Βίοι Αγίων

Όλοι εμείς, τα θνητά όντα, που περιφερόμαστε μέσα σ’ ένα σύμπαν που μας γεμίζει πλήξη, έχουμε την αγωνία να μιλήσουμε, αφού νιώθουμε πως ο καιρός μας λιγοστεύει.

Έχουμε την αγωνία, μέσα στην νεκρούπολη της ανθρώπινης καρδιάς να φυτέψουμε ένα λουλουδάκι απ’ το πάθος μας. Να δείξουμε τις κακοτοπιές και την ηλιόφωτη στύση μας που σκανδαλίζει τους καλούς νοικοκυραίους.

Να ξεσπάσουμε με όλη την αδηφαγία της ερωτικής διάθεσης πάνω στους ανθρωποκτόνους μηχανισμούς όπως οι σφήκες στους ατρύγητους ελαιώνες.

Να σκανδαλίσουμε με όλη την οργανική συνουσία των ιδεών, μυαλά και κορμάκια και να ξεσηκώσουμε ζαλάδες με όλες τις γενναιόδωρες ποιητικές μεταφορές. Με τη φρενίτιδα που σείονται οι ερωτότροπες μήτρες όταν δραπετεύουν απ’ την εξορία της γονιμότητας.

Ξέρουμε πως το σώμα μας είναι διάτρητο, ρουφηγμένο πολλές φορές μέσα στην μικρή υγρή εστία των ανθρώπινων σχισμών.

Ξέρουμε πως το ανθρώπινο σώμα, αυτό το μελλοντικό λείψανο που ευωδιάζει τώρα ερωτική αποφορά και μόχθο, μας είναι γνωστό περισσότερο απ’ τη λογοτεχνία παρά από την ιστορία της ιατρικής.

Και ξέρουμε πως χωρίς τις δικές μας αρρώστιες, η λογοτεχνία θα είχε διαφορετική μορφή. Χωρίς τις δικές μας καύλες η λογοτεχνία θα ήταν φτωχή πεθερά της γραφειοκρατίας.

Οι αρρώστιες και οι καύλες μας συνθέτουν την αρτιμέλεια της λογοτεχνίας.

Οι μεγάλοι κλασικοί πόνταραν στις αναπηρίες και τα πάθη τους, στους φόνους και στους ακραίους έρωτες, στα υπερούσια γαμήσια που η πνιγμένη τους κραυγή έσμιγε με τη λευκότητα των κύκνων.

Εκεί όπου κάθε άσμα γεννοβολούσε στο μέλλον μια επανάσταση.

Ένα καμπανάκι χτυπά φρενιασμένα κάθε φορά πάνω απ’ την υπονομευμένη ζωή του δημιουργού και τον παροτρύνει να βιαστεί γιατί δεν μένει πλέον καιρός.

Ο φυματικός Τσέχωφ γράφει φρενιασμένα για να προλάβει τις αιώνιες αναλαμπές της ανθρώπινης ψυχής που ξεριζώνεται μέσα στο ίδιο μας το σώμα.

Ο Φλομπέρ παθαίνει κρίσεις επιληψίας νιώθοντας να αιμορραγεί το νευρικό του σύστημα, κάνοντας το μόχθο του για τη μορφή να παίρνει το χαρακτήρα εξιλέωσης απέναντι στην αρρώστια του.

Και η οξύτατη διαπεραστική ματιά του Μπόρχες δεν θα έφτανε σε μας ποτέ, χωρίς την ολοκληρωτική του τύφλωση.

Γράφουμε κάνοντας τις πλάνες μας-αυτές τις λατρευτές και δύστροπες ερωμένες μας-διαδοχικές αποπλανήσεις σωμάτων που πασχίζουν να γλυτώσουν απ’ τη πιο σκοτεινή μήτρα του θανάτου εν ζωή, δηλαδή τη σιωπή.

Αναμνήσεις απ’ τον Κάτω Κόσμο

Θυμάμαι
μέσα στη σύγχυση της ερωτικής ζάλης
που φώναξε όταν σκαρφάλωσα
και τη φίλησα στο στόμα,
αφού την έγλειφα για κάμποση ώρα.
Φυλάω το ίδιο μου το μουνί! μού είπε.

Μετά την Αποκάλυψη

όταν ο έρωτας
φεύγει απ’ το δωμάτιο
οι καθρέφτες στον τοίχο
αρχίζουν να κοιτάζουν επίμονα

Terra Nuova

στον Νάνο Βαλαωρίτη

Περνώντας το ποτάμι, ο Άγιος Αντρέας ο Εμπειρίκος, διαβαίνοντας το διάσελο, βρήκε ξαφνικά μπροστά του την πόλη Ελμπασάν, τις αλαβάστρινες πύλες της, διάφανες στο φως του ήλιου, τους κοραλλένιους της κίονες και τις γυάλινες κόγχες της, σαν ενυδρεία όπου κολυμπούν σκιές χορευτριών με τ’ ασημένια λέπια τους.

Βρήκε αθώα κοριτσάκια σε σχήμα μέδουσας και τυφλούς εραστές κάτω απ’ τις φούστες να ψάχνουν στ’ απόκοσμα ανάκτορα τη ρωγμή στη μέση του ματιού.

Βρήκε χρυσόδετα λεξικά της αρχαιότητος γεμάτα κώλους, βυζιά και μουνάκια.

Βρήκε στρατηγούς να μαλακίζονται με πτώματα και υγρά αγόρια να γαμούν τη μαμά τους.

Βρήκε επαύλεις Ρωμαίων και σκακιέρες με σπλήνες και συκώτια και σκατό με αίμα.

Βρήκε κυρίες της αυλής να ρουφάνε το τσάι τους στα σκοτεινά σπήλαια του οισοφάγου, όπως ρουφούσαν οι δούλες στις αποικίες το σπέρμα των γονιών τους.

Βρήκε ξύλα και βίδες για να φτιάξει την κιβωτό της λαγνείας και το πλοίο που θα μεταφέρει την άπληστη λειτουργία του γαμησιού στην αγκαλιά του θεού.

Βρήκε μαγνήτες για τις ερωτικές πυξίδες που οδηγούν τους αθώους στις αλμυρές Πλειάδες και βρήκε χείλη γυναικών δίθυρα, σχισμένα στα δύο σαν τους βολβούς που γλείφουν οι καυλωμένοι χοίροι στις Ακαρνανικές ακτές.

Βρήκε εικονίσματα του Στάλιν να τα κρατούν οι τρομαγμένοι σφιχτά για να περάσουν το βάλτο που οδηγεί στις στέπες.

Βρήκε το διάολο μες στις κοιλιές των γυναικών που ανακάτευαν τα χύσια των βιαστών τους όπως ο χτίστης ανακατώνει το γαρμπίλι του.

Βρήκε όλων των ειδών τα εγκλήματα κι ανακάλυψε πως κανείς άλλος δεν μπορεί να μας πληγώσει, παρά μόνο εκείνοι που αγαπάμε.

