του μοντάζ. Εκεί όπου ο κανίβαλος γραφιάς καταβρόχθιζε τα πλάνα και άφηνε την ουσία τώρα αλφαδιάζεται μεθοδικά το τσουβάλιασμα του θεατή στη μοναδική άποψη. Στη δικτατορία του σκηνοθέτη, που ως κλεπταποδόχος όλων των τεχνών κινεί το βλέμμα του θεατή. Παίζοντας με το σκοτάδι όπως κάποιος παίζει με τη φωτιά. Διαιωνίζοντας κάθε εικόνα με την πιο μεροληπτική οδύνη. Καταργώντας τις αρχικές συνθήκες που συγκλόνισαν το συναίσθημα, αφήνοντας να γλιστρήσει σε κάθε πλάνο η βεβαιότητα του αφανισμού μιας ζωής που ξοδεύτηκε στη δράση. Το σινεμά δεν υπάρχει χωρίς δράση όπως ο έρωτας δεν υπάρχει χωρίς πουτανιά. Και το δικαίωμα στην πουτανιά είναι υποχρέωση επιβίωσης.

Μπορεί να μην έχει να φάει αλλά θα έχει Wi-Fi

Συμπολίτισσες και συμπολίτες έφτασε η μεγάλη στιγμή. Ήγγικεν η ώρα. Σε λίγο καιρό όλοι οι Έλληνες θα μπορούν να σερφάρουν τζάμπα. Ο τζάμπας ζει και μάλιστα μας προσφέρει δωρεάν ιντερνέτ. Ο τζάμπας έγινε πρωθυπουργός και ήρθε η ώρα να κάνει το όραμά του πράξη. Ότι δεν πρόλαβε ο προηγούμενος τζάμπας ήρθε να το τελειώσει ο συγκάτοικός του. Ήρθε η ώρα χριστιανοί νοικοκυραίοι, αυτός ο κακόμοιρος λαός που είχε ψηφιακά μεσάνυχτα, τώρα να βρει το φως του. Ήρθε η ώρα να ψάχνει απ’ τον καναπέ του πια για δουλειά, να μπορεί μέσα απ’ τη θαλπωρή τού σπιτιού του να βρεθεί στη Βενετία στο Παρίσι στις Άνδεις στο Μπουένος Άιρες. Να κάνει τσάτ με αγνώστου ταυτότητας αντικείμενα. Ω! ας είναι ευλογημένο το Google earth και η Μάγια Τσόκλη. Ήρθε η ώρα να μαθαίνει απ’ το σάιτ των μητροπόλεων το μενού των συσσιτίων και την πρόγνωση του καιρού. Για το αν θα κάνει λιακάδα την Κυριακή ώστε να βγει να ψωνίσει. Έστω με τα μάτια. Να δει από κοντά το μαγαζάτορα να τρώει στο μαγαζί του, να γίνεται ένα με το μαγαζί του και το εμπόρευμά του. Να γίνεται ο ίδιος εμπόρευμα και αξιοθέατο. Ο τζάμπας ξέρει τι θέλει η μεσαία τάξη. Ο τζάμπας σπούδασε στην Αμερική. Εκεί που βγάζεις λεφτά απ’ το γραφείο, εκεί που διοικείς απ’ το γραφείο, εκεί που βομβαρδίζεις απ’ το γραφείο. Με τους σοφούς συμβούλους του, που άλλαξαν το ακροδεξιό τους δέρμα εν μια εκλογική νυκτί, μεταβάλει κάθε φορά τη σύσταση του κλύσματος. Ξέρει την ψυχολογία της μεσαίας τάξης που είναι παγιδευμένη στη μέγγενη του πανικού. Ξέρει πώς να καταδικάσει μέρα με τη μέρα τα παιδιά της στην ταπείνωση και τον ισόβιο εγκλεισμό. Ξέρει πως μετά την καταστροφή και τα ερείπια, μετά τις στρατιές των ανέργων και μετά τις ατομικές συμβάσεις σκλαβιάς, μπορεί να αξιολογήσει τα ερείπια και τις καρατομημένες υποδομές. Ξέρει πως μπορεί με μαεστρία να σου στερεί την ελευθερία που είχε κατακτήσει ο απείθαρχος παππούς σου, αυτός που έφαγε τα νιάτα του στα ξερονήσια για να έχεις εσύ κοινωνία κι όχι εταιρίες καυλωμένες για κέρδος. Αυτός ο τζάμπας που τροφοδοτεί τη μεσαία τάξη με αυταπάτες. Τη μεσαία τάξη που ασφυκτιά απ’ τα χρέη και έχει παραλύσει απ’ τον πανικό. Τη μεσαία τάξη που παλεύει μέσα στον πανικό της να επιβιώσει για να μην καταρρεύσει, μη χάσει τη δουλειά, το αυτοκίνητο, το σπίτι, τα πράγματά της, μες στον πανικό πάντα μην τυχόν και δεν κατορθώσει να έχει ό,τι οφείλει να έχει για να υπάρχει. Μια μεσαία τάξη που υπερασπίζεται την καπιταλιστική ηθική και τα αγαθά της θαρρείς και είναι ιδιοκτήτης τους, ενώ δεν είναι παρά ενοικιαστής που τον έχει γονατίσει η τιμή του ενοικίου και η απειλή της έξωσης. Ναι, αυτό που λείπει πραγματικά απ’ τους Έλληνες είναι το Wi-Fi. Μέσα στα κλουβιά και μέσα στις πόλεις κάτεργα ίσως το Wi-Fi είναι μια κάποια λύση. Ίσως οι αγανακτισμένοι βρουν κανάλια επικοινωνίας με άλλους αγανακτισμένους. Ανταλλάσοντας σπόρους, ερωτικά υγρά, γελοιογραφίες της Καθημερινής και σπουδαίους καθεστωτικούς αφορισμούς. Συμπολίτισσες και συμπολίτες η ψηφιακή επανάσταση έφτασε και στην τελευταία ραχούλα. Αυτό το μαύρο καλώδιο που είναι χωμένο στην άκρη της ασφάλτου, θα μας φέρει και την είδηση του θανάτου των παιδιών μας. Θα μας φέρει το μέλλον στο πιάτο. Μέσα στον εικονικό μας βίο θα προσφέρει ο τζάμπας τα ψηφιακά του άνθη. Αυτά που καλλιέργησε η εργατική δύναμη και η νοημοσύνη των υποτελών. Αυτά, που στην πραγματικότητα τα χρυσοπλήρωσε και τα χρυσοπληρώνει με αίμα η ανθρωπότητα. Μια σπουδαία κατάκτηση του ανθρώπινου πνεύματος κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της κυρίαρχης ιδεολογίας. Ένα μάτσο οπτικές ίνες για τον παλιμπαιδισμό του Έθνους. Ένα μάτσο οπτικές ίνες για αγορασμένες συνειδήσεις.

