Παραμύθια για μικρά διεστραμμένα κοριτσάκια ή Πως ο λαός δείχνει το βρακάκι του στην εξουσία

Τώρα που θα ’ρθει σοσιαλισμός
και αρετές θα ξεδιπλώσουν
οι παλαιοί των ημερών πασόκοι
οστεοπάθειες, κατάγματα του κράτους
ένδειες και τέτοια
και η δεξιά θα κολατσίζει στην Αμφίπολη
συκώτι αρχαιολόγου
δάκρυα Σέρβων αδερφών, ορθοδοξία
τον πατριάρχη στα προάστια του Μαρμαρά
τώρα που η τρακοσάρα μερσεντές σε χέρια θα περάσει
σημαιοφόρων της ήπιας προσαρμογής
και η Αυγή θα κάνει ρεπορτάζ
για βιολογικούς καθαρισμούς, νοικοκυριά οιδηματώδη
νέους νατοϊκούς βομβαρδισμούς σε άλλες κτίσεις
τώρα που η πέτρα θα πιάσει τόπο στα καζανάκια
και οι οικολόγοι θα πάρουν υπουργείο
και οι παλιοί παραμυθάδες
θα πιάσουνε δουλειά ξανά στην ερτ
και το εσπα θα πηγαίνει κατευθείαν στο λαό
τώρα που θα ’ρθει σοσιαλισμός ξανά
σε μία μόνο χώρα κι εγώ
στη ντάτσα μου θα λιάζομαι ευφρόσυνος
τώρα θα βρω το χρόνο να διαβάσω το βιβλίο της Μονφίς
Παραμύθια για μικρά διεστραμμένα κοριτσάκια

Ο ύμνος της αγάπης

Οι μετανάστες ελπίζουν. Ανοίγουν
τις γρίλιες του κορμιού τους για να
μπει φως. Για να μπει ο έξω κόσμος
μέσα τους. Το ζεστό ψωμάκι και το
γάλα. Το γλυκοχάραμα και το αεράκι.
Οι γυναίκες που βογκάνε.
Οι μετανάστες ελπίζουν προσεύχονται
και κατρακυλούν ξανά προς τον ύπνο.
Έχουν τα καθρεφτάκια τους γύρω.
Τσουκάλια και αφρό ξυρίσματος.
Ξυραφάκια και διαφημιστικά φυλλάδια.
Αυτοσχέδιες στρώσεις για τα λιωμένα
παπούτσια. Αγρύπνια και γαύγισμα
τού σκύλου. Οι μετανάστες ελπίζουν.
Ομιλούν μια διάλεκτο που λίγοι
καταλαβαίνουν. Η ανάσα τους με βήμα
σημειωτόν διασχίζει την Έρημη Χώρα
με τους νεωτερισμούς, τα ωραία νησιά,
τα φροντιστήρια, τα είδη προικός,
τα ζαχαροπλαστεία, τη διανόηση,
τα φαρμακεία. Οι μετανάστες ελπίζουν.
Λατρεύουν τα σύκα και τους αγρούς.
Τα χόρτα, το τυρί, τις γκαζόζες.
Τη δύση του ήλιου, τα λαγκάδια,
τις οξιές. Οι μετανάστες ελπίζουν.
Πληρώνουν χίλια ευρώ για να βγουν
στον παράδεισο. Στη Μανωλάδα,
στο Βέλγιο, στις Κάννες, στο Σχιστό,
στα βαμβάκια, στα καπνά,
στα θερμοκήπια της Ισπανίας,
σε αποθήκες στο Αγγελόκαστρο,
σε φορτηγά για το Μπρίντιζι,
σε λιμάνια για τον άλλο κόσμο.
Οι μετανάστες ελπίζουν στο χριστό,
στο Μωάμεθ, στο βούδα, στις αλογόμυγες,
στα μαμούνια. Με το καρτοκινητό
στέλνουν χαμόγελα στη μανούλα.
Οι μετανάστες ελπίζουν. Ψάχνουν
το μέλλον στους καμένους χάρτες
και στις ρουφηγμένες ψυχές. Ψάχνουν
για μεροκάματα στα χωράφια. Για φαί
στα σκουπίδια. Για σάπια φρούτα
στις λαϊκές. Οι μετανάστες ελπίζουν.
Λουφάζουν στους σταθμούς των
τραίνων. Δεν τρώνε φασολάκια χλωρά.
Δεν πηγαίνουν σχολείο. Παρά μαζεύουν
καμπανούλες που φυτρώνουν στις ράγες
που οδηγούν στην πατρίδα.

Ευχές

Να κρατάς δυνάμεις για την τεμπελιά.
Απήλαυσε οχείαν εν τοις ουρανοίς και γλυκασμούς.
Όταν ανοίγει διάπλατα το έτσι της.
Φαρμάκωσε με ξάπλες τη μισθωτή σκλαβιά.

Ω, ευλογημένος ο φθόνος σας δεσποσύνες.
Αφού κλάσματα δευτερολέπτων χαράς είμαστε.

Εορταστικόν

Τι αχρεία δουλειά κι αυτή
λέξεις να ψάχνεις για να υμνήσεις το μουνί
-γιατί πολλές φορές οι λέξεις
ενοχλούν τους κακογάμητους-
αχ, όταν εσύ θεά μού ξεσηκώνεις την ψωλή
κι εγώ ζητώ το δίκιο μου

Είναι της μόδας οι αστοί να ομιλούν περί ελευθερίας

Είναι της μόδας οι αστοί να ομιλούν περί ελευθερίας.
Στους λόγους, στα βιβλία, στα συνθήματα.
Ω ναι, φλυαρούν
και τόσο λεπτεπίλεπτα μας τσαμπουνάν βλακείες.
Και βάζουν φίμωτρο στους ποιητές όταν τους ερμηνεύουν.
Και στα παιδάκια τους φορούν γυαλιά πρεσβυωπίας.
Ελευθερία μάγκες, όπως την θέλουμε εμείς.
Με Νάτο, με βρικόλακες, στρατούς και εταιρίες.
Ελευθερία στα λεφτά. Στη τζάμπα εργασία. Ελευθερία
στους δουλέμπορους, στις βιομηχανίες, στα φουγάρα τους.