Περνώντας το ποτάμι, ο Άγιος Αντρέας ο Εμπειρίκος, διαβαίνοντας το διάσελο, βρήκε ξαφνικά μπροστά του την πόλη Ελμπασάν και κατάλαβε κιόλας ότι πόλεις σαν κι αυτή έχουν και την ανάποδη όψη τους, που τη λεν Ουτοπία και παλαιόθεν Νεόκαστρον και Νόβιγκραντ και Terra Nuova.

Σχετικά με τον Rolan

Συνήθιζε να την ξεζουμίζει μοναχός
και να σηκώνει τον αντίχειρα στον ουρανό
παραγγέλνοντας άλλο ένα οργασμό
απ’ το θεό των οργασμών
ή ζήταγε τη γλώσσα της
το φύλο του έως εσχάτων να κεντρίσει.
Ήτο στασιαστής και εραστής κυκλοθυμικός
οι Ιησουίτες μακεδόνες τον αποκήρυξαν
και οι αθηναίοι κοπρολάγνοι των γραφών
τον έκαψαν ζωντανό.
Η Αυγή δεν πρότεινε ποτέ ποιήματά του
εις τους αριστερούς αστούς
για να’ χουν να διαβάζουν στις γιορτές όταν κωλοβαράνε.
Και η Καθημερινή αμόλαγε κοπρόμυγες
σαν άκουγε και μόνο τ’ όνομά του.
Ήτο επίσης και δαμαστής της φύσεως αυτός
και ελευθερωτής κάθε γυμνής που σφάδαζε το μέσα της.
Ήτο, της κάθε παρθενωπής ο αποπλανητής
ο μέντωρ της καλογριάς
που γούσταρε να απατήσει το θεό με μιαν αιμομιξία.
Με τις μουνίσιες μπότες του
καταπατούσε το λεπτό γκαζόν της αγαμίας.
Τώρα διδάσκει δημιουργική γραφή στα σκουληκάκια
εκθέτει το λεπτό θέμα του έρωτος
το ευαίσθητο νεύρο της ψωλής του.

Παραμυθάνατος

Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα, μα το παραμύθι δεν τελειώνει ποτέ.

Ο παραμυθάς είναι ο μονάρχης της θαλπωρής τού βίου μας, όπως οι νέγροι στα παρθένα δάση είναι οι φύλακες της νιότης της ανθρωπότητας.

Όπως οι φυσαλίδες της γκαζόζας στο στομάχι μια θηλυκιάς αλεπούς είναι οι εξαίσιες άπειρες φυσαλίδες του χρόνου.

Τα πράγματα είναι όπως είναι, λέει το παραμύθι.

Η λογική είναι τόσο παράλογη και βίαιη και καταστροφική που βρίσκει γαλήνη όταν πλάθει το ζυμαράκι της πανάρχαιας τροφής των ηρώων και των διαβόλων.

Η λογική τού παραμυθιού τρυπά τους τοίχους της ερμηνείας, εκεί όπου ξεμυτίζει κάποιος ποντικός απ’ το ρουθούνι ενός πρίγκιπα για να διακοσμήσει το φιλί του θανάτου.

Αφού ο θάνατος μας στέλνει τηλεγραφήματα ολημερίς, ταχυδρομικές κάρτες με τη φάτσα τού πατέρα που πέθανε και τα χαμόγελα φίλων που τώρα ταξιδεύουν με την αθόρυβη βάρκα τους στο στερέωμα της αιώνιας φθοράς.

Όταν θελήσω θα περάσω απ’ το σπίτι σου, μου ψιθυρίζει ο θάνατος. Κι έπειτα νάτος, μ’ ένα πελώριο αντικλείδι ανοίγει την πόρτα και μου λέει, έλα, ώρα να πηγαίνουμε.

Μα την ίδια στιγμή ο παραμυθάς έρχεται και μου μιλά και με κοιτάζει στα μάτια. Δεν πρόκειται να πονέσεις καθόλου, μωρό μου, λέει. Απλώς ήρθε η ώρα σου, κι αυτό που σου χρειάζεται είναι ένας μεγάλος ύπνος. Υπάρχει απ’ τον ύπνο τίποτε καλύτερο;

Ο Χριστός είναι Τυρί

Μας έσκαψε το λάκκο ο Λακάν.
Αχ! και πότε θα σταματήσει αυτή
η καταραμένη ζωή να δείχνει τα δοντάκια της
την τερηδόνα των ξεροκέφαλων ποιητών της!
Βεβαίως θα με βρείτε στα σουπερμάρκετ
να γιορτάζω τις γιορτινές μέρες
σαν ζωύφιο στο βρακί της κοπέλας που τυλίγει το τυρί
σκεπτόμενος πάντα τον Νταλί
που έλεγε πως ο Χριστός είναι Τυρί
κατά προτίμηση έμενταλ με τρύπες.
Και θα με βρείτε να απολαμβάνω τη μοναξιά
ανάμεσα σε όσους έχουν χάσει τη φωνή τους
και θα με βρείτε να μετρώ κρυφά όλα τα κέρδη τού έρωτα
στην όχθη της λίμνης που αγαπώ
βλέποντας χήνες να κυλούν σχεδόν ακίνητες
βυθίζοντας πότε-πότε το κεφάλι τους στο νερό.

Η Αγία Τριάδα

Την Αγία Τριάδα θα σας εξηγήσω σήμερα.
Ακόμα πέντε-έξι τέτοια μαθήματα
και θα γίνετε καθηγητές στη Σορβόννη.
Επίσης ετούτα εδώ τα λόγια δεν είναι προφητείες.
Και λέω πάλι, σιγά μη σας εξηγήσω την Αγία Τριάδα.
Ψάξτε να βρείτε μόνοι σας,
τι εστί Αγία Τριάδα.
Και σιγά μη σας κάνω καθηγητές στη Σορβόννη.
Θα σας δώσω όμως μια μικρή βοήθεια.
Να ξέρετε πως, Αγία Τριάδα σημαίνει συμπόνια.
Μα η συμπόνια είναι χτήμα των προνομιούχων.
Όταν σκύβει ο πονετικός να ελεήσει έναν κακομοίρη
είναι γεμάτος περιφρόνηση,
καμώνεται συγκίνηση για να δείξει τα πλούτη του
κι η ελεημοσύνη που δίνει
δεν είναι παρά κλωτσιά στον κώλο μας.
Από αρχαιοτάτων χρόνων Αγία Τριάδα σημαίνει συμπόνια.
Βεβαίως Αγία Τριάδα σημαίνει και άλλα πράγματα
που θα εξηγήσω προσεχώς.

EverLast

Ένας πονεμένος άνθρωπος πλανιέται στον πονεμένο τόπο. Γύρω του δόλος και αυτοσαρκασμός.

Οι κατακτητές αισθάνονται νικημένοι απ’ την κατάκτησή τους.

Οι ερωτευμένοι αποφεύγουν τους ερωμένους τους.

Οι φιλάργυροι κάνουν την ανέχεια σύμβολο του πλούτου τους.

Οι δοξασμένοι καταθλίβονται απ’ την ίδια τους τη σιωπή.

Οι εραστές της ελευθερίας ξαναγυρνούν στη φυλακή.

