Η μπαλάντα του παπά-Άρη

Στη Σάντα Μαύρα εκεί
σε μια ταβέρνα, στη Λευκάδα
έμπλεξα με τον παπά-Άρη τον ιερέα,
καλό κρασί και τον Αρχίλοχο παρέα.

Μες το κρασί και μες το χάος,
ρωτάει: «Είσαι χριστιανός;»
Ήταν καλός παππούλης, πράος,
ε, είπα, ας μη φανώ κακός.

Του απάντησα με ψυχραιμία
δείχνοντάς του το κρασί:
Ετούτο εδώ είναι ευλογία
που δε ρωτάει για θρησκεία.

Αγρότες ήτο οι πρόγονοί μου
και οι γονείς μου δούλοι
εγώ, το εγγόνι, στην ψυχή μου,
πιστεύω μόνο τους μπεκρήδες.

Βαρέθηκα μα το στανιό
την κρατική σφαλιάρα,
ναούς ν’ αλλάζω και προφήτες.
Έτσι κι εγώ τράβηξα πέρα,
από θεούς κι από αγιογδύτες.

Και αποκρίθηκε ως άγγελος Κυρίου
-αφού το σκέφτηκε αρκετά-
απήγγειλε ολίγο Αυγουστίνο,
μουρμουρητά, χριστιανικά
μα εγώ στ’ αυτιά μου
άκουγα μονάχα Αρετίνο.

Στα μάτια του παπά μια σπίθα.
Τρεμόσβηνε σα ναν φακός.
Γελώντας μες από τα στήθια:
«Κρίμα, να γίνεις χριστιανός»

Την πόρτα κοίταξα να φύγω
μα είπε ο παπούλης: «Στάσου!…
Κάτσε να πιούμε ακόμα λίγο.
Για την χριστιανική καρδιά σου!»

Μα ευθύς ξέχασε τα θρησκευτικά του,
ψυχούλες που έχωσε στο λάκκο.
Κι έβαλε τα ελληνικά του,
Έπινε… με τον Αντωνάκο…!

Η σκοπιμότητα καθορίζει τη φόρμα

Η άνοδος της ηδονής δημιουργεί νέα άνοδο της ηδονής.
Η άνοδος των οργασμών
αμέσως προκαλεί τον διπλασιασμό των οργασμών.
Η άνοδος των καυλο-υγρών
οδηγεί σε νέα άνοδο των καυλο-υγρών.
Αδυσώπητα στριφογυρίζουμε σ’ έναν φαύλο κύκλο.
Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει
την ποίηση της κοινωνικής διαμαρτυρίας.

Σ’ αρέσει το γαλανομάτικο τ’ αγόρι μου κύριε θάνατε;

O Νάρκισσος δεν πνίγηκε μέσα στην εικόνα του αλλά μέσα στη λίμνη.

Η επιφάνεια της λίμνης αντικαθρέφτισε την εικόνα του, την οποία ερωτεύτηκε σε σημείο που να πνιγεί μέσα της.

Πως θα ήξερε ότι ήταν ωραίος αν η λίμνη δεν τον είχε αναγνωρίσει ως ωραίο; Επομένως δεν ήταν ερωτευμένος παρά με το βλέμμα με το οποίο η λίμνη τον κοίταζε.

Η έκσταση παρέχει την αφορμή για χαμό και χάσιμο σε μια τροχιά ομόκεντρη με τη λαχτάρα.

Κι η μάνα του Νάρκισσου στέκεται πάνω απ’ τη λίμνη λέγοντας: Αυτό που θα ‘θελα να ξέρω είναι, σ’ αρέσει το γαλανομάτικο τ’ αγόρι μου κύριε θάνατε;

Η συνθήκη

Θα κάνω κακά μαζί σου, Άντυ Γουόρχολ.
Αρκετό καιρό σε σιχάθηκα.
Έρχομαι σ’ εσένα σαν μεγάλο σκατόπαιδο
που του ‘λαχε παπιοκέφαλος πατέρας.
Είμαι σε θέση τώρα πια να κάνω κακά.
Ήσουν εσύ που έχεσες τη νέα τέχνη
τώρα είναι καιρός για το ξέχεσμα.
Έχουμε τον ίδιο θυμό και την ίδια μοίρα.
Λοιπόν ας κάνουμε κακά μεταξύ μας.

Ο κόλπος των χοίρων

Υπάρχουν άνθρωποι που συντηρούν με πάθος και αφοσίωση έναν κρυφό φόβο. Είναι ο φόβος μην υπαχθούν στον γενικό κανόνα, μήπως καταντήσουν αντίγραφα του κοινού νου και του κοινώς φέρεσθαι.

Οι άμοιροι, βεβαίως, αγνοούν πως όλοι από μουνί βγήκαμε-εκτός φυσικά απ’ τον κοκό και τον πρίγκηπα Κάρολο που βγήκαν από βασιλικό μουνί-.

Σε πείσμα κάθε λογικής υποστηρίζουν πως το δικό τους πράμα είναι διαφορετικό απ’ των υπολοίπων μόνο και μόνο επειδή είναι δικό τους.

Οι ιδέες και οι απόψεις τους έχουν τη σφραγίδα του Εγώ, που τη βάρεσε στα μούτρα τους ο ανταγωνισμός και το ψώνιο της ιδιαίτερης περίπτωσης.

Ο τρόπος που βγάζεις λεφτά στον καπιταλισμό είναι και ο τρόπος που γαμάς και ο τρόπος που σκέφτεσαι. Ο τρόπος που γράφεις και ο τρόπος που ειρωνεύεσαι.

Μια πραγματικά επαναστατημένη ύπαρξη ενεργεί και ζει μέσα στη πραγματικότητα. Δεν υπολογίζει πελάτες αλλά συντρόφους. Δεν σου παίρνει το μισό σπίτι για να σου κάνει μια επέμβαση και δεν σου πιάνει τον κώλο για να σου μορφώσει το παιδί.

Διάφοροι γαμημένοι τύποι που θέλουν να είναι αφεντικά δεν μπορούν να νιώσουν πόσο ευφρόσυνο είναι το υπαλληλίκι. Το να δουλεύεις δηλαδή για την κοινότητα και όχι για τον μαμωνά.

Το να έχεις συνείδηση πόσο σπουδαίο είναι να μη σου πιάνουν τον κώλο και να μην ταυτίζουν τη λέξη ελευθερία με την εκμετάλλευση.

Το να γνωρίζεις πως ο επαναστατημένος άνθρωπος δεν θέλει υπηρετικό προσωπικό και περισσότερα απ’ τον άλλον. Νταντάδες και βουλγάρες νοσοκόμες να του ξεσκατίζουν τα μωρά και τους γέρους για ένα ξεροκόμματο.

Το να πιστεύεις πως κανείς δεν μπορεί να ζει εις βάρος του άλλου και πως όσοι θέλουν να ζουν εις βάρος του άλλου θα πρέπει με τον καλό ή τον κακό τρόπο να εξαφανιστούν απ’ τον ανθρώπινο χάρτη.

Όλα καταλήγουν στο ρούμι

Όλα καταλήγουν στο ρούμι, όπως
ο χρυσός αιώνας του Περικλέους,
όπως οι ομίχλες που αφήσαμε πίσω
μας μετά το σεξ στη λιμνοθάλασσα,
όπως η αστική λογοτεχνία και ο
θάνατος των άλλων, όπως οι ιερόδουλοι
και οι ιερόδουλες που κυβερνούν
με τα λεφτά τους τον κόσμο, όλο
φίδια σκορπιούς και ανεμόμυλους
και δον Κιχώτες γέρους με καθετήρα
που μάχονται ηρωικά τις σκιές. Όλα
καταλήγουν στο ρούμι, ακόμα και η
γυμνή σου ωμοπλάτη με το σπέρμα
του θεού, ακόμα και το λαμπαδιασμένο
σου μουνάκι από δάγκωμα φαλλού.
Σπλάχνο πορφυρό της επανάστασης.
Όλα καταλήγουν στο ρούμι, όπως τα
χείλη πιπιλίζουν την προπατορική μας
μοναξιά, την άσπιλη νυφούλα της λαχτάρας μας.

