Θέλησα κάποια στιγμή να ζωγραφίσω το Αυτό μου. Από μικρή ζωγράφιζα το Αυτό μου. Ο πρώτος που είδε τη ζωγραφιά μου και ενθουσιάστηκε ήταν ο δάσκαλός μου στο σχολείο.
Είχα ζωγραφίσει ένα τεράστιο κόκκινο στόμα που ούρλιαζε κι από μέσα του έβγαιναν νομίσματα. Ο δάσκαλός μου ενθουσιάστηκε τόσο που μου έδωσε το πρώτο βραβείο.
Άνοιγα τα πόδια, κοιτούσα στον καθρέφτη το Αυτό μου και το ζωγράφιζα. Κάποια μέρα ζωγράφισα μια τεράστια μαύρη κουκίδα και γύρω-γύρω κυματιστές γραμμές. Η μαύρη κουκίδα έμοιαζε με την μαύρη τρύπα του διαστήματος ενώ οι κυματιστές γραμμές έδειχναν ανθρώπους και πράγματα να χάνονται μέσα σ’ αυτή.
Όταν διάβασα για τον Τρωικό πόλεμο ένοιωσα τη δύναμη που είχε το Αυτό μου και σχεδόν το λάτρεψα με μια φυσική μανία.
Κατάλαβα πως αυτή η άβυσσος της ανατομίας μου, αυτός ο πολύπλοκος κόσμος από εντόσθια και αίμα που καταλήγει στο Αυτό μου, ρουφούσε πράγματα απ’ τον περιβάλλοντα χώρο. Και γλιστρούσα πάντα, ανάμεσα εκεί τα δάχτυλά μου.
Ψηλαφούσα τις πτυχές του και τις στρώσεις του. Κι όπως στοχάζεται ο ενήλικος τράγος που ζει κοντά στους απόκρημνους βράχους και στις φαγωμένες πέτρες έτσι τα δάχτυλά μου ψηλαφούσαν με υπέρμετρη φιλαρέσκεια το Αυτό μου.
Το θαύμαζα. Το κοιτούσα και το ψαχούλευα, έχοντας πάντα την εντύπωση ότι είναι μια ανεξάρτητη οντότητα, ένα αστέρι που περιστρέφεται στο δικό του γαλαξία και που εκρήγνυται σε χιλιάδες μικρότερα Αυτά, που με τη σειρά τους περιστρέφονται στους δικούς τους Γαλαξίες.
Ποτέ δεν μου πέρασε απ’ το μυαλό πως το Αυτό μου είχε πρακτικό και βιολογικό λόγο ύπαρξης. Πάντα πίστευα πως υπήρχε εκεί για να το ζωγραφίσω και να το δείξω στο δάσκαλο που λάτρευε τις τέχνες και ήξερε πως το Αυτό μου είναι ένα στολίδι από γενέσεως κόσμου. Και ήξερε πως είναι το μόνο πράγμα που δεν έχει εκπορνευτεί με την καθημερινή του χρήση, στο χυδαίο μας κόσμο, αιώνες τώρα.
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 