Κι ο πονεμένος άνθρωπος πλανιέται στον πονεμένο τόπο.

Ο Παλαιός Των Οργασμών

Η αλληλεγγύη που γεννιέται από το φόβο κι όχι από τον έρωτα είναι κάλπικη, επικίνδυνη και διαστροφική.

Οι μεγάλες εταιρείες, συνεπικουρούμενες από τις κομματικές συμμορίες και τις θρησκείες, παράγουν πλέον πολλαπλές απαγορεύσεις, συντηρούμενες κυρίως από ρατσιστικά δόγματα.

Ένας πέπλος δυσπιστίας που προέρχεται από τον πολιτισμικό πλούτο που γεννούν οι σεξουαλικές επιμιξίες έρχεται να καλύψει το φιλελεύθερο προσωπείο των δυτικών κοινωνιών.

Τι πιο ανατρεπτικό και υπονομευτικό, αλήθεια, από ένα μέσο συγχώνευσης όλων των φυλών μέσα στον ίδιο οργασμό;

Και τι πιο ιαματικό απ’ την ερωτική πολλαπλότητα της ανθρώπινης φύσης που δε ζητά ταυτότητα ή διαβατήριο για να περάσει στη Νήσο των Ηδονών.

Μέσα στην ερωτική ουτοπία των καυλωμένων συγγραφέων που δραπέτευσαν απ’ τα φιλολογικά κουραφέξαλα και την κακόγουστη κοινοτοπία, μπορεί να δεις τη φλόγα του ποιητή που δε ζητά το θαυμασμό αλλά θέλει απλώς να τον πιστέψουν.

Γιατί, ότι δεν γίνεται πιστευτό, παραμένει διακοσμητικό και εγκιβωτισμένο στα ακαδημαϊκά μαγαζάκια.

Και γιατί, γενικά και πάνω απ’ όλα, όσοι κήρυξαν τον ερωτισμό στην ολότητά του διαχωρίζοντάς τον απ’ τον τυπικό και ανθρωπόμορφο ορθολογισμό είχαν σκοπό να απελευθερώσουν τη σκέψη ακόμα και σε επιβράβευση της τερατωδίας.

Οι αξιώσεις του Εμπειρίκου στο Μέγα Ανατολικό είχαν ως πρωταρχικό γνώρισμα την εκρίζωση κάθε μητρικού ενστίχτου που συντηρεί με ορμόνες καταστολής η Δυτική Αγία Κυριαρχία.

Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αποφασίζει για τα βυζιά και τα αιδοία των ανθρώπων.

Κανείς δεν μπορεί να κατουρά στα στομάχια μας και να μας πουλάει ως εμπόρευμα στο μαγαζί του.

Αν ο ελεύθερος έρωτας μπορέσει να γίνει κάποτε μέσο για ειρήνευση, χάρις σ’ έναν ιό μη επιθετικότητας, τότε οι στρατιώτες του σεξ οπλισμένοι με χάπια πόθου, θα είναι έτοιμοι να θυσιαστούν για να προσβάλουν με τον ιό την ανθρωπότητα.

θα είναι έτοιμοι να καυλώσουν και να πεθάνουν, ως αποσυνάγωγοι θεοί που δείχνουν το δρόμο της συνύπαρξης κι όχι το δρόμο της βίας και του ανταγωνισμού που επιβάλει ο νάρκισσος εργοδότης της πολιτικής ορθότητας και ο πολιτικάντης του κώλου .

Το στομάχι του θεού

Ο θεός έχει ωραία μελαχρινά φρύδια, ωραία δόντια, ύφος όλο υγεία και φρεσκάδα, εξαίσιους γλουτούς, μιαν αλογίσια δύναμη, ένα ατσάλινο σκαρί κι ένα πραγματικά μουλαρίσιο πέος, εκπληκτικά τριχωτό και προικισμένο, με μια σχεδόν μόνιμη στύση.

Έτσι είναι ο θεός, σαν να τον έχουν σχεδιάσει οι άνθρωποι με τα ίδια τους τα χέρια.

Μα ο θεός κάποια στιγμή ξεφεύγει απ’ τα χέρια των ανθρώπων κι από αριστούργημα της φύσης γίνεται μανιασμένος τίγρης.

Αλίμονο σ’ όποιον δεν υπηρετεί εκείνη τη στιγμή τα πάθη του.

Απ’ το πρησμένο του στήθος πετάγονται φοβερές κραυγές και φριχτές βλαστήμιες. Τα μάτια του βγάζουν φλόγες. Αφρίζει και χλιμιντρίζει.

Κανείς δε μπορεί να συλλάβει που πηγαίνουν οι τεράστιες ποσότητες φαγητού που καταβροχθίζει.

Παίρνει τακτικά γεύματα, μεγάλα και πλουσιοπάροχα. Ξεριζώνει τα σπλάχνα των ηρώων και τα νεφρά των παιδιών. Λιανίζει γυναικείους μαστούς και σπάει τα κόκκαλα των εραστών που τού δείχνουν τους ανυπόμονους καρπούς των χεριών τους.

Ο θεός για να ζήσει χρειάζεται τροφή και οι πιστοί άνθρωποι ταΐζουν τακτικά το θεό τους.

Ερωτικός Υλισμός

Αγόρια και κορίτσια, εσείς
που θα περάσετε από δω,
τα φίδια που θα σας δαγκώσουν
κοιμούνται κάτω απ’ τον αγρό.

Ψωμί

Το κλεμμένο ψωμί είναι ακόμα πιο νόστιμο απ’ το ψωμί της αγάπης και το ψωμί της προσφοράς όσων έχουν να το πληρώσουν.

Τρώμε αυτό το κλεμμένο ψωμάκι και νιώθουμε την ένταση αυτού του κόσμου όταν τρέχει να το αποκτήσει.

Το σταρένιο ψωμί είναι το όπιο του στομαχιού που κάνει να βλέπουμε τον κόσμο όπως είναι στ’ αλήθεια. Ένας κόσμος πρωτόγονος, κυβερνημένος απ’ τη μαγεία, ένας κόσμος όπου ο φόβος και το ένστιχτο έχουν τον πρώτο λόγο.

Τρώω το ψωμάκι, αυτό που έκλεψα λίγο πριν και νιώθω πως σ’ αυτή την απόκρυφη ελαφράδα της κλοπής του ψωμιού οφείλει το μεγάλο τούτο πλοίο του κόσμου την ικανότητά του να επιπλέει μέσα στο χρόνο.

Όρθιοι πάνω σε μια υδρόγειο από νευρικούς εραστές και υπέροχους σπειροειδείς αφαλούς που περιμένουν ανταπόκριση, δαγκώνουμε την κόρα του ψωμιού.

Είμαστε οι ποιητές των σταυρώσεων. Τα ποιήματά μας ξεπηδούν απ’ τις εκρήξεις του θυμού μας κατά της ποίησης. Μέσα μας σταυρώνεται ο ίδιος ο ποιητής, σταυρώνει την ποίηση, τη φτύνει και τη λογχίζει. Ξέρουμε πως το μακελειό της πείνας πρέπει να τελειώσει με την κλοπή του ψωμιού.

