Κάθε μέρα φυτεύω ένα μικρό σκάνδαλο στο λογοτεχνικό χωραφάκι της χώρας μου.
Πρώτα απ’ όλα είμαστε μεγαλομανείς και μετά τρελοί. Αν δεν περάσεις γρήγορα στην τρέλα θα σβήσεις μες στη μεγαλομανία σου.
Η τρέλα μας είναι η δόξα μας. Είμαστε οι τρελοί που δεν τους υποψιάζεται κανείς. Στα απόνερα της κατανόησης βυθίζουμε την χωρίς τέλος ματαιότητα των πάντων.
Απ’ τον φαύλο επαναστατικό ρομαντισμό και τη δυστυχία της συλλογικής συνείδησης περνάμε στην επώδυνη ένταση της πράξης.
Δείχνουμε με το δάχτυλο το θεό και τον αφέντη που οικειοποιήθηκαν το παρόν της τάξης και της αταξίας.
Με τον πιο προβοκατόρικο τρόπο δείχνουμε στα θύματα της εκμετάλλευσης, πως οφείλουν σήμερα να αναμετρηθούν με τους θεούς και τις πατρίδες τους και με τους πιο καταναγκαστικούς αφέντες που τους υποδούλωσαν από καταβολής κόσμου.
Και συνάμα δείχνουμε με τον πιο πνευματώδη τρόπο πως πρέπει να υποψιάζεται ο ένας τον άλλον. Γιατί αυτοί που σε οδηγούν στον αγώνα υπάρχει φόβος μήπως με τη σειρά τους γίνουν κι αυτοί αφέντες.
Μήπως πάλι όμως η πρώτη αμαρτία μας ενάντια στο Πνεύμα δεν είναι να είμαστε πνευματώδεις;
Κυρίες και Κύριοι στο τραπέζι μας ακόμα κι ο Όσκαρ Ουάιλντ θα γινόταν βαρετός.
Είμαστε παιδιά της ταχύτητας και τις αμφιβολίας. Χωρίς την αμφιβολία φαίνεται πως είμαστε το δείγμα ενός είδους υπό εξαφάνιση.
Η ταχύτητα αποτρέπει την προσκόλληση στην προσωπολατρεία και η αμφιβολία αποτρέπει την ιδεολατρεία ποντάροντας στη ζωή.
Τώρα θέλω να ζήσω. Δεν είμαι μια μηχανή που κατεβάζει χρησμούς. Δεν είμαι μιαν ομιλούσα προτομή που γράφει προφητικά βιβλία.
Ετοιμάζω τα μικροσκάνδαλα της νέας χρονιάς. Αναδιφώ.
Κι ίσως ετοιμάζω και το μεγάλο σκάνδαλο. Γράφω, κάνω τις ταχύτητες να επιταχύνονται με την ακινησία.
Κάθε μέρα φυτεύω ένα μικρό σκάνδαλο στο λογοτεχνικό χωραφάκι της χώρας μου.
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 