Fascio di combattimento

Όταν κάποιος φίλος του Κάφκα τον επισκέφτηκε στο σπίτι του, είδε πάνω στο γραφείο του ένα περιοδικό με χορεύτριες. «Χορεύτριες είναι;» τον ρώτησε, κι ο Κάφκα του απάντησε: «Όχι, φαντάροι. Το περιοδικό αυτό είναι ένα καμουφλαρισμένο στρατιωτικό περιοδικό. Το βήμα της χήνας α λα πρωσικά και ο χορευτικός βηματισμός έχουν τον ίδιο στόχο. Και στις δυο περιπτώσεις στόχος είναι η συντριβή της ατομικότητας. Φαντάροι και χορεύτριες δεν είναι πια ελεύθερα άτομα, αλλά κομμάτια μιας ομάδας που υπακούουν σε διαταγές που τους είναι εντελώς ξένες. Για αυτό και αποτελούν το ιδανικό όλων των κυβερνώντων. Τίποτε δε χρειάζεται να εξηγηθεί ή να αναθεωρηθεί. Η διαταγή είναι αρκετή. Οι φαντάροι και οι χορεύτριες παρελαύνουν σαν μαριονέτες. Αμέσως ο κυβερνήτης, ενώ είναι εντελώς ασήμαντος νιώθει σπουδαίος. Κοιτάξτε τον!». Και τότε ο Κάφκα βγάζοντας ένα άλλο περιοδικό απ’ το συρτάρι έδειξε στο φίλο του μια φωτογραφία του Μουσολίνι, λέγοντάς του «αυτός εδώ ο άνθρωπος έχει την τετράγωνη μούρη ενός θηριοδαμαστή και τα γυάλινα μάτια ενός τζουτζέ που θέλει να προσποιηθεί πως έχει βαρύτητα και βάθος. Με λίγα λόγια είναι το αφεντικό ενός τσίρκου που διατάζει τις πολιτικό-απολιτικές κοπέλες που δεν εμφανίζονται παρά μόνο μαζικά. Να τες!», δείχνοντάς του μια πορεία χαμογελαστών διαδηλωτών στην Πορεία προς τη Ρώμη. Είναι η ίδια πορεία διαδηλωτών που ουρλιάζανε στο σύνταγμα για να μην μπει ο διάολος στις ταυτότητες. Είναι η ίδια πορεία διαδηλωτών που ουρλιάζανε στο σύνταγμα πως η Μακεδονία είναι ελληνική. Είναι οι ίδιες πολιτικο-απολιτικές μάζες που χύνουν όταν βλέπουν το πέτσινο σακίδιο του Βαρουφάκη. Που συγκινούνται απ’ την καύλα όταν βλέπουν τα ξύλινα κουφώματα της βίλας του. Όλα από τίμιο ξύλο. Όλα καμωμένα από θρησκευτικό συναίσθημα και υπεραξία. Ο μπάτμαν κι ο κάπτεν-Αμέρικα ζευγαρωμένοι με τον Καραϊσκάκη και την Μπουμπουλίνα ως χάκερς γητευτές θα μας ερεθίσουν την ψηφιακή μας κλειτορίδα. Το αφιμί μας. Θα μας βάλουν στη δραχμή, γιατί καπιταλισμός με δραχμή είναι πιο εθνικός και πιο βαρβάτος. Καλύτερα να μας γαμάν οι δικοί μας παρά οι ξένοι. Θέλουμε ελληνικό σπέρμα στο προλεταριακό μας μουνί. Να έχει μέσα και λίγο Μεγαλέξανδρο και λίγο Γιώργο Παπαδόπουλο πουτσαρά. Αριστερούς βιομήχανους και Ρηγάδες εφοπλιστές, όχι ανώμαλους ευρωπαίους που θέλουν κώλο. Ω! ναι σύντροφοι ιθαγενείς της αριστεράς, το δίλλημα είναι αυτό που φέρατε στα μέτρα σας. Μουνί η κώλο; Δραχμή ή Ευρώ; Ας διαλέξει ο λαός αν θα τον πάρει από πίσω ή από μπρός.

Δόλος εραστών

Στο Σπύρο Σιάμο

Ζούμε σε κοινόβιο θέλοντας να βιώσουμε την πιο αλαζονική μας επιθυμία. Να είμαστε οι τελευταίοι άνθρωποι πάνω στη Γη. Υπάρχουν οι άνθρωποι που ζουν πάνω στη Γη και οι άνθρωποι που ζουν πάνω απ’ τη γη. Και θα έλεγα με βεβαιότητα πως οι τελευταίοι άνθρωποι του πλανήτη μας είναι οι γύφτοι. Αυτοί οι μελαψοί ακροβάτες που παίζουν το ατέλειωτο ταμπούρλο τους και πιστεύουν σε ότι βλέπουν και ότι νοιώθουν. Έτσι κι εμείς όχι μεταλλαγμένα μαμμόθρεφτα αλλά θνητότατοι γύφτοι. Με ήλιο και σκοτάδι. Με φως και με θάνατο ακαταπαύστως. Γνωρίζοντας το μηδέν και την εκμηδένιση. Το αιώνιο Τίποτε, διαβατήριο φήμης και πλούτου. Ζούμε σε κοινόβιο σε κήπους, σε ποτάμια και δάση, χέζουμε σε σκατόλακκους και αυτοσχέδιους φυσικούς βόθρους γιατί δεν είμαστε οικολόγοι με ενέργεια και ενθουσιασμό και αθλητικό κολάν για τις αποστειρωμένες εξορμήσεις. Τις αποδράσεις απ’ τον κλιματιζόμενο οικολογικό μας ναρκισσισμό που εδρεύει στη Σόλωνος. Ζούμε σε κοινόβιο και αγαπάμε πραγματικά. Αγκαλιάζουμε κορμιά κι όχι ρούχα. Σήμερα είμαστε γυναίκες. Σήμερα είμαστε άντρες. Σήμερα είμαστε άνθρωποι. Δεν χρειαζόμαστε σατέν σεντόνια για να μας σηκωθεί. Δεν χρειαζόμαστε γεροτραμπούκους σοφούς να μας βάζουν κωλοδάχτυλο για να δουν αν θα κάνουμε αυγό ή αν θα φέρουμε πελατεία στο μαγαζί τους. Δεν είμαστε ουτοπιστές αλλά κάτοικοι του Επικούρειου κήπου. Καλυτερεύουμε και σκιρτούμε σαν τα μελισσάκια. Πηγαίνουμε στο θυμάρι και στις μυρουδιές και στα παιχνίδια της νύχτας. Ζαχαρώνουμε με τη γλώσσα το χνουδάκι των κοριτσιών που ψάχνουν με το φανάρι εμάς, τα ένδοξα όντα που δεν διεκδικούμε εξουσία στα κορμάκια τους. Ιδιοκτησία και συμβόλαια. Οικοσκευές και πλαστικά πάθη. Ναι, είμαστε μια διευρυμένη οικογένεια. Αγαπούμε όλα τα χρώματα και κάνουμε χαρούμενους συνειρμούς. Αγαπούμε με πάθος τα γέλια και τους χυμούς και παραδεχόμαστε πως δεν μπορούμε να τακτοποιήσουμε όλο το σύμπαν. Μπορούμε όμως να κάνουμε ένα μικρό κομμάτι του ακριβώς όπως θα έπρεπε να είναι. Έναν παράδεισο από μελλοντικά ερωτικά ραντεβού. Αφιερώνοντας στην άγρια θεότητα που κοιτά μέσα απ’ το βλέμμα μας τον απέραντο ορίζοντα των σκελιών της.