Γεμίζουμε τα στομάχια μας και προσχωρούμε. Η ηθική των χορτάτων δεν είναι η δική μας ηθική. Κάθε πρωί κλέβουμε ένα καρβέλι απ’ τον πάγκο του χορτάτου κόσμου. Του κόσμου που μαθαίνει στα παιδιά του πως το να κερδίζεις το ψωμί είναι σημαντικότερο απ’ το να το τρως.

Είμαστε ποιητές σημαίνει πως το αιώνιο σκάνδαλο της κλοπής του ψωμιού το αρχίζουμε κάθε μέρα απ’ την αρχή.

Αντιτάσσουμε τη ζωντανή γεωμετρία της ζωής στη διακοσμητική γοητεία των ποιημάτων που γράφονται για αυτή.

Η κλοπή του ψωμιού είναι το πιο σπουδαίο μας ποίημα.

Ο σκεπτόμενος κώλος

Κάθε τι που αρνείται να εκτεθεί στα βλέμματα, θεωρείται ευθύς εξ αρχής ύποπτο, και μάλιστα συνωμοτικό.

Η δημόσια έκθεση της ιδιωτικής ζωής, που συχνά αποκτά υστερικό χαρακτήρα, βρίσκει τη δικαιολόγησή της στην λατρεία της αυθεντικότητας και της ειλικρίνειας.

Κατά τη γαλλική επανάσταση σφραγίστηκε ανεξίτηλα ο διαχωρισμός ανάμεσα στο δημόσιο και ιδιωτικό χώρο. Το σπίτι και οι χώροι του σπιτιού άρχισαν να αντιστοιχούν σε μια οικογένεια με ηθικές και πολιτικές αξίες.

Το αστικό σπίτι δομήθηκε με άξονα το διαχωρισμό ανάμεσα στο χώρο της αναπαράστασης και της κοινωνικότητας, δηλαδή το σαλόνι, και το προσωπικό άδυτο που είναι το υπνοδωμάτιο και το μπάνιο.

Η αλλιώς το αποχωρητήριο, τον καμπινέ, το βε σε, το μέρος, τον πιο μυστικό χώρο του σπιτιού, εκεί όπου ξεφορτωνόμαστε τα φτιασιδώματά μας και τα ρούχα μας βλέποντας τον εαυτό μας σε όλη του τη γυμνότητα και όχι υπό την κοινωνική του εμφάνιση.

Η εξέλιξη και οι επαναστάσεις ανάγκασαν πρώτα τους αστούς κι έπειτα τους προλετάριους να εγκαταλείψουν τις εξωτερικές τουαλέτες.

Η εκκλησία θεώρησε πως αυτή η μέριμνα για το σώμα ευνοεί την αμαρτία. Τα εγχειρίδια των εξομολογητών, οι οποίοι αναλάμβαναν να ρυθμίσουν τα προβλήματα συνείδησης των πιστών παρεισφρέοντας στην ιδιωτική τους ζωή, είναι σπουδαίες πραγματείες πάνω στην πορνογραφία της καθημερινής ζωής.

Σήμερα που ο έλεγχος της εξομολόγησης πέρασε απ’ τα χέρια της εκκλησίας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που λειτουργούν ως καμπινέδες της ανθρώπινης ψυχής, τα βλέμματά μας παρακολουθούν τον οιδιπόδειο ακρωτηριασμό της συνείδησης.

Η παράνοια είναι αναμφίβολα το αντίτιμο της διαρκούς έκθεσης των «εν οίκω» αλλά και της πανοπτικής παρακολούθησης την οποία κατέστησαν δυνατή οι νέες τεχνολογίες.

Ο άνθρωπος χάνει ξανά την ιδιωτικότητά του στο όνομα της παγκόσμιας Εκκλησίας της Κατανάλωσης και της διαφάνειας.

Η κατανάλωση απαιτεί διαφάνεια. Ξεβράκωμα. Βγάλτα όλα στη φόρα, τώρα.

Αποχαιρέτησε τον πεθαμένο σου φίλο ή τη γκόμενα και το γκόμενο που έφυγε γράφοντας μια συναισθηματική μαλακία που θα διαβάσουν ηδονοβλεπτικά οι Άλλοι.

Η έκθεση της ιδιωτικής ζωής αποκτά εδώ χαρακτήρα δημόσιας εξομολόγησης. Μια ιδιωτική ζωή συχνά ρηχή και χωρίς γεγονότα. Στάσιμη, όπου μοιράζεσαι με άλλους δικτυωμένους τα απόκρυφα του ψυγείου σου, του λουτρού ή του υπνοδωματίου σου.

Ο ενδότατος χώρος είναι τώρα φρεσκοσκαμμένο λαγούμι. Μα ο άνθρωπος για να ζήσει ουσιαστικά και να είναι ευτυχισμένος πρέπει να χαρεί πρώτα την ιδιωτικότητά του.

Να παίξει με το σώμα του και τα σώματα των άλλων. Να κρυφτεί από τα βλέμματα όλων για να καταστήσει δυνατή τη σχέση με τον άλλον.

Η γοητεία προϋποθέτει το χωρισμό. Έχει ανάγκη από αδιαφάνεια, μυστικότητα και εχεμύθεια.

Η κοινωνία αυτή που υποκριτικά ενδιαφέρεται για την υπεράσπιση των ατομικών ελευθεριών έχει καταργήσει το μυστικό και το απόρρητο. Τον παράδεισο που έχουμε μέσα μας και πρέπει πρώτα να τον συστήσουμε στον εαυτό μας, πριν τον πουλήσουμε ως κόλαση στους άλλους.

Ανατομία του θείου και του μιαρού

Οφείλεις, αφού έρθεις σ’ αυτή τη ζωή, να δοκιμάσεις τα πάντα. Οφείλεις να μεταβάλεις τις απέχθειες σε ηδονές και τις δυστυχίες σ’ ευτυχίες.

Κι επειδή πολλές φορές όλα αυτά μένουν στα χαρτιά πρέπει να ταυτίσεις την τέχνη τού διακονιάρη κάθε χαράς με τη λίγη ζωή που σου αναλογεί.

Πολλές φορές μιλάμε με το πρόσωπο ενός άλλου, οικειοποιούμαστε τη φωνή του και προβάλουμε το λόγο του ως δικό μας λόγο.

Αυτή η αναπαράσταση νοείται πολλές φορές ως θανάσιμη πτώση. Λίγοι μπορούν νιώσουν τη μεταμφιεσμένη μας σιωπή και την αταξία της αυθόρμητης πράξης μας ως τον καρπό μιας άκρας ευαισθησίας.

Θυμώνουμε εύκολα γιατί είμαστε με το μέρος της Φύσης και όχι με το μέρος του Θεού και της Ηθικής. Ενός θεού φερέφωνου της ανθρώπινης ματαιοδοξίας και μιας Ηθικής του μαντριού.

Χαιρόμαστε εύκολα και καυλώνουμε εύκολα τόσο που τη χαρά και την καύλα μας θέλουμε να την εγγράψουμε στο μεγάλο βιβλίο του κόσμου.

