Η λέξη σιωπή

Η λέξη σιωπή είναι τόσο πρόστυχη
όταν τραμπαλίζεται πάνω σε κορμί
που κρύβεται, με τα μάτια γεμάτα
από ερωτικό φόβο και την κοιλιά
παραδομένη στις αλλόκοτες ανθήσεις
των λυγμών. Η σιωπή από κούφιο κύμα
στις παραλίες και τα δόντια ξέσκεπα
πάνω στις ετοιμοθάνατες γκριμάτσες
και μια τούφα τρίχες απλωμένες στα
σύνορα της θλίψης και της κάβλας.
Η σιωπή μπρούμυτα και η σιωπή ανάσκελα.
Η θηλυκιά σιωπή σαν λιχουδιά που αρωματίζει
τους στοχασμούς και σε χορεύει στο
χωροχρονικό ταψί, έτοιμη να σου κάνει δώρο τις ωοθήκες της.

Lowers Revolution

 

Το πιο φυσικό παυσίπονο του κόσμου είναι ο έρωτας. Όχι απωθημένος στην πετρωτή σιωπή της συνήθειας, αλλά βγαλμένος στην άμπωτη της φθινοπωρινής ισημερίας.

Με το πρώτο αίμα που έβγαλε η στάχτη, με τον ερωτικό αντίλογο της πρώτης στιγμής. Της πιο μαγικής στιγμής συνάντησης δυο πλασμάτων.

Το πιο ισχυρό κράτος, αυτό της ανθρώπινης ύπαρξης με τις απέραντες πεδιάδες του, περιμένει τη συνάντηση και τη σχέση, δηλαδή τη λιποταξία απ’ το Εγώ, εκεί στις πρώτες ιερές στιγμές, που γεννιέται στο καμίνι της ερωτικής πανουργίας η δίψα που θα ρουφήξει απ’ την αδαμική μας πηγή όλο το νεράκι της αθωότητας.

Τίποτε ποτέ δεν φτάνει και τίποτε ποτέ δεν είναι αρκετό.

Κανένα όριο για την εμπειρία και τη γνώση, τη σοφία και το ερωτικό παρανάλωμα.

Δεν υπάρχει ιερό δισκοπότηρο και δεν υπάρχει αιώνια ζωή. Μόνο σύγκρουση. Το ιερό ξετύλιγμα της ύλης που η φυσιογνωμία της καθρεφτίζει το είδωλο της ζωής που τη γέννησε.

Το ποιητικό αίτιο, που, ο λόγος συναρθρώνει μες στην καρδιά του έρωτα, που είναι δρεπάνι και σφυρί, η δίκαιη βροντή των όπλων της επανάστασης.

Είμαι και είσαι

Μας ξέρει καλά ο εγχώριος δαίμονας
των οργασμών. Τα μυστικά μας όλα από
σάρκα. Κορφούλα δυόσμου σκέφτομαι
σαν ξεμυτίζει απ’ το στηθόδεσμο ο παρα-
τατικός λυγμός αλλόφρων επηρμένος.
Η ρόγα όλο συντέλεια από Μολδοβλαχία
μεριά. Σόλο χαιρέκακη των αγγέλων.
Αχ! τα βυζιά σου, ακροκέραμα της Φλώρινας
ποιοι πετεινοί θα τα ραμφίζουν τώρα!

Sumertime

Έτσι κάπως άτεχνα αγαπώ τη μελαγχολία σου.
Το διψασμένο σου σπασμό που με θέλει
σερπαντίνα στους μηρούς σου. Ξέρουν οι αστοί
από τρισάγια και ψαλμούς. Ο Ιανός με το παπιγιόν
και το σώβρακο, παραστάτης πλήξης, όσων πίνουν
καφέδες και παρουσιάζουν βιβλία. Μυδράλια του
νωθρού καιρού. Μα εσύ ευγενικά χαμογελάς.
Τόσο εξαίσια ταραγμένη, βγάζοντας
τραγανά κοτσύφια απ’ το λαρύγγι σου.

Ιδού η πρόοδος, ιδού το οίδημα.