Δρακουλίνια

Θέλει απ’ τη ρίζα κόψιμο το χέρι που λικνίζει την κούνια με τις αυταπάτες που κυβερνούν τον κόσμο. Και ομολογουμένως πρέπει να βρούμε κάποιον να κόψει αυτό το χέρι αλλιώς πρέπει να το κόψουμε εμείς. Και τα χέρια αυτά δεν κόβονται με την ακατάσχετη πειστική πολυλογία των κομπιναδόρων που ψηφίζουν ανθρωποκτόνα νομοσχέδια και βεβαίως δεν κόβονται με την πολιτική ευπρέπεια. Αν μυρίσεις το άρωμα μιας λεμονιάς νωρίς το πρωί θα καταλάβεις και τη μυρουδιά της γυναίκας όταν θέλει να ζευγαρώσει, θα καταλάβεις γιατί το χέρι που λικνίζει την κούνια με τις αυταπάτες είναι χέρι δολοφονικό. Και γιατί θέλει κόψιμο απ’ τη ρίζα. Χίλιοι Αριανοί ιεροκήρυκες που κατοικούν στον πλανήτη Γη διαφημίζουν το κόκκινο χώμα του πλανήτη Άρη και κάνουν ανασκαφές και ψάχνουν νερό και μέσα από ένα όργιο αυτολύπησης ο επιστήμων των εταιριών μετάλλαξης της ανθρώπινης καύλας και της ανάγκης του να ζεις με φυσικό τρόπο σπέρνει καινούργιες αυταπάτες. Διαστημικά ταξίδια, εθελοντές που γουστάρουν να γίνουν πειραματόζωα, οραματιστές ενός κόσμου με κάψουλες και μπόλικο μεθάνιο που θα ουρούν βενζίνη και θα τρώνε κατεψυγμένο βιάγκρα για να μπορούν να γαμούν στον κόκκινο πλανήτη. Το σημείο τομής της ανθρώπινης μαλακίας και της άνωσης. Της κβαντομηχανικής με τον ιεροκήρυκα. Της πείνας με τον ηλεκτρομαγνητισμό της αφόδευσης. Της αγαμίας με την αποδόμηση των σκόρων της σχολής του Σικάγου. Το ανθρώπινο ον σε μεγάλα αυτοκτονικά κέφια. Εδώ κάνοντας μια γύρα σ’ αυτά τα σπίτια και σ’ αυτή την εξοχή θα βρεις χαντάκια με σκατομένες πάνες, πλαστικές πολύχρωμες σακούλες ασορτί με την LSD διάθεση της μαμάς και του μπαμπά που καυλώνουν όταν πετάνε σκουπίδια στις λίμνες και στους αγρούς που υγραίνονται με τους ηγέτες και τα διαστημικά ταξίδια μέσα στο χοιροτροφικό τους νοικοκυριό και μέσα στο αποψιλωμένο τους αυτοκίνητο. Μέσα στην πεντακάθαρη παστρικιά ιδιοκτησία τους με τα σκατά τους πεταμένα στο δημόσιο χώρο, στα ρέματα και στα δάση. Στις παραλίες και στα ποτάμια. Οι διεφθαρμένες και άπληστες κυβερνήσεις μας και οι εταιρίες τους και οι θρησκευτικές και φιλανθρωπικές τους οργανώσεις στηρίζονται πάνω στην περήφανη εθνική μας κακομοιριά. Στον έρωτά μας για τα σκουπίδια και τον ηγέτη που νανουρίζουμε στην κοπρολαγνική μας νυφική παστάδα.

Ανησυχίες

Δεν έχω ανησυχίες για το θάνατο,
τα πνεύματα, τον Άδη, το θεό.
Ανησυχία έχω μοναχά
πως θα ταΐσω
το λαίμαργο ανυπάκουο κι ατίθασο φαλλό.

Συνέντευξη στο Σύμπαν

Συνέντευξη ήρθαν να μου πάρουν απ’ το Σύμπαν.
Ρωτούσαν για την ποίηση, το χώμα
τη γυναίκα που λατρεύω, τη γυναίκα που αγαπώ.
Ρωτούσαν γιατί κλείνομαι και γράφω αντί να ζω
γιατί να ψάχνω στα χαρτιά και τα βιβλία
αυτό που είναι μες τα σκέλια τους γραφτό!
Γιατί, όλο γιατί.
Κι όλο με στριμώχνανε οι άτιμοι
που ήρθαν απ’ το σύμπαν για να πάρουνε συνέντευξη
από εμένα το φτωχό τον ποιητή.
Ω! μα, δεν το ξέρετε εσείς
πως σε τούτο τον πλανήτη εδώ
βάρβαροι κυβερνούνε και μισάνθρωποι
αγάμητοι, θεούσες, πατριάρχες, χωροφύλακες
οι αδίστακτοι του είδους μας
που με ευκολία μπορούν
να σφάζουν νεογέννητα στην κούνια τους
και που μπορούν να μαγαρίζουν τον αέρα το νερό
για να κερδίζουνε δολάρια και ευρώ
και, που τα κορίτσια φυλακίζουνε
στο γάμο στο μπουρδέλο στο φονικό νοικοκυριό
και τους στερούν τον άγιο φαλλό
το ελεύθερο γαμήσι, το κυνήγι στον αγρό.
Ω! μα δεν το ξέρετε, πως με μίσος πολεμούν όλους εμάς
που θέλουμε την ηδονή και το ψωμί για όλους
κι οι βδέλλες της κουλτούρας
τα πιστά τους τα σκυλιά
μας λένε πορνογράφους
μας βαφτίζουνε τρελούς
και ξεμπερδεύουνε με μας
μη τους μολύνουμε τις τέχνες και τα γράμματα
και στης ακαδημίας μη κατουρήσουμε το κόκκινο χαλί!
Γιατί φοβούνται πως θα χάσουν το κοπάδι τους
κι οι άνθρωποι θα γίνουνε από πελάτες εραστές
και δε θα θέλουν πια
κάρτες πιστωτικές, περιουσίες, ομόλογα,
στρατιώτες, δικηγόρους, δικαστές
για να μοιράσουνε τον έρωτα
και δε θα θέλουν πια
φράχτες, συρματοπλέγματα, έθνη, πατρίδες, μίση
για να μαντρώνουνε του ανθρώπου τα υγρά
και το ένδοξο γαμήσι.

