Αφοδεύοντας πριν τη δουλειά

Ξανά και ξανά στο Σαίξπηρ η τελευταία πράξη είναι γεμάτη μάχες. Όλες οι ιδιωτικές υποθέσεις ξετυλίγονται μεγαλοπρεπώς. Ο θεατής παρατηρεί τις συγκρούσεις μέσα απ’ το εύθραυστο τσόφλι της καλοζωίας του. Ο θεατής είναι παροπλισμένος αλλά και παντοδύναμος. Μπορεί να πάρει έναν υπνάκο ή να στοχασθεί περί της οδυνηρής διαδικασίας των συγκρούσεων και του ζόφου που ξεμπουκάρει απ’ αυτές. Ο θεατής πηγαίνει στην τέχνη σαγηνεμένος. Πηγαίνει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης θεατών όχι για να συνουσιαστεί ή να ερωτοτροπήσει, αλλά για να παρακολουθήσει και να υπνωτιστεί. Για να αποκοπεί απ’ το διπλανό του και να ζήσει μιαν οριακή φαντασίωση. Να βγει έξω απ’ το πετσί του και να ονειροπολήσει η να πονέσει υπό την επήρεια της εκλεπτυσμένης βραδύτητας που του επιτρέπει η πλοκή. Η εξουσία δηλαδή του συγγραφέα. Μα ο συγγραφέας είναι απότοκος της εξουσίας και του ποιητικού ακτιβισμού που αυτή υπαγορεύει στους Υποτελείς. Είναι ο τυπάκος που διδάσκει κομφορμισμό και διαλεκτική συναισθήματος. Είναι ο μάστορας που θα σερβίρει το φεγγαράκι στο πιάτο. Είναι ο σκηνογράφος της αιώνιας σφαγής. Ο πλάστης συνειδήσεων που ξέπεσαν στον αμοραλισμό της πολιτικής ορθότητας. Έχει από πίσω τον εκδότη και τον παραγωγό. Την ακαδημία και το μάνατζερ. Τον πιο σφοδρό λογοκριτή της ουσίας. Ο μάνατζερ σήμερα διοικεί τους λαούς και τις υπάκουες ψωλές του. Ο μάνατζερ διοικεί τη χώρα μας και τις χώρες των άλλων. Ο μάνατζερ στρατολογεί απατεώνες και ηλίθιους που διψάνε για το σανίδι. Για το προεδρικό μέγαρο για τη Λυρική για το υπουργείο δημόσιας τάξης. Ο μάνατζερ που μανατζάρει τα λεφτά των πλουσίων και θέλει αποδόσεις και τίποτε άλλο δεν είναι ο συναισθηματικός ευαίσθητος φλούφλης που μαλακίζεται με την ελπίδα των υποτελών και τις κατουρόκαυλες στελεχών που την πιο σαδιστική εκδοχή της σοσιαλδημοκρατίας τη βάφτισαν αριστερά και συνιστώσες του κώλου. Γιατί μονάχα ο κώλος έχει συνιστώσες. Κι η συνισταμένη των συνιστωσών είναι μια ζεστή κουράδα. Κι ο ματατζής κάνει διάλειμμα για κακά του και ξανά προς τη δόξα τραβά.