Κόλλες και σοροπάκια

Το απαγορευμένο απαιτεί ιεροτελεστία. Στρώναμε κάποτε τον καπνό σε χαρτί που είχαμε σκίσει από λογοτεχνικά βιβλία μεγάλων συγγραφέων.

Μια φορά που είχαμε ξεμείνει βάλαμε στο φούρνο φύλλα απ’ τη συκιά να ψηθούν κι έπειτα τα καπνίσαμε σε χαρτί εφημερίδας.

Θυμάμαι τα αδερφάκια μου στη Ρουμανία, μετά τον Τσαουσέσκου, που έμεναν στους δρόμους και τρύπωναν κάτω απ’ τα πεζοδρόμια στους μεγάλους ζεστούς αγωγούς, εισπνέοντας κόλλες.

Εδώ τα αλητάκια κατέβαζαν φτηνά σοροπάκια για το βήχα και φτιάχνονταν για να περάσουν τη μέρα.

Ήμασταν ένας μικρός στρατός από βασιλιάδες ανάμεσα στα κοντόφθαλμα λουλούδια της επιβίωσης.

Ακούγαμε τις ιστορίες του δασκάλου και κουρνιάζαμε στις μελαγχολικές σκιές της αναπόλησης.

Ένδοξοι πρόγονοι σκοτωμένοι, προδοσίες και διαβρώσεις, Τούρκοι, Βούλγαροι, Αλβανοί, εκσφενδονίζονταν ολόγυρά μας απ’ το υπουργείο παιδείας και τρόμου, απ’ τα έντερα του κυρίου καθηγητή ένα μαύρο κοπάδι πολεμιστών με τη μύτη του όπλου στο μάτι μας.

Πως ονομάζεσαι παιδί μου; Πόσοι σκοτώθηκαν στα Γαυγάμηλα; Πόσους μαστούς μάσησε ο Ιβάν ο Τρομερός; Πόσα κορίτσια βίασε ο μπόγιας της Ασίας;

Το κουδούνι ακουγόταν σαν πολεμική ιαχή. Τρέχαμε να προλάβουμε μια θέση στο συνωστισμό της τουαλέτας.

Καπνίζαμε σαν διάολοι ρουφώντας μονοκοπανιά σχεδόν τα τσιγάρα, δείχνοντας μια αξιοσημείωτη ετοιμότητα για αμαρτία.

Η τουαλέτα ήταν χώρος προσευχής. Ένα μέλλον στολισμένο με λάφυρα και κορίτσια που κατουρούσαν δίπλα από μας τους κοιμισμένους γίγαντες. Ένα παρόν από αγάπη και τρόμο, από παιδικό ιδρώτα και λάσπη χωνεμένη στο λήθαργο των ανθρώπινων οσμών.

Θυμάμαι πως είδα να πεθαίνει ένα σκυλί. Κουβαλήθηκε σε μια γωνία κι έγλειφε τρέμοντας τα πόδια του.

Είδα την ψυχή του να βγαίνει απ’ το στήθος του σαν πουλάκι κι ένιωσα ένα συναίσθημα σα να μ’ έκανε τσακωτό ο πατέρας. Μέτρησα ως το εκατό και κατόπιν ηρέμησα.

Ηρέμησα πολύ και συμφιλιώθηκα για λίγο με το θάνατο. Με κοιτούσε λοξά. Τα μάτια του ήταν γλυκά και όμορφα, χωρίς ιριδισμούς. Μύρισα κάτι ξινισμένο και διαβολικό. Επέστρεψα στους φίλους μου και στη χαραγμένη από το κρύο ερημιά των δρόμων. Δεν είχα τίποτε να εξομολογηθώ.

Ιστορίες για αγρίους ή Όταν έκλασε ο Έντι Ράμα

Ο Όμηρος αναφέρει, πως ο Ερμής, ενώ βρισκόταν στην αγκαλιά του Απόλλωνα, που ήτο ο μεγαλύτερος αδερφός του, άφησε να του ξεφύγει ένα μικρό μήνυμα.

Ένας αυθάδης πόρδος που γλίστρησε ως ξεδιάντροπος αγγελιοφόρος κάνοντας ακόμα και το Δία να ξεσπάσει σε βροντερά και αστείρευτα γέλια που αντηχούσαν σε ολόκληρο τον Όλυμπο.

Ο Οράτιος στις σάτιρές του μιλάει για τα θεϊκά αέρια και τις πορδές του Πριάπου, του οποίου η αγένεια τρέπει σε φυγή ένα τσούρμο μαγισσών που επιδίδονταν στις μαγείες τους.

Οι σύγχρονοι ηγέτες που φαίνονται ατσαλάκωτοι στις οθόνες των τηλεοράσεων, μετά βίας συγκρατούν τις πορδές τους.

Ο ένδοξος Θεόδωρος Πάγκαλος έφυγε κάποτε κλάνοντας απ’ το πλατό του μεγάλου καναλιού, αφήνοντας πίσω του την ηχητική πανδαισία του πορδοπαραληρήματός του.

Ο Κώστας Σημίτης είχε ρίξει μια βροντερή πορδή την ώρα που έβγαζε το πρώτο ευρώ από το μηχάνημα αυτόματης ανάληψης, αλλά ο ελληνικός λαός δεν άκουσε τίποτε διότι ζητωκραύγαζε για την αγαθή του τύχη.

Ελέγετο πως μέγας πορδομανής και σπεσιαλίστας των πρωκτικών συσπάσεων υπήρξε και ο εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμαλής.

Όλοι οι μεγάλοι ηγέτες στις συνεντεύξεις τους επιδίδονται σε εκδηλώσεις εντερικής εγκαρδιότητας. Ο Πούτιν μπροστά στους δημοσιογράφους αμολάει σφιχτές ρούσικες κλανιές Κοζάκου. Ο Τράμπ φοράει ειδικό βρακί με ενσωματωμένο ενισχυτή έκο για μέγιστη ηχητική ευκρίνεια.

Στην πρόσφατη, κατά παραγγελία της CIA συνέντευξη που πήρε ο Αλέξης Παπαχελάς απ’ τον Έντι Ράμα, ο Αλβανός ηγέτης επιδίδεται σε ένα κρεσέντο κλανιάς, το οποίο όμως κόπηκε στο μοντάζ.

Απαράβατος όρος του Αλβανού ηγέτη προς τους Αμερικανούς του Σκάι, ήταν σε κάθε ερώτηση να αμολάει μια πορδή, κάτι που αποτυπώθηκε στο βλέμμα του καλού αμερικανοτσολιά δημοσιογράφου, ο οποίος, όπως πάντα κράτησε τη στάση του αδιάφορου παρατηρητή, που παίρνει απόσταση από τη ζωή και τη βλέπει με ψυχρό μάτι και αίφνης όλα τα δράματα φαίνονται αστεία.

Μεταξύ δυο σημείων

Η ποίηση είναι το θέμα του ποιήματος της ευκλείδειας γεωμετρίας. Όλη η ιστορία του πολιτισμού είναι το ευθύγραμμο τμήμα που ενώνει δυο τυχαία σημεία. Ο συντομότερος δρόμος μεταξύ του Α και του Β.

Χύθηκε αίμα για να κατακτήσουμε το συντομότερο δρόμο μεταξύ δυο πόλεων. Το συντομότερο δρόμο μεταξύ δυο κορμιών.

Οι πατέρες της εκκλησίας διακηρύσσουν πως η οδός του αληθούς χριστιανού είναι η ευθεία.

Αυτοί που φυτεύουν λάχανα λένε πως η ευθεία είναι η καλυτέρα όλων.