Ολομέλεια

Για να επιβιώσεις, να αναδειχθείς και να προχωρήσεις μέσα στους όποιους κομματικούς μηχανισμούς πρέπει να ποδοπατήσεις συντρόφους σου. Να χρησιμοποιήσεις δόλο πουστιά μηχανισμούς. Πρέπει να δώσεις κώλο όχι με την αρχαιοελληνική σημασία αλλά με την ύστερη αστική, την υστερική, την ξεσχιστική, την ταπεινωτική, την κολομπαράδικη. Αυτή την δυναμική του δυνατού που η κυριαρχία του είναι Το σας γαμώ όλους. Οι εκκαθαρίσεις μέσα στα κόμματα εξουσίας είναι ψιλά γράμμα για μας τον κοσμάκη της φυσιολογικής-κατά τη νοικοκυραίικη άποψη-οδού. Αν η κωλομπαρία και η εκμηδένιση της προσωπικότητας είναι κανόνας των δεξιών κομμάτων για να σκαρφαλώσεις στην ιεραρχία και να γίνεις ηγέτης δηλαδή αρχίδι με βούλα, στην ηγεμονική αριστερά των μνημονίων είναι απόφαση της κεντρικής επιτροπής. Απ’ το γυμνάσιο ακόμα έβλεπα τύπους που έχτιζαν το πολιτικό τους μέλλον στους καμπινέδες του σχολείου. Γλυκά όμορφα τακτοποιημένα παιδάκια διεκδικούσαν την εκπροσώπησή μας. Το άρρωστο θλιβερό και ποταπό μικρόβιο της εξουσίας είχε μπει, είχε διεισδύσει, είχε χωθεί μέσα τους. Κανένα απ’ αυτά τα μορφωμένα καλόπαιδα που κάναν τις σπουδές τους δια αλληλογραφίας στα πολυτεχνεία και τις νομικές δεν διεκδίκησε ένα χιλιοστό κατάργησης της εξουσίας. Μόνο αντέγραφαν απ’ τους παλιούς κάθε δουλική χαριτωμενιά με απότοκο σκοπό να γίνουν αφίσα στις κολώνες του άστεως. Κι εκεί που βλέπεις νέους ξαφνικά να τρέχουν γοργά προς την καρέκλα της εξουσίας βλέπεις μεταμορφωμένη όλη τη σαπίλα του παλιού. Βλέπεις εκείνον που έχει απογειώσει τους μηχανισμούς και με τρελή απίθανη ταχύτητα γίνεται ο ηγεμόνας και αγέρωχος ανθρωποδιορθωτής. Αυτός που πέρασε τα τεστ των μισανθρωπικών και υποτελειακών μηχανισμών και τώρα ασκεί εξουσία, παίρνει αποφάσεις. Λειτουργεί ως εκπρόσωπος και διαχειριστής αυτουνού που Κυριαρχεί αλλά δε φαίνεται. Που Εξουσιάζει αλλά δεν βγαίνει στο προσκήνιο. Οι ηγέτες που βάζουν μέικ απ και κάνουν διαγγέλματα, οι πολλά υποσχόμενοι για να γίνουν αυτοί που έγιναν, έχουν περάσει όλες τις πίστες μνησικακίας. Άυπνοι, ξενυχτισμένοι, αιώνιοι υπάλληλοι του ευρώ, της δραχμής και του μουνιού της μάνας τους. Της μαμάς υπεραξίας . Της πιο καυλιάρας μαμάς. Της μανούλας που νανουρίζει πνιγμένους, σφαγμένους, πεινασμένους στη σοσιαλχριστιανοδημοκρατικοαριστεροφασιστική της αγκαλιά.

Αριστερή πλατφόρμα

Ο μικροαστός ποιητής και στέλεχος της εγχώριας πατριωτικής αριστεράς Μανόλης Αναγνωστάκης, γράφει σ’ ένα του ποίημα, πως δεν παραδέχτηκε την ήττα. Κανένας μικροαστός δεν παραδέχεται την ήττα. Μια χαλαρότητα και μιαν αγαλλίαση μπροστά στις πρακτικές του περιφερειακού φαλλοκρατικού καπιταλισμού έφερε την ήττα σ’ αυτούς που είχαν προαναγγείλει μεγαλειωδώς νίκη νταούλια ζουρνάδες και αριστερή ελεημοσύνη. Μιαν αριστερά που ξεκίνησε ως Εσωτερικού με γαλλοτραφείς διανοητές και βαρόνους μεσοαστικής κουλτούρας. Όσοι δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν την ουτοπική δερματίτιδα του μεγάλου κόμματος έστησαν παραμάγαζα για να δελεάσουν αγνούς ρομαντικούς νέους που έκαναν την επανάσταση στα πάτρια δεξιά εδάφια και θελαν ένα κόμμα όχι συντελειακό και συγκρουσιακό αλλά ρυθμιστικό και φιλελεύθερο. Διότι οι αριστεροί του Εσωτερικού ήσαν φιλελεύθεροι άνθρωποι δημοκράτες με ομόλογα εξοχικό και ταξίδια αναψυχής στην Ευρωπαϊκή άβυσσο του διαφωτισμού. Άριστοι καθηγητές νεωτερικοί ακαδημαϊκοί αλλά τόσο μακριά απ’ το προλεταριάτο όσο η ζώνη του Κάιπερ απ’ τον ήλιο. Κι όταν αποφασίσεις να το παίξεις σωτήρας του προλεταριάτου πρέπει να φας έστω για λίγο την πούτσα της οικοδομής, να δεις τη γλύκα του εργοστασίου και το θόρυβο της μηχανής, να νιώσεις το κάψιμο στα σπλάχνα την ώρα που λιώνεις το μέταλλο στα έγκατα της δεξαμενής, να ιδρώσεις επί δωδεκάωρο σε βρωμερά μαγειριά των εξωτικών μας νησιών, να τρίψεις τα σκατά κάποιου λεχρίτη στη λευκότατη χέστρα, εκεί που ξεπλένονται τα διατροφικά μας όργια και όλες οι καταναλωτικές μας αμαρτίες. Φρονώ πως το πρώτο άρθρο στο σύνταγμα ενός κόμματος της αριστεράς πρέπει να είναι η αποκομιδή των σκουπιδιών απ’ τους πολίτες. Μια φορά το μήνα ευυπόληπτοι γιατροί μηχανικοί δικηγόροι καθηγητές να καβαλάνε την σκουπιδιάρα και να καθαρίζουν την πόλη εκ περιτροπής. Μιαν αριστερά που βάζει άλλους να ξεσκατίζουν  τα παιδιά της και να της καθαρίζουν το σπίτι ενώ αυτή κάνει επανάσταση είναι μια σάπια αριστερά με αριβίστες, σωτήρες από δεύτερο χέρι. Μιαν αριστερά των επαγγελματιών που θέλει να κυβερνήσει στον καπιταλισμό είναι αιμορροΐδα στον κώλο του προλεταριάτου. Μιαν αριστερά που φιλάει χέρια παπάδων είναι μια νεκρόφιλη αριστερά. Ήττα ταπείνωση και μαλακία. Μιαν αριστερά παρασιτική που ζει κι αυτή απ’ τη ζωή που ξεζουμίζει η εξουσία.