Τα έχει όλα ο αδίστακτος λόγος των ποιητών. Ο Κοπέρνικος, ο Δαρβίνος, ο Φρόυντ απετέλεσαν τις τρείς μεγάλες «ταπεινώσεις» του ανθρώπου, οδηγώντας τον από τον μυθικό εγωκεντρισμό του στις εσχατιές του σύμπαντος.

Κι ίσως μπορούμε και μιλάμε ακόμη χάρη στη μεγαλοφυή εξορία της ποίησης που άφησε ο Πλάτων μαζί με τους θνητούς εκτός των τειχών της Ιδανικής του Πολιτείας.

Η ποίησις δεν πείθει, το ξέρουν και οι νερόκοτες και οι τσαλαπετεινοί. Μα ετούτη η τροχιά του αρχέγονου τραυματικού συμβάντος, το ξεγλίστρημα σ’ αυτό το μοναδικό κόσμο των αντιηρώων που τρέφουν τα πάθη τους νανουρισμένοι από το ρόχθο της επανάληψης, είναι, που μας κρατά ζωντανούς.

Αποτυχίες των μισόχτιστων στίχων, οικοδομές ολόκληρες που η ποιητική αιτιοκρατία τις άφησε παρατημένες στον εγκέλαδο της ερμηνείας.

Οργισμένα σβησίματα, και το δειλό κάποτε γράψιμο στα περιθώρια.

Προσχέδια που πήγαν άκλαυτα και δοκιμές που δεν τελεσφόρησαν. Ξεσπάσματα θυμού έτοιμα να κεντρίσουν οδυνηρά τη ζηλοτυπία των πληγωμένων. Έρωτες και κλάψα.

Η ακαδημαϊκή αστυνομία ξεπλένει τις αμαρτίες των ποιητών. Πάρτε Κύριε λαχεία, μέτρα αυστηρά και τιμωρίες για τους αθώους. Και για τους σακατεμένους εξίσου λόγια παρηγορίας.

Μαζί τα φάγαμε, μαζί καταβροχθίσαμε τη γραμματική και το συντακτικό. Μαζί κατάπιαμε φράσεις και κινίνα φιλολογικά, υγρά και βολβούς οφθαλμών, χείλη, δόντια, γλώσσες.

Ας ξεράσουμε τώρα απ’ τα πορνογραφικά μας έγκατα ηρωικές σκιές και θανατογραφικά σημειώματα. Ιδού η πρόοδος, ιδού το οίδημα.

Revolution is on its way

Η τέχνη δεν είναι τεχνική αλλά
τού χρεοκοπημένου οι μασημένες
λέξεις. Η μανούλα που άνοιξε μια
κονσέρβα με λογοπαίγνια για να
κεράσει την παιδική ηλικία. Ωραιότατη
προτεραιότητα της τέχνης ο οργασμός,
μια κιλότα που εισβάλει στα πεδία των
μαχών, απορφανισμένη από την ιδέα
της μεγάλης έκρηξης της ηδονής. Μέσα
της κουρνιάζουν χιλιάδες πελώρια αν
θρωπάκια, χτίστες και γενετιστές, ορθό
δοξοι ρουφιάνοι και αμαζόνες από την
εποχή του Ομήρου. Βγάζει ζουμιά, όπως
στις ναυμαχίες το σπαθί τρυπούσε τα
συκώτια και το σκότος υπέρμαχο της
αλαζονείας άλλαζε των φτωχών τις
κλεφτές ματιές με περίστροφα. Είναι
Οχτώβρης χωρίς μεσάζοντες και η τέχνη
γκαρίζει πως έχει γαϊδουρινή υπομονή
η επανάσταση. Οσονούπω λοιπόν
θα σας κλωτσήσει πάλι στ’ αρχίδια.

Κερατομαχίες ευγενών όντων

Μέσα στο άναρθρο ζώο παρεπιδημεί μιαν ατροφική εκδοχή της ανθρώπινης ευαισθησίας.

Ότι γρυλίζει κι ότι βρυχάται θέλει να μιλήσει. Κι αυτή η αινιγματική απαίτηση των πλασμάτων για λόγο και συνουσία είναι η φυσική ροπή της ίδιας της ύπαρξής μας που χρειάζεται κοινωνία για να υπάρξει.