Το πολύπτυχο αυτό που απηχεί τις διαδοχικές του αναδιπλώσεις. Τις εγγραφές λέξεων και ιδεών που συνιστούν ένα είδος οντολογικής δωρεάς. Το κλάμα και τη βλαστήμια που κινούνται ευέλικτα σαν τον κεραυνό.

Συνεχίζουμε λοιπόν αυτή την προσπάθεια της ανάπηρης ταξιθεσίας, παρά τις τόσες απελπισμένες κλήσεις αμοιβαιότητας.

Μέσα σ’ αυτό το ασύλληπτα τεράστιο βιβλιακό τσουκάλι των γραπτών κειμένων από καταβολής γραφής, δεν μπορούμε παρά να κρυφογελάσουμε με το σαρδόνιο αλλά και μειλίχιο ήθος του φαρσέρ που αναδύεται στη νέα εποχή της χλιαρής υποψίας.

Κοιτάξτε με μονάχα μέσα απ’ την κλειδαρότρυπα της γραφής!

Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει

Αποδυναμώνουμε τη σκέψη όσων θαυμάζουμε κι όσων αγαπούμε. Η αγάπη δεν είναι έρωτας αλλά πήδημα της καρδιάς του άλλου. Ο θαυμασμός ακόμα χειρότερος.

Στην ανταγωνιστική μας ανθρωπότητα που σιχαίνεται τους κομμουνισμούς και τις αναρχίες τον πρώτο λόγο έχει η εκλογίκευση της σκληρότητας.

Η αγάπη και η σκληρότητα είναι σαρκώματα που φέρουμε πάνω μας από καταβολής σχισμής.

Μέσα μας ακριβώς βρίσκεται το τσιγκέλι που βαστάει όλους τους πόθους που βοηθούν να κάνουμε παρανάλωμα τους φυσικούς μας πόρους.

Η θεϊκή μας φύση είναι τόσο ανίερη που μας κάνει να κυριαρχούμε πάνω στα πράγματα.

Ο βαθύς ερωτισμός είναι το αντίπαλον δέος του θαυμασμού και της αγάπης.

Απ’ τους θρησκευτικούς τρόμους του παρελθόντος περάσαμε αισίως στο σαδισμό της κατανάλωσης και της διδασκαλίας.

Περάσαμε στο θαυμασμό και τη σαγήνη. Στην απενοχοποίηση της ανθρωποβοσκής και στην απορύθμιση της φύσης που δουλεύει μέσα μας.

Γνωρίζω εν απολαύσει και απολαμβάνω εν αγνοία. Για να γνωρίσω πρέπει να απολαύσω. Για να μάθω πρέπει να καυλώσω. Για να καυλώσω πρέπει να αφεθώ. Αν δεν αφεθείς δεν θα μάθεις.

Ο μαθητής και ο δάσκαλος είναι η πρώτη βαθιά ερωτική σχέση. Στις κοινωνίες μας ίσως η πιο βαθιά τραυματική σχέση. Γιατί στις κοινωνίες μας ο δάσκαλος είτε σαγηνεύει είτε τρομοκρατεί.

Απ’ τη μια η αγάπη και ο θαυμασμός κι απ’ την άλλη ο τρόμος και ο φόβος.

Ο σαγηνεμένος είναι παραμυθιασμένος και ναρκωμένος απ’ το παγόνι που δείχνει τα πλουμιστά φτερά του. Είναι ο χάνος που δε σκέφτεται αλλά θαυμάζει και γλείφει.

Ο φοβισμένος απ’ την άλλη είναι καμένος και δια παντός μαγαρισμένος απ’ το φόβο. Μα ο ερωτευμένος είναι αυτός που μαθαίνει τους άλλους και μαθαίνει απ’ τους άλλους.

Ο ερωτευμένος είναι δάσκαλος και μαθητής. Δεν είναι ο κατηχητής που διαφεντεύει την εκλέπτυνση της υποκρισίας.

Με το πιο φυσικό τρόπο έξω από θαυμασμούς και αγάπες απογυμνώνει μπρος στα βλέμματά μας αυτό που γνωρίζει.

Δεν αφήνει τίποτε να καλύπτει τα πράγματα.

Μονάχα η γύμνια της εκθαμβωτικής φωτεινότητας που διακηρύσσει ο αιώνιος νόμος της φθοράς.

Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ Ή επιχειρήματα για το δέρμα της

Το δερματάκι σου όπιο
σα να λέμε Δυτικοί εναντίον Οθωμανών.
Το στήθος σου ακρογιαλιά της Κρήτης.

Κι αυτή η σχισμή μ’ είχε μέσα της κάποτε.

Το δερματάκι σου
όλο πτυχές
πτυχία.

Ω σύντροφε Στάλιν, την αγαπώ.
Είναι Ρωσίς.
Απ’ το κορμί και κάτω Μόσχα μοσχομυριστή.
Τη νύχτα αν βάλεις το αυτί σου στην κοιλιά της
ακούς τον μπολσεβίκο οργασμό
να γουργουρίζει σφυροδρέπανα.
Ακούς μες στη ζεστή θωπεία των εντέρων
τα ακμαία Σοβιέτ
να βγάζουν αποφάσεις:
δυο ώρες δουλειά για φαί
κι έπειτα έρωτες στις ντάτσες.

Aχ! το δερματάκι σου Οχτωβριανή μου αναπολώ.
Ωμά κοκορέτσια πάνω σου
οι εχθροί του λαού.

Έτσι γαμούν οι προλετάριοι, κανάγιες.

Ελλάς Ελλήνων Οργασμών

Κάτι υπολείμματα χαμού
έσκυψες να τα γλείψεις απ’ το πάτωμα.
Eγώ ήμουν νυμφίος κάτω απ’ τη μασχάλη σου.
Eσύ νυφούλα μ’ ένα δράκοντα στο στόμα.

Έτσι νομίζω έγιναν τα πράγματα.

Ο δεξιός μηρός σου
φορτώθηκε το χάραμα στον τρίκυκλο οργασμό
να πάει για Κορινθία.
Έχασκε o ανοιγμένος σου αφαλός.
Eλόγου σου εκάπνιζες βουνίσιο αεράκι.
Έπεα πτερόεντα Αχ και Βαχ της συνευρέσως.
Οι Τούρκοι μού είπες θέλουν το Αιγαίο μου
Οι Βούλγαροι ζητούν τις ωοθήκες μου
Οι Αλβανοί θέλουν τις ρόγες των βυζιών μου

Βάστα γερά κορίτσι μου, μη σε διαμελήσουν

Ελλάς Ελλήνων Οργασμών
Ελευθερία ή Ερωσθάνατος
Ο Έλβις ζει

ξέρεις εσύ από συνθήματα

Ο Πανάγιος Μπάφος

Όταν η ζωή και η συνείδηση ταυτίζονται ο τρελός αγοράζει την ψυχή ενός παιδιού για πενταροδεκάρες.