Γύθειον

Το καλοκαίρι ένα ποτήρι λεμονάδας
τσομπάνηδες ξερολιθιές και σφήκες
γύρω απ’ το βρεγμένο μαγιό με τη ζάχαρη
και τρυφερά τόσο τρυφερά στέκομαι
και σε κοιτώ. Οι ανάσες απ’ τις πολεμίστρες
μέσα του ποιήματος οι ρόγες σου
σε πλήρη διαστολή να ξεπλυθούν μετά
σε ενοικιαζόμενο δωμάτιο με τη λιακάδα έξω
μετέωρη τις ψητές σαρδέλες
και τις ξεφλουδισμένες πλάτες
τις αθώες πεταλούδες το αλκοόλ
την Αλβανίδα στην κουζίνα
που δοκιμάζει χαμόγελο στον καθρέφτη
ορθοστασία ιδρώτα ζαλιστική χαρά με τη γλώσσα.
Στριφογυρίζω σαν ένα φάντασμα
ξεχνώ στίχους και φιλενάδες
που αναχαίτισαν οι καύλες η γενική συσκότιση
απ’ τα συνοφρυωμένα ερωτόληπτα κοριτσάκια
που αλλάζουν ρούχα και συνήθειες
πίσω από ξεραμένους θάμνους
και αγκάθια που δεν μάθαμε τ’ όνομά τους.
Πάντα μετέωρος με τα σπίρτα χυμένα στην άμμο
και τα δάχτυλα μπερδεμένα στα μαλλιά
και πάντα ουρανός θάλασσα ήλιος
ντεπόζιτα σκουριασμένα και δεξαμενές
κρινάκια στον αιμάσοντα γλουτό λογοτεχνικές ορέξεις
βελάσματα τράγων πευκοβελόνες και κουκουνάρια
και με κούρασαν οι φόβοι και δε φοβάμαι πια
και τόσες νύχτες που τρύπωσα στο βρακί της
ιδιότροπος μεγαλοπρεπής στης νύχτας τα παιχνίδια
και στης μέρας τις ντροπές και ξέρω πολύ καλά
να κερδίζω τρυφερότητα απ’ το χνούδι σου
και να πιπιλίζω εν μέσω θέρους
δάχτυλα ατέλειωτα ελευθέρας βοσκής
υποτέλεια στα σεντόνια μακρινού ξενοδοχείου
Γύθειον Λακωνίας
υγρασία της ειμαρμένης
Μεσόγειος που σχεδιάζει εμπρησμούς.
Το σπέρμα στον πιο βαθύ έρωτα.
Την οργή των θεών
και την πείνα των ανθρώπων.
Ω καλοκαιράκι στην άσφαλτο
περικυκλωμένος από κοπάδια εγώ κι αυτή
με το βοσκό να βλαστημά απ’ άκρου εις άκρον
χλομές και γκαστρωμένες γουρούνες
γεμάτες ρυπαρές τρίχες
δασύτριχα πρόβατα
για να κρυφτούμε στις κοιλιές τους
να τρυπώσουμε στη σπηλιά του Κύκλωπα
γυμνοί και πεινασμένοι
περισσότερο από ποτέ έτοιμοι
να τυφλώσουμε το μονόφθαλμο έρεβος.
Μιαν αιωνιότητα ολόκληρη μετά
να χαιρόμαστε χνούδι φιλιά μισοφέγγαρο
να χαιρόμαστε σύννεφα βροχές έμμηνα
τη βουτιά απ’ τα βράχια στα σπλάχνα της

Νήσος Οξιά

Για να σ’ έχω μαζί μου σ’ έκοψα
σαν λουλουδάκι και σκέφτομαι
αστικούς μύθους για γυμνά κορμιά
σκέφτομαι το λαχάνιασμα την αυγή
την κοινή γνώμη να μη δίνει δεκάρα
για τις ευφάνταστες τρέλες μου
για τον καφέ μου στο μπρίκι
που περιμένει το γενναίο εμένα
που βούλιαξα στις αράδες της και
βεβαίως στις σχισμές της και στα
ανεμοδαρμένα της υγρά και της λέω
τώρα και πάντα, για να σ’ έχω μαζί μου
σ’ έκοψα σαν λουλουδάκι και σε μάδησα
σαν μαργαρίτα περιπαθώς και
ω! στύση μου γένους αρσενικού
που εκβάλεις εις τον αίθριο ουρανό
που εισβάλεις ωσάν το ακρωτήριον Σκρόφα
στο Ιόνιον αγναντεύοντας τη νήσο Οξιά
ενδεδυμένη θάμνους και κατσάβραχα
ενδεδυμένη πόθους κοντά στη ροδοδάχτυλη
σχισμή κοντά στο ελεεινό φτωχόσπιτο
εμού του αυτοκράτορα των χνώτων της
και των λαρυγγισμών της.

Δεν μπορώ να προχωρήσω με τραβάν τ’ αρχίδιαμ πίσω

Περίπου σαν από τρίτο χέρι λογοτέχνες έχουν καταλάβει τη βουλή. Η έκφραση μαύρη νύχτα, εδώ, σ’ αυτά τα μάρμαρα δίνει και παίρνει. Εδώ στα κοιμητήρια των ιθαγενών της αριστεράς η αρχιτεκτονική τού τίποτε χτίζει μεζονέτες.

Οι πλατφόρμες που είναι γεμάτες στάχτη και στοργική φροντίδα της εξουσίας που έρχεται, δένουν στο λιμάνι της αγωνίας του περήφανου λαού που περνάει κρίση ταυτότητας. Εδώ που το ακραία ταξικό γίνεται καραμέλα αλληλεγγύης προς τους φτωχούς απ’ τα σαγόνια του καρχαρία. Εδώ που γουργουρίζει το αριστερό λίπος πάνω απ’ την άβυσσο των συσχετισμών.