Συκιά του βράχου που τρέφεις πολλές κουρούνες,
λέει ο Αρχίλοχος. Κι η Σαπφώ αναθεματίζει τη Δωρίχα.
Την τρομερή εταίρα, γιατί,
εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τον αδερφό της Χάραξο.
Ω σκόρπισε ο αδερφούλης μου τα πλούτη του
για τον ψεύτικο έρωτα μιας κάλπικης γυναίκας
και κοντά στα λεφτά που έχασε
έχασε και το καλό του όνομα.
Και ήταν για το Χάραξο αυτό το τίμημα του έρωτα.
Μα η Δωρίχα, που ο Ηρόδοτος την αναφέρει με το όνομα Ροδώπις
απέσπασε το πιο σπουδαίο αγαθό.
Στον κόσμο που τα πάντα πουλιούνται κι αγοράζονται
ως κι ο έρωτας μαζί
αυτή αγόρασε του ήλιου το χρυσό φλουρί
για να μπορεί να χαίρεται τη φύση και τον έρωτα
όπως γουστάρει αυτή
κι όχι όπως προστάζει ο εκλεγμένος νταβατζής.
Πλούσιοι, κράτος κι εκκλησία.
Ολόκληρη η σεβαστή αγία συμμορία.

Καλά Χριστούγεννα και καλή τύχη

Εκεί που το παιδί μαθαίνει φυσικούς νόμους θετικές επιστήμες και ορθολογισμό έρχονται οι γιορτές και τρώει τη μεγάλη φάπα. Τα Χριστούγεννα που αστράφτουν εξαιρετικά σαν παραμυθάκι αλλά ξεστομίζουν ζούρλιες για την παρθένο και τη λαχτάρα της να σώσει το ανθρώπινο γένος απ’ τις κραιπάλες και τα όργια δείχνοντας πως ο μεγαλοδύναμος δε γεννήθηκε ως κοινός θνητός μέσα στα σκατά και τα αίματα. Υπογραμμίζοντας πως ο θεάνθρωπος ήρθε στον κόσμο χωρίς φυσικό τρόπο παρά με σύμβολα αθωότητας λουσμένος και ποιητικό λόγο ως ασυνήθιστο λογοτεχνικό έκθεμα της εποχής των τόκ σόου του δρόμου. Τότε που το κήρυγμα ξεκολλούσε σοβάδες κι οι προφήτες ήταν οι τεχνίτες της ατάκας ετοιμόλογοι κι ετοιμοπόλεμοι γιατί άρχιζε να παίρνει κεφάλι το πείραμα κι η απόδειξη κι η διαβολεμένη αμφισβήτηση. Ο μέγας γραφιάς και σκιάχτης Ιωάννης της αποκάλυψης υποχόνδριος σφόδρα και ικανός να χρησιμοποιεί τις λέξεις ως ζώντες οργανισμούς με ικανότητα λαγωνικού όσον αφορά τις οσμές και τις σάρκες νεκρών ζώων μαγάρισε τον αρχαίο παγανισμό φτιάχνοντας έναν εφιάλτη στέρεο και συμβατό με το χάος που κυοφορούσαν οι συγκρούσεις της εποχής. Τα Σατουρνάλια έπρεπε να θαφτούν κάτω απ’ την κοπριά της βηθλεέμ.

Οι φλεγματικοί ιστορικοί μπάλωσαν τα παράδοξα της εποχής με το ιδεολόγημα της δικής τους χτίζοντας τους μύθους της επόμενης. Οι θρησκείες ξεφύτρωναν πάντα σαν τα μανιτάρια στο υγρό χωματάκι του δάσους μιας απελπισμένης ανθρώπινης ψυχής φυλακισμένης σε ένα σώμα πονεμένο που δούλευε για να συντηρεί τις εξουσίες και τα πολεμικά έπη. Κορμάκια πεταμένα στον καιάδα της μεταφυσικής μαραμένα λουλούδια σκορπισμένες στάχτες στʼ αυλάκια της γης. Πληθυσμοί μονάχα και στατιστικές όχλος αναιμικός που είχε τις αρρώστιες για οργή θεού και τον καυτό ήλιο που μαλάκωνε το δερματάκι του και χαλάρωνε τις αρθρώσεις του ως θεϊκό χάδι. Όμως παρότι ο κόσμος βυθίστηκε στη σκουριά του μεσαίωνα και τα σκοτεινά χρόνια προετοίμασαν τις σύγχρονες χούντες η ανθρώπινη πράξη έλυσε τη δυσκολία πολύ πριν να την επινοήσει η ανθρώπινη ευφυΐα.

Η θρησκευτική μισαλλοδοξία της μεσαίας τάξης πέρασε μηχανικά στο εργατικό προλεταριάτο το οποίο όταν άρχισε να στριμώχνεται στις πόλεις βαφτίστηκε στην κολυμπήθρα του παντοδύναμου όντος. Και μαζί με τη διάδοση του λαδιού στη σαλάτα που ήταν μέχρι τότε προνόμιο της αριστοκρατίας συνοδεύτηκε από έναν εκσυγχρονισμένο πλέον χριστιανισμό κατασταλαγμένο ως εργαλείο καθημερινής χρήσης. Έναν χριστιανισμό που κατάφερε μέχρι σήμερα να κάνει τους λεγόμενους μορφωμένους ανθρώπους να πιστεύουν σε όλων των ειδών τα απίθανα θαύματα διαστρέφοντας τα δεδομένα της επιστήμης τους έτσι ώστε να μη συγκρούονται έντονα με τους μύθους της βιβλικής γένεσης. Αυτή η συνωμοσία σιωπής που κάνει τη γνώση να προκαλεί συναισθήματα αγωνίας τόμου και δυσθυμίας. Αυτή η γνώση που μεταμορφώνει την τρυφερή σάρκα του παιδιού σε χοντρόπετσο ενήλικα. Αυτή η γνώση που χτίζει τα μικροαστικά οχυρά που αδυνατούν να διαμορφώσουν εν παραλλήλω μια κριτική αναστοχαστική εκτίμηση για τη φύση της γρανγκινιόλικης εξέλιξης των ανθρωπίνων θεμάτων. Αυτή η φαρσική δομή της εκπαίδευσης που τροφοδοτεί τα ιερά και τα όσια ενός πυρηνικού συστήματος εκμετάλλευσης με ιερατεία στρατούς κι ακαδημίες ισορροπώντας ένα πλήθος αντιφατικών στοιχείων απο τη φρίκη και την αγωνία ως τη χαρά και την ευχαρίστηση.