Και ο Κικέρων μιλάει για την ευθεία, λέγοντας πως είναι το σύμβολο της ηθικής ευθύτητας.

Κι ο Αρχιμήδης μιλάει για τη συντομότερη γραμμή μεταξύ δυο σημείων.

Ο Νέρων όμως θέλησε να κατακτήσει την απόλυτη ευθύτητα, να συντομεύσει κι άλλο το δρόμο που οδηγεί απ’ τη Ρώμη στις κτήσεις. Έβαλε φωτιά για να κάψει την πραγματικότητα μεταξύ της αρχής και του τέλους.

Έκανε την εξουσία του πληθωρική και ανελέητη κι έπειτα κοιμήθηκε ήσυχος και ακμαίος μέσα στο εξαίσιο σφρίγος της ομορφιάς του.

Λέω στους μαθητές μου ιστορίες για τα άστρα και το ψωμί. Για τον ανθρώπινο κόπο και για τη συντομοτέρα οδό. Μα κάποιος διάολος μέσα μου πάντα αμφιβάλει για την ανωτερότητα της ευθείας. Και με τραβάει απ’ το μανίκι να μου δείξει τον ήλιο και τις ιερές καμπύλες.

Την τεθλασμένη τεμπελιά μεταξύ του Α και του Β. Την περιπέτεια μεταξύ της αρχής και του τέλους.

Την αλητεία που δεν μπορείς να τη γευτείς περπατώντας πάνω στο δρόμο του θεού της ευθείας. Τη γεύση από τόσα χείλη που σε περιμένουν μακριά.

Ο συντομότερος δρόμος είναι ο δρόμος του καθήκοντος, ενώ ο άλλος δρόμος, η τεθλασμένη της περιπλάνησης, είναι ο δρόμος της ονειροπόλησης.

Αν δεν βγεις απ’ τη ευθεία δεν πρόκειται να γνωρίσεις την ομορφιά.

Η ομορφιά βρίσκεται κρυμμένη στα δύσβατα μονοπάτια και στους κακοτράχαλους γκρεμούς, στους δρόμους που μπορεί να μείνεις νηστικός, μα εκεί, πίσω απ’ τους ψηλούς θάμνους, μπορείς να χορτάσεις με τη γύμνια της Ναυσικάς.

Γραφείο τελετής νηπενθών

Κηδείες από 700 ευρώ. Φτηνά
θα σε ξαπλώσει ανάσκελα
με διπλωμένα ήσυχα τα χέρια
ο κύριος Βρακοζώνης απ’ τη Βόνιτσα.
Ξέρει, ο τελετάρχης του θανάτου
πως ο θεός δουλεύει με ωράριο
φοράει τη φόρμα της δουλειάς
γρασάροντας καθημερνώς το Σύμπαν.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που
σκεπάζει το ζεστό σου στήθος
θα πει ο ιεροκήρυκας. Όλα ανάκατα.
Σκιές σκακιέρες τραπουλόχαρτα.
Κηδείες από 700 ευρώ.
Έχεις ξοδέψει όλα τα λεφτά κι όλα τα χρόνια.
Κι ακόμα να γράψεις το ποίημα.

Το όνειρο του Topor

Γύρω απ’ τον ήλιο περιστρέφεται η Γη.
Γύρω απ’ τη Γη γυρίζει το φεγγάρι.
Δεν πεθαίνουμε από θάνατο.
Παθαίνουμε από ζάλη. Ψιθύρισε
μια νύχτα μες στον ύπνο του
ο Archibald MacLeish.

Βιογραφία κοριτσιού

Μια βιογραφία κοριτσιού, κύριοι,
πρέπει ν’ αρχίζει με τη σκυλίσια αναπνοή
ενός ανθρώπου μέσα της
όταν τα μάτια του αλυχτούν το φως της μέρας.
Να συνεχίζεται έπειτα
με τη γνωστή πορεία ως το θάνατο.
Φως νύχτα μαύρο σκοτάδι έρεβος.
Περάστε δεσποινίς, να λέει ο χάρος στο κορίτσι.
Να κλείνει πίσω της την εμπασιά για πάντα.
Έτσι τελειώνει μια βιογραφία κοριτσιού
κι ο βίος μιας νυφούλας, εκτός
κι αν αντιστρέψουμε τα πράγματα
πηγαίνοντας από το θάνατο στη γέννηση
από το φέρετρο κυλώντας προς την κούνια.
Κύριοι, η βιογραφία κλείνει εδώ, τελειώνει
όταν γεννιέται το κορίτσι
απέξω αφήνοντας πατέρες και προπάτορες,
μητέρες και προπάππους, προγόνους και αγχιστείες
και τα παρόμοια λοιπά που θα μπορούσε
ν’ απαριθμεί κανείς επί μακρόν και επί ματαίω.

Ζεστοί σατανάδες και ψυχροί διάβολοι

Ο Σαίξπηρ ενοχοποιούσε το βοριά για την ουρική αρθρίτιδα, την επιληψία, τη φαγούρα και τον πυρετό με ρίγη.

Ο Βολταίρος ενοχοποιούσε τον ανατολικό άνεμο για την κακή του υγεία και τη μαύρη μελαγχολία που οδηγεί στην κατάθλιψη και τις αυτοκτονίες.

Ο Θεόφραστος κατηγορούσε το νοτιά, ότι έκανε τους άντρες αδύναμους και ανίκανους, επειδή έπηζε τη λιπαντική ουσία των αρθρώσεών τους.

Κάποιοι λένε πως αν ο άνεμος φυσάει αδιάκοπα για πολύ καιρό μπορεί να μας τρελάνει.

Ο άνεμος φέρνει φωνές και σκόνες από άλλες χώρες. Άλλες φορές ακούς να κλαίει σαν μωρό κι άλλες να μουγκρίζει σαν αγελάδα. Νιώθεις να σου τρυπάει το κόκκαλο και να περνά στο μεδούλι.

Ο βιβλικός άνεμος σιρόκος το χειμώνα και την άνοιξη, που τον ονομάζουν σαράβ στο Ισραήλ και λεβάντε στην Ισπανία και λεβές στο Μαρόκο και χαμσίν στην Αίγυπτο.

Άνεμοι χιονοφάγοι που οι ινδιάνοι τους ονόμασαν Σινούκ και οι βάρβαροι βάφτισαν έτσι τα ελικόπτερά τους.

Ο φεν των Άλπεων και ο Σάντα Άνα της Καλιφόρνια.

Άνεμοι της Αδριατικής που γλείφουν την Πίνδο και άνεμοι νεογνοί που σπέρνουν το Κιλιμάντζαρο. Άνεμοι που περνούν μέσα απ’ τα ερωτικά τρίγωνα των ντετερμινιστών και σταματούν τη ρουλέτα στο μηδέν.

Άνεμοι σαν κεραυνοβόλοι έρωτες κάτω απ’ τη φούστα.

Ζεστοί σατανάδες και ψυχροί διάβολοι που κατεβαίνουν απ’ τα ορεινά περάσματα και κατσαρώνουν τα μαλλιά σου και τεντώνουν τα νεύρα σου και σε πιάνει φαγούρα στο δέρμα.

Νύχτες και μέρες όπου κάθε συνάντηση φίλων για ποτό καταλήγει σε καβγά.

Παραθυρόφυλλα που χτυπιούνται πάνω στους τοίχους και γρίλιες που ψιθυρίζουν τα κακά μαντάτα.

Πειθήνιες σύζυγοι που αγγίζουν την κοφτερή λάμα του χασαπομάχαιρου και κοιτάζουν το σβέρκο του συζύγου τους. Όλα είναι πιθανά.

Λίγος καπνός ακόμη

Οι νύχτες αγρύπνιας των εφήβων και των ποιητών διαθέτουν δόλο και φρόνημα θαυματοποιού.

