Ο χρόνος και ο ρόγχος του

Το τσίρκο, όπως η ποίηση και η ταυρομαχία είναι από τα λίγα σκληρά παιχνίδια που επιζούν μέσα στους αιώνες. Παραδίνεσαι στα σκληρά παιχνίδια όπως παραδίνεσαι στον πόλεμο.

Τα σκληρά παιχνίδια είναι μιαν αταξία, ενώ η ζωή είναι τάξη και ισορροπία, κι η πλήξη είναι ο παιδονόμος της.

Όταν η μέρα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα σκέτο εικοσιτετράωρο, δεν υποφέρεται. Μια μακριά, σχεδόν αβάσταχτη ηδονή πρέπει να είναι η μέρα, μία μακριά συνουσία.

Ανήσυχη η κοιλιά του κόσμου ανήσυχος κι ο κώλος του.

Εδώ που έμαθε να ποδοπατάει ο άνθρωπος τον άνθρωπο, εδώ γυρεύει ο άνθρωπος το μέλι και το γάλα. Εδώ νοσοκομεία φυλακές στρατόπεδα προξενεία. Εδώ οι απανθρακωμένες λέξεις μες στη λάσπη της ανθρώπινης γλώσσας.

Εδώ τα μικρά εγωιστικά πλάσματα, οι κάλτσες και τα σουτιέν, οι εκκλησίες και τα πρακτορεία ειδήσεων.

Κολλημένοι, αχώριστοι. Μας ενώνει η σιωπή. Το κλάμα. Αυτό το άσπιλο παιδικό βλαστήμι.

Μας ενώνει ο θεός που αποστάζει μέλι μες στο βρακί της. Όλους εμάς που ασχοληθήκαμε με τα σκληρά παιχνίδια. Όλους εμάς με τη λυκίσια κουλτούρα που εβγάλαμε τη βία μας στις πιο μοναχικές ενασχολήσεις. Που εγίναμε θέαμα, ισορροπιστές για να αγγίξουμε την καρδιά του λούστρου.

Εμείς που εβγάλαμε εν μια νυκτί το μέσα έξω, ιδρύοντας κυβέρνηση ερωτύλων. Εμείς που ανάψαμε το τσιγάρο μας μεθυσμένοι μες το αστρικό μπανιστήρι.

Εμείς, που χαθήκαμε μες στον απέραντο κοσμικό λαβύρινθο, ψηλαφώντας και δαγκώνοντας ως κρυφοί μελισσοκόμοι, την πολύχρωμη γύρη των στιγμών.

Ακροβάτες του τσίρκου και τσαρλατάνοι της στιχουργίας. Ταυρομάχοι που κοιτάζουν στα μάτια τη ζωή με τα μαύρα δόντια.

Απόβλητοι μες στη λιποθυμική ζέστα της ερωτικής θανής. Συντονισμένοι απ’ τις συγχορδίες των υγρών της. Βυθισμένοι μέσα στα πάλλοντα λεμφαγγεία της και στους βορβοσηραγγώδεις μύες της. Σπαρμένοι εκεί στα μύχια σπήλαια της πιο βέβηλης λαλιάς.