Για τους κρατούντες ο καυλωμένος είναι επικίνδυνος. Οι Εβραίοι κάνανε παρέμβαση στην ανθρώπινη φύση με ξυράφι. Η περιτομή απέβη ένα ασύλληπτο όπλο εναντίον της εξεγερμένης πλέμπας. Αυτής που απειλούσε το ιερατείο. Στην πολιτισμένη δύση βεβαίως η περιτομή γίνεται με το γάντι μέσω απαγορεύσεων. Οι δυτικοί δεν ψαλίδισαν κλειτορίδες έκαψαν όμως στην πυρά τις γυναίκες που αντιστάθηκαν. Σακάτεψαν και σακατεύουν με βιτριόλια όσους δε γουστάρουν. Οι αγάμητοι μητροπολίτες έχουν άποψη για το πώς θα γαμεί ο λαουτζίκος. Ο στρατός των καθολικών ιερέων είναι γεμάτος παιδεραστές. Στην αγία Αμερική οι προτεστάντες έριξαν το Δαρβίνο στον καιάδα.
Οι μπουρζουάδες κατάλαβαν πως χρειάζονται το χριστό περισσότερο απ’ το χωροφύλακα. Οι μπουρζουάδες που είδαν το λαό να σηκώνει κεφάλι πήραν μεγάλη τρομάρα και έριξαν στην αγορά την νέο-ορθόδοξη κουράδα πασπαλισμένη με ολίγη νεοτερικότητα. Κρύψανε πίσω απ’ τη δήθεν θεολογική επιστήμη τη λύσσα τους για τους επαναστάτες, τους αληθινούς ποιητές και τις οργανωμένες εξεγέρσεις. Στην πραγματικότητα αυτές παλεύουν καθημερινά. Η θατσερική ατάκα πως δεν υπάρχουν κοινωνίες παρά οικογένειες και επιχειρήσεις δεν είναι απλώς το νέο-φιλελεύθερο δόγμα αλλά η θεολογία του νέου καπιταλισμού το βιβλικό απόφθεγμα του νέου εργασιακού μεσαίωνα.

Οι θρησκείες πρόσφεραν πάντα απλόχερα χείρα βοηθείας στους νικητές. Όντας στην πρώτη γραμμή των υποκατάστατων θείων προϊόντων οι χριστιανικές εκκλησίες υιοθέτησαν κάτω από την πίεση του εμπορεύματος μια διεστραμμένη επίδειξη του χαμαιλέοντα χριστού. Γιος θεού, γιος παρθένας, δημιουργός άρτων και θαυμάτων ομοφυλόφιλος και πουριτανός πολιτικός ακτιβιστής κατήγορος και κατηγορούμενος δουλευτής κι αστροναύτης. Τον είδαμε έμπορο της στέρησης διανομέα χαρίτων αβράκωτο σοσιαλιστή φασίστα αντιφασίστα. Υπήρξε σε όλα τα εμβλήματα σε όλες τις σημαίες σε κάθε αυτοπεριφρόνηση στις δυο μεριές του ροπάλου στις περισσότερες θανατικές καταδίκες όπου στέκει εξίσου καλά στο χέρι του δήμιου όσο και στου καταδικασμένου. Έχει τη θέση του στα αστυνομικά τμήματα, τις φυλακές, τα σχολεία, τα μπουρδέλα, τους στρατώνες, τα πολυκαταστήματα. Χρησίμεψε σαν υποστήριγμα, σα δείκτης πορείας, σα σκιάχτρο για να εξακολουθήσουν να αναπαύονται οι νεκροί εν ειρήνη κι οι ζωντανοί γονατιστοί, σα βασανιστήριο και σα δίαιτα αδυνατίσματος. Θα χρησιμέψει ως πλαστικός φαλλός όταν οι έμποροι αγίων θα αποκαταστήσουν εμπορικά το αμάρτημα.

Ω ταλαίπωροι μωάμεθ βούδες κομφούκιοι θλιβεροί αντιπρόσωποι ανταγωνιστικών φιρμών χωρίς φαντασία και δυναμισμό ο χριστός κερδίζει σε όλα τα μέτωπα. Ω ανθρωπότητα! Καλά Χριστούγεννα και καλή τύχη!

Ήλιος πρωινός γαμήλιος

Μεταξύ δύο γυναικών κουλουριάζεται σαν ένα λιωμένο σκουλήκι
ένα χαμένο κορμί.

Το τέλειο αδιέξοδο δεν έχει ούτε έξοδο ούτε είσοδο. Είναι γύρω μας, όπως ο αέρας στο πουλί.

Ακόμα κι ο πιο ευγνώμων άνθρωπος δεν μπορεί να ανταποδώσει
τον χρόνο που μας ξόδεψε, ώστε να καταφέρει να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του για το χρόνο που μας ξόδεψε.

Κάθε πράγμα έχει τις γυναικείες και τις αντρικές πλευρές του.

Η ερωτική συναλλαγή ξεχερσώνει τον ανεκπλήρωτο έρωτα.

Ο σκλάβος είχε πάντα το προνόμιο της ελεύθερης σκέψης.

Όποιος κινείται αισθάνεται πάνω του τα δεσμά της ακινησίας.

Η μεγαλοφυΐα δεν φτιάχνει έργα προς χρήση. Ζυμώνει το ανώφελο για να ταΐσει τους ωφελιμιστές απ’ τη βαρυστομαχιά της ανάγκης.

Όποιος δε γεμίζει τον κόσμο του με ποιήματα , μένει πεζός.

Η ταπετσαρία της επιστήμης έχει καλύψει τον κόσμο της πραγματικότητας.

