Το τερατώδες ποίημα

Έγραψα ένα τερατώδες ποίημα που δεν αφορούσε κανένα. Αυτού τού είδους τις τρέλες τις εξασκούσα πάντα σε πιο ηρωικούς καιρούς.

Πολλοί υποστηρίζουν πως είμαι έρμαιο των γραφών μου. Γυρνώ κοιτάζω γύρω μου τον τερατώδη κόσμο. Δεν μπορεί ένας τερατώδης κόσμος, σκέφτομαι, να μου υπαγορεύσει τίποτε άλλο εκτός από ένα τερατώδες ποίημα.

Έκανα μια βουβή πρόποση αντικριστά στο τερατώδες ποίημα μου που κάποια τέρατα θα το διαβάσουν και θα βρουν σ’ αυτό τον εαυτό τους όπως κι εγώ.

Το ποίημα έχει σχήμα παντόφλας. Το ποίημα περιέχει μιαν αρμαθιά κομμένα κεφάλια. Το ποίημα είναι σκέτο επίδειξη.

Η επίδειξη βγάζει κάθε σώμα απ’ τη σκιά. Η επίδειξη του ποιήματος συνιστά μιαν ακολουθία ερωτημάτων. Με ακούει, άραγε, κάποιος; Με βλέπει, άραγε, κανείς; Νοιάζεται κανείς, έστω και ελάχιστα, για μένα; Τουλάχιστον, με βλέπουν;

Η επίδειξη είναι η αναζήτηση αυτού του ματιού που με κοιτά και με προσέχει. Καθρέφτης του εαυτού μου η επίδειξη του σώματος. Καθρέφτης του κόσμου το τερατώδες ποίημα μου.