Η φυσαρμόνικα της λατρείας της ζωής πότε ανοίγει υπέρ της φύσης και πότε κλείνει υπέρ της πάλης του ανθρώπου με τη φύση. Ο άνθρωπος λατρεύει τη μήτρα που τον γέννησε αλλά βλέπει σ’ αυτή και την καταβόθρα που θα τον ρουφήξει.

Διαισθητικά έχουμε πειστεί πως μέσα στην άναρθρη φύση γνέφει τραυλίζοντας μια ατροφική εκδοχή του ανθρώπου. Φρονούμε αορίστως και παραισθητικώς ότι μέσα στη φύση ενοικεί κάτι το βαθύτατα ανθρώπινο.

Μεταξύ εμού και της φύσης υπάρχει μια τσιγγάνα εφοδιασμένη με το μαγικό της κόσκινο και τα μαγικά της κουκιά.

Μια Πυθία που συγχωνεύει στους απόκοσμους συλλογισμούς της την οικεία ζωή με τη φασματική γοητεία του κόσμου. Παρατηρώντας μας πάντα και γελώντας με τα καμώματά μας, βλέποντάς μας να αγοράζουμε βελόνες απ’ το βλοσυρό έμπορο των ελπίδων, για να μπαλώσουμε τα ψέματα.

Σεξ και δέος

Ανάμεσα στην ακολασία και την μελαγχολική ενοχή ξεφυτρώνει ο φαλλός. Ο φαλλός απέκτησε τους πρώτους τίτλους ευγενείας στην αρχαιότητα.

Οι φαλλοφορίες ήτο πάνδημες ειρηνικές λιτανείες προς τιμήν του φαλλού, όπου αντάμωναν εχθροί και φίλοι. Εκεί την ισορροπία εξασφάλιζαν οι γυναίκες και η μητριαρχία.

Το πέρασμα απ’ την αρχαία Ελλάδα στην αρχαία Ρώμη συνιστά τομή. Τη μητριαρχία της πρώτης διαδέχεται μια πατριαρχία που εδράζεται στην παντοδυναμία του άντρα και του πατέρα συνδυάζοντας το σεξ και το δέος.

Σ’ αυτό το πέρασμα από τη μια περίοδο στην άλλη, δηλαδή απ’ τη μια πορνογραφία στην άλλη, επιτελείται μια γλωσσική μετατόπιση καθώς ο φαλλός γίνεται fascinus.

Ο πούτσος από αντικείμενο ηδονής γίνεται σαγηνευτικό και τρομακτικό σύμβολο. Απ’ την ερωτική ανεμελιά ξεπέφτουμε στο δέος και την προαίσθηση. Την προαίσθηση κινδύνου και απώλειας, τα οποία θα ανοίξουν τις πόρτες στη θηριωδία και το φόνο μέσα πάντα από την ταπείνωση.

Η ελληνική πορνογραφία υπήρξε ο τόπος του ηδονίζεσθαι, ενώ η ρωμαϊκή είναι αυτή της απαγόρευσης, άρα μια πορνογραφία απολαυστικά παραβατική.

Η ελληνική πορνογραφία πριν απ’ όλα σήμαινε φιλοξενία. Υποδέχεσαι τον φιλοξενούμενό σου άρα και το γεννητικό του όργανο.

Οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν καλά πως ο φιλοξενούμενος εκτός από φαγητό θέλει και γαμήσι. Οπότε αν το ζητούσε το πρόσφεραν μετά χαράς. Βεβαίως δεν υπήρχε τέτοιο ζήτημα γιατί τα συμπόσια είχαν φαΐ κρασί κουλτούρα σεξ.

Οι Ρωμαίοι απ’ την άλλη απαιτούσαν περισσότερα απ’ όσα μπορούσαν να προσφέρουν.

Η Ρώμη βασανίστηκε απ’ την έμμονη ιδέα της σπίλωσης, με την οποία ασχολούνταν η ηθική και η νομοθεσία.

Η σημερινή ερωτογραφία πάλλεται μεταξύ του σεμνοκαυλωμένου χριστιανικού όχλου και της νεοφιλελεύθερης ηθικής που υπαγορεύει η αγορά. Αυτή η αγορά που πουλάει και αγοράζει τα κορμιά των ανθρώπων. Σώματα που μπαίνουν μόνα τους πλέον, σχεδόν υπνωτισμένα, στη βιτρίνα για να πουληθούν.

Σώματα ενδεδυμένα τη μυστηριώδη ανησυχία της αυτοκρατορικής Ρώμης, βαπτισμένα στην κολυμπήθρα της Κυριαρχίας και του ξεκωλιάσματος, μακριά απ’ τη χαρωπή ροή της ελληνικής πορνογραφίας που τόσο δωρικά αποτυπώθηκε πάνω στα αγγεία με το λάδι και το κρασί.

Η τέχνη απαιτεί αλήθειες

ε, μαλάκα, εσύ
κατέβασε το παράθυρο
να μας δώσεις δέκα λεπτά για κρεμμύδι
και δέκα λεπτά για μαϊντανό
κατέβασε το τζάμι ρε μαλάκα
να σου πούμε για τον Υπαρκτό Τσιγγανισμό
και το νόημα της Ζωής
τα αιθέρια έλαια στο βρακί μας
έλα, να σου πούμε πως θα διώξεις το γερατιό
έλα ρε μαλάκα, με το προγούλι
που είσαι ωραίος σαν έλληνας
που είσαι σαν σοβάς που κούφωσε
ξέρουμε να διαβάζουμε το χέρι και να γουρλώνουμε τα μάτια
δώσε μας δέκα λεπτά για το μέλλον της επόμενης μέρας
και κάνε μια ευχή
ρε παρλαπίπα
κατέβασε το τζάμι ρε
η τέχνη απαιτεί αλήθειες
δέκα λεπτά για κρεμμύδι και δέκα λεπτά για μαϊντανό

Το τερατώδες ποίημα

Έγραψα ένα τερατώδες ποίημα που δεν αφορούσε κανένα. Αυτού τού είδους τις τρέλες τις εξασκούσα πάντα σε πιο ηρωικούς καιρούς.

Πολλοί υποστηρίζουν πως είμαι έρμαιο των γραφών μου. Γυρνώ κοιτάζω γύρω μου τον τερατώδη κόσμο. Δεν μπορεί ένας τερατώδης κόσμος, σκέφτομαι, να μου υπαγορεύσει τίποτε άλλο εκτός από ένα τερατώδες ποίημα.

Έκανα μια βουβή πρόποση αντικριστά στο τερατώδες ποίημα μου που κάποια τέρατα θα το διαβάσουν και θα βρουν σ’ αυτό τον εαυτό τους όπως κι εγώ.

Το ποίημα έχει σχήμα παντόφλας. Το ποίημα περιέχει μιαν αρμαθιά κομμένα κεφάλια. Το ποίημα είναι σκέτο επίδειξη.

Η επίδειξη βγάζει κάθε σώμα απ’ τη σκιά. Η επίδειξη του ποιήματος συνιστά μιαν ακολουθία ερωτημάτων. Με ακούει, άραγε, κάποιος; Με βλέπει, άραγε, κανείς; Νοιάζεται κανείς, έστω και ελάχιστα, για μένα; Τουλάχιστον, με βλέπουν;

Η επίδειξη είναι η αναζήτηση αυτού του ματιού που με κοιτά και με προσέχει. Καθρέφτης του εαυτού μου η επίδειξη του σώματος. Καθρέφτης του κόσμου το τερατώδες ποίημα μου.

I want you

Μέσα στο χαώδες σύμπαν των απείρων πλασμάτων εν εξελίξει, εν ατελεία και αλληλοσπαραγμό, έχουμε αγωνία να αποτυπώσουμε το άυλο πάνω στο υλικό. Οι ιδέες θα πρέπει να περάσουν στο χαρτί και τα χρώματα να ποτίσουν τον καμβά.

