Περιμένοντας το δοσατζή

Οι πάλαι ποτέ ένδοξες αποικίες και οι κάποτε εξωτικές χώρες, που και μόνο τ’ όνομά τους ήταν μαγεία, έγιναν τώρα νησάκια για να γαμάν οι πλούσιοι και να παίρνουν μάτι οι φτωχοί. Αποθήκες καλοπέρασης ζευγαριών, που η μικροαστική τους ευτυχία τα επισκέπτεται για να μελώσει τον πρώτο μήνα του ευλογημένου έγγαμου βαρετού βίου. Μαζί βέβαια και το καουτσούκ, ο χρυσός, ο ψευδάργυρος, το πιπέρι, ο καφές και τόσα άλλα προϊόντα για το ευκατάστατο στομαχάκι του αστού της Δύσης. Ιθαγενείς, έρμαια του Λονδρέζικου λόμπι και της Παρισινής ιντελιγκέντσιας. Των όπου γης πλαστών συναισθημάτων φιλανθρωπίας και ψηφιακής οδύνης. Ανθρώπων που δεν εκπολιτίστηκαν αλλά απλώς άλλαξαν συνήθειες. Εκεί που έτρωγαν με τα χέρια τώρα τρώνε με μαχαίρια και πιρούνια. Εκεί που είχαν κεριά έβαλαν ηλεκτρικές λάμπες. Εκεί που είχαν ράφια για το τουφέκι τώρα έχουν τη Βίβλο και περιοδικά για το κυνήγι και το νόμιμο φόνο. Άλλοι, αντί για ρόπαλα αποκτήσαν ρεβόλβερ. Κι άλλοι αντί για τον ήλιο απόκτησαν τον Ιησού Χριστό χωρίς να ξέρουν τι να τον κάνουν. Οι πιο εκφυλισμένοι θα πάρουν ένα όπλο για να πάνε να πολεμήσουν τους κακούς. Να σφαχτούν για έναν πολιτισμό που δεν τους έφερε παρά μιζέρια και εκφυλισμό. Ανικανοποίητοι, ζηλόφθονοι, με όλη τη λέπρα του ανταγωνισμού περιμένουν τον καρκίνο. Την τηλεόραση που φέρνει θάνατο. Τους νόμους που φέρνουν θάνατο. Τον ηλεκτρισμό που φέρνει θάνατο. Τα βιβλία που φέρνουν θάνατο. Την αναπνοή που φέρνει θάνατο. Το γαμήσι που φέρνει θάνατο. Τη σκέψη που φέρνει θάνατο. Την ελεημοσύνη που φέρνει θάνατο. Τα λεφτά που φέρνουν θάνατο. Ετοιμοθάνατοι ξεζουμισμένοι Ρουμάνοι για ένα πιάτο φαί σε πτηνοτροφία της Αχαΐας. Σε θερμοκήπια της Κατοχής. Πακιστανοί στα κάτεργα της φράουλας στη Μανωλάδα. Αγνώστου ταυτότητας ανθρώπινα αντικείμενα στις οικοδομές, στα μεγάλα έργα, στους δρόμους, στις γέφυρες. Για ένα ξεροκόμματο στις χώρες της ελευθερίας, με την ένδοξη ιστορία και τους ένδοξους κατοίκους, τους περήφανους, τους ηρωικούς, που γκρινιάζουν όταν βλέπουν το χοντρό παλούκι του καπιταλισμού στον δικό τους κώλο, μα όταν αυτό το παλούκι έμπαινε βαθιά σε άλλους κώλους αλλοδαπούς οι ευγενείς αυτοί νοικοκυραίοι είχαν ανάπτυξη, ολυμπιακούς αγώνες, χρηματιστήριο, δάνεια, κάρτες, γάμους, βαφτίσια, πανηγύρια, τελετές και ευρώ. Ήταν απασχολημένοι με τα πλαστικά τους παιχνίδια και τα μπετά των εργολάβων που τσιμένταραν τις χαλαρές συνειδήσεις. Εδώ το υπερώο της Ευρώπης. Σας ομιλούν οι ελεύθεροι πολιορκημένοι ελληναράδες. Περιμένοντας το δοσατζή.