Ο εκφυλισμός της ποίησης είναι η διδασκαλία της απ’ αυτούς που δε μπορούν να τη γράψουν.

Η δυστυχία του Αμερικανού στη Νέα Υόρκη αποτελεί παγκόσμιο μύθο, ενώ η δυστυχία του Έλληνα στο Λιανοκλάδι αποτελεί κακομοιριά.

Οι Έλληνες συγγραφείς μιμούνται τόσο καλά τους Αμερικάνους συγγραφείς που σε λίγο οι Αμερικάνοι θ’ αρχίσουν να τους μιμούνται.

Κι εσείς φιλόσοφοι του μεσονυχτίου θα σας πλακώσει κάποτε βαριά λιακάδα.

Έχουμε και λέμε. Κι όταν δεν έχουμε πάλι λέμε.

Η αρχή της απροσδιοριστίας είναι το συγχωρητέο ελάττωμα κάθε φιλοσοφικής θεωρίας.

Ίσως η βαθιά οικειότητα μας υποχρεώνει να πληγώσουμε κάποιον.

Ζούμε παρατεταμένη περίοδο προληπτικής αντεπανάστασης.

Διαπασών φωτός στα μάτια.

Ήλιος πρωινός γαμήλιος.

Πάντα Πρίαπος. Όλο ουσία.

Κορίτσια στον ήλιο

Για να περάσει μέσα σου λίγο φως θα πρέπει να ραγίσεις. Να κατευνάσεις λίγο το σκληρό πετσί της εξωτερικής σου στοιβάδας. Να ξεχάσεις την εκπαίδευση του σχολείου και του στρατού. Τον ανταγωνισμό που σε έθρεψε ο χαμένος χρόνος της προσαρμογής σ’ αυτό που θέλουν οι άλλοι να είσαι. Σ’ αυτό που έγινες και τώρα λίγο λίγο παλεύεις να ξεφορτωθείς. Για να περάσουν μέσα σου σπόρια και μικροοργανισμοί χαράς, αλλά και δημιουργικής λύπης, πρέπει να αγαπήσεις τις μυρουδιές και τους ήχους του ταξιδιού. Να έχεις στο μυαλό σου τη ρουφηξιά ενός τσιγάρου στην παγωνιά και το κατούρημα στην άκρη εκείνων των δρόμων που δε βγάζουν πουθενά. Να έχεις στο μυαλό σου, πως, η συντροφικότητα θρυμματίζει το θάνατο και κάνει τα λυγερά υπονοούμενα της μνήμης να υποκλίνονται στην ιερή στιγμή. Δηλαδή στο παρόν. Τώρα ζω διάολε και τώρα πρέπει να φάω που πεινάω και τώρα πρέπει να ξεδιψάσω που καίγομαι. Και τώρα πρέπει να ραγίσω για να πάρουν τα σπλάχνα μου φως. Για να ρίξω τη λοξή ματιά μου μακριά να φωτίσει τους λαμπρούς γόνους της αγωνίας. Να σκορπίσει αυτό το σύνηθες γκρίζο του κόσμου. Του κόσμου που θέλγεται απ’ τη σταδιοδρομία ηρώων και μισθοφόρων. Του κόσμου που τροφοδοτεί τη θανατολάγνα μηχανιστική φιλοσοφία της επιβίωσης. Του κόσμου που φορτώνει τις ελπίδες του σε κάθε τι που δεν υπάρχει αν δεν μετριέται. Τώρα πρέπει να οξύνω το θαυμασμό και τη φαντασία μου. Να πάψω να επιβιώνω και ν’ αρχίσω να ζω. Γιατί στην επιβίωση κάθε ένας είναι εχθρός των άλλων ενώ στη ζωή ο κάθε ένας είναι εραστής του άλλου. Κι οι εραστές δεν ικανοποιούνται με το ακόρεστο πάθος της εξουσίας στις ζωές των άλλων. Τις υποχθόνιες δημοκρατίες και τους αργυρώνητους καταναγκασμούς. Οι εραστές δεν χρειάζονται χαντάκια και σωρούς νεκρών. Δεν χρειάζονται επιβεβαίωση και σακάκια. Μαρκούτσια και κάμερες και ψεύτικα καθρεφτάκια για να καθρεφτίζουν την καλοζωία τους. Μονάχα σωματίδια ανθρώπινης σάρκας που αρνούνται την ανάλωση του θανάτου. Μονάχα απ’ την κορφή ως τα νύχια το θαύμα της αναπνοής. Κι όχι τα θέλγητρα του εξουσιαστή περασμένα στο ψωμάκι του φτωχού. Γιατί ο εξουσιαστής μπορεί να πείσει τα κορμιά να προσέλθουν οικειοθελώς στο κρεματόριο των ανταγωνισμών. Να γίνουν τζάνκι της επιβίωσης και του κοινωνικού πολέμου. Ν’ αφήσουν την ηδονή να πετρώσει μέσα τους. Να γίνουν ένας σωρός από δυστυχισμένους και ξεριζωμένους από κάθε πλευρά της ζωής. Ένας σωρός από μονοκύτταρους οργανισμούς που υπερασπίζονται συμφέροντα. Που λιώνει τις σόλες των παπουτσιών και τις γλώσσες του σε μίσος, αυτοθυσίες και εταιρίες. Σ’ έναν κόσμο όπου την εντελώς αβάσταχτη κατάστασή του τη βαφτίζει φυσική. Σ’ έναν κόσμο που δεν αφήνεται να ραγίσει για να περάσει μέσα του λίγο φως. Για να καταβροχθίσει τους θεούς και τους δαίμονες. Για να χέσει πάνω στις μεγάλες ιδέες. Για να μην ξαναμακελέψει τα σπλάχνα του ο κάθε αρχίδης. Ο κάθε σαλεμένος πρωτομάστορας.

