Ζε σουί σαϊλοί

Σκέφτομαι να τριφτώ στην άμμο και να σηκωθώ ξαναμμένος σαν πρωινό ρόδο. Κι απ’ το μονοπάτι που οδηγεί στην καρδιά να οδηγηθώ στο Παρίσι του πολιτισμένου χριστιανικού όχλου. Εκεί που ξεσπλάχνισαν το Μωάμεθ οι φωνούλες της αγάπης. Εκεί που έπεσαν απ’ τα σύννεφα οι κορδωμένοι εγωισμοί. Εκεί που η ψύχρα της Δύσης στάζει πλακατζίδικο φαρμάκι στα κωλομέρια του μουσουλμάνου. Εκεί που η κοινή γνώμη μοιάζει με όργανο που κουρδίζεται από υποκρισία.

Κι εγώ ο ανόητος μοιάζω σαν κάποιο ζώο σε οργασμό, πεταμένο στους σκουπιδότοπους της Ευρώπης. Εκεί που τρυπώνω σα μοσχαράκι κολλημένο στο μαστάρι, περιμένοντας την αγελάδα του διαφωτισμού να με ταΐσει το γάλα του πολιτισμού που άρμεξε τις αποικίες. Εκεί που ανάμεσα σε σουβλισμένες καρδιές μαγείρεψε μες την κουζίνα της τα δάκρυα κάποιου ξένου. Με όση σαμπάνια χρειάστηκε για να γραδάρει τη ματαιοδοξία μια φυλής που κάνει πικ νικ στους βρυώδεις τόπους.

Ωραίων αστών που κρύφτηκαν στην κουφάλα της άποψης του νικητή για τους νικημένους. Γέρων πρώην επαναστατών που θάφτηκαν μες το σωρό της μουχλιασμένης τύρφης παλαιών ηρωισμών εξαγοράζοντας τα ανδραγαθήματα της νεότητας με βουλευτική ασυλία. Πάντα ανασκαλεύοντας τη λάσπη του πολιτικού βυθού με δηλώσεις και συναίσθημα. Αφήνοντας τους επιτήδειους ηδονοβλεψίες της δεξιάς καλοζωίας και της βαθειάς κανιβαλικής προόδου να αλωνίζουν.

Εκεί που η σάτιρα έγινε χαβαλές και επίθεση στον αδύναμο κι όχι ψείρα στο μουνί της εξουσίας. Εκεί που η τέχνη μεγαλούργησε πάνω σε πελεκημένα κόκκαλα. Εκεί που η ευαισθησία του καπιταλιστή έβαζε ολόκληρη την ψωλή της στον κώλο των λαών. Εκεί που τα νομίσματα, τα βαρίδια και οι ζυγαριές της μοιρασιάς δεν αφήναν περιθώρια για διαδηλώσεις.

Όταν οι σφαγείς των λαών πιάνονται αγκαζέ στις λεωφόρους της ατέλειωτης λεηλασίας βαπτίζοντας ομοψυχία την πράξη που επωάζει το χυμένο αίμα τότε όλα τα κουτάβια ακολουθούν τη βαρβαρότητα που βελάζει σαν αρνάκι.

Η βία σιωπηλή σαν φίδι στη χλοερή της κάθοδο στις καρδιές των ανθρώπων.

Βεβαρημένη ευαισθησία με την τόση ελαφρότητα μέσα της.

Οι κακοί μουσουλμάνοι και οι καλοί ελεύθεροι σκεπτόμενοι καυλιάρηδες πολίτες. Οι πιστοί και οι άπιστοι. Το εξιλαστήριο δίπολο των υφάνσεων κάθε πλεκτάνης. Ο άλλος κόσμος, ο Άδης, κουκουλωμένος και πετσοκομμένος από βόμβες, σεξοτουρισμό και οίκτο. Μα κυρίως μωλωπισμένους πιστούς. Σαλεμένους.