Απορίες

Δεν εξηγούνται τόσα εγκλήματα και τόσες αγαθοεργίες
Βεβαίως υπάρχει η από άνωθεν συγχώρεση
Τα εγκώμια των ποιητών για τις συλλογικές ζημιές
Οι τόσες ιερές υποθέσεις του Κράτους
Τα μυστικά
Οι εργαζόμενοι της μυστικής υπηρεσίας πληροφοριών
Ω! διάολε, γιατί τόσα μυστικά εν μέσω δημοκρατίας
Εν μέσω πλήρους ανθοφορίας

Κι αν δώσω το σύνθημα στη νεολαία
Συνουσιαστείτε αβέρτα
Ανακαλύψτε την ουσία δυο-δυο
Στα πάρκα στην αυλή του σχολείου στη δουλειά
Η ουσία είναι εκεί και σας περιμένει
Αλλά προς θεού πάρτε προφυλάξεις
Το σοβαρότερο σεξουαλικώς μεταδιδόμενο νόσημα
Είναι η εξουσία
Η εξουσία πάνω σας
Η εξουσία πάνω στα παιδιά σας
Απ’ αυτούς που έχουν μυστικά

Κι αν δώσω το σύνθημα στη νεολαία
Συνουσιαστείτε αβέρτα
Ίσως πάρω κι εγώ την εξουσία που μου αναλογεί
Την εξουσία που τόσο χρειάζομαι
Για να με πάρουν στα σοβαρά
Να με βάλουν στις σχολικές ανθολογίες
Να πικραθούν λίγο τα μελισσάκια