Εδώ που με αφοπλιστική αυθάδεια το σύστημα ξεπλένει τη σκατίλα με αριστερό απορρυπαντικό. Μα οι μπαρουτόμυαλοι πίστεψαν πως έγινε επανάσταση των γαρυφάλλων αλλά τους βγήκε μνημόνιο με εμπροσθοβαρή ανάπτυξη.

Τους βγήκε μέσα απ’ το σαρκίο του σαγηνευτή και του αρχαίου ελληνικού Κούρου ο παρδαλός νοικοκύρης που τον στρίμωξαν οι κουμπάρες των αγορών.

Ταπείνωσαν την Ελλάδα μας οι ξένοι για μια ακόμα φορά. Βεβαίως εμείς με την εμπροσθοβαρή μας αρρενωπότητα δεν παραβιάσαμε τις δυο κατακόκκινες γραμμές κι αυτό είναι επιτυχία. Τη φορολόγηση της εκκλησίας και τα εξοπλιστικά.

Ένα ελικόπτερο λιγότερο σημαίνει προδοσία της πατρίδας. Φορολόγηση του θεού σημαίνει κάψιμο στην κόλαση. Στάχτη και μπούλμπερη.

Βεβαίως μας βάλαν το πιστόλι στον κρόταφο και μας ατίμωσαν. Εμείς πηγαίναμε να βρούμε την Ευρώπη των λαών και βρήκαμε την Ευρώπη των λύκων. Ευτυχώς βάλαν το χέρι τους οι Αμερικάνοι, ο από μηχανής θεός της Ελλάδας και σώθηκε ο εγχώριος κομουνισμός και η αριστερή κυβέρνηση.

Γιατί κατά βάθος οι Αμερικάνοι είναι καλοί άνθρωποι. Βοηθούν. Και στον εμφύλιο βοήθησαν και στη χούντα και τώρα έμειναν άγρυπνοι για να υποστηρίξουν το εμπροσθοβαρές σχέδιο ανάπτυξης. Γιατί με το εμπροσθοβαρές σχέδιο ανάπτυξης θα σκίσουμε τον κώλο της άσχημης και αντιερωτικής Ευρώπης.

Εμείς έχουμε τον ήλιο, τη θάλασσα, το Λαγανά, τη Χερσόνησο, το Φαληράκι. Έχουμε τη βαρειά μας βιομηχανία τον τουρισμό, για να έρχονται να ξερνάνε τα εγγλεζάκια και να κάνουν παρτούζες οι φιλήδονοι σκανδιναβοί.

Έχουμε κοψιά γκαρσονιού και καποτοσυλέκτη.

Έχουμε τους εφοπλιστές μας. Την κυρία Μαριάννα Βαρδινογιάννη την Κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου που ο ηγέτης μας τους γλείφει το μουνί με μαεστρία για να μας πετάξουν κάνα ψιλό τώρα που ξεμείναμε.

Μαθήματα Γερμανικών

Τώρα που θα ’πρεπε ο λαός να μελετά κοράλλια και ερωτικά καλαπόδια εις τις ακτές και τα καλά καθούμενα της ελληνικής αβύσσου, μαθαίνει να σχολιάζει ιδρώτες Γερμανών, Ελλήνων, Σλάβων, Βρετανών που μεταδίδουν γεγονότα αγναντεύοντας φως ιλαρό κοιτώντας απ’ τους άμβωνες καναλιών τους σαλεμένους στα μάτια.

Τώρα που θα ‘πρεπε να μελετά ο λαός πως ζευγαρώνουν οι καλιακούδες στα καλαμπόκια στη δροσιά του πρωινού κάμπου και να ψάχνει αζιμούθιο τόπου για σεξ, μαθαίνει κοινωνική δικτύωση, ηλεκτρονικό εμφύλιο και πως εγώ μαλάκες μπορώ να φάω ελιές και τόστ αφού είμαι περήφανος αφού είπα το όχι και καθάρισα.

Τώρα που σε κάποιο καφενείο θα ‘πρεπε να ξαποσταίνει ο λαός και να περνάει αρχαίο καλοκαιράκι μεταξύ ουρανού και γης, ψάχνει ευκαιρίες στο Βλαδιβοστόκ, στη Ντόχα, στο σκανδιναβικό τόξο, μπας και ξανακολλήσει με λίγη θαυματουργή κόλλα Ούχου το σύμπαν του που έσπασε σε χίλια κομμάτια.

Τώρα που θα ‘πρεπε ως δημιουργός πολιτισμού, αυτός ο λαός, να ακονίζει αστεία στα χειλάκια ξανθιάς υπερβόρειας και να δείχνει πως γαμούν οι μεσογειακοί τις μελαγχολικές ψηλές παίζει τζόκερ, προ, ξυστό και φωτογραφίζει μουσακάδες, μπριζολάκια και τέκνα μανταλωμένα στις φαβέλες της επικράτειας για να γίνουν παρανάλωμα της μικροαστικής οφθαλμολαγνείας στο φουμπού.

Τώρα που θα ‘πρεπε να μυρίζει σκίνα και ζαβά αντηλιακά ως υποβάρβαρος χωνεμένος στην όση λαγνεία του χυτεύει το φαλλικό μελτέμι και να προσκυνά πεύκα, φοινικιές, βλεννογόνους, περιμένει ετυμηγορία και μέθοδο απόξεσης αμαρτιών απ’ τα τρήματα καλοζωίας που του πέταξε στα μούτρα η αγία ευρωπαϊκή οικογένεια.

Τώρα που θα ‘πρεπε να μαθαίνει τα ελληνικά του κοντά στις θάλασσες και τα βουνά, μαθαίνει τα πληβεία γερμανικά του για να ξαναγίνει δούλος εκεί που η μόνη παρθενία είναι το κέρδος και το λάλημα της μονάδας μέσα στη φριχτή σιωπή.

Μνημόνιον

Οι νέοι δεν διαθέτουν κρυφές ατζέντες και όψιμο σοβινισμό ποιητού που ανδραγάθησε στη μάχη για την απόφραξη ποιητικών οχετών. Οι νέοι ανοίγουν δρόμους με τη σεσημασμένη αισιοδοξία της περδικούλας τους.

Οι νέοι που δεν κόβουν αριστερά η δεξιά με υπογένεια αρχαίες σκουριές και συφοριασμένες λέξεις θέλουν μόνο το θηλυκό και το αρσενικό να ξεσπάει σε λυγμούς κοντά στη σκάλα Βραδέτου έρημο φθινοπωρινό απόγευμα βάζοντας θεμέλια έρωτος στην ξερολιθιά του έθνους.