Αν είχαμε άπειρο χρονο

Είναι κλεισμένα τα χάδια σου σε κουτί
αιωνιότητα. Τα χείλη σου περιμένουν
στο κατώφλι της αγάπης. Αν είχαμε
άπειρο χρόνο θα ψαρεύαμε στην όχθη
σου φιλιά. Θα κάναμε θραύση εις το
όρος Αραράτ θα γεμίζαμε σπόρια την
ποδιά σου και το καθρεφτάκι σου αχνό.
Αν είχαμε χρόνο άπειρο δε θα κωλώναμε
πουθενά. Ο φόβος θα κυκλοφορούσε
στα βιβλία και στο σινεμά. Στα φαράγγια
τη νύχτα με τους λύκους. Στους χέρσους
τάφους. Αν είχαμε άπειρο χρόνο δε θα
κάναμε σπουδές και δε θα κορνιζάραμε
πτυχία. Θα βγάζαμε γλώσσα στο θεό
της φθοράς. Στον ακόρεστο φονιά των
ατίθασων βυζιών θα βάζαμε φωτιά.
Νυχθημερόν θ’ ακούγαμε διαβολικά
γουργουρητά. Γέλια της γύμνιας
κελαρυστά. Δεν θα είχαμε χρονολογίες
θανάτου εντός παρενθέσεως, επικήδειους,
φέρετρα σκεπασμένα με σημαίες.
Χριστιανούς σταυροφόρους με χατζάρες
και μάνατζερ με κοφτερά χαμόγελα. Δεν
θα είχαμε διαφθορά μόλυνση σφαγές παρά
μονάχα του τραπεζίτη ήλιου τα δόντια
να ροκανίζουν τις καταθέσεις μας.

Μεταμεσονύχτιο πάρτυ

Κάθε σωματίδιο ανθρώπινης σάρκας ζητά ανταπόκριση. Και κάθε ομορφιά ζητά την εξήγησή της. Γιατί όταν η ομορφιά μένει ανεξήγητη οι πονηροί την οδηγούν στα σκοτάδια και τη φαρμακώνουν. Η εξήγηση δεν καταργεί τη χαρά. Απλώς την κάνει ερωμένη όλων για να μη βρικολακιάσει στο ιερό των χριστιανών και στα βρακοζώνια των μουσουλμάνων. Η ομορφιά δεν είναι η φραγκόκοτα του διαφημιστή ούτε η πλουμιστή πουτανίτσα των εφοπλιστών του Αιγαίου. Η ομορφιά δεν είναι το ηλιοβασίλεμα που βλέπουν με το καλάμι οι φυλακισμένοι των πόλεων. Η ομορφιά δε νοιώθεται στον προγραμματισμένο προαυλισμό του Σαββατοκύριακου. Δεν πιάνεται σε μια φωτογραφία ή σε μιαν ψηφιακή απόχη. Η ομορφιά είναι συνήθως πίσω απ’ αυτό που φαίνεται και πίσω απ’ αυτό που νιώθεται. Είναι η ουσία που σε κάνει να θέλεις να ζεις. Είναι η ουσία που αν τη χάσεις θες να χωθείς μες τη γη. Να βγάλεις αγκάθια. Να βγάλεις βολβούς θανάτου και τσουκνίδες. Η ομορφιά είναι ο φορτιστής της καρδούλας που σπαρταρά. Η ομορφιά δεν είναι μορφή. Είναι η γλώσσα με την οποία διαβάζουμε τον κόσμο για να μπορέσουμε να τον αντέξουμε. Κάθε άλλη ανάγνωση χωρίς τη γλώσσα της ομορφιάς μυρίζει κρεματόριο και εταιρία. Ραχιτικούς επιστήμονες, μηρυκαστικά μαθητούδια που βάζουν την ψυχή στον κώλο για να πάρουν βαθμό και δόξα και να βγάλουν λεφτά και να πάρουν βραβεία και ντελικάτη πρέζα για να ταΐσουν τη μεσόκοπη πλήξη τους. Η ομορφιά αποκτά περιεχόμενο όταν περιγράφει φαινόμενα και καταστάσεις. Όταν εν φαντασία και λόγω βγάζει ζουμί απ’ την πέτρα. Όταν η επιστήμη την βάζει στο στόμα της μιλάει γλυκά και ανθρώπινα. Επουλώνει πληγές, δίνει δύναμη στα κορμιά, χτίζει κόσμους. Όταν η τέχνη τη βάζει στο χέρι της τότε το μέγα Τίποτε παίρνει μορφή και περιεχόμενο. Γιατί η ομορφιά δίνει κλωτσιά στ’ αρχίδια της μπουρζουαζίας που τη θέλει μαντρωμένη. Γιατί η ομορφιά δεν γαμεί και δέρνει δούλους στα αμπάρια των πλοίων, δεν σκοτώνει σαν το σκυλί τον εργάτη της γης. Δε δηλητηριάζει παιδιά και γέρους. Δε λιθοβολεί γυναίκες. Δε φοράει ράσα. Δεν έχει ψεύτικα βυζιά. Η ομορφιά είναι ο τρόπος που βλέπει το μάτι μας. Κι αν το μάτι μας δεν το γυμνάζει η ομορφιά τότε γινόμαστε μισάνθρωποι και σάπιοι. Και ψεύτικοι. Αριβίστες, δάσκαλοι που κουνάνε το δάχτυλο αντί να το βάλουν στο χοντρό τους κώλο. Γινόμαστε σκατόψυχοι και λίγοι. Μηδαμινοί, μίζεροι, υπάλληλοι γραφειοκράτες, διεκπεραιωτές της μιας και μοναδικής μας ζωής. Η ομορφιά μπορεί να πάρει και τα όπλα εν φαντασία και ανάγκη. Μπορεί να βγάλει και περίστροφο. Η ομορφιά είναι ομορφιά πρωτίστως γιατί πολεμά την ασχήμια. Γιατί πολεμά τους κακούς. Γιατί βάζει βόμβες στις πρεσβείες των κακομούτσουνων. Γιατί βράζει στην κατσαρόλα του ποιητή κι όχι στην χύτρα καταστολής του χωροφύλακα.