Όλα εμείς τα ζώα, έναρθρα και άναρθρα, πάσχουμε από μνήμες ηδονής, γι’ αυτό και οι λειψές αισθήσεις μας παρασύρονται απ’ τη συγκίνηση, το φόβο δηλαδή μπροστά στο θάνατο και την απώλεια, αφήνοντας το Εγώ να προχωράει μπροστά κουβαλώντας τα ματωμένα σκήπτρα του.

Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε τραγικά μόνοι. Κανένας απ’ τους έρωτές μας δεν μας ακολουθεί στον τάφο. Μονάχα ένα πιστό σκυλί τρίβεται πάνω στη μοναξιά όσων από μας παίρνουμε την εκδίκησή μας με το να υποτάσσουμε ερωτικά αυτό τον μελαγχολικό κόσμο που μας είναι ενάντιος.

H dada καταγωγή μου

Σήμερα έμαθα από πού κατάγομαι. Και δε χρειάζομαι ωροσκόπο, γενεαλογίες και τέτοια.

Τίποτε δεν ξέρω και τίποτε δεν πρόκειται να μάθω για όσα είναι γραμμένα στο αίμα μου και όσα είναι χαραγμένα στα πυρωμένα άστρα που κηδεμονεύουν το κεφάλι μου.

Βλέπω όσα δεν μπορούν να δουν τα μάτια μου.

Τα τρελαμένα τέρατα που ξεσκίζουν και ξεκοιλιάζουν, το δίκαιο και το σωστό που ξεπετάγεται απ’ τα σπλάχνα με το πηχτό αίμα της τρέλας να χορεύει με τους κεραυνούς στα χέρια.

Τα κίβδηλα και τα ανθρώπινα που μετατρέπουν αυτή τη λασπώδη ζύμη της ζωής σε υποχθόνια πάθη της σάρκας.

Το σάλιο του ιεροκήρυκα και την τέχνη των εντέρων, αφήνοντας πίσω απ’ την αβρότητα των καλών τρόπων να ελλοχεύει το φάντασμα της γελοιοποίησης των πάντων.

Είμαι τόσο ανθρώπινος όσο και απάνθρωπος όταν ψάχνω να βρω στα κουφάρια τον Λόγο και τη Λέξη, γονατίζοντας εκεί μπροστά στα χείλη της παράβασης, στου αιώνιου θηλυκού δηλαδή την ιερά σχισμή, για να ακούσω απ’ τους ερωτικούς ιστούς του κορμιού της όλα αυτά που παράγουν την σύγχυση και την έκστασή μου.

Είμαι το αυγό τού έρωτά σου

Είμαι το αυγό τού έρωτά σου
Με γέννησες στα βουνά και στα όρη
Απ’ τη μεγαλομάτα κοιλιά σου βγήκαν οι λέξεις μου
Και τώρα σου λέω πως λύσσαξα
Και τώρα σου λέω πως δεν την ξέρω την κόλαση
-αφού υπάρχεις-
Κι όσο στη φρυγμένη γη περιμένω να ’ρθεις

Οσίας Πελαγίας και Ωκεανών

Αλίευσε σκυλόψαρα η Οσία Πελαγία
Όλα
του ερμαφρόδιτου βυθού τα ερωτικά σαρκία
Και χαρτογράφους Ισπανούς
Και μαυλισμένο εσώρουχο Ισαβέλλας
Ήτο σεμνή στο γλέντι της
καθώς πετούσε ο θάνατος γαρίφαλα στα στήθη της αβύσσου

Αχ! μάτια μου
δεν ξέρουν οι κλεφτοκοτάδες της στεριάς
τι εστί αέναον ιστίον ηδονής
Δεν ξέρουν πως μονομαχούν οι εγκέλαδοι στα σπλάχνα
Πως τόσα ρήγματα δονούν τη Θεσσαλία

Δεν ξέρουνε τι σύγκρυο αναφιλητό
-οσία Πελαγία-
επάνω στο ντιβάνι των Ωκεανών
ολόγυμνη ξεσπάς
εσύ το πουτανάκι των ανέμων
την ώρα που καταφτάνουν οι ευνούχοι νεωκόροι των λυγμών
να σε γνωρίσουν στους φαλλούς των δεσποτάδων