Οι νέοι που δεν γέρασαν στα μπουντρούμια του σκιτζή φροντιστή με επωμίδες χάλκινες για τις πανελλαδικές μάχες γουργουρίζουν θαυματουργά σε κάποια φύση και σε κάποιο βυθό Λακωνικού κόλπου λατρευτικά υπομένοντας το ηλιοστάσιον του θέρους.

Οι νέοι που δεν πενθούν την προβιά λύκων εθνικών που μαγαρίζουν κορμάκια με ηρωισμούς και μνημόσυνα δουλεύουν στη σιωπή με το ποσοστό πόθου που γλίτωσε απ’ τον καιάδα της υπεραξίας.

Οι νέοι δεν έχουν ηλικία σαρκοβόρου καριέρα και θρήσκευμα. Μόνο καύλες. Το Εμπρός σηκωθείτε αδέρφια, το γελοιογραφούν ως αντίστιξη στις πολτώδεις μεγαλοστομίες άλλων νέων ηγετών που απ’ τα γεννοφάσκια τους διορίστηκαν σωτήρες της ψωροκώσταινας απ’ τα κάτεργα δεκαπενταμελούς.

Οι νέοι δεν έχουν ψυχή αλλά σώμα. Δεν φυτεύουν στο διανοητικό τενεκέ της ακαδημίας ποιητικές συλλογές αλλά συλλέγουν γύρη απ’ τον ιγμόρειο ερωτογενή αδένα της καλής τους. Πάντα σαλεύοντας ως πανανθρώπινη αφρισμένη ύλη στα κρεβάτια, στις λεωφόρους των οργασμών και των ονείρων.

Οι νέοι δεν το παίζουν ηγήτορες στα στομάχια λαού που ξέπεσε στη γερμανική βοήθεια και στα δόντια του Αμερικάνου.

Οι νέοι δεν έγιναν γλείφτες για μια θέση στον ήλιο της εξουσίας και δεν έγιναν πανεπιστημιακοί για να πουλήσουν τον κώλο τους στους δημιουργικούς τεχνοκράτες που μπανιαρίζουν με χαρτονομίσματα τον Κύριο ημών Κάτοχο των αδύναμων όντων.

Ψευδολειχίας Εγκώμιο

Ένας λησμονημένος Ισπανός ποιητής, ο Χοσέ Μορένο Βίγια έγραψε με μελαγχολική χάρη: «Ανακάλυψα στη συμμετρία τις ρίζες της αδικίας….». Εδώ, σ’ αυτή την ποιητική αποστροφή, η συμμετρία δεν είναι μια αθώα γεωμετρική κατασκευή ή ένας παιχνιδιάρικος αντικατοπτρισμός, αλλά ένα κοινωνικό τερατούργημα φτιαγμένο με το αλφάδι του τεχνοκράτη. Μέσα σε ένα ακραία ταξικό σύστημα διαχωρισμών ο υπάλληλος της ανακωχής του σφοδρού κοινωνικού πολέμου δημιουργεί συμμετρίες. Θολώνει τα νερά μ’ έναν ιδιαίτερο τρόπο ώστε το ανθρώπινο μάτι να μην αντιδρά. Κι όταν αντιδρά να αντιδρά κάνοντας διορθώσεις πάνω στην κατασκευή κι όχι πάνω στην ιδεολογική ουσία της κατασκευής. Η εφαρμοσμένη συμμετρία στην οικονομία και την πολιτική κρύβει έναν μνησίκακο ανθρωποδιορθωτισμό. Πάντα η εξουσία για να μην χάνει τον έλεγχο κινούσε αυτές τις λεπτεπίλεπτες συμμετρίες με μαεστρία. Σήμερα που το Κεφάλαιο επιβάλει στους λαούς ένα είδος τεχνητού μοντερνισμού για να μπορέσει να επιβιώσει ελέγχοντας τις χαοτικές κοινωνίες, οι ρίζες της αδικίας φαίνονται δια γυμνού οφθαλμού. Ο έξωθεν επιβεβλημένος εκσυγχρονισμός με το αναμενόμενο αντιπαραγωγικό του αποτέλεσμα χρειάζεται ένα παραμύθι για να επιβληθεί. Έναν ήρωα-ηγέτη που θα βρίσκεται κοντά στην ψυχολογία του παιδιού, δηλαδή του λαού, που παρά τη ζωτική του ορμή και την παντοδυναμία του νιώθει ανίσχυρος αδύναμος και καταθλιπτικός. Ο λαός έχει ανάγκη τον Πινόκιο, που ξέρει πως λέει ψέματα αφού η μύτη του μεγαλώνει, αλλά ταυτίζεται μαζί του γιατί βλέπει τον ίδιο του τον εαυτό που προσπαθεί να επιβιώσει απέναντι στην κοινωνία των μεγάλων και των ισχυρών. Όταν ο δημιουργός του Πινόκιο αποφάσισε να τον απαγχονίσει για να επέλθει η κάθαρση και η κανονικότητα, διαμαρτυρίες παιδιών τον ανάγκασαν να αλλάξει την ιστορία του και να επαναφέρει τον ψεύτη ήρωα στη ζωή. Και οι κοινωνίες πορεύονται με τους ηγέτες-Πινόκιο αλλάζοντας κάθε φορά το είδος του ξύλου με το οποίο τους κατασκευάζουν. Όμως η μύτη του Πινόκιο συνεχώς μεγαλώνει αφού το ψέμα και η αλήθεια είναι το ίδιο και το αυτό μέσα στην παραδοξότητα της δημιουργίας του. Αν ο Πινόκιο πει ότι θα μεγαλώσει η μύτη του και δεν γίνει, θα λέει ψέματα. Αλλά επειδή η μύτη του μεγαλώνει όταν ψεύδεται, αυτή θα πρέπει να μεγαλώσει. Άρα η μύτη του Πινόκιο μεγαλώνει και όταν αυτός λέει την αλήθεια!

