Ας μου επιτρέψουν οι μικρολόγοι αναγνώστες και οι εφαψίες των ερωτικών χαρακωμάτων μια παρέκκλιση εις τα χοϊκά φρονήματα της ηθικής των απολαύσεων.
Ας μου επιτρέψουν οι στασιαστές της ερωτικής φυσιολογίας ένα γλωσσικό σπασμό μες στο ερωτοθρεμμένο ποιητικό γίγνεσθαι του βίου.
Ας μου επιτρέψετε να γαργαλήσω το ανθρώπινο πνεύμα που εκατάντησε χιμαιρικό και φαντασμένο. Να βγάλω έναν αναστεναγμό χαράς, που η αρμαθιά των λέξεων θα τον σκορπίσει στους κοριτσίστικους κόρφους.
Γιατί η πίστη μου μένει χωρίς δύναμη εκεί που οι αισθήσεις σταματούν.
Γιατί η αγάπη μου για τον κόσμο είναι το μέτρο της σχέσης μου με τη Φύση. Την ύλη που γλιστρά μαζί με το σάλιο της στο λαιμό μου.
Την ύλη που κραυγάζει και λέει πως αν η ευτυχία σου εξαρτάται απ’ την απόφαση κάποιου άλλου πρέπει να του σπάσεις του κεφάλι.
Την ύλη, που, στις χίλιες δυο μεταμορφώσεις της συντονίζεται με την ανεξίτηλη μυθική αιωνιότητα που κουβαλάμε μέσα μας.
Κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τις απολαύσεις. Να μας κάνει μοναχικά ζώα και παρηκμασμένους μποέμ. Διανοούμενους ελευθέρας βοσκής και πλανόδιους γραφιάδες.
Είναι μέρος της ηθικής μας ιδιοσυγκρασίας το να μη νιώθουμε άνετα στο σπίτι μας. Να μη θέλουμε ένα καταφύγιο ή μια αστική τρύπα για να τρυπώσουμε αγκαλιασμένοι με τις πνευματικές μας κουράδες.
Είναι μέρος της ηθικής μας ιδιοσυγκρασίας το να βρισκόμαστε στα άκρα του φάσματος, συντηρώντας τη διαβρωτική οξύτητα της ερωτικής γλώσσας. Όχι την ψόφια καθεστωτική κουταμάρα και την κλαψομούνικη παραφιλολογία της αυτοεξομολόγησης και της αυτολύπησης.
Ο θρίαμβός μας είναι συριστικός και εξωθημένος εκεί όπου αξία έχει η ανυπακοή στις αξίες.
Εκεί που το ιερό είναι η κομουνιστική λαμπρότητα του μέλλοντος που έρχεται.
Εκεί όπου η διαλεκτική υπογραμμίζει κάθε στιγμή, πως, απόλαυση σημαίνει γνωρίζω εν απολαύσει και απολαμβάνω εν οργασμό.
Μέσα στη μέθη ξεκουράζομε απ’ τη δούλεψή της. Διότι βίος χωρίς δημιουργική μέθη είναι βίος φυλακή και βίος αβίωτος με μικροκακίες, υστερίες και αποκλεισμούς.
Διότι η μια και μοναδική ζωή μας είναι μια και μοναδική.
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 