Ήλιος

ζωγραφιά της Betty Tompkins

Οι φυσιολογικοί άνθρωποι δεν γίνονται ούτε ποιητές ούτε ακροβάτες. Η τέχνη και η ακροβασία απαιτούν λεπτότητα και αφροδίσια προσήλωση στα πάθη των ανθρώπων.

Ο ισορροπιστής εξανεμίζεται στην αεροκρέμαστη ρευστότητά του και ο ποιητής ριζώνει στο χαρωπό του πένθος. Αμφότεροι διακινδυνεύουν τα πάντα για να κατακτήσουν την απόλυτη μοναξιά. Για να δημιουργήσουν ως έκπτωτοι θεοί το δικό τους αποχωρητήριο. Το δικό τους απόκοσμο κατάλυμα. Τη δική τους εκκλησία απίστων.

Εδώ δεν υπάρχει γενναιότητα και θάρρος, αλλά μιαν άκρως ηρωική αδυναμία που ξοδεύεται μετεωριζόμενη πάνω απ’ τα κεφάλια των φυσιολογικών ανθρώπων.

Οργιάζουμε ελεύθεροι παίρνοντας τον έρωτα στα σοβαρά. Μα ο έρωτας όταν τον παίρνει κανείς στα σοβαρά κηρύσσεται παράνομος. Πετσοκόβεται και περιτέμνεται σαν ψωλή που δεν πρέπει να τεμπελιάζει και να ευχαριστιέται, αλλά να πριμοδοτεί αγόγγυστα το συντελεστή παραγωγικότητας ενός κόσμου που σήπεται θλιβερά και παραφθείρεται αβοήθητος.

Οργιάζουμε ελεύθεροι παίρνοντας τον ήλιο στα σοβαρά, γιατί ο ήλιος διακόπτει το αιώνιο σκότος εν ονόματι ενός ιερόσυλου συμπαντικού σπασμού. Αυτός ξύνει απ’ το πετσί μας όλο το ανίδωτο και άγνωστο σκοτάδι. Αυτός μας οδηγεί στην πηγή για να ξεβγάλουμε από πάνω μας όλα τα σκατούλια του πολιτισμού.

Αυτός μας οδηγεί στη μεγάλη αλαφροΐσκιωτη αγκαλιά της τέχνης, που κρύβει ενδόμυχα τις πιο μεγαλοπρεπείς διαστροφές. Αυτές που εκφράζουν την ανταρσία στην υποταγή της αναπαραγωγής και στους θεσμούς που την εγγυώνται.

Ο ακροβάτης και ο ποιητής έρχονται να ανατρέψουν τη μοίρα της κοινής ζωής. Να ξεριζώσουν τη διαφορά ανάμεσα στο πάνθεο και το πανανθρώπινο.

Όχι ιερείς, μύστες, προφήτες, ιδρυτές θρησκείας και ψυχομέτρες ανθρωποδιορθωτές, αλλά δολοπλόκοι και επίμονοι κηπουροί μιας στάσης ζωής που δεν εμπλέκεται με το δογματισμό κάποιου ιερατείου.

Ναι, η τελική λύση είναι ο θάνατος αλλά πριν απ’ την έσχατη ρουφήχτρα υπάρχω εγώ. Γι’ αυτό προσφέρω ένα φύλλο κυανού λωτού στο κορμί σου ανθρωπότητα. Ένα σημάδι από νυχιά στο στήθος και τους γοφούς σου. Ένα κυρτό σημάδι σαν το πόδι παγωνιού στους παρεκτροπικούς γλουτούς σου. Αφήνω στα βυζιά σου αυτό το δάγκωμα αγριόχοιρου, δάγκωμα με τα δόντια και τα χείλη μαζί, το κοράλλι και το πετράδι μέσα στον αιώνιο κύκλο της κοσμικής αναρχίας.