Βάθος αιδοίου

Πως με φαντάστηκες απόφοιτο του Γέιλ
Έπαρχο Σαμαρκάνδης
Ήλιο που εγέννησε τ’ αυγά του μες τις λάσπες
Πως με φαντάστηκες αιμόφυρτο λοχία σε παρέλαση
να σπαρταρώ στα σκέλια σου
να λέω πως χνούδιασε ο τόπος στα Οινόφυτα
κάτω απ’ τον αφαλό της νήσου Θεσσαλίας
να λέω ωδές
να βράζω το ζουμάκι της νυφούλας μου
Πως με φαντάστηκες στυγνό διορθωτή με το ξυράφι μου
να χαρακώνω ελιές και να ζυμώνω λέξεις
ζήλιες της ερωμένης
κρίνα
οιδιπόδεια
και γελασμένες τσούπες
Πως με φαντάστηκες Μωάμεθ πορθητή και λήσταρχο Νταβέλη
Πως με φαντάστηκες δαφνόφυλλο ν’ αχνίζω
σε φακές της Εγκλουβής
Πως με φαντάστηκες πρόχειρο διαγώνισμα χημείας
να λέω πόσο αλκαλικό είναι το σάλιο σου
πώς τα υγρά σου εκτοξεύονται ψηλά σαν τα χαλκούνια
όλο ρινίσματα φαλλού
μπαρούτι φιλημένο από καύτρα λιμασμένη
χύσιμο αβέρτα κατά πάνω στους πιστούς
στην κεντρική πλατεία οργασμών
στην κεντρική πλατεία καυλωμένων
στην κεντρική πλατεία Αγρινίου
εκεί που συναντιούνται οι επιτάφιοι της κάθε ενορίας
μήτρες θεόρατες που παν ντουγρού στον Κάτω Κόσμο το φαλλό
λίγο πριν έρθουν νύμφες αλαλάζοντας για να τον αναστήσουν
όλο γλυψιές
όλο ελιγμούς
χορεύοντας με ατάκτους φλοίσβους και αφρούς
προσφέροντας
βάθος αιδοίου μυροφόρου
βάθος κολάσεως νυν και αεί
και εις τους λαγόνας