Οι καλλιτέχνες είναι οι κοινωνικά νικημένοι που γίνονται είρωνες. Αρκετοί οχυρώνονται σε μια πνευματώδη κακία και δουλεύουν δια βίου αφιερώνοντας κοπιώδεις εργατοώρες στον ανταγωνισμό.

Όμως υπάρχουν κι αυτοί που με μια υπερδραστήρια οξυδέρκεια και ανθρωπογνωσία προχωράνε μπροστά.

Ο καλλιτέχνης παντρεύεται την κοινότητα γι’ αυτό εκφράζεται ερωτικά. Ο οίκος του είναι οι ζωές των άλλων.

Η χαρά και η λύπη γονιμοποιούν την καθαρή ματιά. Ο θρίαμβος της ειρωνείας πάνω στον ίδιο τον εαυτό της γίνεται κανόνας μιας γεωμετρίας που ορίζεται απ’ τη σεξουαλικότητα.

Τα ζώα που είμαστε, θέλουν να πάρουν την εξουσία, όχι των κρατών και των νοικοκυριών αλλά του χρόνου και της αιωνιότητας.

Θέλουμε να αφήσουμε πίσω μας ένα φωτεινό τόξο εκεί όπου το ασύλληπτα μικρό ζευγαρώνει με το ασύλληπτα μεγάλο γεννώντας μια μεγαλοπρεπέστατη βαθύτητα.

Κάθε καλλιτεχνική πράξη είναι θεϊκή πράξη, γι’ αυτό είναι βέβηλη. Μπροστά στην περατότητα του χρόνου και του κόσμου ο καλλιτέχνης θέλει να αφήσει το σκατούλι του. Το οποίο είναι σκατούλι Αγίου που η ανεκπλήρωτη επιθυμία τον οδήγησε στο ξαλάφρωμα.

Για να καλλιτεχνήσεις τον κόσμο θα πρέπει πολλές ώρες να απέχεις απ’ αυτόν. Να γίνεις ηδονιστής της παρατήρησης άρα μελαγχολικός, αφού παρατηρείς αυτό στο οποίο δε συμμετέχεις, δηλαδή τη ζωή και το βίο των πλασμάτων. Τα χρώματα και τους ήχους, τα σώματα που με θρησκευτική προσήλωση ομονοούν στη φθορά και στα γλυκά βάσανα.

Νέες γεύσεις και νέες αισθήσεις. Η ζωή γίνεται κατά κυριολεξία φυγόκεντρη και παθιασμένη. Η αίσθηση της ματαιότητας φαίνεται στείρα και βλαβερή. Η μελαγχολία του μαθητευόμενου ηδονιστή οδηγεί απευθείας στο καλλιτεχνικό φρόνημα του είρωνα.

Ειρωνεύομαι τον βίο άρα υπάρχω. Υπάρχω άρα ζω.

Βιοπορίζομαι μελετώντας τη γελοιότητα της ανθρώπινης φύσης. Με σοβαρότητα αποδίδω στη γελοιότητα τον απαιτούμενο σεβασμό. Το άρωμα και η μπόχα της ανθρωπίλας βρίσκεται μέσα εδώ.

Στόμα ψαχνό

Τα δάχτυλά μου πρόσταξες
να βγάλουν το σουτιέν σου.
Εκ δεξιών απεκαλύφθη βυζί της τρίτης διεθνούς
με δαχτυλιές λοχία.
Εξ ευωνύμων βυζί κεράκι αναμμένο
χαρά του νεωκόρου.
Δυο πιτσουνάκια ακαριαία με δερμάτινη φωνή.
Στόμα ψαχνό διαθέτω για το σχήμα τους, μωρό μου
φρόντισε
να τηρηθούν καλά τα έθιμα της γλώσσας
να γίνουν οι συστάσεις όπως πρέπει.
Φρόντισε τα μηνίγγια μου καθώς
θα φτιάχνουν το πορτραίτο κλειτορίδος
το χνώτο, του μισθοφόρου οργασμού καθώς
αφρίζει το ασπράδι των ματιών του.
Ξέρεις εσύ, η πεταλίδα εραστών
τι εστί βεντούζα πάνω σε κορμί
τι εστί παραθαλάσσιος ελαιώνας
τσουβάλι με διατριβές υγρών.
Ξέρεις εσύ, από τουλούμπες και μουσκέτα.

Μπιντέ την Κυριακή

Αγαπώ τη Γαλλία και τους γάλλους. Οι γάλλοι είναι αφηρημένοι στοχαστές και πρωτοπόροι σε αρκετές καλλιτεχνικές αμαρτίες. Οι γάλλοι περιφέρουν ακόμα τα τρίμματα του διαφωτισμού στη γερμανοκρατούμενη Ευρώπη.

Οι γάλλοι είναι οι εφευρέτες του μπιντέ. Στους καμπινέδες του Παρισιού το φως ανάβει μόνο όταν η πόρτα κλείσει με το κλειδί. Η ιδιωτικότητα φωτίζεται μόνον όταν ασφαλιστεί.

Τα κρασιά και τα αρώματα ήταν το σημείο τομής της κουλτούρας και της καλοζωίας.

Μερικοί γάλλοι γεωπόνοι ισχυρίζονται ότι η υπερβολική βλάστηση των Κήπων των Βερσαλλιών οφείλεται στην ανθρώπινη κόπρωση του εδάφους, αφού για να πάει κάποιος απ’ τον κήπο στο παλάτι κινδύνευε να χεστεί πάνω του και να εκτεθεί ανεπανόρθωτα.

Το πλέον ενδιαφέρον βρίσκεται στο νόημα μιας επιγραφής που είναι κρεμασμένη έξω απ’ τη βασιλική κρεβατοκάμαρα του παλατιού, που γράφει: Il est defend de faire pipi dans la chabre du Roi. (Απαγορεύεται το ουρείν εντός του Βασιλικού δωματίου).

Οι γάλλοι ξέρασαν πολλά για τον ερωτισμό. Ο γάλλος γιατρός Valensin έγραψε για πολλά και διάφορα. Μίλησε για το σοδομισμό των αράβων. Μίλησε για τα μπορντελάκια της Κάσμπα, όπου το κρεβάτι της κοπέλας ήταν γυρισμένο προς τη Μέκκα.

Μίλησε για τις ψωλές των αράβων, που τις έβαφαν με χέννα για να προκαλούν τοπική ευφορία. Μίλησε για την απέχθεια των μουσουλμάνων για το γλειφομούνι.

Μίλησε για τον όλισβο και το γυναικείο αυνανισμό. Για το μνήμα του Μοντιλιάνι, όπου οι γάλλοι αποθέτουν λουλούδια, ενώ ήταν εβραίος.

Ο Valensin μιλάει για τους αλγερινούς που αηδίαζαν στη θέα της καπότας. Γράφει πως οι γυναίκες τους χρησιμοποιούσαν ως αντισυλληπτικό μια φλούδια από ρόιδι ή χοντρό αλάτι, κάνοντας μετά τη συνουσία μικρά πηδηματάκια για να πέσει το σπέρμα καταγής.

Αναφέρει επίσης πως οι γάλλοι έπλεναν τις καπότες και τις χρησιμοποιούσαν. Η τσιγκουνιά βεβαίως, στον έρωτα, είναι αυθάδεια.

Για να μάθεις τους λαούς πρέπει να σκύψεις στον ερωτισμό τους. Η ερωτική κουλτούρα των λαών είναι η ταυτότητά τους. Οι λαοί που είναι κρυόκωλοι και αντιερωτικοί γίνονται ναζί και βιαστές.

Οι μεσογειακοί λαοί παρά τη χολέρα του καθολικισμού και της ορθοδοξίας βγάζουν πότε-πότε τα ερωτικά τους όργανα στον ήλιο.

Στενός Κορσές ή Τα Μαθηματικά Είναι Αλυσίδα

Γνώρισα τους ηθοποιούς που κινούνταν σαν μαριονέτες. Η δύναμή τους παρουσιάζονταν σαν ανόητη βία.

