Φιλάκια παντού

Είναι η ράτσα συντρόφων που εντός εξαμήνου εμάλωσε με χελιδόνια και σκορπιούς και λοιδορεί τώρα τα μνημόνια που εψήφισε και ταις γλαδιόλες που οι πρώην σύντροφοι εδέχθησαν ως επίθεση αγάπης απ’ το ευρωπαϊκό κεφάλαιο.

Με τους δεξιούς καρτουνίστες να προωθούν το γύψο και την γερμανικήν περεστρόικα, αποκλειστικά εις τα δελτία του χάους, με αλεξίσφαιρες ξανθές και κόπτες της δημοσιολογίας, αγορασμένους απ’ το βερολινέζο έμπορο της διαλεκτικής των παιγνίων και των ζαριών.

Με τον Κάτω λαό να θεωρεί κακούργημα την ύπαρξή του. Όπως λέμε τον Κάτω κόσμο. Την εργατική τάξη που μαζεύει σκουπίδια, τρίβει πατώματα, ξεσκατίζει αενάως την αστική διανόηση, αποθέτει ούρα βαθέως γήρατος εις τις καλένδες των καμπινέδων που εγνώρισαν αριστερούς ριζοσπάστες, σαν έτοιμους από καιρό να γράψουν στα πλακάκια με ανεξίτηλο μαρκαδόρο το κινητό τους. Κάνω πίπα, πισωκολλητό, καρφωτό, βιδωτό αγνό μνημόνιο.

Εδώ ο ορθολογισμός είναι σφάλμα και ο σφοδρός αντικομουνισμός των αριστερών θέλει σωματοφύλακα χρυσαυγίτη για να οριοθετεί τους εμφύλιους βρόγχους.

Πλασματάκια που η λέξη σταλινισμός τα καταξιώνει στο φασματοσκόπιο του μέσου όρου. Εκεί που πέφτουν βροχή οι κορώνες από πρώην κνίτες που επανέκαμψαν και κάνουν δουλειές τώρα με το δημόσιο, αμπαρωμένοι στο ψηφιακό σιλό, σχολιάζοντας με όλη την ποιητική της απλήρωτης εργασίας όσους θέλουν άλλη ζωή.

Πλασματάκια που εκκρίνουν υγιή ανταγωνισμό. Ουρλιάζοντας εις άπταιστα νιου τάιμς ρόμαν , ε, ας ψοφήσει το φυματικό σκυλί που το λένε κουκουέ.

Διάφοροι συλλογισμοί συγκλίνουν στη θεωρία της άρρωστης κοινωνίας. Στις κρίσεις αξιών, στους βλάκες και τα λοιπά. Μα ο τυφλοπόντικας που έφτιαξε το μικρό καπιταλιστικό θαύμα οχυρώνεται. Φτιάχνει ένα λαβύρινθο για τις δύσκολες στιγμές συσσωρεύοντας προμήθειες και αυταπάτες.

Ο τυφλοπόντικας θέλει να ζήσει όλη του τη ζωή στο ήσυχο σπιτάκι του, επιζητά ησυχία σε ένα απομονωμένο απρόσβλητο καταφύγιο. Απολαμβάνει ότι συνιστά την ουσία της μικροαστικής απόλαυσης. Ασφαλές σπιτάκι, θαλπωρή, ασφάλεια, την οποία απολαμβάνει ακόμα περισσότερο όταν νιώθει πως έξω τα πράγματα είναι άγρια αλλά μέσα στο σπιτάκι του δεν κινδυνεύει από τίποτε, ελεύθερος να ξοδεύει το χρόνο του κάνοντας κομπόδεμα στέλνοντας σέλφις στο καπιταλιστικό υπερπέραν, χαρούμενος πάντα με τη χαμάρα του.