Τσουτσουνομαχίες

Ένα Χεγκελιανό αξίωμα, λέει, πως η κωμωδία αρχίζει εκεί ακριβώς που τελειώνει η τραγωδία.

Ο κωμικός άνθρωπος είναι ασφαλής επειδή ακριβώς οι σκοποί του δεν αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να διακωμωδηθούν.

Ο κωμικός ήρωας υποκρίνεται αυτό που είναι χωρίς να αμφιβάλει για τον εαυτό του. Κάνει τον καραγκιόζη, δηλαδή κάνει τον άλλον να γελά, άρα επιδεικνύει μιαν ανωτερότητα που έχει να κάνει με το συναίσθημα του άλλου.

Το να κάνεις έναν άνθρωπο να γελάσει δεν είναι λίγο. Το να τσαλακώσεις την δεδομένη πραγματικότητα και να την πετάς στα σκουπίδια σημαίνει πως διαθέτεις εξουσία.

Τίποτε δεν σε πτοεί όταν γίνεσαι κωμικός. Ούτε ο θάνατος, ούτε η απελπισία.

Η ασέβεια προς τα ανθρώπινα πάθη και του φόβους είναι η απόλυτη ελευθερία.

Ο κωμικός εαυτός μας υπερτερεί απέναντι σε κάθε τι που ενδέχεται να μας συμβεί.

Ένα περιδέραιο από γέλωτες μπορεί να στολίσει την περιστασιακή ασχήμια της ανθρώπινης φύσης.

Πάνω στο γραφείο του τραπεζίτη ο σάτυρος χορδίζει τα ερωτικά μυστικά ενός αντιερωτικού κόσμου που κρύβει κάτω απ’ το χρυσό φλούδι το σάπιο καρπό.

Η ποίηση του καιρού μας μοιάζει παρασάνταλη και βλαμμένη όταν παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά.

Ποιητές που γράφουν για το χειμώνα και το θέρος. Ψώνια που επιδίδονται σε ομηρικές τσουτσουνομαχίες.

Ο έχων τσουτσούνι μακρύ θα κερδίσει το βραβείο Μπαρμπέρη της εταιρίας αντιγραφέων. Ο διαθέτων τσουτσούνι πλακέ θα κερδίσει κρατικό βραβείο.

Καταραμένοι και συγκαμένοι, κωμικοί μες στην τραγικότητά τους, με ψεύτικες πόζες μοιραίων καπνιστών που περιμένουν τον καρκίνο. Απαγγέλοντας ποιήματα που λες και γράφτηκαν την εποχή του Ομέρ Βρυώνη υπό το φως του κεριού και τους ήχους της μπασαβιόλας.

Βούδες με την γουργουριστή ντροπαλοσύνη τους, φωτογραφίζονται για να γίνουν πόστερ στον εκδοτικό πρωκτό της πόλεως των Αθηνών, ψιθυρίζοντας, είμαστε ακίνδυνοι και γι’ αυτό τραγικοί.

Ήσυχη η κοιλία μας ήσυχος κι ο κώλος μας.