Ο Μαξ Ερνστ με την γυναίκα του ζωγράφο Ντοροθέα Τάννινγκ
Την κόμη σου επρόβαλα στα ωδικά μου μάτια
Στων κανίβαλων σπλάχνων σου τη λαιμαργία παραστράτησα
Τον έρωτά σου έκαμα μπρελόκ ιθαγενών
γερόντων που φουντάρουνε στα βρωμερά σκατά
Κι είναι οι τόσες μουζικούλες μου που εξαγνίζουν
το εμπορικό πνεύμα του σεξ
Κι ένα σωρό ομορφιές τις ξετυλίγω σαν μετάξι
Και γίνομαι σερσέγκι στο τραγίσιο σου ρουθούνι
Ζωάκι αξιολύπητο μα θαυμαστός οργανισμός
Κι έχω στη μετέωρη φωλιά της αχανούς υπάρξεως
παρηγοριά τον κώλο σου
τον ξεροκέφαλο σπασμό της τούρλας σου
Αχ! κάτω απ’ την άδολη σχισμή πετάγεται
ο πιο μουνούχος ταύρος
Όσο μικρά κι αν είν’ τα κέρατά του
δεν κάνει πίσω
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 