Αυτό που με διασκέδαζε ήταν η αθωότητα και το πνεύμα τους. Η περπατησιά τους που έμοιαζε με την περπατησιά του σχοινοβάτη που φοβάται μη χάσει την ισορροπία του.

Το παιχνίδι είναι ο καιρός της ευτυχίας σας, τους είπα, παίζοντας το ρόλο εκείνου που δείχνει τα έργα των νεκρών στους ζωντανούς.

Σκηνοθέτησα τον άντρα και τη γυναίκα μέσα στο πιάτο των αφεντάδων τους. Τους είπα πως είναι σκυλιά που θέλει το ένα να καταβροχθίσει το άλλο.

Η ζωώδη φύση σας καθορίζει τον παιδικό θυμό και το χρηματιστήριο. Την απληστία των κληρικών για πορνογραφία και ελεημοσύνη. Το αιμάσσον πένθος μιας χήρας που μαλακίζεται σ’ έναν αγρό.

Η ζωώδη φύση σας βγαίνει μαζί με τη γλώσσα του Ανάξαρχου από τα Άβδηρα που την έκοψε με τα δόντια του και την έφτυσε ματωμένη καθώς ήταν στο πρόσωπο του τυράννου Νικοκρέοντα.

Το παιχνίδι απαιτεί ακρωτηριασμό και πόλεμο. Η σκηνή είναι πεδίο μάχης στο οποίο πρέπει να ρίξεις το θεατή. Αν δεν καταφέρεις να τον πετάξεις στα χαρακώματα απέτυχες. Ο θεατής έρχεται στο θέατρο για να γευτεί τη σάρκα των ηθοποιών.

Έρχεται να κοινωνήσει σώμα και αίμα, έρχεται να δαγκώσει κώλο και βυζί, να δει το βρακί της πρωταγωνίστριας, έρχεται χωρίς να αγαπά, φτάνει ως ανέραστος, σαν μια μύγα πάνω στα κρέατα που είναι για εμπορική χρήση.

Θέλει να δει το ζεύγος. Θέλει να μυρίσει τους ηθοποιούς που μυρίζουν πάντα σκοτάδι και ταραχή. Θέλει ως εξουσιαστής να τους δει να πεθαίνουν τόσο απότομα όσο κι ένα έντομο που το συνθλίβουμε.

Τους είπα δεν έχετε άλλη επιλογή ως ζεύγος. Το μόνο που μπορείτε να παίξετε πειστικά είναι ο έρωτας. Ακόμα κι όταν δοκιμάζετε ένα δαμάσκηνο πάνω στη σκηνή να είναι πράξη γαμησιού. Λοβός και λάρυγγας να υπακούει στα χοντρά καρφιά που δένουν τα σανίδια της σκηνής με τον κόσμο.

Τους είπα πως το ηθικό θεμέλιο της κοινωνίας είναι το εισιτήριο. Οι κυρίες και οι κύριοι που έρχονται στο θέατρο έρχονται να ερεθιστούν. Το θέατρο είναι η εξέλιξη του πορνείου.

Οι θεατρίνοι πάσχουν από ανίατο οπτιμισμό. O μικροαστικός αναρχισμός της πόζας των ηθοποιών είναι η δυστυχία της συνείδησης της κοινωνίας.

Αδύνατοι κοκαλιάρηδες καταφθάνουν. Λούμπεν προλετάριοι του Ισλάμ και χριστιανοί του Νίγηρα θα ανεβούν τα σανίδια της Ευρώπης. Να δείξουν το θάνατο και το θεό πως βγαίνουν απ’ το μπουντρούμι της μήτρας. Να δείξουν ποιος τους μαγάρισε το νερό και ποιος τους γάμησε το σπίτι.

Ωραίος, Σαν Έλληνας

Έφτασε λοιπόν η αποφράς εκείνη μέρα που πρέπει να πω:

Εγώ, ο Αντονέν Αντώ, είμ’ ο γιός μου,
ο πατέρας, η μητέρα μου
κι εγώ

Έφτασε η μέρα που ο χαρακτήρας μου θα κρίνει με πολύ αυστηρότητα τον εαυτό μου.

Ιδού:

Κυρίες και κύριοι αυτό το κάθαρμα εκτοξεύει φράσεις δίχως νόημα.

Κυρίες και κύριοι αυτό το κάθαρμα είναι συκοφάντης.

Συκοφαντεί τα σκατά με παρομοιώσεις. Αντί για το βιασμό και την  πυρκαγιά γράφει τις λέξεις εκκλησία και κράτος. Αντί για το Κύριε Ελέησον ζωγραφίζει μια σουβλισμένη καρδιά.

Είναι τυχοδιώκτης τόσο που λικνίζει πάνω απ’ τη λέξη κλειτορίδα ρουθούνια ιεροψάλτου.

Είναι ο Άμλετ της ψωροκώσταινας εμποτισμένος με τα δηλητήριά του.

Κυρίες και κύριοι η ψυχή τού καθάρματος αυτού είναι κρύα σαν ποδάρι κύκνου βουλιαγμένο σε έλος.

Η αστυνομία του πνεύματος είναι έτοιμη να τον μαστιγώσει οχτακόσιες φορές, είναι έτοιμη να τον κλείσει σε λευκό κελί όπου θα ακούγεται νυχθημερόν ο Βέλτσος να διαβάζει Βέλτσο και η Δημουλά να διαβάζει Δημουλά.

Κυρίες και κύριε κοιτάξτε πως τανιέται κάτω απ’ το δέρμα του η πονηριά και η τρέλα του.

Να, διαβάστε εκεί που υμνεί τον εντεροσπασμό και την τουλίπα, να διαβάστε μιαν ωδή του στο κατούρημα κόρης απ’ το Αμστελόδαμον που ουρεί βλέποντας το ηλιοβασίλεμα στη Οία.

Και να, κυρίες και κύριοι, ιδού το ποιηματάκι που έστειλε το κάθαρμα στην ακαδημία Αθηνών γραμμένο με αίμα χουντικού πάνω σε μια συλλεκτική σερβιέτα της Σοφίας Βέμπο.

Ευχαριστίες οφείλω στη Χαρούλα Χάρου
το θηλυκό θάνατο
που θα κάνει το παρόν σώμα μου κομμάτια
κι ευθύς ξανά θα συναρμόσει
με όψεις χιλιάδες και λαμπρές
σε νέο καινούργιο σώμα
που δε θ’ αφήσει να με λησμονήσετε ποτέ.

Dance Me to the End of Love

Είχα μάθει να κρέμομαι απ’ τα χείλη της. Κρεμάστηκα απ’ τα χείλη πολλών γυναικών κι ένοιωσα ευτυχισμένος. Κατάλαβα πως είμαι όλες εκείνες μαζί οι γυναίκες που περισώθηκαν απ’ τον πεισματικό μου μόχθο.

Η μοίρα δεν μπορούσε να συγκαλύψει τίποτε κι ο έρωτας έκανε τον αιώνιο φόβο μου μελαγχολία. Η δυστυχία έφτασε πολλές φορές στο κατώφλι μου και με συντάραξε γερά.

Ξεσκόλισα όλα τα αρχαία μαγικά βιβλία, έσπειρα δαίμονες, έγραψα πάνω στις ρόγες της μέχρι που φτάνει ο λαβύρινθος της αγάπης.

Υπήρξα ένας Εβραίος που αγάπησε το Μπουένος Άιρες και την Ύδρα. Είχα πάντα ένα δώμα μακριά απ’ τη βία και την Αμερική. Η θνητή στάχτη που έξυνα από πάνω μου σκόρπιζε στις τέσσερις άκριες του κόσμου. Σε πεδία μαχών φημισμένα και σε κορμιά κατάστικτα από θολές δεισιδαιμονίες.

Είδα τον ήλιο, τη θάλασσα και τους θανάτους σαν αμίλητους σκλάβους να δουλεύουν μυστικούς κύκλους σε πεζούλια και σε χαρακώματα. Σε τάφρους και στενά δρομάκια.

