Πολλές φορές, μια ισχυρή και εύθυμη μελωδία παρασύρει και λικνίζει όλες τις απελπισμένες κινήσεις μας. Μια μελωδία που ξεγλιστρά απ’ τα έγκατα του σώματος και φτάνει να γίνει φωνή.
Μια φωνή που έχει στην ανάσα της την ελπίδα και μια φωνή που σωματοποιεί την βαθιά ανάγκη τού να είμαστε ανθρώπινοι.
Μια φωνή που δουλεύει ενάντια στους ανθρώπους του Κράτους και των συνενόχων του.
Μια φωνή που δε χρησιμοποιεί τη σύγχυση, τη βία και τους μύθους για να διαιωνίσει τις συνθήκες Κυριαρχίας.
Μια φωνή που αντανακλά τη συνείδηση της επιθυμίας μας που αγωνιά να ορίσει εκ νέου τα πράγματα, παλεύοντας με νύχια και με δόντια για να μην καταλήξει εμπόρευμα που αυτοθαυμάζεται.
Για να μην καταλήξει γελωτοποιός στην αυλή των ποιητικών οραμάτων που έθρεψε η αφέλεια της κοινωνίας τού θεάματος.
Ανάμεσα στην εξέγερση και στην ποταπότητα παλεύουμε για την αυτοεκτίμησή μας.
Παλεύουμε να πάρουμε την εξουσία που διαμορφώνει συνειδήσεις βαδίζοντας με προσοχή στο ναρκοθετημένο πεδίο της αποδοχής που αποτελεί την έσχατη παγίδα για την προμηθεϊκή λογοτεχνία και την επαναστατική προοπτική.
Αυτό που κάνουν σήμερα οι μηχανισμοί εξουσίας είναι να ενσωματώνουν το διαφορετικό. Να υιοθετήσουν τους καταραμένους και τους περιθωριακούς προσφέροντάς τους δείχτη ασφαλείας και ένσημα αποδοχής.
Αυτοί, που γράφοντας δεν κατασκευάζουν τραμπούκους ή θαυμαστές δεν μπορεί να γράφουν παρά με το συκώτι τους έκθετο στο γύπα της εξουσίας.
Αυτοί, που ακόμα μπορούν και υπογραμμίζουν στην ιδεολογική τους ιχνογραφία τον υποβιβασμό τού Είναι σε Έχειν και τη διολίσθηση τού Έχειν στο Φαίνεσθαι μπορούν και διαβάζουν σωστά την ολοκληρωτική κατοχή της κοινωνικής ζωής απ’ τα συσσωρευμένα αποτελέσματα της οικονομίας.
Αν κατανοήσουμε βαθειά, πως, μας επιτρέπεται το Φαίνεσθαι μονάχα όταν παύουμε να υπάρχουμε, τότε θα νιώσουμε την ανάγκη για δράση και την ανάγκη να υπάρξουμε ξανά μέσα στην ερωτική μέθη που προσφέρει η συλλογικότητα.
Σήμερα που η επιτυχία και η αριστεία είναι συνυφασμένες με το να επιτρέπουμε στον εαυτό μας μιαν απόλυτη αφαίμαξη για χάρη της εμφάνισης το σχοινί ενός ψεύτικου εαυτού σφίγγει γύρω από το λαιμό της κοινωνίας που θεωρεί κρίση την επίθεση του καπιταλιστή.
Όλες οι σκωπτικές παρηχήσεις περί ελευθερίας που εκτοξεύουν οι ιεροκήρυκες του φιλελευθερισμού είναι στην πραγματικότητα χυδαία καλέσματα ανελευθερίας.
Από τα τρίσβαθα των σπλάχνων μας αποβλέπουμε όχι στην ελευθερία αλλά στην απελευθέρωση.
Ξαναβρίσκουμε το υπέρτατο σύμβολο που είχε επινοήσει ο Αισχύλος για να δυναμώσει το θάρρος μας, όταν είδε να πετά γύρω από τον Προμηθέα το σμήνος των Ωκεανίδων.
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 