Λίστα σημείων δωρεάν παροχής φαγητού

Με ρούφηξε το προσωπικό τίποτε
Να παραβγώ στο κρυφό μαχαίρι της αγάπης
Να χάσω το καλό ποίημα πάνω στο χέσιμο
Να χάσω το καλό χέσιμο πάνω στο ποίημα
Και δεν παίρνω όρκο πριν πω την τελευταία μου λέξη
Πριν διαβάσω τη λίστα για τους πεθαμένους και τους νηστικούς
Τη λίστα για τους κάτισχνους σκύλους που πρέπει να βρουν ένα κόκκαλο
Τη λίστα με τις ανεκπλήρωτες λαχτάρες
Τη λίστα με τα παράπονα
Τη λίστα με τα λουκάνικα και τις ληγμένες παρηγοριές
Τη λίστα με τις διευθύνσεις που σερβίρεται βραστό σε πλαστικό πιάτο
Και γλυκό για τους ανήμπορους γέρους
Και ζάχαρη για τα βρέφη
Και μουνί για τους ποιητές
Και πούτσος για τις ποιήτριες
Και αρχίδια για τους φτωχούς
Και κωλοτρυπίδες για τους σαλεμένους

Η αμαρτία είναι υγεία

Συνειδητοποιώ την ενοχή μου κι έτσι αρχίζει η λαγνεία της αμαρτίας. Μπαίνω ως πρωτοσύγκελος στο ιερό των αμαρτιών. Ιερουργώ στο χώρο των απαγορευμένων ηδονών. Στον κήπο των τέρψεων. Με όλη την ανδρική μου περηφάνια κόβω το σύρμα με την τανάλια. Το σιδερόφραχτο μαντρί αφήνω πίσω. Αφήνω στην μονομαχία των ηθών τους τον κοινωνικό αφρό. Τους άριστους αιρετούς που εξέλεξε ο κοσμάκης. Ο ανάπηρος κοσμάκης. Ο κοσμάκης ο ετερόφωτος απ’ τους ηρωισμούς των άλλων. Ο κοσμάκης ο αποφασισμένος να φορτίζει περίλυπος τον εξανδραποδισμό του. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει την καύλα και τον έρωτα της αμαρτίας. Εκεί στον πάτο της ενοχής των άλλων εμένα μού τρέχουν ζουμιά. Όταν δεν είσαι έτοιμος να ξεμάθεις κι απ’ την ελαφρότητα του συμβιβασμού να περάσεις στα μπούτια κάτω απ’ τη φούστα το λαρύγγι σου να ξεδιψάσει ανήκεις αλλού. Πρέπει να θέλεις να γίνεις ρουφήχτρα και βουλιμικό μοσχαράκι. Να θέλεις να σπείρεις τα χείλη σου στις θηλές κάθε ζωογόνου θηλυκού. Όχι άλλες χρηστομάθειες ποικίλων δασκαλίστικων οισοφάγων. Το συμφέρον μας είναι η αμαρτία. Η αμαρτία είναι υγεία. Κι όλοι οι βαλσαμωμένοι γαμπροί της ποίησης που μυξοκλαίνε ποιητικά, οδηγώντας μας στην πλήξη, ας φτύσουν μέσα στην ποίησή τους μια μουνότριχα για να τους συμπαθήσουμε κι εμείς και να τους δώσουμε το μεγάλο βραβείο. Το βραβείο της λεγεώνας των καυλωμένων. Μην μεταφράζετε άλλες αηδίες κοπελίτσες με το περίστροφο της γλωσσομάθειας, στεγνούλες απ’ τα σκοτάδια αλλοδαπών ποιητών που απέκτησαν ράφι στην ακαδημία. Όχι άλλη κλάψα φίλοι. Ποιηματάκια για γατούλες. Ρίξτε μια χριστοπαναγία να σας ακούσει η γειτονιά.

Ω, καυλιάρα εσύ εξουσία!

Οι ωραίοι ρεπόρτερ της πόλεως των Αθηνών με τη θολή αγωνία και το στεντόρειο παροξυσμό, χάιδεψαν κρυφά τον υδροφόρο Αίαντα λίγο πριν ξεμπουκάρει στη λεωφόρο. Την λεωφόρο, την τραγουδισμένη από ποιητές της μικροαστικής ήττας, που πλούτισαν εκδότες και μεσάζοντες, πουλώντας εξέγερση και ποιητικές βραδιές στα μεσαία στρώματα, αυτά, που στα διαλείμματα της καλοζωίας τους έκαναν μνημόσυνα στα παραστρατημένα τέκνα και τις καλλιτεχνικές μεγαλοφυΐες που φαρμάκωσε η πρέζα.

Οι ωραίοι ρεπόρτερ των Αθηνών του δρόμου διάβασαν Γώγου και Άσιμο αλλά τώρα δουλεύουν στο μέγκα και στο σκάι. Ρουφάνε το πλουμιστό χιλιάρικο, κάνοντας την αμερόληπτη πάπια που ποιεί την νήσσαν. Χωνεμένοι μέσα στα κόλπα του μεγάλου, κατασκευάζουν για τον ιδιοκτήτη τους πιασάρικες αφηγήσεις. Στολίζουν, με φράσεις από αναγνωστικά γυμνασίου, τη δακρυγόνο μέθη νεολαίων που αφέθηκαν στο έλεος ενός θυμού που καταλήγει αναπότρεπτα στο χειρουργείο του σωφρονισμού.

Οι ωραίοι ρεπόρτερ είναι η καβάτζα του τηλεοπτικού όχλου. Του σοφού λαού. Του ένδοξου εθνικάρα. Του πατριώτη που γουστάρει τις πατριωτικές σφαλιάρες, αφού προέρχονται από πατριωτικά χέρια κι είναι για το καλό του.

Οι ωραίοι ρεπόρτερ, που αφουγκράζονται τα πάθη των δρόμων, σε αγαστή συνεργασία με τη χωροφυλακή πόλεων και αμαρτωλών οικοδομικών τετραγώνων, τετραγωνίζουν την άποψη του παντοδύναμου κοινού των ψηφοφόρων. Αυτών δηλαδή που κρατάνε τη δημοκρατία απ’ τ’ αρχίδια και ρυθμίζουν το πολίτευμα. Αυτών που βιώνουν των εκφυλισμό των αναγκών τους αποκοιμισμένοι μέσα σε παιδεραστικές εκπομπές ταλέντων και σε αμερικάνικες σειρές κοινωνικού κανιβαλισμού. Αυτών που σιχτιρίζουν τους πάντες και νομίζουν πως θα τη σκαπουλάρουν.