Αρχίδια

Είμαι αντιηρωικός τύπος και γενικά και ειδικά. Πάντα θεωρούσα τους ήρωες κατασκευάσματα της εξουσίας και με την πονηρή παιδιάστικη αφέλειά μου βλέπω τον ηρωισμό ως μαλακία. Σίγουρα από τη στιγμή που γεννήθηκα, σ’ αυτή τη ζωή αλλά και σε προηγούμενες μετενσαρκώσεις μου-όσες τουλάχιστον μπορώ να θυμάμαι- δεν ήθελα ποτέ μου να γίνω ήρωας. Βεβαίως απ’ τις ακατάληπτες πεποιθήσεις ενός ήρωα βγάζω σπουδαία συμπεράσματα. Ο ήρωας θυσιάζει και θυσιάζεται. Σφάζει και σφάζεται. Βιάζει και βιάζεται. Ο Χριστούλης είναι ο πιο δημοφιλής ήρωας που θυσιάστηκε για να σώσει τους ανθρώπους. Και μάλιστα τον έστειλε ο μπαμπάς του επί τούτου σ’ αυτό τον βάρβαρο κόσμο, για να προφυλάξει το δημιούργημά του από το Σατανά. Για να πετάξεις τον ήρωα ως τροφή στον υπαρξιακό οισοφάγο του πιστού πρέπει να στήσεις και το κατάλληλο παραμύθι κι έναν εξόχως πιστικό διάκοσμο. Τα εργαλεία της ερμηνείας συνήθως τα κατέχει και τα διαχειρίζεται η εξουσία. Ακαδημίες, ιερατεία, ερευνητικά κέντρα είναι δικά της και μόνο δικά της, ασχέτως αν εργάζονται σ’ αυτά μορφωμένοι είλωτες των πεντακοσίων ευρώ. Με τα εργαλεία της λοιπόν ξέρει πως λειτουργεί και σκέφτεται ο μέσος όρος. Και πράττει καταλλήλως. Όλα τα διλληματικά δίπολα που κατασκευάζει χρειάζονται ηρωικές μορφές για να υποστηριχθούν αλλιώς θα καταρρεύσουν όπως καταρρέουν οι ψωλές απο τη σύφιλη. Η εξουσία βάζει τη σκέψη και ζυμώνει το δίλλημα με τέτοιο τρόπο ώστε με όλες τις πιθανές αποφάσεις να διαιωνίζεται η κυριαρχία της. Σήμερα επιλέγει για ήρωες υπαλλήλους της, λαμπρά μυαλά, σπουδαγμένα τζίνια που με σθένος κοσμοπολίτη υπερασπίζονται το δίκιο του αθώου που δεν τολμά. Κι απ’ την ίδια μήτρα, βλέπε πανεπιστημιακούς αστέρες εξ Αμερικής, βγάζει και τους σατανάδες ως αντιστάθμισμα. Τους κακούς. Γιατί ήρωας χωρίς κακό είναι ομελέτα δίχως κρόκο. Αδιάφορη, άνοστη, πρωτεΐνη χωρίς τη χοληστερίνη. Το Καλό δίχως λόγο ύπαρξης αφού λείπει το Κακό για να το κάνει Καλό στα μάτια όσων το έχουν ανάγκη. Και οι παίχτες, ο Καλός και ο Κακός δεν αρκεί μόνο να παίζουν, αλλά να παίζουν και πειστικά ώστε ο παλουκωμένος και ξεκωλιασμένος έως εσχάτων οπαδός να παίρνει θέση στην παρτίδα τους και να θαυμάζει το Καλό ή το Κακό, το Ναι ή το Όχι, τα δυο μεγάλα αρχίδια που συνεργάζονται νυχθημερόν παράγοντας σπερματολεφτά για το μεγάλο πούτσο του Κυρίου. Του καπιταλιστή. Του Δημιουργού μας.

Καραμέλες

Υπάρχει ένας μακρύς κατάλογος ζώων εκ του οποίου ο άνθρωπος θα μπορούσε να αντλήσει σοφά συμπεράσματα. Είναι ολοφάνερο όμως πως ο άνθρωπος δεν μαθαίνει απ’ τα ζώα. Βεβαίως δεν χάνει την ευκαιρία να τα κακοποιεί, να τα δολοφονεί και να τα δηλητηριάζει. Και βεβαίως με τον άθλιο τρόπο που συμπεριφέρεται στα ζώα συμπεριφέρεται και στον αδύναμο άνθρωπο. Υπάρχουν ζώα που δεν τους αρέσει να κάνουν παιδιά που θα ζήσουν στη δυστυχία κι αποφεύγουν την τεκνοποιία όταν είναι αιχμαλωτισμένα. Εμείς όμως οι πολιτισμένοι και ευφυείς γινόμαστε δολοφόνοι των παιδιών που γεννάμε μη όντας σίγουροι πως θα τους εξασφαλίσουμε την ευτυχία. Πολλές φορές μη όντας σίγουροι πως θα τους εξασφαλίσουμε την επιβίωση. Οι βρωμερές θρησκείες που αναλάβανε εργολαβία την ηθική μας παρακινούν ακόμη να φέρνουμε στον κόσμο τάγματα αυτοκτονίας και στρατιές νεοσύλλεκτων, υποχρεωμένων να ξεπουλιούνται από μιζέρια. Ο άνθρωπος που διαθέτει μια ντουζίνα από ψεύτικες αρετές είναι προικισμένος μ’ αυτό το ένστιχτο πατρότητας που παράγει σωρούς παιδιών απ’ τα οποία τα περισσότερα θα γίνουν τροφή για τα δόντια των υπολοίπων. Το ωραίο μας υπερπλούσιο σύστημα κάνει εκκαθαρίσεις πληθυσμών. Κι εδώ μέσα στο προστατευμένο μαντρί της Ευρώπης κάνοντας ακτιβισμό και κουνώντας τον κώλο σου σε παρελάσεις κοιμάσαι ήσυχα τα βράδια στο θερμομονωμένο σου σπίτι αφού έχεις εξοφλήσει το επαναστατικό σου χρέος. Κορώνες αξιοπρέπειας την ώρα που δέχεσαι το κωλοδάχτυλο στο διπλανό σου. Κι όταν ο καπιταλισμός σου τα ’φερνε δεξιά έ δε σε πείραζε και πολύ το σύστημα. Κι όταν βομβάρδιζε το ΝΑΤΟ-στο οποίο ανήκει η περήφανη χώρα σου-άλλες χώρες, ξεκοιλιάζοντας αμάχους, εσύ χώνευες τη μεταλαβιά απ’ τα χεράκια της εξουσίας. Και κάθε φορά που η κωλομπαρία των υπαλλήλων της εξουσίας σου βάζει διλλήματα εσύ τρέχεις να της γλύψεις το στεγνό μουνί. Δέχεσαι να εκφραστείς πολιτικά σε μια δράση του ενός δευτερολέπτου. Κι από κει και πέρα γκρίνια και μαλακία. Αγαπητέ γείτονα που γειτονεύουν οι ζωές μας κι όχι τα σπίτια μας, δεν σε είδα να ζητάς δημοψήφισμα για το διαχωρισμό Κράτους –Εκκλησιάς, για την έξοδο απ’ το ακραία φασιστικό ΝΑΤΟ, για την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, για την κατάργηση των συνόρων, των κρατών, των καπιταλιστών και δεν σε βλέπω τώρα ως καυλωμένο τράγο στην αγορά αλλά ως πρόβατο που διεκδικεί καλύτερες συνθήκες σφαγής.