Είδα την ατέλειωτη μοναξιά και την πλήξη, ώριμες που θέλησαν να τις καρφώσει ο γόης που αιμορραγούσε. Κοριτσάκια δασκαλεμένα στο βογγητό, να θέλουν να τραβήξουν ήσυχα ζώα μέσα στην τρύπα τους. Γέρους φρικαλέους, προέδρους και παπάδες να σκορπίζουν οφθαλμαπάτη και μαγαρισμένη διαλεκτική.

Ένιωσα τη σκοτεινή απόλαυση του φενακισμού κάθε γνώσης. Κολύμπησα μέσα στο παραλήρημα της έκστασης.

Είχα μάθει να προσεγγίζω το θάνατο, γι’ αυτό και τα πάντα, ακόμα και τα πιο σκληρά πράγματα τα έσπρωχνα μέσα σε μια τέλια αδιαφορία νοήματος. Εκεί στη χωματένια γεύση του φιλιού όπου γινόμαστε όλοι πλάσματα που ονειρεύονται χωρίς να λυπούνται που τελειώνουν τα όνειρά τους.

Πλάσματα χωνεμένα στο κέντρο του κορμιού της. Πλάσματα με κορμοστασιά εντόμου. Πολύχρωμες πεταλούδες που αναρωτιούνται, τι λογής θάνατος είναι αυτός όπου είμαστε για πάντα μόνοι, όπου ο έρωτας δεν μας δείχνει ποτέ το δρόμο!

Τα φιλιά θα σώσουν τον κόσμο

Ακούω άδειες ειδήσεις, εγκάρδιες ανταποκρίσεις απ’ τη χώρα που έριξε ψαλιδιά στον ανδρισμό. Ακούω τις κραυγές της γυναίκας που έβαλε ο παπάς στο αμόνι του. Όλα συγκλίνουν σε μια προοπτική χαμού.

Τα χείλη της όμως, σήμερα, έχουν κουρνιάσει κάτω απ’ τη ζεστή άμμο του φιλιού.

Τα φιλιά θα σώσουν τον κόσμο, η μοναχή Πουλχερία με τα στήθη της, η εργατική τάξη που θα το σκάσει απ’ το κοτέτσι, οι κότες που θα δακρύσουν, ο γέρος που αγναντεύει τις νεόκοπες χήρες, ο νεολαίος που γαμεί.

Αν δυσκολεύεσαι να βρεις την ουσία είναι γιατί δεν υπάρχει. Η ευτυχία είναι μια εξυπνάδα που θα σου πει κάποιος στο δρόμο, ένας ορισμός στα λεξικά, μια εύθραυστη βιτρίνα στο μέσο μιας πεδιάδας, μια σκοτεινιά όλο μελάνι που απλώνει τα ετοιμόρροπα τείχη της.

Η ευτυχία είναι αυτό το γραφτό με τα κοφτερά δόντια, τα ψήγματα χρυσού στην κοιλιά ενός Γερμανού χρυσοθήρα.

Η ευτυχία είναι ραδιενεργός σκόνη, γύρη και μικρόβια, στάχτη και πούδρα. Το ανάλαφρο και αραιό χιούμορ, τα αγόρια που γλείφουν αγόρια και τα κορίτσια που γλείφουν κορίτσια.

Η ευτυχία φυτρώνει εκεί που δεν τη σπέρνουν. Ξέρω γύφτους ευτυχισμένους στον ίλιγγο της φτώχειας, εκεί στο σημείο εκροής των υπονόμων του πολιτισμένου κόσμου που βάζει τον κώλο του πάνω απ’ το ντορβά της χέστρας, ποζάροντας με την άσεμνη σιλουέτα του, κλείνοντας το πρωκτικό του μάτι στο έρεβος. Αφήνοντας τα ευσπλαχνικά κτερίσματα της λαιμαργίας του.

Ξέρω πως η κοιλιά σου γυναίκα είναι αγνή. Ξέρω πως η σχισμή σου ποθεί το φαλλό μου που αφοπλίζει όλους τους θεούς του ολέθρου. Ξέρω πως είσαι στο στόμα του αρσενικού το πνεύμα που το τρέφει. Η γλώσσα σου είναι πνεύμα. Τα μουνόχειλά σου είναι πνεύμα.

Ξέρω πως τα φιλιά σου θα σώσουν τον κόσμο όταν ξυπνάει το τέρας.

Αμυγδαλωτό

Γέλασε με όλο το φαλλικό υπαινιγμό που απαιτούσε η σάρκα της.

Δείτε πέρα, εκεί, τα ζευγαράκια της Σελήνης, πως δείχνουν σεβασμό στο έλκος αυτού του δορυφόρου που τα έλκει διηνεκώς. Δείτε πως ξαγρυπνούν στην αίθρια πλήξη των υποσχέσεων.

Δείτε τα χείλη τους πως αγκιστρώνουν τη φθορά που έρχεται.

Δείτε τη χρυσή φουρκέτα στα μαλλιά αυτής που λάτρεψε τις γραμμές των οριζόντων και τη γεωμετρία του δέρματος που ξέρει πολλά.

Δείτε το φαγοπότι των θεών που κάνουν δίαιτα και τραντάζονται απ’ τα βυζιά αυτής που σκορπίζει αναίδεια και κάλος.

Δείτε την μάνα μου στον Υπερσιβηρικό οδοντωτό τού έρωτά της που γέννησε εμένα κι εσένα. Δείτε στο λαιμό της τις ρίζες που βλασταίνουν φιλιά στο στόμα.

Δείτε πως μοντάρουν τα πλάσματα μέσα τους τις παρτούζες της αυγής μα τα χρώματα.

Δείτε τον λυρισμό να μοιράζει τραπουλόχαρτα στους τζογαδόρους. Ντάμα βαλέ υπεροψία. Δείτε την άκρη του νυχιού της πως σπρώχνει σ’ εμένα τον υγρό φεγγίτη που βγάζει μέσα της.

Γέλασε, με όλο το φαλλικό υπαινιγμό που απαιτούσε η σάρκα της. Τα δόντια της ήταν εξαιρετικά μεγάλα και λευκά και τα χείλη της φουσκωτά, με το κραγιόν να έχει φύγει απ’ τις άκρες τους, ένα σχέδιο στόματος με κόκκινο μελάνι.

Οι ψίχες τού αμυγδαλωτού κρεμάστηκαν σαν αστεράκια απ’ τις γωνιές του στόματός της πάνω στο τρεμάμενο ηβικό της συννεφάκι. Με λύσσα πετάγονταν τα εντόσθια του φιλιού απ’ το στόμα της.

Δείτε τη νύχτα που τη μασάει η ερωτική μας ραπτομηχανή. Δείτε τα πόδια της που έχουν ανάμεσα την καρδιά μου.

Δείτε πως, εγώ, ο βραδύνους ιχθύς έγινα αμυγδαλωτό στο στόμα της, αλεσμένος απ’ τα γαστρικά της υγρά, το σκατούλι της που απορρόφησε όλες τις μνήμες και όλα τα ποιήματα που της έγραψα, βουβός στο κατάστρωμα αυτού του κόσμου που με πήρε στο λαιμό του.

Μιράντα

Γνώρισα κάποτε μια γυναίκα που συγγένευε με την ιερογλυφική τύρφη του καυλωμένου κορμιού. Με το γυμνό της μάτι κατράμι και το μούτρο της λευκό και ανυπεράσπιστο.

Ένα ξέφλουδο δεντράκι, βορά στον επιτήδειο ηδονοβλεψία.

Ήθελε να γαμηθεί με ταξιτζήδες και τεκνά, τουρλωμένη πάνω σ’ ένα βάθρο ή στο πατρικό της κρεβάτι.