Για να τσιμπήσουν κάποτε τον κώλο του δασκάλου

Το αιώνιο καλοκαίρι

Θα πάρω το μυστικό στον τάφο.
Θα πάρω ένα βιβλίο να διαβάσω
στην ουρά. Θα διεκδικήσω επίδομα.
Θα διεκδικήσω ερωμένη. Μιαν
εκδρομή με τραίνο στη Ρουμανία.
Θα γίνω τόσο διάσημος που δε
θα με θυμάται κανείς. Δεν θα
ξαναπατήσω στο κέντρο των
Αθηνών και στην καρδιά των
γεγονότων. Θα ζήσω σε μια
καλύβα, όπως ονειρεύομαι από
παιδί. Θα σταματήσω να γράφω
ποιήματα. Να πίνω νερό απ’ τη
βρύση. Θα σταματήσω να σκέφτομαι
όσα σκέφτομαι. Να αλλάζω ρούχα,
να υπογράφω χαρτιά. Θα ψάξω να
βρω το αιώνιο καλοκαίρι. Τη χώρα
με τον καυτό ήλιο και τα δυνατά
φιλιά. Τη χώρα των γελαστών
γυναικών και των γυμνών ανθρώπων.
Θα επινοήσω την ουτοπία απ’ την
αρχή. Την ιστορία του έρωτά μου.
Τον έρωτά μου γι’ αυτή τη ζωή.
Για την καλοκαιρία θα γράψω μιαν
ωδή. Για το θάνατο θα γράψω
ένα σονέτο πάνω στην άμμο.
Να τον πάρει το κύμα. Να ξεχαστεί.

Το πυκνό σκοτάδι της ιστορίας

Μπορούμε να καταχωνιάσουμε πολλά δράματα μέσα στο αρχαϊκό πεδίο δράσης της ιστορίας. Πολλά κορμιά που δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Αρκετό πόνο βουβό, που ο χειρούργος ιστορικός θα τον μετασχηματίσει σκληρά και ωμά στο ψυχολογικό βάθρο που έστησαν οι νικητές. Απ’ τη μία η φευγαλέα επισκόπηση των γεγονότων κι απ’ την άλλη η ταξική παραμορφωμένη κυριαρχία. Οι ιμπεριαλιστές διδάσκουν την πειθαρχία ως το μεδούλι. Εικονίζουν μια σπαρακτική αφήγηση και την προβάλουν πάνω στη λάμψη των εκρήξεων. Οι μορφολογικές ομοιότητες κάθε πολέμου σκοντάφτουν πάνω στον οραματισμό του θανάτου. Ο θάνατος γίνεται κατασκευή και φωτίζει εκτυφλωτικά το βλέμμα των μαζών. Γίνεται ο σιτιστής του οικονομικού διακανονισμού των ψυχών. Γίνεται η ασφαλέστερη δικαίωση κάθε φονταμενταλισμού. Το τέλος κάθε παρακμής και η αρχή μιας νέας. Οι ιστορικοί είναι οι χειροτέχνες που συρράπτουν τα γεγονότα. Που προσεχτικά χαράσσουν στην καρδιά των πραγμάτων την νέα μεγάλη αφήγηση που χρειάζεται το Κεφάλαιο για να διαιωνίσει την κυριαρχία του. Εδώ παίζονται οι ζαριές που ξυπνούν όλους τους υπαρξιακούς τρόμους. Εδώ ο φόβος γίνεται εργαλείο. Ένα μάτσο πολύχρωμες βέργες που τιμωρούν. Απ’ τις πολιτικές δολοφονίες μέχρι τα εγκλήματα τιμής και τις ληστείες τραπεζών υπάρχει μια βαθιά αλληλουχία συστημικών συμφερόντων. Ακόμα κι αυτή η πράξη που φέρεται εναντίον του συστήματος μέσω ατομικών δράσεων, είναι απόλυτα εναρμονισμένη με το ιδεολόγημα της εξουσίας περί βίας. Διότι κάθε μορφή βίας εκπορεύεται απ’ την εξουσία που διαχειρίζεται την εργατική δύναμη. Κάθε τέτοια πράξη και κάθε τέτοια μεταβολή έρχεται να προλάβει το μεγάλο κακό που μπορεί να πάθει το σύστημα. Και το κακό αυτό είναι το ξεχαρβάλωμά του απ’ τις μάζες. Κάνω ένα μικρότερο έγκλημα ως αντιπερισπασμό για να κρύψω το μεγάλο. Διαθέτω ένα στρατό από αναλυτές και χειραγωγούς της κοινής γνώμης. Διαθέτω αστυνομία, παπάδες, δασκάλους. Ένα σπουδαίο σύμπλεγμα μηχανισμών και μια στρατιά υπαλλήλων που είναι αγορασμένοι δια παντός έχοντας ως καθήκον να φρενάρουν τα μαζικά κινήματα ανυπακοής. Η μεγαλύτερη τρομοκρατική πράξη της ιστορίας ήταν πάντα η ανυπακοή των μαζών. Η αποχή από την εργασία. Οι πολιτικές απεργίες. Η τέχνη της ανατροπής που δε χάιδευε τ’ αρχίδια του κυρίαρχου στρατηλάτη συνειδήσεων. Αυτό φοβούνται οι χορηγοί των μαντριών που λέγονται ακαδημίες και επιδοτούν αδρά ιστορικούς-κατασκευαστές συλλογικών μύθων. Ο πλούσιος θα κάνει τα πάντα για να μη χάσει τον πλούτο του. Και ο πλούτος των πλουσίων είναι η αποβλάκωση των μαζών. Γιατί μόνο οι αποβλακωμένες μάζες μπορούν να οδηγηθούν στα πεδία των μαχών, στα εργοστάσια, στα διαμερίσματα κλουβιά, στα καταγώγια μιας εκπαίδευσης που με αριστουργηματικό τρόπο διαχέει την κυρίαρχη ιδεολογία στους υποτελείς. Κι εδώ είναι το μεγάλο στοίχημα που προσπαθεί να κερδίσει ο τιμονιέρης της καπιταλιστικής προόδου. Πως θα μπορεί να διατηρεί το πυκνό σκοτάδι της ιστορίας πάνω απ’ τα κατώφλια των φτωχών και πως θα διαχειρίζεται τις ζωές των ανθρώπων έχοντας κάθε φορά το μέγιστο κέρδος.