Λαϊκή απογευματινή

Έβλεπα εκείνο το όνειρο με τον αιχμάλωτο λαό. Ως λάτρης των ορισμών και των αναπάντεχων νοημάτων παρεμβαίνω πάντα στα όνειρά μου με άκρως καταλυτικό τρόπο. Σκηνοθετώ την παραμονή του θανάτου του λαού. Ο λαός έχει δικαστεί ως κακούργος. Κοροϊδεύει τους ιερείς που τον ενοχλούν, τους φρενολόγους και τους ανατόμους που τον περιεργάζονται και ομολογεί πως νιώθει μικρές κρίσεις μελαγχολίας. Είδα πως ο λαός απέδρασε απ’ τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που ονομάζονται έθνη. Από εκεί που ήταν αναγκασμένος να υπακούει σε νόμους για τους οποίους δεν έδωσε ποτέ τη συναίνεσή του και πλήρωνε υπέρογκους φόρους για τη συντήρηση των φυλακών μέσα στις οποίες ήταν κλεισμένος. Ο λαός κατάλαβε πως η πραγματική αρετή, η αληθινά άξια σεβασμού, οδηγεί πάντα στη φτώχεια. Κι όχι βέβαια οι κάλπικες αρετές και οι φιλανθρωπίες που δεν είναι παρά χαμαιλεοντισμός επιρρεπής σε κάθε βρωμιά με την οποία ανοίγει ο δρόμος προς τα πλούτη. Ο λαός πέταξε τις αρετές στα σκουπίδια και απελευθερώθηκε. Πέταξε το παρελθόν των προγόνων του που ήταν γεμάτο ψείρες και όλεθρο και σηψαιμία στις μεγάλες πορείες προς τη βαρβαρότητα. Ο λαός δεν θα ξαναγινόταν πια ο γενναίος στρατιώτης που σκεπάζεται με κουβέρτες μολυσμένες από ανεμοβλογιά. Σκέφτομαι πολλές φορές ότι στην πλύση εγκεφάλου μπορείς να αντισταθείς μόνο με πλύση εγκεφάλου. Γι’ αυτό λοιπόν σκηνοθετώ τα όνειρά μου. Ζωντανός και ξύπνιος πάντα. Και το γράψιμο είναι αυτή η σκηνοθεσία των ονείρων. Είναι η αγωνιώδης προσπάθειά μας να αποκτήσουμε συνείδηση όσων δεν γνωρίζουμε ότι τα γνωρίζουμε σε αντίθεση με τη λειτουργία της χριστιανικής εκκλησίας και όλων των μεταστάσεών της, που μας καθηλώνει στην πλήρη άγνοια για όλα όσα γνωρίζουμε. Σήμερα το ρόλο της χριστιανικής εκκλησίας έχει αναλάβει ο τηλεοπτικός άμβωνας. Εκεί όπου ανάμεσα σε μια σερβιέτα με φτερά και σ’ ένα κεφαλοτύρι απογειώνεται ο πατριωτισμός των ηλιθίων. Αφού ο λαός δεν είχε ποτέ πατρίδα, παρά μονάχα γεννητικά όργανα έτοιμα να δυσφημίσουν όλες τις πνευματικές αξίες του δυτικού πολιτισμού που περιφέρει τη μασκαρεμένη του βαρβαρότητα στην αγορά. Επιτέλους άρχισε η γάγγραινα.

Προεκλογική περίοδος

Αμέσως μετά το φριχτό διάγγελμα του πρωθυπουργού της χώρας που απαγορεύει δια ροπάλου τον αυνανισμό και το ρέψιμο και μάλιστα, εξαγγέλλοντας σφοδρά μέσα καταστολής, αρκετοί συμπολίτες αντιστασιακοί άρχισαν να μαλακίζονται και να ρέβονται δημοσίως, προτρέποντας το λαό σε ανταρσία. Ο υπερσυντηρητικός πρωθυπουργός μας υπερφίαλος λαοπλάνος και μείζων θρησκευτικός ποιητής δημοσίευσε εκ νέου έναν κατάλογο απαγορεύσεων μέσα στον οποίο υμνούσε την δημιουργική ασάφεια και τον ερμητισμό και βάζοντας τέλος σε ανυπόστατες φήμες προκήρυξε δημοψήφισμα. Ναι ή όχι στη μαλακία. Ένα ερώτημα απευθείας στο λαό. Ο πρωθυπουργός που υπήρξε μαθητής του κύκλου που ελέγετο Αλαφροΐσκιωτος οργασμός του Ιησού αλλά και λάτρης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης δεν έχανε την ευκαιρία να εκδίδει κάθε εννέα του μηνός και μια νέα ποιητική συλλογή στου Γαβριηλίδη. Ένα μέρος του μισθού του πήγαινε στα ναύλα που απαιτούσε ο εκδότης-περατάρης για να τον ανεβάσει στον Παρνασσό. Το νέο πόνημα του πρωθυπουργού που ελέγετο Επιθεώρηση Υγειονομίας Ποιητικού Υλικού είναι στην πραγματικότητα κανόνες που προτρέπουν τους επίδοξους ποιητές να μάθουν να αποστρέφονται την κοινή λογική, να συσκοτίζουν τα νοήματα, -«γιατί η σκοτεινότητα … προσδίδει μια σιβυλλική μεγαλοπρέπεια σε λόγια που δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα»-, να επιδιώκουν την «πιο αξιέπαινη απεραντολογία» χρησιμοποιώντας άφθονες περιφράσεις, -οι οποίες, εκτός των άλλων, συμβάλλουν και στην αύξηση των σελίδων του βιβλίου! -που συμβολικά απηχεί την μακροημέρευση του ίδιου στην εξουσία-. Ο πρωθυπουργός-ποιητής προτρέπει τους ψηφοφόρους του ποιητές να γράφουν έναν πανηγυρικό την ημέρα, σύμφωνα με τον «χρυσό κανόνα του μετασχηματισμού» ενός φαύλου τύπου σε συμπαθή ήρωα, και να εντρυφήσουν στη «συνταγή για την παρασκευή επικού ποιήματος». Όταν μάλιστα καταφέρουν να συνδυάσουν ένα βαρύ «φορτίο μεταφορών» με το επιβλητικό «ύφος του κοθόρνου», τότε το βάθος θα αγγίξει την τελειότητα! Όταν ο πρωθυπουργός ρωτήθηκε από έναν αμετανόητο φεντεραλιστή προς τι το δημοψήφισμα της μαλακίας, αυτός με όλη την ρητορική του δεινότητα και την κοφτερή ποιητική του διάνοια απάντησε, πως, θέλει να προστατέψει τη νέα γενιά από την αισχρή ναρκισσιστική πράξη, που μπορεί να τους μεταδώσει με κάποιο είδος τρομερής οσμωτικής διαπίδυσης, ο πρώτος τυχόν άθλιος πούστης.