Όλοι οι περιφρονημένοι και οι απόβλητοι βάζουν στη ζωή φωτιά αποτινάσσοντας από πάνω της το βραχνά που της έβαλε ο μύθος απομυζώντας κάθε σταγόνα ευχαρίστησης απ’ τα θαλερά βυζιά της.

Η σάρκα σας, Δεσποινίς Ειμαρμένη, είναι ήδη ένα πρόβλημα για τους κοινούς θνητούς.

Όσους δεν δοκίμασαν λίγη σοκολάτα απ’ τον εύθραυστο χαρακτήρα σας.

Όσους δεν κατάλαβαν γιατί ο Βαν Γκόγκ ζωγράφισε ένα κηροστάτη πάνω στην άδεια πολυθρόνα του Γκωγκέν.

Κάθε αίσθηση είναι παράγωγη της εικόνας της ερωτικής κίνησης. Σωματίδια ύλης που περιφέρονται αμήχανα μέσα στην αχανή πανωλεθρία των νοημάτων.

Μια παράξενη καλοκαιρία μέσα στο χειμώνα.

Πρώτη ύλη από καπνό και συνουσία.

Γαλάζιες μύγες που κάθε τόσο ξεμπουκάρουν απ’ τον παράδεισο για να γλείψουν τις ακαθαρσίες κάτω απ’ τα νύχια όσων δραπέτευσαν νύχτα απ’ την κόλαση μιας ζωής δίχως οργασμό.

Το ανοργασμικό κράτος τροφοδοτεί τον μικροαστικό αναρχισμό με τις απαγορεύσεις του.

Το σύνταγμα διαλαλεί την έλλογη αδυναμία μας να περιφρουρήσουμε τις επιθυμίες μας. Να ενσαρκώσουμε την ανθρώπινη σκέψη σε μέθη και ελευθερία.

Μια μέθη που προσφέρεται ως δώρο στους αγαπημένους μας χωρίς να φθαρεί.

Μια μέθη χαράς και όχι ταραχής και μια μέθη ισχύος πάνω στα πράγματα που εξουσιάζουν οι μηδαμινοί. Τους έρωτες που τους ενισχύουν τα μανιτάρια και οι τρούφες της υγρασίας.

Χώμα από πνεύμα και κοπριά.

Σπόροι που αναστατώνουν τους μάταιους λυγμούς.

Σπόροι που μεγεθύνουν τα ερωτικά σημάδια κάτω απ’ το φως της γαμήλιας ουσίας.

Σπόροι της αγνότητας από βροχή και πυκνά σύννεφα. Από ανθισμένα κλαριά και υδρόβιους κάλυκες. Μυρουδιές της χλομής σελήνης και του σκοτεινού ήλιου.

Αιδοίο λαχταριστό.

Απάτητο μυρωδάτο δάσος με γιασεμιά.

Χρώμα κόκκινο και κίτρινο από βογγητό.

Καπνός καμωμένος απ’ το πνεύμα εκείνου που επιθυμεί.

Μέταλλα που ζεσταίνονται για να γίνουν ένα. Εν το παν. Χωρίς την πανούκλα των απαγορεύσεων που επιβάλει ο θανατόκοσμος της ομοιομορφίας.

Ζούμε μυθικά εκεί όπου αρνούμαστε να γίνουμε ιδιοκτήτες της ομορφιάς.

Ζούμε μυθικά εκεί όπου ο άλλος είναι σύντροφος. Εκεί όπου τα χείλη από εγωιστικά μικρά πλάσματα γίνονται ζοφεροί καπνιστές μυριάδων θεών από αγέννητες ιδέες.

Θυρωρεία του θανάτου και ντοσιέ της ποίησής μου.

Ποιος είσαι με ρωτάει ο Κύκλωπας Καιρός. Ο Κανένας του απαντώ, πιασμένος απ’ τη μαλλιαρή χοντρή πέτσα των προβάτων. Των σφαχτών που ακούω την κοιλιά τους να επιθυμεί και να γουργουρίζει. Των σφαχτών που επιθυμούν αλλά αδρανούν τρέφοντας την ίδια τους τη σφαγή.

Εγκώμιο για τις μουνότριχες

Η χυδαιότης υπήρξε το όπιο του λαού.
Είμαι χυδαίος άρα υπάρχω.
Όταν κάνει όνειρα ο πούτσος το μουνί γελά.
Ω αγία ποίηση! η σιωπή με κάνει να υπάρχω.
Ο όχλος μέσα στους χλευασμούς της εξουσίας
χόρευε πάντα το χορό του Δαίμονα και του Θανάτου.
Μάτια μου μυρίζω το μουνάκι σου.
Δώσε άφεση αμαρτιών στη φλύαρη μελαγχολία μου.
Κι εσείς Εραστές με τα πιστά σας δάχτυλα
ψάξτε κάτω απ’ τις φούστες να βρείτε τον ηγέτη σας
ανακαλύψτε το γλυκόπιοτο μουνάκι.
Η έκσταση παρέχει την αφορμή.
Όλα όσα ξέρουν οι πέτρες
άργησαν να τα μάθουν οι άνθρωποι.
Το μουνί είναι δυνατότερο απ’ όλους τους ψηλομύτηδες.
Το μουνί είναι δυνατότερο απ’ όλες τις κυβερνήσεις.
Οι σιχαμένοι κάφροι στάζουν φαρμάκι
όταν βλέπουν να παρεισφρέει στα ποιήματά μου το μουνί.
Μα εγώ το πήρα το μάθημά μου.
Αν δεν κοιμηθείς με το μουνί στο στόμα
δεν θα ξυπνήσεις ποτέ ποιητής.
Το παπαδαριό σκανδαλίζεται απ’ το μουνί.
Απ’ το γυναικωνίτη κάποτε ο Ιησούς
κατούρησε το χριστεπώνυμο ποίμνιο.
Το πεδίο μάχης είναι ένα μαδημένο μουνί.
Οι στρατιώτες πέφτουν πάντα στους λάκκους
που τους έβαλαν να σκάψουν οι κεφαλαιοκράτες.
Ω μουνότριχες! έχετε διαλέξει τα ανάκτορά σας με σοφία.
Ξανθές ή πορφυρές
Μελαχρινές και ατίθασες
Η ψυχή μου πέρα από κάθε πίστη
αναμοχλεύει τις λεπτές απολαύσεις.
Υπάρχει άραγε τίποτε καλύτερο
απ’ το να ξυπνάς με τις μουνότριχες στο στόμα;
Οι ξενέρωτοι λογοτέχνες δεν αγαπούν το γλειφομούνι.
Οι ξενέρωτοι λογοτέχνες κυνηγούν τα βραβεία.
Οι νεαρές ποιήτριες δεν αγαπούν το μουνί τους.
Γράφουν αντρικά ποιήματα.
Η ελληνική ερωτική ποίηση ξοδεύεται σε νοσταλγίες.
Οι ποιητές μας προσπαθώντας να γίνουν καταραμένοι
εγίναν αντιερωτικοί.
Ούτε μια μουνότριχα δε θα βρεις
στις μαγαρισμένες ανθολογίες.
Κι ο Αχιλλέας όταν του άρπαξαν απ’ τη σκηνή του
την αιχμάλωτη καλλονή
κράτησε για ενθύμιο μερικές μουνότριχες.
Βρισηίδα καλλιπάρηον και λοιπά και λοιπά.