Πάθη Κυριακής Ηλιόλουστης

Στα δόντια κάποιας Κυριακής
κόλλησε η λέξη μαντολάτο
Ο ήλιος στεντόρειος γραφειοκράτης των πάντων
Τον υμνούν αυτή την ώρα
τσούπες που σχημάτισαν κυβέρνηση του βουνού
κάτω απ’ τις φούστες τους
Μαμούνια μαύρα ολόμαυρα και σαύρες
Χορεύτριες
που τις ανέθρεψεν ο έρως της συγκομιδής υγρών
και αφροδισίων αφρών
Ω! χαίρομαι
ετούτο το παιχνίδισμα ρημάτων ανωμάλων
Εκκρίσεις ρεύσεις άνθη εκμυστηρεύσεις
Τη δούλη του θεού αδολεσχία
Καθώς ανοίγει ο καταπιόνας της
Καθώς χαϊδευτικά η σούφρα της ελέγετο Ζιζέλ

Η προσευχή του σεξουαλικού παπά

Ω! αγία φρίκη των εγκρατών πιστών
Κι εσύ δόλια γαϊδάρα οικουμένη
που σε ξεκολιάζω κάτω απ’ τα εδέσματα
Αυτά που μου προσφέρουν οι φτωχοί με τα χάδια τους
Να, τώρα, κρύβω τον κώλο σου μες στα χαμόδεντρα
και χώνω τη μύτη μες στα σκοτεινά σου καπούλια

Μαθήματα Δημιουργικής Ταφής

Ένα παιδί απ’ την Κομποθέκλα, που αργότερα πρόκοψε και έγινε Κύριος Κυρίου, με κάπα κεφαλαίο, διδάσκει σήμερις μαθήματα δημιουργικής ταφής και ερωτικής ψευδολογίας.

Απαγορεύει τη χρήση λέξεων κακών σαν αυτές που χρησιμοποιούν οι πατριάρχαι εις τα ιδιαίτεράν τους όταν με νεαρούς καλογέρους εξοκείλουν εις τις μιαρές των επιθυμίες.

Προπαγανδίζει την πληθωρική χρήση της λέξεως Λαγνεία, αντί της φράσεως, Χύνω αβέρτα μάνα μου!, μιλώντας για πράγματα κάθε άλλο παρά λάγνα, όπως το να φιλήσεις στο στόμα κάποιον που έχει χαλασμένα δόντια ή να μασουλήσεις ένα έμβρυο σαν να ήταν φρέσκια σαρδέλα.

Λάτρης της αριστερής όχθης του Σηκουάνα, ένα σύμπλεγμα ασφαλίτη θείου και ελευθεριακού κηδεμόνα, πιστός ιδεολογικός κύων του Κορνούτιο Καστροσυκιάδη και λογοτεχνικός αγκιτάτωρ όλων των ανήσυχων δεσποινίδων που έχουν ως βασικό τους μέλημα να εξυφαίνουν ολημερίς και ολοβραδίς-συγγράφοντας-νέα συμπλέγματα προς χρήση θρησκευόμενων νεαρών κορασίδων.

Οι πρόσκοποι, οι οργανώσεις της αγέρωχης νεολαίας που κάνει όνειρα για βελούδινες παντόφλες οικογένεια και εξοχικά, οι σύλλογοι γονέων στα σχολεία, οι Αμερικανοί προαγωγοί του κινηματογράφου, οι φύλακες δημοσίων κήπων, η αστυνομία, οι αρχιλοχίες και άλλοι πολλοί είναι οι πελάτες του.

Φυσικά τα μαθήματα δημιουργικής ταφής επαραδίδοντο με το αζημίωτο. Πατώντας πάνω στη ματαιοδοξία των σπουδαστών που θέλουν να σκαρφαλώσουν εις τις παριές του Παρνασσού εντός εξαμήνου.

Άλλοι λιώνουν σε χυτήρια τα χρυσά δόντια των προγόνων τους κι άλλοι τρέχουν στο Ριχάρδο για να ανταλλάξουν τα τιμαλφή τους με τα ευλογημένα σεντς.