Συζυγική ευδία

Ήμουν πολύ κουρασμένος. Σχεδόν αδύναμος. Τράβηξα την πιτζάμα ψηλά και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Μόλις και μετά βίας σύρθηκα ως το κρεβάτι. Ξάπλωσα κι έσβησα το φως. Έμεινα για λίγο στο σκοτάδι με τις σκέψεις μου. Δίπλα μου κοιμόταν η γυναίκα μου με την κόρη μου μες την κοιλιά της. Ένα υπέροχο βουναλάκι από σάρκα που προσπαθούσα να προστατέψω με αδέξιο τρόπο. Προσπάθησα να προσευχηθώ, στην αρχή αργά, σχηματίζοντας τις λέξεις συλλαβιστά στα χείλη μου κι έπειτα προφέροντας δυνατά τα λόγια και προσευχόμενος με θέρμη. Παρακάλεσα για βοήθεια. Συνήθως μετά το μεθύσι προσεύχομαι. Παρακαλάω για βοήθεια. Τα πάντα περιστρέφονται με το χειρότερο τρόπο. Σα να σκορπίζω τα κομμάτια μου εδώ κι εκεί. Προσεύχομαι για την κόρη μου φοβούμενος ίσως, πως κάτι μπορεί να καταλάβει μέσα απ’ τον αμνιακό της σάκο. Κυρίως προσεύχομαι για να βγω απ’ αυτή τη δύσκολη θέση και να ξημερώσει πιο γρήγορα, να τελειώσει επιτέλους το μαρτύριο της περιστροφής. Ύστερα από λίγο σηκώθηκα στην άκρη του κρεβατιού κι άναψα τσιγάρο. Πέρασα λίγη ώρα ακόμα αναμασώντας τα πράγματα. Έσβησα το τσιγάρο και μπήκα ξανά κάτω απ’ τα σκεπάσματα. Γύρισα πλευρό κι έμεινα εκεί. Έπειτα γύρισα απ’ τ’ άλλο πλευρό. Στριφογύρισα και τελικά έμεινα ανάσκελα να κοιτάζω το σκοτεινό ταβάνι, ακούγοντας τη γυναίκα μου στον ύπνο της να ψιθυρίζει κάτι για τον καπνό.