Γεωλογία Θράκης

Πως μου έκοψε τη γλώσσα
επάνω στο γλωσσόφιλο
η Μις Κομοτηνή
είναι γνωστό στο πανελλήνιο.

Δοκτορέσα, σεβαστή χασάπισα της Θράκης
χαλάλι σου η γλώσσα μου
όσο έχω τα δάχτυλα ακόμα
μπορώ να ψαύω
τα ορυκτά συστατικά των πετρωμάτων σου.
Τα ζυγωματικά της αποξηραμένης σου αγάπης.
Μπορώ, έστω μουγκός
να ψιθυρίζω με τα χείλη
τη φαιά μου εκσπερμάτωση.

Μπορώ
-το λεν οι αριθμοί-
να ξεκοιλιάσω τη βροχούλα και το χιόνι
απ’ τις γάμπες σου.
Να καταστρώσω σχέδια
στις εκβολές του ουρανίσκου
για διείσδυση
στο πορφυρό λαρύγγι σου.

Άσε με όμως τώρα
πετάω πέτρες
στα κωλόπαιδα που σε είπανε βακέτα.

Hasta la victoria siempre

Συγνώμη, είπε το ρούμι στην τεκίλα
είχα μια φαντασίωση από λεμονανθούς
καθώς γλιστρούσα
ως υπερόπτης γκόμενος
στο πιο βαθύ λαρύγγι της Καραϊβικής.

Η μάμη μου έπλενε πιάτα στη Χαβάη
κι ο κίναιδος πατήρ μου αποσκίρτησε
στα γαστρικά υγρά του Μεξικού.

Νύφη πολλά υποσχόμενη, μηλόχρους.

Ο κομαντάντε μου έμαθε πώς
να μαλακίζομαι στον καναπέ του σαλονιού
για τους τουρίστες,
πώς, να κάνω σεξ με μια φέτα λεμονιού
σφίγγοντας στη μπουνιά ένα δολάριο.

Τόσο σκοτάδι έζεχνε
κάτω απ’ τα παπλώματα
την ώρα που συλλέγαν απ’ τις χούφτες μου
οι ντελικάτοι εραστές ζαχαροκάλαμο,
την ώρα, που κάτι αγχώδεις ψωραλέοι φαλλοκράτες
με τάιζαν κινίνα και ασβέστη.

Μεθύσια αναμνηστικά για να τα πάνε στη μαμά.
Ω ναι! είχε δίκιο ο Φιντέλ.
Οι δυτικοί θέλουν μονάχα να γαμήσουν.

Υποσημείωση στη μηχανική των μαζών

Η λαϊκή επιθυμία παρασύρει στο διάβα της όλη την ακίνητη ύλη των απαγορεύσεων και των τύπων, όπου προσπαθεί να την περικλείσει ο θεοκρατικός μηχανισμός.

Ακολουθεί τη γενετήσια ορμή που συγκλίνει προς τις ορέξεις της βαρύτητας.

Ακολουθεί με γυμνό μάτι τις μαύρες εγκοπές ενός ακαθοδήγητου χάους απ’ τις εξουσίες. Εκεί όπου ξεμυτά ένα επίπεδο ζωής, σαν λουλουδάκι πάνω απ’ την άσφαλτο, σείοντας τα μετρημένα κοκαλάκια της ανθρώπινης ψυχής και τα γεννητικά όργανα που οι προδότρες καύλες οδηγούν στον ερωτικό πυθμένα.

Η λαϊκή επιθυμία όταν εκφράζεται αβίαστα μοιάζει με τη μικρούλα μοιχαλίδα που ανάμεσα στην φρίκη και την ομορφιά διαλέγει την τεμπελιά και τη χαρά και την ανάπαυση απ’ το σκουριασμένο έγγαμο βίο του βιοπορισμού.

Η λαϊκή επιθυμία είναι εφαρμοσμένη πάλη των τάξεων εκεί που οι τάξεις γίνονται σεξουαλικά πειθήνιες στη μια και μοναδική άποψη.

Η λαϊκή επιθυμία κάποτε αποκτά μια γνησιότητα μοναδική, αντλώντας απ’ τον ωκεανό δακρύων των συνανθρώπων μας το δηλητήριο της αλλαγής. Γιατί όταν η αλλαγή δεν δηλητηριάζει τον παλιό άθλιο κόσμο είναι συμβιβασμός και ενσωμάτωση. Τρίτος δρόμος.

Αίτηση δεσποινίδος

Συμπλήρωσε στην αίτηση:
Επάγγελμα: Μαμή της Ιστορίας.
Απόφοιτη μαχών.
Ετών πολλών χιλίων.
Έδειξε την κοιλιά της στον υπάλληλο
τη φούστα σήκωσε να δει αυτός
τις δαγκωνιές των μπολσεβίκων, να πιστέψει.

Αιτούμαι επιδόματος σπασμών
Αιτούμαι ένα ταμπόν επαναστάσεως
να μου ρουφά το αίμα
Αιτούμαι εραστή των κάτω άκρων
Αιτούμαι εραστή γλουτών
Αιτούμαι εραστή γοφών και μέσης Αφρικής
Αιτούμαι εραστή ρογών
Αιτούμαι εραστή λαιμού και ωμοπλάτης
Αιτούμαι εραστή σχισμής και διακορεύσεως
Αιτούμαι εραστή χαδιών πριν και μετά.

Να, υπογράψτε εδώ, της είπε ο υπάλληλος.
Εδώ, που υπογράφουν με σταυρό οι αναλφάβητοι
-της γης οι κολασμένοι-
και οι ανέραστες κοπέλες με φαλλό.

Κάθε Δευτέρα βράδυ στις εννιά
συνεδριάζει η επιτροπή για τις παρτούζες
να περιμένετε τηλέφωνο απ’ τον αρμόδιο οργασμό
δεσποινίς Βία.

Και τότε αυτή πλησίασε
ρουφώντας απ’ το στόμα του τη λέξη οργασμό
κι έτρεξε να προλάβει
τ’ αεροπλάνο για Συρία.

Νεκροψία ερωτοχτυπημένης κορασίδος

Το πτώμα ευρέθη εις άριστην κατάστασιν
και έδιδε την εντύπωσιν
τινός αποθανόντος συνεπεία ηδονής.
Οι μαστοί ήσαν διογκωμένοι αλλά όμως υγιείς
και η ψυχούλα εζύγιζον περί τας έξι λίβρας
καθότι ήτο ευτυχής την ώρα του θανάτου
και οι μήνιγγες ήσαν ζεστοί
σαν αρουραίοι στην κοιλιά του Λόρδου Βύρωνος
και οι νεφροί διαυγείς
και η ουροδόχος κύστις απαστράπτουσα.

