Υπήρχαν αυτοί που κορόιδευαν το Βοκάκιο για το πάθος του για τις γυναίκες, συμβουλεύοντάς τον να φροντίσει να βρει ψωμί για να χορτάσει την πείνα του ψάχνοντάς το στα παραμύθια, δηλαδή στις ψευδαισθήσεις. Μα ο Βοκάκιος αφηγείται τις σαγηνευτικές κινήσεις ανάμεσα στα φύλα. Την ατέλειωτη επανάληψη του παιχνιδιού που είναι αποτέλεσμα της φυσιοκρατίας. Ο έρωτας είναι η τρέλα που σε οδηγεί να ακολουθείς την ανίκητη έλξη μέσα από τις σκιές της εξαπάτησης, αλλά αυτή η τρέλα συγχωνεύεται στη φύση και στο παιχνίδι του κόσμου. Χωρίς μύθο και διήγηση δεν υπάρχει καύλα. Και χωρίς καύλα δεν υπάρχει έρωτας. Υπάρχουν πλαστικά υποκατάστατα, δίκτυα και εξ αποστάσεως απολιθωμένη ηδονή. Εγωισμοί και πετσοκομμένα αιδοία. Μουχλιασμένες και μαραγκιασμένες ψωλές πεταμένες στη χωματερή του νοικοκυριού. Η φύση είναι πιο δυνατή από κάθε παπαδίστικο υπολογισμό. Από κάθε στέρηση κι από κάθε φίμωτρο. Ακόμα κι ο πιο ακραιφνής ζηλωτής του μοναχισμού θα τραβήξει τη μαλακία του. Θα κάνει κακούς λογισμούς, τουτέστιν θα καυλώσει. Η ηδονή των εραστών γίνεται ενδόμυχη ηγεμονία, που δεν υποβάλλεται στην αυστηρότητα της συνειδησιακής γνώσης και στους κανόνες και στις εντολές από άνωθεν. Δηλαδή απ’ την εξουσία που δένει τα κουτάβια της απ’ τα επαναστατημένα καυλιά. Το μέλημα όλων των ευσπλαχνικών θρησκειών είναι να τροχίσουν τον πούτσο των πιστών. Να τον κάνουν εργαλείο κυριαρχίας και επιβολής κι όχι όργανο ευχαρίστησης. Να τον κάνουν αφέντη και δικτάτορα και πάστορα και αρχιεπίσκοπο και πάτρωνα της επιθυμίας και αξιοσέβαστο νταβατζή. Οι βαρβάτοι ερωτικοί ποιητές και ερωτογράφοι χρησιμοποίησαν πάντα την ποίηση ως μυστική συμμαχία με τη γυναίκα. Ανοίγοντας πάντα με τον πλέον φυσικό τρόπο τα απόκρυφα δωμάτια της καρδιάς. Αυτά που καταδίκαζαν τα κατεστημένα στη μούχλα και την αγαμία. Τις μοναχές που μιλάνε για τον έρωτα με τον πιο συνωμοτικό τρόπο ξέροντας πως όλες οι άλλες γλύκες του κόσμου δεν είναι τίποτε σε σύγκριση μ’ αυτήν που νιώθει η γυναίκα μ’ έναν άντρα. Και η Madonna Filippa, που κατηγορείται για μοιχεία, πείθει τους δικαστές ότι δεν έχει διαπράξει τίποτε κακό βάσει του εγχειρήματος ότι ο έρωτας είναι νόμος της φύσης και δικαιολογεί το ορμέμφυτο και κατά συνέπεια δικαιολογεί τις συζύγους που ανακουφίζονται και εκτός συζυγικής κλίνης. Και είναι αυτή που, μη θέλοντας να πετάξει το σώμα της στα σκυλιά, της φάνηκε σωστό να έχει εραστή. Θα πρέπει κάποιος κάποτε στο μέλλον να γράψει για τις γυναίκες που κατέστρεψαν οι θεούσες, οι βδέλλες του εκδικητικού θεού και οι παράφρονες κατηχητές που την εφαρμοσμένη διαστροφή τους την εξαπέλυσαν σε άγουρα κορμάκια. Οι ερωτικοί ποιητές βρίσκονται πάντα εδώ για να διώξουν τη μελαγχολία απ’ τις γυναίκες. Για να ξεγελάσουν το χρόνο σε μια περίοδο σεξουαλικής πανούκλας που είτε σου στερεί το γαμήσι είτε σου πουλάει ακριβά τη μινιατούρα του.
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 