Αγαπούσε παράφορα τα αιματηρά ονόματα και τα πράγματα των οποίων η περίσσια έλξη για ζωή λησμονούσε το θάνατο. Στις μικρές επαρχιακές αβύσσους το φιλοθεάμων κοινό θέλει αίμα. Κι αυτή είχε μπόλικο.

Με χάιδευε όταν ήμουν αλλόκοτα άλλος, έφηβος, μια μάζα από μερικά δευτερόλεπτα χυσίματος και ποιητικής αφέλειας.

Λάτρευε τους δαιμόνους που δεν ήρθαν να τη συναντήσουν ποτέ. Φορούσε την κολόνια που κατευνάζει τους τρελούς θεούς και πίστευε πως ο θάνατος δεν είναι τίποτε.

Ζητούσε απ’ τους θεούς της, τους γείτονες και τους βιαστές της όχι μόνο να την κάνουν να δεχτεί τον θάνατο με χαρά, αλλά να τη βοηθήσουν να βρει σ’ αυτόν χάρη και γλυκύτητα.

Ήθελε να τη σπαράξουν τα ξίφη και τα βέλη σαν λιχουδιές.

Μέσα στη μοναξιά που την καταδίκασε το ουρλιαχτό της, βίωνε τη σιωπή και την ελευθερία, την τρέλα για το σεξ και το άγγιγμα του συντρόφου που δεν έφτασε ποτέ.

Αυτή η αποστεωμένη τρυφερή νεράιδα που βίωσε τη στέρηση και το χλευασμό, μέσα στο βόθρο της επαρχίας, δεν υπήρξε ένα ήσυχο ζώο αλλά ένα είδος σκοτεινής θεότητας, κυνηγημένο απ’ το κράτος και τις αρχές.

Αναμνήσεις ενός ζητιάνου ή Ρεπορτάζ απ’ τον κάτω κόσμο της οδού Πατησίων

Έδωσα μορφή και κορμοστασιά εντόμου στον έρωτα που γουργουρίζει. Σκάλισα χίλιες φορές πάνω στο ξύλο το λυρικό μονόλογο της μοναξιάς που τρύπωσε μέσα στο τέλειο και γλυκύτατο φως, όπου κανένα σώμα δε βασανίζεται, κι ας το μαστίζει το κακό.

Το ξύλο είναι σμιλεμένο με τη βρωμιά του θείου δράματος. Είναι πασαλειμμένο με τα σκατά των οπαδών του κριτή όλων μας. Το ξύλο έχει τον ιδρώτα και τη σκληράδα του ανθρώπου που άνοιξε τις πιο τρομερές πύλες.

Ο σταυρός του μαρτυρίου είναι η κολλημένη πάνω στη σάρκα μου βεβαιότητα της μελλούμενης δυστυχίας μου. Τρώω ξεροκόμματα που τα κατουράν αρουραίοι κουρνιασμένοι κάπου μέσα μου.

Το μέλλον μου μια αρμονική παραφωνία. Ένας μελωδικός αναβρασμός των εντέρων από ερωτικά σημάδια.

Τα πόδια των γυναικών που δεν θα μου παραδοθούν ποτέ. Τα μάτια μου που βλέπουν τα γυμνά τους γόνατα, το κρανίο τους λευκό και γαλακτερό, τα χείλη από κόκκινη μελάνι, τα βυζιά τους από οίστρο και οικεία ηδονή, οι ρόγες τους καυλωμένες και σαρκοφάγες έλκοντας πάντα τα πιο αιμοσταγή πνεύματα. Τις στύσεις εμάς των ζητιάνων που κάθε ανάσα μας είναι μηδέν.

Τα στομάχια μας που φτιάχτηκαν από πριγκιπικά ξερατά, από κωλοτρυπίδες παπάδων και φρεσκοθρεμμένους αγίους ζυμωμένους με τα βίτσια των μαρτυρίων.

Τα στομάχια μας οχυρωμένα πίσω απ’ τα θειαφισμένα χείλη του ελεήμονα. Η μάνα πεθαμένη κι ο πατέρας πηχτή σκιά.

Πάνω στον ουρανό η κυκλική δύναμη των άστρων. Η μπόχα μου μάστιγα ή ο θάνατος μες στη ζωή.

Η μυρουδιά του θανάτου δίπλα στα φαγάδικα και το σκατό ξεραμένο στον κώλο μου. Όλα είναι αγάπη και γαλάζιες μύγες. Όλα είναι συνουσία. Σπόροι της μυστικής μαλακίας που τραβάω στο πεζοδρόμιο. Τρυφερά ανθάκια από λαίμαργες απολαύσεις. Μα κι εκείνο το σκόρπισμα των σπόρων της τρέλας στο βρακί μου.

Και μετά ύπνος. Αιώνιος ύπνος, με τα κέρματα να βροντούν πλάι μου, ποτίζοντας τις τρίχες, την πέτσα, τα μαλλιά. Ψηλώνοντας το χορτάρι της αγάπης που ριζώνει σ’ αυτή τη στυφή κοπριά.

Το Αυτό μου

Θέλησα κάποια στιγμή να ζωγραφίσω το Αυτό μου. Από μικρή ζωγράφιζα το Αυτό μου. Ο πρώτος που είδε τη ζωγραφιά μου και ενθουσιάστηκε ήταν ο δάσκαλός μου στο σχολείο.

Είχα ζωγραφίσει ένα τεράστιο κόκκινο στόμα που ούρλιαζε κι από μέσα του έβγαιναν νομίσματα. Ο δάσκαλός μου ενθουσιάστηκε τόσο που μου έδωσε το πρώτο βραβείο.

Άνοιγα τα πόδια, κοιτούσα στον καθρέφτη το Αυτό μου και το ζωγράφιζα. Κάποια μέρα ζωγράφισα μια τεράστια μαύρη κουκίδα και γύρω-γύρω κυματιστές γραμμές. Η μαύρη κουκίδα έμοιαζε με την μαύρη τρύπα του διαστήματος ενώ οι κυματιστές γραμμές έδειχναν ανθρώπους και πράγματα να χάνονται μέσα σ’ αυτή.

Όταν διάβασα για τον Τρωικό πόλεμο ένοιωσα τη δύναμη που είχε το Αυτό μου και σχεδόν το λάτρεψα με μια φυσική μανία.

Κατάλαβα πως αυτή η άβυσσος της ανατομίας μου, αυτός ο πολύπλοκος κόσμος από εντόσθια και αίμα που καταλήγει στο Αυτό μου, ρουφούσε πράγματα απ’ τον περιβάλλοντα χώρο. Και γλιστρούσα πάντα, ανάμεσα εκεί τα δάχτυλά μου.

Ψηλαφούσα τις πτυχές του και τις στρώσεις του. Κι όπως στοχάζεται ο ενήλικος τράγος που ζει κοντά στους απόκρημνους βράχους και στις φαγωμένες πέτρες έτσι τα δάχτυλά μου ψηλαφούσαν με υπέρμετρη φιλαρέσκεια το Αυτό μου.

Το θαύμαζα. Το κοιτούσα και το ψαχούλευα, έχοντας πάντα την εντύπωση ότι είναι μια ανεξάρτητη οντότητα, ένα αστέρι που περιστρέφεται στο δικό του γαλαξία και που εκρήγνυται σε χιλιάδες μικρότερα Αυτά, που με τη σειρά τους περιστρέφονται στους δικούς τους Γαλαξίες.

Ποτέ δεν μου πέρασε απ’ το μυαλό πως το Αυτό μου είχε πρακτικό και βιολογικό λόγο ύπαρξης. Πάντα πίστευα πως υπήρχε εκεί για να το ζωγραφίσω και να το δείξω στο δάσκαλο που λάτρευε τις τέχνες και ήξερε πως το Αυτό μου είναι ένα στολίδι από γενέσεως κόσμου. Και ήξερε πως είναι το μόνο πράγμα που δεν έχει εκπορνευτεί με την καθημερινή του χρήση, στο χυδαίο μας κόσμο, αιώνες τώρα.