Ο ποιητής Βυζάντιος Αμαναρχίδης περιμένει τα νέα ψώνια στο εργαστήριο δημιουργικής ταφής.

Αιωνίως η μνήμη σας αριστουργήματα που δεν θα γραφτείτε ποτέ!

Άνθη ευλαβείας

Όταν αποφασίσεις να κάνεις όλα τα εμβόλια απέναντι σε κάθε συμφορά, σε κάθε λύπη και σε κάθε δυστυχία ξέρεις καλά πως η ευτυχία σου θα είναι μια ψευδαίσθηση.

Η διατυμπανιζόμενη πυρηνική ανοησία του νεοφιλελεύθερου ολοκληρωτισμού, που, λέει πως, για να αλλάξουμε τον κόσμο πρέπει πρώτα να αλλάξουμε τον εαυτό μας είναι μια μεγαλειώδης απάτη, διότι, όχι μόνο δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας αλλά η όποια αλλαγή θα είναι απλώς και μόνο μια παραλλαγή αυτού που είμαστε ήδη. Και συνήθως είναι μια κακή παραλλαγή.

Γινόμαστε κακέκτυπα άλλων, υπερφίαλοι μέσα στην πλασματική ελευθεριότητά μας και γομάρια που κοιτάνε τη σούφρα τους.

Ένα ερώτημα που πρέπει απαραίτητα να απευθύνουμε στον εαυτό μας αλλά και στους άλλους είναι το εξής: Μπορώ να είμαι ευτυχής σ’ έναν κόσμο δυστυχίας και εκμετάλλευσης;

Viva Las Vegas

Το μέλλον ανήκει στις μηχανές και τα
ρομπότ λένε οι πολλοί που έχουν γίνει
μηχανές και ρομπότ και η καρδιά τους
μοιάζει με βλάχικο σκουφί που το πετούν
ψηλά οι ποιητές και οι κάργες που
κατοπτεύουν τη μελαγχολία τους με
φουστάνια σκοτεινά και κακόφημα όλες
παράνομες ιερόδουλες πόλεις όλες στο
λουτρό εκεί περιμένοντας το μέλλον
που έρχεται με τα ρομπότ και τις μηχανές
και το φουσκωμένο ποτάμι των ηδονών
που θα ξεσπάσει στων ξεροκέφαλων στρατηγών το πηλήκιο

Made In Taiwan

Αυτός ο ποιητής φοράει φιμέ γυαλιά
στη φωτογραφία. Made in Taiwan.
Δεν φοβάται τίποτε, ούτε τους δανειστές
που μας δάνεισαν μαστίγια ούτε τους
υπερβόρειους θεολόγους των αγορών
ούτε την παλιά του συμμαθήτρια με τα
σιδεράκια, ούτε τον κακό λύκο, ούτε
τα παραμύθια. Αυτός ο ποιητής φοράει
λευκή μπλούζα στη φωτογραφία και δε
φοβάται τίποτε μέσα στο λιοπύρι των
Αθηνών και κρατάει σημειώσεις σάλιου
για την τάφρο των χειλιών της. Για εκείνη
που πάει να της χαρίσει τα βγαλμένα μάτια
της Παρθένου Μαρίας να τη σκιάξει με τον
κρίνο του και με το ντοσιέ της ποίησής του.

Η Σταχτοπούτα στο Γράμμο

 

Η Σταχτοπούτα
κατέβασε την κιλότα της
να κατουρήσει
κοντά στο χωριό Θεοτόκος στο Γράμμο.
Και πόσο μοιάζει με την Πομπηία, είπε
-στον φανταστικό πρίγκηπά της-
ετούτη η γη με τα δέντρα και τους παπαγάλους.
Και τότε εμφανίστηκε ο κακός ο Λύκος
από άλλο παραμύθι,
κι αυτή τού ψιθύρισε στ’ αυτί
Εμένα Λύκε μ’ έκανε μια χαψιά η μητριά πατρίδα
κι έμεινε μονάχα
ετούτη εδώ των σπλάχνων μου η μαγγανεία
στη μαύρη γη από βόμβες ναπάλμ
και βιβλιάρια ασφάλισης δημοσίου