Η καυλωμένη Λεμονιά

Στο λογοτεχνικό καμβά πλανάται σχεδόν κελαριστά μια σχάση μεταξύ λέξης και σκέψης.

Στα δύσκολα έργα που παράγονται απ’ την αξιοθαύμαστη ανθρώπινη μηχανή της παρατήρησης, η λέξη και η σκέψη συγκρούονται σε βαθμό που η γραφή να λειτουργεί ως πριονοκορδέλα από ατσάλι.

Μέσα σε κάθε νοσηρή και αφιλόξενη πατρίδα, ένα μαγικό ραβδί καμωμένο από λέξεις, τρεμοπαίζει στο χέρι όσων δεν αγαπούν τα περίστροφα και τις ξιφολόγχες.

Πάνω από μνημεία και τάφους έως εκεί όπου η τρέλα παραληρεί, προχωρεί ατρόμητος μπροστά σε κάθε εφιάλτη ο καυλιάρης ποιητής.

Διότι ο καυλιάρης ποιητής είναι αυτός που ανοίγει δρόμους, για να έρθουν έπειτα με τα παλιά βαφτιστικά τους κουτάλια και το ψαλίδι των δημοσίων σχέσεων, να κόψουν την κορδέλα και να περπατήσουν σ’ αυτούς τους δρόμους που αυτός άνοιξε.

Δεν χρειάζεται ν’ αυτοκτονήσεις για να γίνεις Καρυωτάκης γιατί απλά ο Καρυωτάκης δεν αυτοκτόνησε αλλά τον αυτοκτόνησαν. Κι αν πράγματι είχε να διαλέξει ο Καρυωτάκης μεταξύ ζωής και θανάτου να είναι σίγουροι όσοι κονόμησαν απ’ τη θανατολαγνεία που πούλησαν για λογαριασμό του, πως αυτός θα διάλεγε τη ζωή.

Ένα απλό βήμα πολλές φορές αρκεί για να ξεκινήσει η χιονοστιβάδα και για να γίνεις χιονοστιβάδα πρέπει να τολμήσεις αυτό το απλό βήμα.

Ένας φλώρος που παραδίδει οικιοθελώς μαθήματα δημιουργικού ευνουχισμού της φαντασίας δεν μπορεί να κάνει ετούτο το απλό βήμα.

Ετούτο το απλό βήμα το επιχειρούν οι καυλωμένοι άνθρωποι γιατί γνωρίζουν πως το να συντηρείς την καύλα σου σημαίνει πως η ζωή προχωρά ακόμα και μες στα ερείπια.

Σημαίνει πως η ζωή θαμμένη ακόμα και κάτω απ’ τα φθαρμένα παραπήγματα κάθε αυταπάτης, παίρνει την εκδίκησή της και ακτινοβολεί και αμύνεται και προχωρά. Διότι κατά βάθος το θέμα είναι ένα. Να προχωρήσουμε τη ζωή ένα βήμα πιο κάτω. Γιατί η ζωή δε σταματά στο λάκκο που θα θάψουν το Εγώ μας.

Γιατί η ζωή είναι μια καυλωμένη λεμονιά που μαζί με τους χυμούς έχει και δολοφονικά αγκάθια, έτοιμα να τρυπήσουν την αλαζονεία της σάρκας, ματώνοντας τα δάχτυλα, κάνοντας το ανθρώπινο πνεύμα να αφήσει τις ματωμένες του δαχτυλιές πάνω στα καπούλια της πραγματικότητας, της πιο δύστροπης ερωμένης.