Οι ωραίοι ρεπόρτερ των Αθηνών με τις χίλιες κάμερες και τα χίλια μαρκούτσια, ρυθμίζουν τον ατμό στη μεγάλη χύτρα ταχύτητας των κοινωνικών παθών. Μέσα στην ανοργανωσιά των κινημάτων βγάζουν ξύγκι απ’ τη μύγα της ελεγχόμενης εξέγερσης.

Οι ωραίοι ρεπόρτερ των Αθηνών αύριο μεθαύριο ή του χρόνου θα περιγράφουν τις ίδιες βιβλικές εικόνες ολίγον διορθωμένες απ’ τον κατασταλτικό μηχανισμό μιας άλλης, αριστερής πλέον κυβέρνησης. Μιας αριστερής βέβαια κυβέρνησης μέσα σε συνθήκες σφοδρού καπιταλισμού, που σε αντιδιαστολή με τη δεξιά κυβέρνηση θα αναγκάζει τους εργοδότες να γαμάνε πιο γλυκά τους εργαζόμενους. Να βάζουν λίγο αίσθημα ή λίγο παραπανίσιο σάλιο ρε αδερφέ. Να κάνουν αυτούς τους ματατζήδες πιο ανθρώπινους, να πετάνε λιγότερα δακρυγόνα και λιγότερες κρότου λάμψης. Να κάνει λίγο τους κατακαυλωμένους αξιολογητές μας πιο ήπιους. Να κάνει τους ανθρωποφύλακες δασκάλους πιο επιδραστικούς.

Οι ωραίοι ρεπόρτερ των Αθηνών απ’ τα πασοκικά ΜΑΤ της δεκαετίας του οδόντα αισίως έφτασαν να ακολουθούν τα πιο νταβραντισμένα ΜΑΤ της ακροδεξιάς. Και πάει λέγοντας. Φτάσανε στον Αίαντα που τον προμοτάρουν στα μάτια των υποτελών, χύνοντας ξανά και ξανά όταν προφέρουν το όνομά του.

Οι ωραίοι ρεπόρτερ των Αθηνών οσονούπω δε θα συνομιλούν με δοσίλογους και χύτες αλλά με πνευματικούς καθωσπρέπει αριστερούς ανθρώπους. Οι φωνούλες πίσω απ’ το θέαμα της καταστολής την ώρα που οι τηλεοράσεις θα παίζουν ξύλο, θα έχουν χνώτο κουλτούρας, ναρκισσισμό, φλυαρία. Θα έχουν εκείνη την ατμόσφαιρα της ξεδιάντροπης συναλλαγής που λέει φέρτε και σε μας κανα βραβείο να το πάμε στη μάνα μας και τους φίλους μας και τους γνωστούς μας να το τρίψουμε στη μούρη τους, να τους δείξουμε πόσο σπουδαίοι είμαστε, εμείς και τα αριστερά μας αρχίδια. Εμείς που διαπραγματευόμαστε τον κώλο σας με τραπεζίτες, εφοπλιστές, βιομήχανους και δεν τον πουλάμε για ένα κομμάτι ψωμί. Εμείς οι πνευματικοί άνθρωποι της αριστεράς, λαέ, θα πουλήσουμε τον κώλο σου όσο αξίζει πραγματικά. Όχι σαν κάτι ψιλικατζήδες αριστερούς Τατσόπουλους Ψαριανούς και δε συμμαζεύεται.

Ω καυλιάρα εσύ εξουσία, ελέησε τους αριβίστες, τα πασοκάκια, την αριστερή Δημάρ. Ελέησε τους πνευματικούς ανθρώπους που θρηνούν για τον τόπο. Ελέησε τις μπάκες των επισκόπων, την ελεύθερη αγορά, την μέλλουσα αριστερή κυβέρνηση που σιδερώνει κουστούμια. Ελέησε τον κοσμάκη που είναι στην κοσμάρα του και περιμένει τους νέους σωτήρες και τον νέο μεσσία. Ελέησε τον καταναλωτή που έχασε την καταναλωτική του δύναμη αλλά ξανά προς τη δόξα τραβά. Ελέησε τον Έλλην αμερικανοτσολιά που περιμένει την ημέρα των Ευχαριστιών στο Κεφάλαιο. Ελέησε τα πολυκαταστήματα και τις παέ. Ελέησε τη χριστιανοσύνη και τον άνεργο. Ελέησε τους πολιτευτές μας και τα τέκνα τους. Ελέησε τις εξεγέρσεις που εκτονώνουν και τις εκτονώσεις που οδηγούν ξανά στη μισθωτή σκλαβιά.

Ω καυλιάρα εσύ εξουσία, ελέησε τους αριστερούς διαπραγματευτές που έρχονται.

Και σεις ξένοι επενδυτές, σας παρακαλώ σας μη λησμονάτε τη χώρα μου!

