Η μαλακία ως πολιτική πράξη

Η μαλακία είναι πρωτίστως πολιτική πράξη. Οι αστικές συστημικές πολιτικές θεωρίες, είναι ως επί το πλείστον, δημιουργήματα ακραίας διανοητικής μαλακίας. Προσφάτως μας σκότισαν τ’ αρχίδια με τη θεωρία παιγνίων, αφού βεβαίως την πασπάλισαν με σωτηριολογικές μαλακίες.

Η μαλακία είναι αναντίρρητα βασικός σύμμαχος του καπιταλιστικού συστήματος, πολλώ δε μάλλον σε συνθήκες υπερανάπτυξης της οικονομίας της αναψυχής, της ανάγκης άμεσης απόλαυσης, των ατομικιστικών τάσεων και της δικτατορίας της ηδονής.

Η μαλακία είναι μυστική, αποκομμένη από τον πραγματικό κόσμο. Τα αποτελέσματά της όμως είναι μεγαλειωδώς φανερά.

Η μαλακία είναι η καταραμένη πλευρά της φαντασίας, εφ’ όσον απαιτεί την αναζήτηση και τη δημιουργία εντός μας όσο το δυνατόν περισσότερων διεγερτικών φαντασιώσεων. Όμως η δημιουργία φαντασιώσεων δεν έχει όριο. Είναι καταδικασμένη στην υπερβολή και στην απεριόριστη αναζήτηση. Δηλαδή στον εθισμό.

Στην μαλακία ο πόθος δεν ικανοποιείται ποτέ οριστικά και τρέφεται απ’ την ίδια του τη μη ικανοποίηση. Αν δεχτούμε πως το θεμέλιο της μαλακίας είναι η ψευδαίσθηση, καταλαβαίνουμε πως πρόκειται για το πρωταρχικό ναρκωτικό, καθοριστικό των αναγκών του σώματός μας.

Είναι η μεγάλη συνήθεια και η πρωταρχική ανάγκη. Τα υπόλοιπα ναρκωτικά είναι όλα υποκατάστατα της μαλακίας. Οι περισσότεροι αλκοολικοί και ναρκομανείς άλλωστε υπήρξαν ενοχικοί μαλάκες.

Η μοναχική πρακτική της χειράντλησης απελευθερώνει το άτομο από την αναμφισβήτητη και αναπόφευκτη καταπίεση της πραγματικότητας. Δεν λύνει κάποιο πρόβλημα. Απαλλάσσει και υποκαθιστά.

Η ίδια η καλλιτεχνική πράξη έχει μέσα της το στοιχείο της μαλακίας. Ο καλλιτέχνης και δη ο κακόμοιρος συγγραφέας που κωλοτρίβεται με τις λέξεις επιχειρεί να μετατρέψει την Απουσία σε Παρουσία. Το ανικανοποίητο και την επιβολή ορίων σε ικανοποίηση άνευ ορίων και άνευ όρων. Ψάχνει την ηδονή στην πραγματοποίηση του έργου, στη συντομία, στο εφήμερο του αστραπιαίου, εκεί που η αίσθηση της απελευθέρωσης θα γλυκάνει τον πικρότατον βίο.

Η μαλακία είναι η σεξουαλική πρακτική που ταιριάζει στη σύγχρονη εποχή. Η μαλακία ανταποκρίνεται εκπληκτικά στις καταναλωτικές απαιτήσεις της κοινωνίας. Η κολοσσιαία οικονομία του σεξ, ταινίες και διαδίκτυο κυρίως, αναπτύσσεται με άξονα τη μαλακία.

Τι ζητάει ο καταναλωτής; Μα το καλύτερο μέσο για να ερεθιστεί ώστε να καταλήξει στη μαλακία. Γρήγορα και παστρικά. Μια τσόντα αποβλέπει στο να προκαλέσει την ευεργετική μαλακία, όπως η κωμωδία αποβλέπει στο να προκαλέσει το γέλιο, το μελόδραμα τα δάκρυα, η ταινία τρόμου το φόβο.

Τα παιδιά που σπούδασαν οικονομικά και κλείνονται στα γυάλινα κτήρια για να βοηθήσουν τον καπιταλιστή να βγάλει κι άλλα λεφτά, τραβάν τρεις μαλακίες ημερησίως. Πρωί μεσημέρι βράδυ. Κι όταν επιστρέφουν κουρασμένα τη νύχτα στα σπίτια τους παραγγέλνουν κινέζικο, τρώνε και κοιμούνται, χορτασμένα και ξεκάβλωτα.