Ετούτα εδώ τα ευσύνοπτα απεφάνθη
ο Ιατροδικαστής Ιονίων νήσων και Εγκρεμνών
και διέταξε η σωρός να μπει σ’ ένα βαρέλι
που περιείχε εκατόν ογδόντα γαλόνια οργασμών,

ω! μακριά απ’ την Κοιλάδα των Χειλιών,
τη Λίμνη του Μικρού Αφαλού,
τον Μεγάλο Χαμένο Παράδεισο του Φαλλού
και το Μεγάλο Ποταμό του Δάσους των υγρών.

α μπε μπα μπλόμ

Εδώ τους καίμε τους νεκρούς έρωτες, μαντάμ
α μπε μπα μπλόμ, λέμε
να φύγουν τα δαιμόνια απ’ τη μήτρα
μεσάνυχτα έρχεται ο Χάρπο Μάρξ να μας διασκεδάσει
σχεδόν μουγκός αγριόλαμπρος αστείος
μια κοπελίτσα απ’ το Σουδάν
μας φέρνει τρόπαια αγκαλιές
να διώξει λίγο από πάνω μας
τη γελαστή αρρώστια του θανάτου

Εδώ τους καίμε τους νεκρούς έρωτες, μαντάμ
και
Ω θε μου! γυρνάς και λες
στα σκέλια του νέου έρωτά σου

τα χείλη είναι πάλι χείλη
κανένα σώμα δεν ξεχνά

Μην ομιλείτε εις τον ποιητή

Ας τα πάρουμε όλα με τη σειρά.
Πόσων ημερών νύχτα είστε κυρία μου;
Κι αυτή η γύμνια που κατάσαρκα φοράτε, σκέτο σονέτο.

Ως ποιητής ανώνυμος που σπαρταρά
γλείφοντας
μιας ανώνυμης κυρίας το κουφέτο, ομιλώ.

Μην ομιλείτε εις τον ποιητή, λοιπόν
όταν αυτός διάγει εκτός γάμου
λειχία εξωγήινη.

Ιδού, ο δικαστικός κλητήρ
ρυτιδιασμένο κρέας ηδονής.
Έκανε έξωση
στο φρέσκο μου συντακτικό από λυγμούς
και τες ομοιοκαταληξίες μου οδήγησε
στο φορτηγό με τα αμπαζούρ και τους κολάφους.

Μα όλα καταλήγουνε σε Αχ!
νυχιές ξεγυρισμένες στους γλουτούς
και στο τηγάνι της κοιλιάς ζάχαρη άχνη
μιαν αλοιφούλα
που αλείφουν στα ρέιβ πάρτι οι μοναχές.

Τώρα μετά απ’ αυτά
παραμονεύω σαν κι εσένα εμένα να με φάω.

Μη με διαβάζετε λοιπόν
αν δεν έχετε παρακολουθήσει
εκσπερματώσεις αγνώστων
οργασμούς με λέπια στ’ αγκίστρια των ψαράδων
τραντζιστοράκια σε κουζινάκια που αντηχούν
τις προσευχές των κοριτσιών
που ανακατεύουνε ζουμιά στις κατσαρόλες.

Ω ναι, είναι το σύμπαν βλέπετε, κυρία μου
αιωνίως γκαστρωμένο
κι όχι οι καιροί, κατά πως λεν
οι αναθεωρητές του οργασμού
και οι κηροπλάστες.

Κι ο χρόνος είναι μαϊντανός
που νοστιμίζει το κομψό μας μαύρο πτώμα.

Τσουτσουνομαχίες

Ένα Χεγκελιανό αξίωμα, λέει, πως η κωμωδία αρχίζει εκεί ακριβώς που τελειώνει η τραγωδία.

Ο κωμικός άνθρωπος είναι ασφαλής επειδή ακριβώς οι σκοποί του δεν αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να διακωμωδηθούν.

Ο κωμικός ήρωας υποκρίνεται αυτό που είναι χωρίς να αμφιβάλει για τον εαυτό του. Κάνει τον καραγκιόζη, δηλαδή κάνει τον άλλον να γελά, άρα επιδεικνύει μιαν ανωτερότητα που έχει να κάνει με το συναίσθημα του άλλου.

Το να κάνεις έναν άνθρωπο να γελάσει δεν είναι λίγο. Το να τσαλακώσεις την δεδομένη πραγματικότητα και να την πετάς στα σκουπίδια σημαίνει πως διαθέτεις εξουσία.

Τίποτε δεν σε πτοεί όταν γίνεσαι κωμικός. Ούτε ο θάνατος, ούτε η απελπισία.

Η ασέβεια προς τα ανθρώπινα πάθη και του φόβους είναι η απόλυτη ελευθερία.

Ο κωμικός εαυτός μας υπερτερεί απέναντι σε κάθε τι που ενδέχεται να μας συμβεί.

Ένα περιδέραιο από γέλωτες μπορεί να στολίσει την περιστασιακή ασχήμια της ανθρώπινης φύσης.

Πάνω στο γραφείο του τραπεζίτη ο σάτυρος χορδίζει τα ερωτικά μυστικά ενός αντιερωτικού κόσμου που κρύβει κάτω απ’ το χρυσό φλούδι το σάπιο καρπό.

Η ποίηση του καιρού μας μοιάζει παρασάνταλη και βλαμμένη όταν παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά.

Ποιητές που γράφουν για το χειμώνα και το θέρος. Ψώνια που επιδίδονται σε ομηρικές τσουτσουνομαχίες.

Ο έχων τσουτσούνι μακρύ θα κερδίσει το βραβείο Μπαρμπέρη της εταιρίας αντιγραφέων. Ο διαθέτων τσουτσούνι πλακέ θα κερδίσει κρατικό βραβείο.

Καταραμένοι και συγκαμένοι, κωμικοί μες στην τραγικότητά τους, με ψεύτικες πόζες μοιραίων καπνιστών που περιμένουν τον καρκίνο. Απαγγέλοντας ποιήματα που λες και γράφτηκαν την εποχή του Ομέρ Βρυώνη υπό το φως του κεριού και τους ήχους της μπασαβιόλας.

Βούδες με την γουργουριστή ντροπαλοσύνη τους, φωτογραφίζονται για να γίνουν πόστερ στον εκδοτικό πρωκτό της πόλεως των Αθηνών, ψιθυρίζοντας, είμαστε ακίνδυνοι και γι’ αυτό τραγικοί.

Ήσυχη η κοιλία μας ήσυχος κι ο κώλος μας.

Σκονάκι για το μάθημα της ερωτικής οικονομίας

Πόθεν κατάγεται ο κορεσμός;
Απ’ την κατανομή του πλούτου.
Τι είναι το στόμα;
Προαπεικόνιση του οργασμού.
Πότε είναι αληθινά μόνος ο άνθρωπος;
Μόνο όταν βρίσκεται με τα κόπρανά του.
Τι εστί ελευθερία;
Συναισθηματική αξιοπρέπεια του συνόλου.
Τι αναπαράγει ο ευλογημένος γάμος;
Τη διάρθρωση των εμπολέμων στρατευμάτων.
Τι εστί βερίκοκο;
Η μασημένη ομορφιά στα σπλάχνα μιανής.