Σχέδιο θηλυκής πόλεως

Κορίτσια παραδομένα στον οργασμό
θα πέσω με τα μούτρα στη μελέτη
της ευτυχίας σας. Όλο ποιήματα
ερωτικά ανεξιχνίαστα. Όλο μαύρα
μάτια κι όχι ξινισμένες ψυχές. Όλο
ωραίο λυκόφως σχισμής και γλίστρα
στα δημόσια πάθη. Κατσίκια
ακροβολισμένα στα χίλια δυό σας
κατσάβραχα. Πικρό μέλι του Κώστα
ρομαντισμό φιλιού παλαιάς κοπής.
Τότε που σκύβαν οι όμορφες να
φιληθούνε, ν’ ακροβατήσουν ανάλαφρα
τότε που η σκύλα κι ο σκύλος
ανεπανόρθωτα μυρίζονταν γλείφονταν
δαγκώνονταν. Τότε που ανακούρκουδα
καθίσαμε μαζί να μας πάρει αγκαλιά
το ρέμα της λαχτάρας, να μας βγάλει
τα ρούχα, όχι σε μουχρά ντουβάρια
ανάμεσα, ετοιμόρροπα πατρικά, συζυγικά
ενδιαιτήματα, αλλά αγρούς, χορταράκι
φρέσκο της μέρας ανάμεσα στις
γυμνωμένες μασχάλες, στα τρυφερά
μπούτια στα δόντια στα σάλια στα
μαλλιά στους χτύπους της καρδιάς.
Κορίτσια που σας κράτησε γερές το
σκόρδο του μπαμπά το αστραφτερό
χνουδάκι σας μου δίνει τώρα εδώ
μιαν αίσθηση αθανασίας που τη
χρωστάω σε σας. Ω κορίτσια χαμένα
τώρα στη μετάφραση στα δίκτυα στις
παρδαλές σπουδές, εσάς αντιγράφω
στα ποιητικά μου κατάστιχα ξανά και ξανά.
Κι έτσι περνάω υπέροχα κοιτάζοντας
τον άστατο καιρό απ’ το παράθυρο
το δόλιο εαυτό μου που είναι σύννεφο
αστραπή σπέρμα στο χωματάκι σας
βροχούλα στο μουνί σας.

Μπαλάντα για κείνον που δεν είμαι εγώ

Λαχάνιασμα και το έξω μέσα και το μέσα έξω.
Ήλιος παντού, πρωινός αναποφάσιστος κι εγώ
καυλωμένος, αξιομνημόνευτος. Άστεγος δια
παντός και πεινασμένος. Ξεπροβοδίζω
φουστανάκια στο ατίθασο σκοτάδι τους, όχι
άρβυλα, μυρουδιές στρατώνα, αλλά μουνίλα,
βαθειά μουνίλα, χαριστική βολή της στύσης
κι έπειτα χνώτα προσφύγων. Ρουχαλάκια στα
σύρματα και φωνές. Ω, ελεήστε με εύπορα
γομάρια σκατάνθρωποι σκατοπλύματα
συγγραφείς της πούτσας αρχίδια ευαίσθητοι
καριόληδες οικολόγοι σκέλεθρα κολυμπηθρόξυλα
φουστανελάδες βρικόλακες διευθυντές
οργανισμών διευθυντές γραφείων ευρέσεως
εργασίας κνόδαλα σκατόψυχοι μαλακοκαύληδες
ελεήστε με γαμώ το Χριστό σας και γαμώ
την Παναγία σας και γαμώ το σταυρό σας
καθίκια πλύματα κουμάσια παλιάνθρωποι
γαμιόληδες ξεκωλιάρηδες φαντασμένοι ξεφτίλες
γαμώ τον καθρέφτη που καθρεφτίζεστε
γαμώ τα όνειρά σας τους εφιάλτες μου
γαμώ τα πτυχία σας και γαμώ το καθιστικό σας
και γαμώ τα τζάκια σας και γαμώ τις σόμπες σας
και γαμώ τα κόκκινα δάνειά σας και τις ντροπές
και τις λύπες σας και τον οίκτο σας δικηγόροι
γιατροί έμποροι δάσκαλοι αρχίδια παπάδες
μουνόπανα πρόεδροι κρατών διαφωτιστές
έμποροι υπάλληλοι συνδικαλιστές κωλοτρυπίδες
αριστούχοι σημαιοφόροι ατσαλάκωτοι
αγανακτισμένοι αντεροβγάλτες πρόστυχοι
τσογλάνια.

Από τι πάσχουμε;

Από σοφούς.
Από σπουδαίους που μας μαγαρίζουν με τη γνώμη τους.
Από όσους αναπάντεχα μας ρίχνουν στάχτη στα μάτια.
Απ’ την κατάθλιψη του διάσημου.
Απ’ την αγαμησιά του δημοσιογράφου.
Από τόσους χιλιάδες μαλάκες που φωτογραφίζουν προέδρους.
Από βιομηχανίες όπλων.
Από παπάδες.
Από ρούχα που μας κρύβουν.
Από βιοπάλη.
Από σκυλάδικα σε λεωφορεία σε γιωταχή σε κομμωτήρια.
Από χριστιανές πουτάνες με ψηφιακό μουνί.
Από αγανάκτηση που αν της βγάλεις την πρίζα γίνεται γελάδι του καναπέ.
Από σκουπίδια.
Από μανία για δουλεία.
Από χλιδή άλλων.
Από τράπεζες σπέρματος.
Από τεχνητά δόντια βραχιόλια και βέρες.
Από κίβδηλη αλεξανδρινή σοφία.
Από ορυχεία χρυσού.
Απ’ τον εθελοντισμό των ηλιθίων.
Απ’ τα θαύματα και τα νύχια των αγίων.
Από αναλύσεις και αναλυτές που γουργουρίζουν σαν οχετοί.
Από αντισυστημικούς σπιούνους.
Από αντιεξουσιαστές με σχιζοφρενική ορμή και κοντίσιονερ.
Από τρυφερότητα σ’ έναν πολεμοχαρή κόσμο.
Από πράκτορες τραπεζίτες πιστωτές.
Από τρίτο δρόμο.
Από ψηφοφόρους.
Από ευρωκομουνισμό.
Από ανταγωνισμό.
Από δημοκρατία.
Από τσούλες όλο γλύκα και βασανιάρικες χίμαιρες.
Από τροχαία και πηχτό αίμα.
Από βιντεάκια με τον πόνο των άλλων.
Από μουσεία πολέμου.
Από οστεοφυλάκια.
Από γυμνές χωρίς γύμνια.
Από σκάνδαλα χωρίς σκανδάλη.
Από σκούξιμο χωρίς ηδονή.
Από ανταλλάξιμους οργασμούς.
Από ορολογίες και ηθική.
Από κέρδος αποταμίευση εγκράτεια πλούτο φτώχια στέρηση πολυτέλεια σπατάλη.
Από χείλη δαγκωμένα για την απόλαυση των άλλων.
Από ντροπή.
Από τύψεις.
Από γαστρική παλινδρόμηση.
Απ’ το φερμουάρ των ονείρων μας που’ χει σκαλώσει στα κέρδη των άλλων.